การรอคอยก็ไม่ใช่เรื่องสนุกเท่าไหร่เนอะ

เป็นการตั้งกระทู้ครั้งที่ 3 นอกเหนือจากเรื่องที่คิดว่าดูเป็นสาระ (จริงๆ เรื่องความรู้สึกมันก็เป็นเรื่องที่มีสาระนะครับ แต่ผมไม่กล้าตั้งเท่าไหร่)

ผมชอบคนคนนึงมาปีกว่าๆ พฤษจิกายนนี้ก็จะครบสองปีแล้วครับ
เขาเป็นคนที่น่ารักมาก ความประทับใจแรกของเขาคือรอยยิ้ม (ที่เขาไม่ได้ยิ้มให้ผมนะ แต่ผมเห็นพอดี)
และเขาก็เป็นคนที่ friendly มากๆครับ นั่นทำให้ผมยิ่งไม่กล้าเข้าใกล้และไม่กล้าที่จะคุยกับเขา
หลังจากที่รู้จักกันแล้ว ผมก็ไม่กล้า add facebook เขาไป จนกระทั่งเขา add มาหาผมก่อน 5555555+
จากวันนั้นจนถึงวันนี้
ความสัมพันธ์กับเขาเป็นไปในรูปแบบที่ผมเรียกว่า เป็นความสัมพันธ์แบบแล้วแต่บุญแต่กรรม - -"
เพราะผมเองไม่กล้าจีบเขามาตั้งแต่ไหนแต่ไร
เขาเองก็เป็นผู้หญิงที่น่ารักมากๆ มีคนเข้ามาจีบเขามากมายครับ
นั่นทำให้ผมรู้สึกมาตลอดว่า ผมอาจจะยังดีไม่พอ

ตอนนี้ผมกำลังรอคอยเขาอยู่
ไม่ได้รอคอยเพื่อหาคำตอบจากเขา
ไม่เคยคิดที่จะต้องการให้เขาต้องเสียสละเวลาทุกอย่าง ทิ้งความฝัน ทิ้งโลกส่วนตัว ทิ้งความเป็นตัวเองเพื่อมาหาผม
เขาเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงมากครับ
แล้วเขาก็คงรักโลกส่วนตัวของเขามากกว่าอะไรทั้งหมดบนโลกใบนี้
เขาคิดอยู่เสมอว่า เวลาดีๆ ที่เคยเกิดขึ้นแล้ว อาจจะไม่มีเกิดขึ้นมาอีกก็ได้

การรอคอยใครซักคนมันไม่สนุกเลยนะครับ ไม่สนุกเลย
แต่ผมก็เลือกที่จะรออยู่ตรงนี้นะ
เพราะผมคิดว่าคงไม่ได้เจอคนแบบเขาอีกแล้วล่ะ
วันนึงเขาคงจะโตขึ้น
แล้ววันนึงเขาคงจะจัดการชีวิตของตัวเองได้ดีขึ้นได้มากกว่านี้
เขาเป็นคนชอบเล่น pantip มากๆครับ
ถ้าเผื่อเขาเข้ามาอ่าน แต่ผมคิดว่าเขาคงคิดไม่ออกหรอกว่าเป็นเขา 55555+






ขอบคุณใครก็ตามที่หลงเข้ามาอ่านนะครับ