ก่อนอื่นต้องออกตัวว่า กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกในพันทิพย์เลยคะ..ยังไงก็รบกวนฝากด้วยนะค่ะ
เข้าปีที่ 7 กับการคบกับคนนี้ เราเจอกันตั้งแต่ที่มหาลัยค่ะ ตอนเจอครั้งแรก เรารู้สึกเลยว่า..คนนี้ๆแหละ..ใช่เลย(ปกติเราเป็นคนที่ สเปคสูงมว๊ากกกๆๆ.. มีคนมาจีบเยอะ..แต่ก้ยังไม่เคยโดน!! จนคนนี้เป็นผู้มาพิชิดหัวใจ แบบพระเอกขี่ม้าขาววววหลุดมาจากฝัน555+ ประมาณนั้นเลยค่ะ)
หลังจากที่เราคุยกันไม่นาน เราก็ตกลงเป็นแฟนกับคนๆนี้เลยย ช่วงนั้นดีมากๆ แบบหัวใจพองโตตลอด.. เค้าโรแมนติกสุดๆ เวลา เราไปไหนมาไหนก็มารับมาส่งทุกวัน เอาดอกไม้มาsurprise ทั้งที่มหาลัย และ ช่อดอกไม้ที่บ้าน.. ถึงกะว่า แอบมาเปลี่ยนทุกอาทิด กลัวจะเหี่ยว.. ไม่น่าเชื่อ!! เค้าทำมาได้ 2 ปี.. เราคุยกันทุกวัน คอยให้กำลังใจเราทุกเรื่อง supportตลอด...นี่ละสินะที่เรียกว่า poppy loveeee<3 คุยกันก่อนนอนทุกวัน..(ไม่อยากจะโม้...ว่า ตอนนี้ก้ยังคุยกันทุกคืนน้าา) แต่ละฝ่ายช่วยกันเติมเต็มในสิ่งที่แต่ละคนไม่มี และคอยปรับปรุงกันมาตลอด เพื่อให้เรามีความสุขในทุกๆวัน ตลอดเวลา 3 ปี เราและเค้าไม่เคยทะเลาะกันเลย และ พ่อแม่ของเราทั้ง 2 ก้เอ็นดูพวกเรามาก จนเราเป็นส่วนหนึงของครอบครัวกันและ กัน...พูดได้ว่า 100%ที่เราเหมือนกัน
พอเราเริ่มโตขึ้น มีความฝัน ของแต่ละคนที่อยากจะประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน เราเลยทุ่มเทกัน เต็มที่.. เวลาที่ปัญหาอะไร เราก้คอยเป็นกำลังใจให้กันเสมอ กินข้าวสลับกันแต่ละบ้าน อาทิดละประมาณ 1 ครั้ง และก้ยังคุยโทรสับกันทุกวัน.. หยาดเหงื่อในการทำงานหนักหน่วงของเราทำให้เราได้ เลื่อนขั้น และย้ายไปทำงานตปท. ซึ่งมันเป็นความฝันของเราเลยยยย... ที่จะได้ใช้เรียนรู้ในการใช้ชิวิต และ ประสบความสำเร็จแบบ working women ตัวจริง เสียงจริง... แม้เวลา จะแตกต่างกันไม่กี่ชม. เราก้เรื่มคุยกันน้อยลง(อย่า เพิ่งตกใจนะ.. ยังไม่ถึงเวลาpeak ของเรื่องนี้
)...แต่เราก้ยังรัก แลัเข้าใจกันเหมือนเดิม เรื่มทะเลาะกันบ้าง เพราะ สังคมที่เราอยู่มันกดดันมาก และประกอบกับเราไม่เคยออกจากบ้าน ไปรับผิดชอบชิวิตคนเดียวเลย เลยต้องการกำลังใจมากเปนพิเศษ
...แต่เค้าก้ดีตลอด..เค้าไม่เคยทำให้เรารู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวเลย.. คอยเป็นกำลังใจ และให้ข้อคิดดีๆ เสมอ ขอสารภาพว่า เราชอบแอบไปเที่ยวต่างปท.กัน 2 คนเวลาไม่ได้เจอกันนานๆ มันช่างงงง...เป็นเวลาที่แสนสุขจิงๆ
พี่เค้าเป็นผู้ใหญ่ มีความรับผิดชอบ ทะเยอทยาน เป็นผู้นำ และอยากจะสร้างความมั่นคงเร็วๆ เค้าเลยออกมาตั้งบริษัทเองอยู่ต่างจังหวัด.. ไม่ทันไร ก้ 2 ปีแล้ว.. เราก้ได้เลื่อนขั้น ประกอบกับมีงานน่าสนุกทำ เลยตัดสินใจกลับมา.. แต่พี่เค้าก้ยังอยู่ต่างจว. ทำงานสร้างสังคมเพื่อให้ได้งาน... 1 เดือน เจอกัน2ครั้ง มารู้ตัวอีกทีเหมือนเรา2คนยิ่งห่างกันออกไป... ก็ยังคุยกันทุกวันเหมือนเดิม.. แต่ถามคำตอบคำ.. วันละคำ 2 คำ รู้แต่ว่าวันนี้ กินข้าวแล้ว.. ตื่นนอนแล้ว.. จะออกไปข้างนอก.. กลับบ้านแล้ว.. เค้าออกไปสร้างสังคมทุกวัน.. กินข้าว..กลับบ้านดึก.. ทำงาน จัน-เสา 8.00-6.30 หลังจากนั้นก้ออกไปกินข้าวสรรสรรค์ สร้างสังคม หาลูกค้าใหม่ เวลางานเค้าก้คุยไม่ได้ เพราะเค้าเป็นหัวหน้า.. ซึ่งเราก้เข้าใจ และคอยให้กำลังใจเสมอๆ เพราะ ทำเพื่ออนาคตของเค้า อะไรที่ทำให้เค้าดีขึ้นเราก็โอเค ซึ่งเรา 2 คนก้เป็นแบบนี้กันมาตลอด... ภายนอกเหมือนจะดี.. แต่ลึกๆ เรารู้สึกเหนื่อยที่ใช้ชิวิตเหมือนอยู่คนเดียว.. เราก้เคยคุยกะเค้าบ่อยๆนะ ว่าเรารุสึกห่างกันเกินไป เหมือนเค้ามีชิวิตเพื่อวันข้างหน้า แต่วันนี้เค้ายังไม่ใส่ใจเรา และห่างกันเกินไป เรายังไม่รุเลยว่าวันๆเค้าเจอใครบ้าง สังคมเค้าเปนไง งานเค้าเปนไง...รู้แต่ว่ายุ่งมากๆ และงานเค้ากดดัน.. ทุกครั้งที่เราเหนื่อยกะสิ่งที่เป็น เค้าบอกเราเสมอว่า.. เค้าทำเพื่ออนาคต ไม่อยากให้เราลำบากไปกับเค้า ยิ่งเค้าสร้างรากฐานให้มั่นคงได้เร็วๆ เรา 2 คน จะได้แต่งงานอยู่ด้วยกันได้เร็วเท่านั้น..
เราก็ใช้ชิวิตของเราทั่วไป ต่างคนต่างมีโลกของตัวเอง.. ว่างเมื่อไหรก้คุย.. ทุกครั้งที่เจอกันก้ดีกัน รักกันสุดๆ มีความสุขกันมากๆๆ.. ซึ่งก้เป็นแบบนี้มาได้ 1 ปีนึง
แต่ตอนนี้...ความรู้สึกเรา กลับแย่มาก... เหมือนปมปัญหามันแก้ไม่ออก
1.ทุกครั้งที่เราเจอกัน เราต้องเปนฝ่ายรอเค้า เลื่อนนัดเพื่อนเพื่อให้ได้เจอเค้า เพราะเค้ากลับมาแค่เดือนละไม่กี่ครั้ง เวลาเค้าบอกล่วงหน้าไม่เคยได้..อยู่ดีๆตัดสินใจบินมาพบลูกค้าพรุ่งนี้ก้มา... เราก้มีหน้าที่เลื่อนนัดเพื่อนๆไป... เวลาที่พี่เค้ามาที่กทม. ประมาณ เที่ยงคืนกว่า.. เพราะตั๋วถูก มาได้บ่อย.. ทุกครั้ง/บินไป/กลับ ก้มาค้างบ้านเรา(ไม่ต้องตกใจ.. อยู๋ในสายตาผู้ปกครองนะค้าาา
).. เราก้ต้องรอแงะขี้ตาไปเปิดประตูรอ.. บางครั้งนัดกินข้าวเจอกัน ก้เลื่อนตลอด.. เพราะบังเอิญนัดลูกค้าได้(ประมานว่า..เด๋วก้ว่าง..เด๋วก้ยุ่ง...เอาแน่เอานอนไม่ได้)
2.เวลาเค้าเจอลูกค้า หรือไปสร้างสังคมดึกๆ โทรมาบอกมือถือแบตจะหมดตลอด ให้ไปนอนได้เลย ไม่ต้องรอ...(ซึ่งปกติเราก้ไม่เคยสนใจซักเท่าไหร.. ก้มีอะไรให้ทำไปเรื่อยๆ..แต่ติดที่ว่าตั้งแต่เราคบกัน.. จะคุยก่อนนอนกันทุกคืน ไม่ว่าจะคุยมากคุยน้อย ก้จะคุยกัน) มีครั้งนึงเราก้ทำงานของเราไปเรื่อยๆ เค้าบอกจะกลับ ตี 2 ไปอยู่กลับลูกค้าผู้หญิง(โสด/มีอายุ.. ขอบอกว่าคนนี้เคยได้ยินชื่อบ่อย... เราไม่ได้คิดอะไรมากนะ.. แต่ก้เริ่มอดคิดไม่ได้แล้วสิ) แล้วก้หายไปทั้งคืน พยายามlineไป ก้ไม่ตอบ โทรไปก้ไม่รับ จนแบตหมด.. คืนนั้นเราบ้ามากกก เราอยู่ถึง 6 โมงเช้านั่งรอ.. ซึ้งทุกครั้งเค้าจะLine มาบอกว่ากลับมาแล้ว แต่คราวนี้ก้หายไปเลยยย(ปกตินอนเป็นสิ่งสำคัญ ประมาณว่า ถ้าไม่นอนจะไม่สวย55+) แล้ววันนี้ก้หายไปอีก... แต่ไปกะคนอื่น และมามุขเดิมๆ...
3.เราไม่รุสึกว่าเรามีค่า.. เหมือนพยายามวิ่งตามเค้า เพื่อให้ได้เจอกัน คุยกันมากขึ้น แต่ก้ถูกปฏิ้สธ เพราะยุ่ง... ซึ่งเราก้ไม่รุว่าอะไรมันจะยุ่งขนาดไม่มีเวลา line หรือคุยกันบ้างเลยหรือไง.. ช่วงที่ผ่านมา... จากผู้หญิงน่ารัก มีเหตุผล.. ไม่เคยเหวี่ยง... เรากลายเป็นแม่มดอารมณ์ร้ายขึ้นมาทันที... ไม่พอใจมีเหวี่ยงตลอดด...ซึ่งปกติแล้วเราคนง่ายๆ และ หยิ่งๆ แบบไม่ค่อยแคร์เรื่องงี่เง่าแบบนี้..
4.เค้าและเราต่างคนต่างมีจุดมุ่งหมายที่ไม่เหมือนกัน... เค้าอยากให้เราย้ายไปอยู่กะเค้า.. แต่เราชอบชิวิตการทำงาน ที่ไม่ต้องพึ่งพาใคร โดยเฉพาะเค้า.. ทุกครั้งที่เราคุยเรื่องอนาคตที่ไร ความเห็นไม่ตรงกันซะที...ทะเลาะกันแบบไม่มีข้อสรุป... และตอนนี้เราก้จะไปเรียนต่างประเทศอีก 2 ปี ซึ่งเค้าอยากให้ไปแค่ 1 ปี เพราะจะได้กลับมาแต่งงานกัน... ไม่อยากอยู่ห่างกันคนละที่อีก 2 ปี.. ขนาดตอนนี้เส้นศูนย์สูตรเดียวกันยังทะเลาะกันเลยคะ... ถ้าไปอีกขั่วโลกนึง...ไม่รอดแน่ๆ
เราก้เข้าใจว่าบางครั้งการที่เราโตขึ้น กับการมองโลก และสังคมที่เปลี่ยนแปลงไป ทำให้คนบางคนก้เปลี่ยนแปลงไป.. คนบางคนที่ใช่ก้อาจจะเป็นคนที่เคยใช่... มีเยอะแยะไปที่คบกันมา นานแล้วเลิกเพราะว่าเข้ากันไม่ได้... แต่สำหรับในชีวิตรักของเราถือคติไว้ว่า.. ถ่าหาคนที่ดีไม่ได้.. ก้อย่าไปมีเลยคะ อยู่ตัวคนเดียวมีโลกของเราตอนนี้ก็มีความสุขมากพอแล้วค่ะ คนที่จะอยู่ด้วยกัน..จะต้องเป็นคนเราอยู่ด้วยแล้วมีความสุข และ เป็นเพื่อนร่วมเดินทางไปด้วยกันค่ะ เราพร้อมที่จะเป็นภรรยาที่ดี และ แม่ที่ดีสำหรับคนๆนั้น..
ตอนนี้เครียดมากกกก......ทะเลาะกันเกือบทุกวัน ทำอะไรก้ไม่ได้เหมือนปกติ ชีวิตไร้ค่า.... ปัญหาเดิมๆ ไม่มีทางออก .. ทำยังไงดีคะ??????ไม่อยากจะเลิกเพราะว่าเค้าทนเราที่เป็นในคราบแม่มดไม่ได้.. ขอเป็นนางเอกของพระเอกขี่ม้าขาวในฝันต่อจะดีกว่าค่ะ
ขอบคุณสำหรับคนที่เข้ามาcomment ล่วงหน้านะค่ะ และอ่านมาถึงบรรทัดสุดท้ายยยยนี้
เลิก/ไม่เลิกกับความรัก 7 ปี
เข้าปีที่ 7 กับการคบกับคนนี้ เราเจอกันตั้งแต่ที่มหาลัยค่ะ ตอนเจอครั้งแรก เรารู้สึกเลยว่า..คนนี้ๆแหละ..ใช่เลย(ปกติเราเป็นคนที่ สเปคสูงมว๊ากกกๆๆ.. มีคนมาจีบเยอะ..แต่ก้ยังไม่เคยโดน!! จนคนนี้เป็นผู้มาพิชิดหัวใจ แบบพระเอกขี่ม้าขาววววหลุดมาจากฝัน555+ ประมาณนั้นเลยค่ะ)
หลังจากที่เราคุยกันไม่นาน เราก็ตกลงเป็นแฟนกับคนๆนี้เลยย ช่วงนั้นดีมากๆ แบบหัวใจพองโตตลอด.. เค้าโรแมนติกสุดๆ เวลา เราไปไหนมาไหนก็มารับมาส่งทุกวัน เอาดอกไม้มาsurprise ทั้งที่มหาลัย และ ช่อดอกไม้ที่บ้าน.. ถึงกะว่า แอบมาเปลี่ยนทุกอาทิด กลัวจะเหี่ยว.. ไม่น่าเชื่อ!! เค้าทำมาได้ 2 ปี.. เราคุยกันทุกวัน คอยให้กำลังใจเราทุกเรื่อง supportตลอด...นี่ละสินะที่เรียกว่า poppy loveeee<3 คุยกันก่อนนอนทุกวัน..(ไม่อยากจะโม้...ว่า ตอนนี้ก้ยังคุยกันทุกคืนน้าา) แต่ละฝ่ายช่วยกันเติมเต็มในสิ่งที่แต่ละคนไม่มี และคอยปรับปรุงกันมาตลอด เพื่อให้เรามีความสุขในทุกๆวัน ตลอดเวลา 3 ปี เราและเค้าไม่เคยทะเลาะกันเลย และ พ่อแม่ของเราทั้ง 2 ก้เอ็นดูพวกเรามาก จนเราเป็นส่วนหนึงของครอบครัวกันและ กัน...พูดได้ว่า 100%ที่เราเหมือนกัน
พอเราเริ่มโตขึ้น มีความฝัน ของแต่ละคนที่อยากจะประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน เราเลยทุ่มเทกัน เต็มที่.. เวลาที่ปัญหาอะไร เราก้คอยเป็นกำลังใจให้กันเสมอ กินข้าวสลับกันแต่ละบ้าน อาทิดละประมาณ 1 ครั้ง และก้ยังคุยโทรสับกันทุกวัน.. หยาดเหงื่อในการทำงานหนักหน่วงของเราทำให้เราได้ เลื่อนขั้น และย้ายไปทำงานตปท. ซึ่งมันเป็นความฝันของเราเลยยยย... ที่จะได้ใช้เรียนรู้ในการใช้ชิวิต และ ประสบความสำเร็จแบบ working women ตัวจริง เสียงจริง... แม้เวลา จะแตกต่างกันไม่กี่ชม. เราก้เรื่มคุยกันน้อยลง(อย่า เพิ่งตกใจนะ.. ยังไม่ถึงเวลาpeak ของเรื่องนี้
พี่เค้าเป็นผู้ใหญ่ มีความรับผิดชอบ ทะเยอทยาน เป็นผู้นำ และอยากจะสร้างความมั่นคงเร็วๆ เค้าเลยออกมาตั้งบริษัทเองอยู่ต่างจังหวัด.. ไม่ทันไร ก้ 2 ปีแล้ว.. เราก้ได้เลื่อนขั้น ประกอบกับมีงานน่าสนุกทำ เลยตัดสินใจกลับมา.. แต่พี่เค้าก้ยังอยู่ต่างจว. ทำงานสร้างสังคมเพื่อให้ได้งาน... 1 เดือน เจอกัน2ครั้ง มารู้ตัวอีกทีเหมือนเรา2คนยิ่งห่างกันออกไป... ก็ยังคุยกันทุกวันเหมือนเดิม.. แต่ถามคำตอบคำ.. วันละคำ 2 คำ รู้แต่ว่าวันนี้ กินข้าวแล้ว.. ตื่นนอนแล้ว.. จะออกไปข้างนอก.. กลับบ้านแล้ว.. เค้าออกไปสร้างสังคมทุกวัน.. กินข้าว..กลับบ้านดึก.. ทำงาน จัน-เสา 8.00-6.30 หลังจากนั้นก้ออกไปกินข้าวสรรสรรค์ สร้างสังคม หาลูกค้าใหม่ เวลางานเค้าก้คุยไม่ได้ เพราะเค้าเป็นหัวหน้า.. ซึ่งเราก้เข้าใจ และคอยให้กำลังใจเสมอๆ เพราะ ทำเพื่ออนาคตของเค้า อะไรที่ทำให้เค้าดีขึ้นเราก็โอเค ซึ่งเรา 2 คนก้เป็นแบบนี้กันมาตลอด... ภายนอกเหมือนจะดี.. แต่ลึกๆ เรารู้สึกเหนื่อยที่ใช้ชิวิตเหมือนอยู่คนเดียว.. เราก้เคยคุยกะเค้าบ่อยๆนะ ว่าเรารุสึกห่างกันเกินไป เหมือนเค้ามีชิวิตเพื่อวันข้างหน้า แต่วันนี้เค้ายังไม่ใส่ใจเรา และห่างกันเกินไป เรายังไม่รุเลยว่าวันๆเค้าเจอใครบ้าง สังคมเค้าเปนไง งานเค้าเปนไง...รู้แต่ว่ายุ่งมากๆ และงานเค้ากดดัน.. ทุกครั้งที่เราเหนื่อยกะสิ่งที่เป็น เค้าบอกเราเสมอว่า.. เค้าทำเพื่ออนาคต ไม่อยากให้เราลำบากไปกับเค้า ยิ่งเค้าสร้างรากฐานให้มั่นคงได้เร็วๆ เรา 2 คน จะได้แต่งงานอยู่ด้วยกันได้เร็วเท่านั้น..
เราก็ใช้ชิวิตของเราทั่วไป ต่างคนต่างมีโลกของตัวเอง.. ว่างเมื่อไหรก้คุย.. ทุกครั้งที่เจอกันก้ดีกัน รักกันสุดๆ มีความสุขกันมากๆๆ.. ซึ่งก้เป็นแบบนี้มาได้ 1 ปีนึง
แต่ตอนนี้...ความรู้สึกเรา กลับแย่มาก... เหมือนปมปัญหามันแก้ไม่ออก
2.เวลาเค้าเจอลูกค้า หรือไปสร้างสังคมดึกๆ โทรมาบอกมือถือแบตจะหมดตลอด ให้ไปนอนได้เลย ไม่ต้องรอ...(ซึ่งปกติเราก้ไม่เคยสนใจซักเท่าไหร.. ก้มีอะไรให้ทำไปเรื่อยๆ..แต่ติดที่ว่าตั้งแต่เราคบกัน.. จะคุยก่อนนอนกันทุกคืน ไม่ว่าจะคุยมากคุยน้อย ก้จะคุยกัน) มีครั้งนึงเราก้ทำงานของเราไปเรื่อยๆ เค้าบอกจะกลับ ตี 2 ไปอยู่กลับลูกค้าผู้หญิง(โสด/มีอายุ.. ขอบอกว่าคนนี้เคยได้ยินชื่อบ่อย... เราไม่ได้คิดอะไรมากนะ.. แต่ก้เริ่มอดคิดไม่ได้แล้วสิ) แล้วก้หายไปทั้งคืน พยายามlineไป ก้ไม่ตอบ โทรไปก้ไม่รับ จนแบตหมด.. คืนนั้นเราบ้ามากกก เราอยู่ถึง 6 โมงเช้านั่งรอ.. ซึ้งทุกครั้งเค้าจะLine มาบอกว่ากลับมาแล้ว แต่คราวนี้ก้หายไปเลยยย(ปกตินอนเป็นสิ่งสำคัญ ประมาณว่า ถ้าไม่นอนจะไม่สวย55+) แล้ววันนี้ก้หายไปอีก... แต่ไปกะคนอื่น และมามุขเดิมๆ...
3.เราไม่รุสึกว่าเรามีค่า.. เหมือนพยายามวิ่งตามเค้า เพื่อให้ได้เจอกัน คุยกันมากขึ้น แต่ก้ถูกปฏิ้สธ เพราะยุ่ง... ซึ่งเราก้ไม่รุว่าอะไรมันจะยุ่งขนาดไม่มีเวลา line หรือคุยกันบ้างเลยหรือไง.. ช่วงที่ผ่านมา... จากผู้หญิงน่ารัก มีเหตุผล.. ไม่เคยเหวี่ยง... เรากลายเป็นแม่มดอารมณ์ร้ายขึ้นมาทันที... ไม่พอใจมีเหวี่ยงตลอดด...ซึ่งปกติแล้วเราคนง่ายๆ และ หยิ่งๆ แบบไม่ค่อยแคร์เรื่องงี่เง่าแบบนี้..
4.เค้าและเราต่างคนต่างมีจุดมุ่งหมายที่ไม่เหมือนกัน... เค้าอยากให้เราย้ายไปอยู่กะเค้า.. แต่เราชอบชิวิตการทำงาน ที่ไม่ต้องพึ่งพาใคร โดยเฉพาะเค้า.. ทุกครั้งที่เราคุยเรื่องอนาคตที่ไร ความเห็นไม่ตรงกันซะที...ทะเลาะกันแบบไม่มีข้อสรุป... และตอนนี้เราก้จะไปเรียนต่างประเทศอีก 2 ปี ซึ่งเค้าอยากให้ไปแค่ 1 ปี เพราะจะได้กลับมาแต่งงานกัน... ไม่อยากอยู่ห่างกันคนละที่อีก 2 ปี.. ขนาดตอนนี้เส้นศูนย์สูตรเดียวกันยังทะเลาะกันเลยคะ... ถ้าไปอีกขั่วโลกนึง...ไม่รอดแน่ๆ
เราก้เข้าใจว่าบางครั้งการที่เราโตขึ้น กับการมองโลก และสังคมที่เปลี่ยนแปลงไป ทำให้คนบางคนก้เปลี่ยนแปลงไป.. คนบางคนที่ใช่ก้อาจจะเป็นคนที่เคยใช่... มีเยอะแยะไปที่คบกันมา นานแล้วเลิกเพราะว่าเข้ากันไม่ได้... แต่สำหรับในชีวิตรักของเราถือคติไว้ว่า.. ถ่าหาคนที่ดีไม่ได้.. ก้อย่าไปมีเลยคะ อยู่ตัวคนเดียวมีโลกของเราตอนนี้ก็มีความสุขมากพอแล้วค่ะ คนที่จะอยู่ด้วยกัน..จะต้องเป็นคนเราอยู่ด้วยแล้วมีความสุข และ เป็นเพื่อนร่วมเดินทางไปด้วยกันค่ะ เราพร้อมที่จะเป็นภรรยาที่ดี และ แม่ที่ดีสำหรับคนๆนั้น..
ตอนนี้เครียดมากกกก......ทะเลาะกันเกือบทุกวัน ทำอะไรก้ไม่ได้เหมือนปกติ ชีวิตไร้ค่า.... ปัญหาเดิมๆ ไม่มีทางออก .. ทำยังไงดีคะ??????ไม่อยากจะเลิกเพราะว่าเค้าทนเราที่เป็นในคราบแม่มดไม่ได้.. ขอเป็นนางเอกของพระเอกขี่ม้าขาวในฝันต่อจะดีกว่าค่ะ
ขอบคุณสำหรับคนที่เข้ามาcomment ล่วงหน้านะค่ะ และอ่านมาถึงบรรทัดสุดท้ายยยยนี้