เมื่อสิ่งที่เกลียด ต้องกลายมาเป็นลูกสาว

กระทู้สนทนา

ยิ่งเกลียดยิ่งเจอ ยิ่งหนียิ่งพบ นี้คือสิ่งที่ผมจะบอกต่อไปนี้
สิ่งนั้นก็คือ "แมว" ส่วนตัวแล้วไม่ชอบแมวมาตั้งแต่ไหนแต่ไร
เกลียดขนแมว เกลียดแมวข่วน  อยากเล่นแต่มันก็ไม่ยอมเล่นด้วย
เกลียดมาตั้งแต่เด็กๆ แต่ไม่ได้ทำร้ายอะไรมัน เจอแมวที่ไหนน่ารัก
ก็รู้สึกเฉยๆ แต่เหตุการณ์การผลิกผัน
  เมื่ออาทิตย์ที่แล้วตอน 22.00
กำลังจะนอน ออกมานอกบ้านได้ยินเสียงอะไรกุกกัก ก็เลยหาดู
พระเจ้ามันยอดมากสิ่งนั้นก็คือ  "ลูกแมว" ในใจคิดต่างๆนานา
มันมาได้ไง มันหลงกับแม่ หรือใครปล่อยฯลฯ แต่ด้วยความสงสาร
(เป็นคนขี้สงสาร +จิตใจดี อวยตัวเองหน่อย55)
ก็เลยหาข้าวให้มัน
กว่าจะยอมเข้ามาในบ้าน  กว่าจะยอมกินข้าวต้องทำความคุ้นเคย
อยู่พักใหญ่ พอคุ้นเคยกันมันกินใหญ่คงหิวมากซินะ
พอมันกินสักพัก
ผมก็ไปนอน พอตอนเช้ามันหายไปสงสัยกลับบ้านไปแล้ว
ที่ไหนได้ตกเย็นกลับมาจากที่ทำงาน
มันออกจะที่หลบซ่อนในบ้านผม
แล้วยังไงละ?? ถามทุกคนในบ้าน  ทุกคนบอกให้เลี้ยงหลงมา
แล้วที่บ้านบอกว่าสัตว์สี่เท้าเข้าบ้านจะโชคดี(จริงหรือ??)
ตัดสินใจขับรถไปซื้ออาหารแมวมาทันที แล้วบอกกับมันว่า
อยู่ด้วยนะ ถ้าขี้ในบ้านโดนปล่อยนะ แล้วผมก็อุ้มมันแล้วพาไปที่ที่
ผมจัดแจงเป็นที่ปลดทุกข์ของมัน(กองทรายสวนหลังบ้าน)
ซึ่งมันดีมากจำปลดทุกข์(เคยแอบดูมันถ่าย)  อย่างนี้อยู่ด้วยกันได้
จากวันนั้นถึงวันนี้ผมเรียกมันว่า "ลูกสาว" ครอบครัวผมยอมรับ
เป็นสมาชิกใหม่  มีเพื่อนน้องขอผมไม่ให้เพราะ
ทั้งรักและหลงไปแล้ว
ผมจะดูแลลูกสาว ซึ่งหลงมาจากไหนก็ไม่รู้  ให้ดีที่สุด