อ่านเคสของหลายๆ คู่ในพันทิบมาเยอะแล้วขอเล่าเคสของตัวเองบ้างนะครับ เป็นความกังวลใจลึกๆ ที่เกิดขึ้นมายาวนาน
ชีวิตคู่แบบมนุษย์เงินเดือนทำงาน Full Time ทั้งชายและหญิง ผ่อนบ้านอยู่ด้วยกัน ช่วยๆ กันทำงานบ้าน มีลูกแล้วคนนึงช่วงกลางวันฝากญาติเลี้ยง รอหลังเลิกงานแล้วช่วยกันเลี้ยงต่อเอง ชีวิตคู่อยู่ใน Loop เดิมแบบนี้มาหลายปี ทั้งคู่ทำงานหนักเพราะภาระเยอะมาก ยิ่งมีลูกยิ่งหนักกว่าเดิมหลายเท่านัก แต่งงานแบบไม่ได้จดทะเบียน (ไม่รู้ทำไมเดี๋ยวนี้ฮิตกันแบบนี้) ไม่มีใครเปลี่ยนนามสกุล เงินเดือนพอๆ กัน อยู่แบบใช้จ่ายแชร์กันครึ่งๆ หมดทุกอย่าง ดูจะเป็นไลฟ์สไตล์ครอบครัวสมัยใหม่ที่แฟร์และเท่าเทียมมากๆ (ที่ผู้หญิงหลายคนอาจไม่ชอบ)
ชีวิตคู่ตั้งแต่แต่งงานผ่านมาในไลฟ์สไตล์แบบนี้ ยิ่งอยู่ยิ่งรู้สึกห่างไกลกัน ยิ่งหลังมีลูกนี่ยิ่งรู้สึกว่าอยู่กันคนละโลก เวลาอยู่กันพ่อแม่ลูก ต่างคนต่างก็จะคุยกับลูก แทบจะไม่ได้คุยกันเองเลย ออกไปทำงานกันคนละเวลา กลับบ้านกันคนละเวลา กลับมาถึงทั้งคู่ก็ใช้เวลาอยู่กับลูกจนหลับ เสาร์อาทิตย์ก็ต้องทำงานสลับกับเลี้ยงลูก คือแทบจะไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสองเลย เรื่องบนเตียงนี่ลืมไปได้เลยไม่มีโอกาส ครั้งสุดท้ายที่ได้นี่ ครึ่งปีก่อนแทบเรียกว่าปาฏิหารย์โอกาสที่สวรรค์บันดาลมาให้ 5555 ปกติเรื่องนี้ฝ่ายญ.เขาจะไม่เคยเป็นฝ่ายเรียกร้องก่อนอยู่แล้วตั้งแต่คบกัน เสมอต้นเสมอปลายมาก 555 ส่วนฝ่ายช.ก็มีเรียกร้องเป็นระยะอยู่แล้ว แต่ไม่ได้รับการตอบสนองเลย ด้วยข้ออ้างเดิมๆ เหนื่อย เครียด ง่วง จนช่วงหลังๆ ฝ่ายช.เองก็เลยแทบจะไม่ได้เรียกร้องเลย บางทีเรียกร้องแล้วโดนด่ากลับจนหมดอารมณ์หดไปเป็นอาทิตย์
กลายเป็นเรื่องปกติที่ชาชินไปแล้ว พอมาสังเกตอีกทีก็เห็นว่าทุกวันนี้เราไม่ได้ถูกเนื้อต้องตัวกันเลย เหมือนเป็นแค่คนสองคนที่มาอยู่บ้านเดียวกัน ต่างคนต่างออกไปทำงาน แล้วกลับมาก็ช่วยกันเลี้ยงลูก ไม่มีเรื่องอย่างว่า ไม่มีการกอดสัมผัสใดๆ ที่คู่รักจะพึงมี จนรู้สึกได้ว่าความรู้สึกรักที่มีมันถดถอยลงเรื่อยๆ ฝ่ายชายยังประทังชีวิตได้ด้วยมือตนเอง หรือบางครั้งไม่ไหวจริงๆ ก็มีแอบหนีไปลงอ่างบ้างไรบ้าง (เหมือนถ้าไม่โดนกอดนานๆ แล้วมันจะตาย 555 หัวเราะไม่ออก
) แต่ยังไม่เคยนอกใจไปคบคนอื่น (เพราะทำแต่งานจนไม่มีเวลาและโอกาสช่องว่างที่จะมีใครใหม่เข้ามาในชีวิตได้เลยด้วยแหละ) แต่ถึงบางจุดก็มีเริ่มคิดอยากจะมีความรักครั้งใหม่บ้างแล้ว ยังเป็นมนุษย์ที่ขาดความรักแทบไม่ได้อยู่
ก็แอบสงสัยไม่ได้ว่าอีกฝ่ายเขาจะเป็นยังไง หรือจริงๆ แล้วเขาอาจจะมีคนอื่นอยู่แล้วเขาถึงได้ทนใช้ชีวิตแบบนี้กับเรามาได้ ก็ไม่รู้ เรื่องนี้ไม่เคยคุยกันเลย แต่ก็ยังไม่เห็นอะไรที่ผิดสังเกตนอกจากทำงานกลับบ้านดึกเป็นปกติ(ทั้งคู่) แต่ถึงรู้ว่าเขามีคนอื่นก็คงรู้สึกเฉยๆ เพราะความรู้สึกรักและผูกพันมันเหลือน้อยมากๆ เหลือแต่ความรักลูกเท่านั้นที่ยิ่งทวีคูณขึ้นทุกวันซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้ยอมอยู่ในชีวิตแบบนี้ได้ เคยคิดว่าสักวันพอลูกโตในระดับนึงแล้ว อาจถึงเวลาต้องแยกทาง หรือถ้าสักวันฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมีคนใหม่เข้ามาก็อาจจะหลุดพ้นสภาพนี้ได้เลย ทุกวันนี้แทบจะลืมไปแล้วว่าเราเคยรักกันได้ไง มารู้จักกันได้ไง เคยผ่านอะไรกันมาบ้าง หรือว่าเราทำงานจนสมองเสื่อมจิตใจด้านชา
มีใครใกล้เคียงเคสนี้บ้างมั้ยครับ อยากมองเห็นทางสว่างสักนิดเผื่อชีวิตจะมีอะไรที่ดีขึ้นได้บ้าง
ป.ล.ถ้าชีวิตคู่คราวหน้ามีจริง อยากเลือกเป็นแบบทำงานคนเดียวให้ฝ่ายญ.เลี้ยงลูกเป็นแม่บ้านดีกว่า เท่าที่ดูสไตล์นี้ปัญหาครอบครัวจะน้อยกว่ามากๆ (ส่วนใหญ่ปัญหาเกิดจากสันดานผู้ชาย) ถ้าเป็นผู้ชายที่เงินเดือนสูงพอที่จะทำแบบนี้ได้ตั้งแต่แรก
ก็คงเลือกทางนี้
ไลฟ์สไตล์แบบนี้ จะไปกันรอดมั้ย??
ชีวิตคู่แบบมนุษย์เงินเดือนทำงาน Full Time ทั้งชายและหญิง ผ่อนบ้านอยู่ด้วยกัน ช่วยๆ กันทำงานบ้าน มีลูกแล้วคนนึงช่วงกลางวันฝากญาติเลี้ยง รอหลังเลิกงานแล้วช่วยกันเลี้ยงต่อเอง ชีวิตคู่อยู่ใน Loop เดิมแบบนี้มาหลายปี ทั้งคู่ทำงานหนักเพราะภาระเยอะมาก ยิ่งมีลูกยิ่งหนักกว่าเดิมหลายเท่านัก แต่งงานแบบไม่ได้จดทะเบียน (ไม่รู้ทำไมเดี๋ยวนี้ฮิตกันแบบนี้) ไม่มีใครเปลี่ยนนามสกุล เงินเดือนพอๆ กัน อยู่แบบใช้จ่ายแชร์กันครึ่งๆ หมดทุกอย่าง ดูจะเป็นไลฟ์สไตล์ครอบครัวสมัยใหม่ที่แฟร์และเท่าเทียมมากๆ (ที่ผู้หญิงหลายคนอาจไม่ชอบ)
ชีวิตคู่ตั้งแต่แต่งงานผ่านมาในไลฟ์สไตล์แบบนี้ ยิ่งอยู่ยิ่งรู้สึกห่างไกลกัน ยิ่งหลังมีลูกนี่ยิ่งรู้สึกว่าอยู่กันคนละโลก เวลาอยู่กันพ่อแม่ลูก ต่างคนต่างก็จะคุยกับลูก แทบจะไม่ได้คุยกันเองเลย ออกไปทำงานกันคนละเวลา กลับบ้านกันคนละเวลา กลับมาถึงทั้งคู่ก็ใช้เวลาอยู่กับลูกจนหลับ เสาร์อาทิตย์ก็ต้องทำงานสลับกับเลี้ยงลูก คือแทบจะไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสองเลย เรื่องบนเตียงนี่ลืมไปได้เลยไม่มีโอกาส ครั้งสุดท้ายที่ได้นี่ ครึ่งปีก่อนแทบเรียกว่าปาฏิหารย์โอกาสที่สวรรค์บันดาลมาให้ 5555 ปกติเรื่องนี้ฝ่ายญ.เขาจะไม่เคยเป็นฝ่ายเรียกร้องก่อนอยู่แล้วตั้งแต่คบกัน เสมอต้นเสมอปลายมาก 555 ส่วนฝ่ายช.ก็มีเรียกร้องเป็นระยะอยู่แล้ว แต่ไม่ได้รับการตอบสนองเลย ด้วยข้ออ้างเดิมๆ เหนื่อย เครียด ง่วง จนช่วงหลังๆ ฝ่ายช.เองก็เลยแทบจะไม่ได้เรียกร้องเลย บางทีเรียกร้องแล้วโดนด่ากลับจนหมดอารมณ์หดไปเป็นอาทิตย์
กลายเป็นเรื่องปกติที่ชาชินไปแล้ว พอมาสังเกตอีกทีก็เห็นว่าทุกวันนี้เราไม่ได้ถูกเนื้อต้องตัวกันเลย เหมือนเป็นแค่คนสองคนที่มาอยู่บ้านเดียวกัน ต่างคนต่างออกไปทำงาน แล้วกลับมาก็ช่วยกันเลี้ยงลูก ไม่มีเรื่องอย่างว่า ไม่มีการกอดสัมผัสใดๆ ที่คู่รักจะพึงมี จนรู้สึกได้ว่าความรู้สึกรักที่มีมันถดถอยลงเรื่อยๆ ฝ่ายชายยังประทังชีวิตได้ด้วยมือตนเอง หรือบางครั้งไม่ไหวจริงๆ ก็มีแอบหนีไปลงอ่างบ้างไรบ้าง (เหมือนถ้าไม่โดนกอดนานๆ แล้วมันจะตาย 555 หัวเราะไม่ออก
ก็แอบสงสัยไม่ได้ว่าอีกฝ่ายเขาจะเป็นยังไง หรือจริงๆ แล้วเขาอาจจะมีคนอื่นอยู่แล้วเขาถึงได้ทนใช้ชีวิตแบบนี้กับเรามาได้ ก็ไม่รู้ เรื่องนี้ไม่เคยคุยกันเลย แต่ก็ยังไม่เห็นอะไรที่ผิดสังเกตนอกจากทำงานกลับบ้านดึกเป็นปกติ(ทั้งคู่) แต่ถึงรู้ว่าเขามีคนอื่นก็คงรู้สึกเฉยๆ เพราะความรู้สึกรักและผูกพันมันเหลือน้อยมากๆ เหลือแต่ความรักลูกเท่านั้นที่ยิ่งทวีคูณขึ้นทุกวันซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้ยอมอยู่ในชีวิตแบบนี้ได้ เคยคิดว่าสักวันพอลูกโตในระดับนึงแล้ว อาจถึงเวลาต้องแยกทาง หรือถ้าสักวันฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมีคนใหม่เข้ามาก็อาจจะหลุดพ้นสภาพนี้ได้เลย ทุกวันนี้แทบจะลืมไปแล้วว่าเราเคยรักกันได้ไง มารู้จักกันได้ไง เคยผ่านอะไรกันมาบ้าง หรือว่าเราทำงานจนสมองเสื่อมจิตใจด้านชา
มีใครใกล้เคียงเคสนี้บ้างมั้ยครับ อยากมองเห็นทางสว่างสักนิดเผื่อชีวิตจะมีอะไรที่ดีขึ้นได้บ้าง
ป.ล.ถ้าชีวิตคู่คราวหน้ามีจริง อยากเลือกเป็นแบบทำงานคนเดียวให้ฝ่ายญ.เลี้ยงลูกเป็นแม่บ้านดีกว่า เท่าที่ดูสไตล์นี้ปัญหาครอบครัวจะน้อยกว่ามากๆ (ส่วนใหญ่ปัญหาเกิดจากสันดานผู้ชาย) ถ้าเป็นผู้ชายที่เงินเดือนสูงพอที่จะทำแบบนี้ได้ตั้งแต่แรก