อีกไม่นานกองทุนชาวบ้านฌาปนกิจ สัจจะวันละบาท และอื่นจะค่อยๆหายไปตามยุคสมัย

ในอดีตรัฐไทยถือเป็นรัฐยากจนพอสมควร สวัสดิการพื้นฐานแทบไม่มี เศรษฐกิจก็เป็นแบบเลี้ยงชีพไม่ได้ใช้เงินมากนัก ปลูกบ้านจัดหาวัสดุเองก็จริงแต่ช่างใช้ลงแขกเช่วยกันในชุมชน ขนาดเลี้ยงลูกก็แทบไม่ได้มีต้นทุนขนาดปัจจุบันนี้ แต่รายจ่ายหนักๆมักจะเป็นค่ารักษาพยาบาล ค่าจัดงานศพ ชาวบ้านจึงช่วยตัวเองกันขึ้นมาเช่น ฌาปนกิจหมู่บ้าน-ตำบล สัจจะวันละบาท ฯลฯ

แต่วันนี้เริ่มเห็นอาการของกองทุนชาวบ้านเหล่านี้ เช่น ปัญหาสมาชิกคนรุ่นใหม่แทบไม่เข้ามาสมัครเลย สมาชิกเก่าก็ตายลงไปเรื่อยๆ ซึ่งเมื่อ30-40ปีก่อนคนตายน้อยสามารถจ่ายได้เต็มที่ เมื่อคนกลุ่มใหญ่นี้แก่ขึ้นพร้อมกัน เจ็บป่วยหรือตายเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล ทำให้กอทุนที่เคยหมุนได้เริ่มติดขัด คนเดินโพยก็ไม่ค่อยมีไปกี่รอบๆก็ไม่อยู่บ้านหรือยังไม่มีๆสภาพแบบนี้คนรุ่นใหม่ไม่อยากสานต่อ เมื่อเกี่ยงกันทำงานเริ่มตั้งแง่จับผิด ด้วยทำบัญชีไม่เป็นระบบเงินหดหายจนไม่มีใครกล้าไปยุ่ง

เมื่อเข้าสู่ยุคใหม่ประกันชีวิตจ่ายพอกันได้คุ้มครองสูง ไม่ต้องรอตาย ไม่ต้องเทียวเก็บ เข้ากับไลฟ์สไตล์วิถีชีวิตมนุษย์เงินเดือน ไม่ใช่สังคมเกษตรกรรมที่เจอกันทั้งวันในชุมชน จึงไม่แปลกที่ประกันจะตอบโจทย์กว่า สวัสดิการรูปแบบอื่นเป็นที่นิยมมากขึ้นเรื่อยๆ แต่คนทำงานในระบบเก่ายังไม่รู้ว่ากำลังแข่งกับยุคสมัยอยู่ พยายามขายแนวคิดในอดีตหารู้ไม่ตัวเองคงทำได้ไม่เกิน5-10ปีก็โรยราขับเคลื่อนอะไรไม่ได้แล้ว ฝืนยุคสมัย แม้อะไรอดีตจะเป็นเรื่องดีมากแต่ปัจจุบันอาจไม่ใช่ ทุกสิ่งในโลกนี้ไม่ใช่ของเรานี่คือสัจธรรม ปล่อยวาง ไม่มีเราโลกหมุนต่อไปได้