.
.
.
การ์ตูนตอนนี้ เป็นตอนที่เราอยากวาดตั้งแต่ตอนฟานี่ แต่เราคิดว่าคงไม่จำเป็น...
จนเมื่อวานที่แทออกมาขอโทษ...ที่โซวอนบางส่วนเลือกจะเดินหันหลัง...
ไม่รู้ว่าพวกเราเคยกลับมาย้อนดูตัวเองรึเปล่าว่าเรารักโซชิเพราะอะไร
ในตอนแรกเราอาจจะเริ่มต้นด้วยรักที่มีแต่ให้ นานวันไปเราเริ่มต้องการมากขึ้นโดยที่เราไม่รู้ตัว
เราเริ่มกะเกณฑ์ให้สาวๆเป็นอย่างที่เราอยากให้เป็น แสดงออกเฉพาะในส่วนที่เราชอบ
เราเริ่มคิดว่าพวกเธอมีวันนี้ได้เพราะเรา และตัดสินไปว่าเรามีสิทธิ์ในพวกเธอ
เราเปลี่ยนพวกเธอให้กลายเป็นคนที่สนองความต้องการของตัวเราเอง
บางครั้ง...เราบางคนดึงพวกเธอเพื่อมาเยาะเย้ย เพื่อมาข่มคนอื่น
บางครั้ง...เราบางคนยกพวกเธอมาบดบังความผิดหวังของตัวเอง
บางครั้ง...เราบางคนได้แต่โวยวายตัดพ้อ ทำไมเธอไม่เป็นเหมือนเดิม
บางครั้ง...เราบางคนลืมไปแล้วว่าความสุขในการเห็นพวกเธอมีความสุขมันรู้สึกอย่างไร
บางครั้ง...เราบางคนลืมไปแล้วว่า เรา...คนที่ในวันแรกที่ได้รู้จักเธอมันเป็นยังไง
.
.
.
ต่างคนต่างความคิด ต่างคนต่างการกระทำ
"ฉันทำเธอเจ็บได้ แต่เธอห้ามทำฉันเจ็บ" "ศิลปินเป็นคนสาธารณะ...เป็นคนของฉัน"
"คน"สาธารณะ ก็คือคน คนทุกคนมีสิทธิ์ในการตัดสินใจของตัวเองและคนทุกคนย่อมเคยตัดสินใจผิดพลาด
คนที่เป็นศิลปิน กับ คนที่เป็นแฟนคลับ มันก็มีเส้นขีดคั่นของมันแล้ว เคารพในความเป็นคนของกันและกัน เคารพในการตัดสินใจของกันและกัน
อย่ายึดเอาสิ่งที่ไม่เคยเป็นของของตัวมาเป็นของตัวเอง อย่าหวังไปในเกินสิ่งที่คาดหวังได้
โซนยอชิแด สุดท้ายก็ต้องถึงวันที่ต้องยุติบทบาท ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าใครเป็นคนกำหนด
แต่รู้อะไรมั๊ยโซวอนอย่างเรากำหนดตัวเราได้ ว่าจะเป็นโซวอนไปถึงเมื่อไหร่...ถึงวันนี้? เดือนหน้า? หรือตอนสาวๆเปิดตัวแฟนอีกสักคน?
สาวๆไม่เคยบังคับให้เราเป็นโซวอน เราเป็นเพราะเรารักและมีความสุขกับสาวๆในทุกๆเรื่อง
เราเริ่มและยุติความเป็นโซวอนของเราได้เสมอ เรามีสิทธิ์ในตัวเราเสมอ
เรา...แค่อยากยืนอยู่ตรงนี้ คอยสนุบสนุนพวกเธอไปเรื่อยๆ ยิ้ม,หัวเราะ,ร้องไห้ไปกับพวกเธอ
เรา...แค่อยากเดินเคียงข้างกันไปเรื่อยๆ ไปจนถึงวันนั้น...วันที่เรายุติการเป็นโซนยอชิแดและโซวอนพร้อมๆกัน
เป็นส่วนหนึ่งในความสุขของกันและกันจนถึงวันสุดท้าย...แค่นั้นแหละที่เราหวัง
"วันนี้ พรุ่งนี้ ตลอดไป โซนยอชิแด"
"ALWAYS HERE"
การ์ตูนโซชิ ตอน..."ในวันที่..."
.
.
.
การ์ตูนตอนนี้ เป็นตอนที่เราอยากวาดตั้งแต่ตอนฟานี่ แต่เราคิดว่าคงไม่จำเป็น...
จนเมื่อวานที่แทออกมาขอโทษ...ที่โซวอนบางส่วนเลือกจะเดินหันหลัง...
ไม่รู้ว่าพวกเราเคยกลับมาย้อนดูตัวเองรึเปล่าว่าเรารักโซชิเพราะอะไร
ในตอนแรกเราอาจจะเริ่มต้นด้วยรักที่มีแต่ให้ นานวันไปเราเริ่มต้องการมากขึ้นโดยที่เราไม่รู้ตัว
เราเริ่มกะเกณฑ์ให้สาวๆเป็นอย่างที่เราอยากให้เป็น แสดงออกเฉพาะในส่วนที่เราชอบ
เราเริ่มคิดว่าพวกเธอมีวันนี้ได้เพราะเรา และตัดสินไปว่าเรามีสิทธิ์ในพวกเธอ
เราเปลี่ยนพวกเธอให้กลายเป็นคนที่สนองความต้องการของตัวเราเอง
บางครั้ง...เราบางคนดึงพวกเธอเพื่อมาเยาะเย้ย เพื่อมาข่มคนอื่น
บางครั้ง...เราบางคนยกพวกเธอมาบดบังความผิดหวังของตัวเอง
บางครั้ง...เราบางคนได้แต่โวยวายตัดพ้อ ทำไมเธอไม่เป็นเหมือนเดิม
บางครั้ง...เราบางคนลืมไปแล้วว่าความสุขในการเห็นพวกเธอมีความสุขมันรู้สึกอย่างไร
บางครั้ง...เราบางคนลืมไปแล้วว่า เรา...คนที่ในวันแรกที่ได้รู้จักเธอมันเป็นยังไง
.
.
.
ต่างคนต่างความคิด ต่างคนต่างการกระทำ
"ฉันทำเธอเจ็บได้ แต่เธอห้ามทำฉันเจ็บ" "ศิลปินเป็นคนสาธารณะ...เป็นคนของฉัน"
"คน"สาธารณะ ก็คือคน คนทุกคนมีสิทธิ์ในการตัดสินใจของตัวเองและคนทุกคนย่อมเคยตัดสินใจผิดพลาด
คนที่เป็นศิลปิน กับ คนที่เป็นแฟนคลับ มันก็มีเส้นขีดคั่นของมันแล้ว เคารพในความเป็นคนของกันและกัน เคารพในการตัดสินใจของกันและกัน
อย่ายึดเอาสิ่งที่ไม่เคยเป็นของของตัวมาเป็นของตัวเอง อย่าหวังไปในเกินสิ่งที่คาดหวังได้
โซนยอชิแด สุดท้ายก็ต้องถึงวันที่ต้องยุติบทบาท ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าใครเป็นคนกำหนด
แต่รู้อะไรมั๊ยโซวอนอย่างเรากำหนดตัวเราได้ ว่าจะเป็นโซวอนไปถึงเมื่อไหร่...ถึงวันนี้? เดือนหน้า? หรือตอนสาวๆเปิดตัวแฟนอีกสักคน?
สาวๆไม่เคยบังคับให้เราเป็นโซวอน เราเป็นเพราะเรารักและมีความสุขกับสาวๆในทุกๆเรื่อง
เราเริ่มและยุติความเป็นโซวอนของเราได้เสมอ เรามีสิทธิ์ในตัวเราเสมอ
เรา...แค่อยากยืนอยู่ตรงนี้ คอยสนุบสนุนพวกเธอไปเรื่อยๆ ยิ้ม,หัวเราะ,ร้องไห้ไปกับพวกเธอ
เรา...แค่อยากเดินเคียงข้างกันไปเรื่อยๆ ไปจนถึงวันนั้น...วันที่เรายุติการเป็นโซนยอชิแดและโซวอนพร้อมๆกัน
เป็นส่วนหนึ่งในความสุขของกันและกันจนถึงวันสุดท้าย...แค่นั้นแหละที่เราหวัง
"วันนี้ พรุ่งนี้ ตลอดไป โซนยอชิแด"
"ALWAYS HERE"