บางที่ถ้าตายๆไปซะตอนนี้คงจะมีความสุขมากกว่านี้มั้ง

กระทู้เขียนขึ้นตอนทุกสิ่งกำลังสับสนวุ่นวายในชีวิต ชีวิตคู่ที่มีมา เกือบ 15 ปี กำลังจะพังทลายลง เมือผมกำลังจะหย่าขาดจากภรรยาในสิ้นปีนี้ ด้วยเหตุผลง่ายๆ อยากใช้ชีวิตอิสระตามที่อยาก ทั้งๆที่เราผ่านปัญหามามากมาย อดก็อด ด้วยกัน มีก็กินด้วยกัน สุดท้ายเวลาที่ผ่านมาทั้งหมดมันไม่มีความหมายอะไรเลย ตอนนี้มันรู้สึกจุกในอก พูดไม่ออก ระบายให้ใครฟังก็ไม่ได้ พ่อแม่ก็ไม่มี เควงคว้างมากๆ แทบไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป ท้อแท้ หมดหวัง ความรู้สึกตอนนี้คงไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดอะไรได้ ผมพยายามแก้ปัญหา พยายามพูดคุยกัน แต่คำตอบที่ได้ก็เหมือนเดิม ผมทุ่มเทกับชีวิตครอบครัวมากเพราะผมมาจากครอบครัวที่แตกแยก พ่อมีเมียน้อย แต่ผมก็ทำไม่สำเร็จ ชีวิตครอบครัวผมกำลังจะพังลงเร็วๆนี้ ปัญหาเกิดจากอะไร ผมพยายามหาเหตุผล แต่คิดว่าปัญหาคงเกิดจากหลายๆอย่าง เช่น เรื่องบนเตียง และเรื่องที่ผมจู้จี้เขาในเรื่องทำมาหากิน กับ เรื่องลูก เริ่มจากเรื่องบนเตียงก่อน ผมอายุประมาณ 37 ปี แน่นอนว่าอารมณ์ส่วนนี้ยังไม่หมดไป แต่เชื่อไหม ทั้งปี ผมมีอะไรกับแฟนไม่ถึง 5 ครั้ง บางครั้งลูกอยู่ด้วย หรือถ้าลูกไม่อยู่ด้วยก็จะบอกว่าไม่มีอารมณ์ เป็นแบบนี้เสมอ ผมไม่มีเมียน้อย ไม่นอกใจ ไม่เคยออกไปกินเหล้าที่ไหน เพราะผมเป็นคนไม่ดื่มเหล้า สิ่งเสพติดอย่างเดียวที่ผมเสพคือ บุหรี่ ผมพยามอดทนตรงนี้หรือหาวิธีระบาย ส่วนเรื่องจู่จี้ ผมจะบ่นเรื่องทำมากากินมากกว่า กับบ่นเรื่องงมงาย ผมเปิดร้านขายของ วันดีคืนดี เขาอยากจะไปดูหมอที่ไหน ก็ปิดร้าน ไปดูเองยังพอทน แต่นี้ พอมีคนสนใจ ก็พาเขาไปดู ปิดร้านไปอีก ผมบ่นเรื่องแบบนี้หลายครั้งมาก เมื่อก่อนก็ชอบไปปฎิบัติธรรมที่วัดดังๆ แถวสิงห์บุรี 3 วันบ้าง 7 วันบ้าง ผมก็บอกไปว่าถ้าอยากปฎิบัติ ก็ทำอยู่ที่บ้านก็ได้ เรายังต้องทำมาหากิน ไม่ได้มีเวลาว่างขนาดนั้น (นี่ก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่เขาบอกกับผม ที่ว่าอยากมีอิสระ) ส่วนเรื่องลูฏอันนี้เป็นเรื่องไม่เข้าใจกันครั้งหลังสุด ลูกติดเกมในIPAD นั้งเล่นทั้งวันทั้งคืน เราก็บอกว่าควรกำหนดเวลาเล่นวันล่ะไม่เกิน 2 ชั่วโมงในหนึ่ง ช่วงปิดเทอม กับ ให้เล่นได้แค่ วันศุกร์ เสาร์ ช่วงเปิดเทอม แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น ช่วงปิดเทอม ผมไม่ว่า แต่ตอนเปิดเทอมเขาก็ยังปล่อยบางครั้งเล่นถึงเทียงคืน ส่วนตัวเขาเองหลับไปแล้ว ผลปรากฎ เปิดเทอมอาทิตย์แรก ลูกไปเรียน แค่ 2 วัน ที่เหลือ ตื่นสาย แล้วก็งอแงไม่ยอมไปโรงเรียน ไม่รู้คนอื่น คิดยังไงแต่ผมในฐานะพ่อผมทนไม่ได้ สรุปผมเอา IPAD ไปขาย แต่ผลที่ได้คือ ลูกก็ยังงอแงเหมือนเดิม หรือเลวร้ายกว่าเดิม ล่าสุดอาทิตย์ที่ผ่านมาผมพยายามปลุกไปโรงเรียนเหมือนเดิม แต่สิ่งที่ได้รับคือ เขาลุกออกจากที่นอนพร้อมกับประโยคที่ว่า รำคาญหมาแถวนี้วะ กับคำว่าไอ้_animal ผมพยายามจะตีสั่งสอนในสิ่งที่เขาทำแต่แฟนผมก็มากันลูกออกไป วันนั้นผมโกรธจริงๆ ผมบอกแฟนไปว่าถ้าไม่มากราบขอโทษ ก็ไม่ต้องมานับกันเป็นพ่อลูก (ผ่านมาจะเดือนล่ะยังไม่ได้ยินคำว่าขอโทษ) สุดท้ายเมื่อวานแฟนผมมาบอกว่า สิ้นปีจะพาลูกกลับไปอยู่ที่ต่างจังหวัด(เพิ่งขึ้น ม.1) จะเอาไปต่อ ม.2 ที่ต่างจังหวัด แล้วเราก็หย่ากัน มันเป็นคำพูดที่เสียดแทงเข้ามาในอกผมมากๆ ตอนนี้ไม่รู้จะพูด จะคุยกับใคร ชีวิตผมมีแค่ครอบครัวแค่นั้นเอง พ่อแม่ ก็เสียไปหมดแล้ว และตอนนี้ครอบครัวผมกำลังจะพังทลายลง ชีวิตผมก็กำลังจะพังทลายลง บางที่ตายๆไปซะตอนนี้คงจะมีความสุขดีเหมือนกัน

ปล.ที่ไม่ถอดอมยิ้ม เพราะไม่รู้จะอายไปทำไม เพราะชีวิตมันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว