ทำไมละครไทยถึงไม่ทำหนังหรือละครแบบของญี่ปุ่นบ้าง

คืออย่างตอนนั้น อาจารย์ญี่ปุ่นของผมเคยเปิดหนังให้ดู พระเอกจะทำอาชีพเป็น คนแต่งหน้าศพ ซึ่งมันเงินดีมาก แต่ในญี่ปุ่นมองว่ามันเป็นอาชีพชั้นต่ำ คนไม่ค่อยอยากจะคบกับคนที่ทำอาชีพนี้ คือเขาก็มีการพาไปดูเกี่ยวกับอาชีพนี้ ว่าถ้าพระเอกมาเป็นคนแต่งหน้าศพแล้วจะต้องมีขั้นตอนอะไรยังไงบ้าง หรืออีกเรื่อง พระเอกก็จะเป็นทนายความ ก็จะมีการตัดสินคดีความอะไรต่างๆ หรือวันนี้ผมเพิ่งอ่านนิตยสารเล่มหนึ่ง ก็มีละครที่เกี่ยวกับคนงมหอยเม่น ซึ่งในเรื่องนางเอกจะต้องเป็นคนงมหอยเม่นอะไรแบบนั้น

คือผมสังเกตว่าพระเอก นางเอกของญี่ปุ่นประกอบอาชีพที่หลากหลาย แล้วเหมือนในเรื่อง ก็จะมีการเจาะลึก มีบทที่มันพูดถึงอาชีพนั้นเต็มๆ บางทีการประกอบอาชีพนั่นแหละ คือหลักของเรื่องเลย ในขณะที่ละครไทย บางทีไม่รู้เลยด้วยว่าพระเอก-นางเอกประกอบอาชีพอะไร บางทีก็มีอาชีพ แต่เนื้อเรื่องไม่ได้เจาะที่ตรงนั้น ละครไทยน่าจะมีสอดแทรกพวกวัฒนธรรม อาชีพแปลกๆ อะไรที่มันหายากๆ ลงไปในละครเหมือนกันนะ

ไม่ต้องไปทำพวกการ์ตูน พวกอะไรที่มันสอนเรื่องวัฒนธรรมแบบตรงๆ ที่คน (ไทยบางคน) ดูแล้วจะเบื่อ อย่างละครอาจจะมีสอดแทรกเรื่องวัฒนธรมไทย แบบมีฉากใส่บาตร หรือมีฉากวัฒนธรรมประเพณีอะไรที่คนไม่ค่อยรู้จัก เหมือนการ์ตูนญี่ปุ่น บางเรื่องเรามองโครงเรื่องผ่านๆ แล้วมันก็แค่การ์ตูนเรื่องหนึ่ง ไม่มีการสอดแทรกวัฒนธรรมอะไรเลย แต่พอดูจริงๆ มันไม่ใช่ แค่เขาสอดแทรกแบบเนียนๆ อย่างเคยมีการ์ตูนเรื่องอะไรนะ จำไม่ได้ เป็นเกี่ยวกับการต่อสู้ แล้วก็จะใช้พลังที่เป็นตัวอักษรคันจิ (ตัวอักษรจีนที่ญี่ปุ่นรับมา) มันเหมือนสอดแทรกให้เด็กญี่ปุ่นได้เรียนรู้ตัวอักษรของเขา

ของไทยก็เคยมีคล้ายๆ กันบ้าง อย่างสปอร์ตเรนเจอร์ ขบวนการของไทย หุ่นยนต์จะมีต้นแบบมาจากพวกท่านขุน พวกนักรบโบราณ หรือในจุฑาเทพ ก็มีฉากที่กรองแก้วต้องทำแสร้งว่ากุ้ง ซึ่งคนรุ่นน้ีอาจจะไม่รู้จักอาหารชนิดนี้มากนัก ก็สอดแทรกเข้าไป