เคยรู้สึกว่าไม่อยากอยู่ที่บ้านไหมคะ? อึดอัด รู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินของบ้าน...
ตอนนี้เรากำลังรู้สึกแบบนั้นเลยค่ะ...
ก่อนหน้านี้ก็เคยมาตั้งกระทู้ปรึกษาไปเหมือนกัน พยายามเอาคำแนะนำของทุกคนไปปรับใช้แล้ว แต่ทุกอย่างมันไม่ได้ดีขึ้นเลยค่ะ...เลวร้ายกว่าเดิมซะอีก
เหมือนตอนนี้ทำอะไรก็ขัดสายตาเค้าไปหมดทุกเรื่องแล้วล่ะค่ะ ไม่ว่าเราจะนั่ง นอน เดิน กิน ทำอะไรก็ผิดไปซะทุกอย่าง นั่นก็ไม่ดี นี่ก็น่าเกลียด หาจุดมาติ มาว่าเราได้ทุกเรื่อง ก่อนหน้านี้ เขาบอกว่าให้เราลดน้ำหนัก เราก็ลดแล้ว(กำลังลดลงเรื่อยๆค่ะ ค่อยๆออกกำลังกายกับควบคุมอาหาร) ให้เราทำเกรดให้ดี เราก็ได้ ไม่ต่ำกว่า B เลย ส่วนมากจะอยู่ B+ กับ A บอกให้เราช่วยงานตอนกลับมาบ้าน เราก็ลุกตั้งแต่หกโมงเช้าไปตลาด กลับมาช่วยทำกับข้าว หาข้าว ยันล้างจาน เก็บบ้าน ซักผ้า ต่างๆนาๆที่เพิ่มขึ้นมาตามสิ่งที่เค้าสั่งในแต่ละวัน เค้าก็ยังไม่พอใจ
เราฝึกอยู่ ทำงานอยู่ ก็เดินมาชักปลั๊กออกบอกว่าเราเอาแต่เล่นไม่สนใจการเรียน
เราเรียนแล้วได้เกรด B+ เค้าบอกว่าทำไมไม่ได้ A ม.ปลายก็เรียนมาแล้วไม่ใช่หรือไง ไม่อ่านหนังสือเลยใช่ไหม เอาแต่เล่นไม่เข้าท่าน่ะสิ เรียนมันถึงได้แย่แบบนี้ เรียนวิชาคณะก็เรียนแล้ว หันมาตั้งใจกับวิชาการซะบ้าง หัวมันจะได้ไม่กลวง แบบนี้ระวังจะเรียนไม่จบนะ
ตอนเราอยู่บ้าน เราก็ทำงานอะไรที่เค้าให้ไว้ให้เสร็จก่อน นั่งเล่นอยู่กับยายข้างนอก จนเย็นๆบ่ายๆเราก็มาเปิดคอม เล่นอะไรบ้าง ฝึกของเราบ้างเค้าก็ด่าว่าเราไม่ช่วยทำงานทำการ กลับบ้านมาไม่รู้จักไปนั่งกับคนแก่ เห็นแก่ตัว บลาๆๆ....
การแต่งตัวเราก็ว่า วิธีเดินเราก็ผิด แค่หายใจแรงก็ผิดแล้ว
เรากลับบ้านทุกอาทิตย์... เจอแบบนี้ทุกอาทิตย์
ห้องนอนเรา เค้ายกของเราออก ให้น้องนอน เอาของเราไปไว้ในห้องเก็บของ เราต้องเอาทีนอนเล็กมาปูนอนข้างล่าง ตกลงเรายังเป็นคนในบ้านอยู่ไหมคะ
เขาจะมีข้อหา ความผิดใหม่ๆ เตรียมไว้ให้เสมอ ทั้งๆที่ม.เรากับบ้านมันไม่ใช่ใกล้ๆ 400 กว่ากิโลเห็นจะได้ ค่ารถก็ให้รวมกับค่ากิน ค่าอยู่ ทั้งอาทิตย์เบ็ดเสร็จ 2000 บาท เราก็แทบไม่เคยขอเพิ่ม...เขาก็บอกว่าเรามันพลาญตังค์พ่อแม่ไปวันๆ ทั้งๆที่เราก็รับงานพิเศษ ช่วยออกค่าเรียนพิเศษให้น้อง
เราไม่เที่ยว เราไม่กินเหล้า เราไม่สูบบุหรี่ แฟนเราก็ไม่เคยมี พยายามทำตัวให้อยู่ในกรอบทุกอย่าง เขาจะได้ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องกังวลกับเรา
แต่เขาก็ยังว่าเราอยู่ดี ว่าเราทุกครั้งต้อขึ้นเสียง ใช้คำเรียกขึ้น ก_ _ึง ตลอด..
เราอยากรู้จริงๆว่าเราผิดอะไรนักหนา นี่เราโดนเกลียดแล้วใช่ไหมคะ?
เขาพูดออกมาจากปากว่าไม่อยากได้ลูกแบบนี้ เขาอยากได้แบบคนนั้นคนนี้ที่เรียนเก่ง คณะดี สวยๆ ไม่ป่ำๆเป๋อๆแบบเรา
เราร้องไห้จนหมดแรงจะร้องแล้วค่ะ ....เราเริ่มไม่อยากพยายาม ไม่อยากหาวิธีแก้ปัญหาแล้ว... เราใช้วิธีอดทน...
ที่มาพิมพ์ในนี้ เราแค่อยากขอพื้นที่เล็กๆไว้ระบาย ถ้ามันน่ารำคาญยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ..
เราพยายามทำเต็มที่ แต่มันไม่มีอะไรดีขึ้นเลย
เราเคยนั่งฟังเพื่อนบ่นว่าพ่อแม่จู้จี้แบบนั้น ขี้หวงอย่างนี้ เราอยากร้องไห้ค่ะ...เราอิจฉา
เราอยากให้มีคนเป็นห่วงเราแบบนั้นบ้าง คอยตามแบบนั้นบ้าง คุยเล่นได้แบบนั้นบ้าง...
เราอยากได้บ้านที่อยู่แล้วสบายใจ...แต่เราก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ ท้อจริงๆ
ขอระบายค่ะ ที่บ้านมันชักจะอยู่ยากขึ้นทุกทีๆ เหนื่อย
ตอนนี้เรากำลังรู้สึกแบบนั้นเลยค่ะ...
ก่อนหน้านี้ก็เคยมาตั้งกระทู้ปรึกษาไปเหมือนกัน พยายามเอาคำแนะนำของทุกคนไปปรับใช้แล้ว แต่ทุกอย่างมันไม่ได้ดีขึ้นเลยค่ะ...เลวร้ายกว่าเดิมซะอีก
เหมือนตอนนี้ทำอะไรก็ขัดสายตาเค้าไปหมดทุกเรื่องแล้วล่ะค่ะ ไม่ว่าเราจะนั่ง นอน เดิน กิน ทำอะไรก็ผิดไปซะทุกอย่าง นั่นก็ไม่ดี นี่ก็น่าเกลียด หาจุดมาติ มาว่าเราได้ทุกเรื่อง ก่อนหน้านี้ เขาบอกว่าให้เราลดน้ำหนัก เราก็ลดแล้ว(กำลังลดลงเรื่อยๆค่ะ ค่อยๆออกกำลังกายกับควบคุมอาหาร) ให้เราทำเกรดให้ดี เราก็ได้ ไม่ต่ำกว่า B เลย ส่วนมากจะอยู่ B+ กับ A บอกให้เราช่วยงานตอนกลับมาบ้าน เราก็ลุกตั้งแต่หกโมงเช้าไปตลาด กลับมาช่วยทำกับข้าว หาข้าว ยันล้างจาน เก็บบ้าน ซักผ้า ต่างๆนาๆที่เพิ่มขึ้นมาตามสิ่งที่เค้าสั่งในแต่ละวัน เค้าก็ยังไม่พอใจ
เราฝึกอยู่ ทำงานอยู่ ก็เดินมาชักปลั๊กออกบอกว่าเราเอาแต่เล่นไม่สนใจการเรียน
เราเรียนแล้วได้เกรด B+ เค้าบอกว่าทำไมไม่ได้ A ม.ปลายก็เรียนมาแล้วไม่ใช่หรือไง ไม่อ่านหนังสือเลยใช่ไหม เอาแต่เล่นไม่เข้าท่าน่ะสิ เรียนมันถึงได้แย่แบบนี้ เรียนวิชาคณะก็เรียนแล้ว หันมาตั้งใจกับวิชาการซะบ้าง หัวมันจะได้ไม่กลวง แบบนี้ระวังจะเรียนไม่จบนะ
ตอนเราอยู่บ้าน เราก็ทำงานอะไรที่เค้าให้ไว้ให้เสร็จก่อน นั่งเล่นอยู่กับยายข้างนอก จนเย็นๆบ่ายๆเราก็มาเปิดคอม เล่นอะไรบ้าง ฝึกของเราบ้างเค้าก็ด่าว่าเราไม่ช่วยทำงานทำการ กลับบ้านมาไม่รู้จักไปนั่งกับคนแก่ เห็นแก่ตัว บลาๆๆ....
การแต่งตัวเราก็ว่า วิธีเดินเราก็ผิด แค่หายใจแรงก็ผิดแล้ว
เรากลับบ้านทุกอาทิตย์... เจอแบบนี้ทุกอาทิตย์
ห้องนอนเรา เค้ายกของเราออก ให้น้องนอน เอาของเราไปไว้ในห้องเก็บของ เราต้องเอาทีนอนเล็กมาปูนอนข้างล่าง ตกลงเรายังเป็นคนในบ้านอยู่ไหมคะ
เขาจะมีข้อหา ความผิดใหม่ๆ เตรียมไว้ให้เสมอ ทั้งๆที่ม.เรากับบ้านมันไม่ใช่ใกล้ๆ 400 กว่ากิโลเห็นจะได้ ค่ารถก็ให้รวมกับค่ากิน ค่าอยู่ ทั้งอาทิตย์เบ็ดเสร็จ 2000 บาท เราก็แทบไม่เคยขอเพิ่ม...เขาก็บอกว่าเรามันพลาญตังค์พ่อแม่ไปวันๆ ทั้งๆที่เราก็รับงานพิเศษ ช่วยออกค่าเรียนพิเศษให้น้อง
เราไม่เที่ยว เราไม่กินเหล้า เราไม่สูบบุหรี่ แฟนเราก็ไม่เคยมี พยายามทำตัวให้อยู่ในกรอบทุกอย่าง เขาจะได้ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องกังวลกับเรา
แต่เขาก็ยังว่าเราอยู่ดี ว่าเราทุกครั้งต้อขึ้นเสียง ใช้คำเรียกขึ้น ก_ _ึง ตลอด..
เราอยากรู้จริงๆว่าเราผิดอะไรนักหนา นี่เราโดนเกลียดแล้วใช่ไหมคะ?
เขาพูดออกมาจากปากว่าไม่อยากได้ลูกแบบนี้ เขาอยากได้แบบคนนั้นคนนี้ที่เรียนเก่ง คณะดี สวยๆ ไม่ป่ำๆเป๋อๆแบบเรา
เราร้องไห้จนหมดแรงจะร้องแล้วค่ะ ....เราเริ่มไม่อยากพยายาม ไม่อยากหาวิธีแก้ปัญหาแล้ว... เราใช้วิธีอดทน...
ที่มาพิมพ์ในนี้ เราแค่อยากขอพื้นที่เล็กๆไว้ระบาย ถ้ามันน่ารำคาญยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ..
เราพยายามทำเต็มที่ แต่มันไม่มีอะไรดีขึ้นเลย
เราเคยนั่งฟังเพื่อนบ่นว่าพ่อแม่จู้จี้แบบนั้น ขี้หวงอย่างนี้ เราอยากร้องไห้ค่ะ...เราอิจฉา
เราอยากให้มีคนเป็นห่วงเราแบบนั้นบ้าง คอยตามแบบนั้นบ้าง คุยเล่นได้แบบนั้นบ้าง...
เราอยากได้บ้านที่อยู่แล้วสบายใจ...แต่เราก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ ท้อจริงๆ