ถ้าหากว่ากายอยู่คู่กับใจ อยู่ทุกที่ก็มีความสุข

ใครว่าอะไรเรา ถ้าเราฟัง ไม่เก็บเอามาคิดก็ไม่ทุกข์
ที่เราทุกข์ ก็เพราะไม่ยอมปล่อยให้คำพูดนั้นผ่านเลยไป
เราจะหวนคิดถึงคำพูดและการกระทำของเขา แล้วย้ำคิดย้ำนึก ทำให้เป็นทุกข์มากขึ้น
แต่ก็ยังโทษว่าเราทุกข์เพราะเขา ไม่ได้เฉลียวใจว่าเป็นเพราะใจของเราต่างหาก
เปรียบเหมือนเรามีเศษแก้วอยู่ในมือ เพียงแค่พลิกมือลงเศษแก้วก็หลุดมือไป
แต่เราไม่ยอมพลิก เท่านั้นไม่พอ เรายังกำแล้วบีบด้วย บีบแล้วบีบเล่า
ผลก็คือเศษแก้วบาดมือจนรู้สึกเจ็บ เลือดไหลซิบ ๆ
แล้วเราก็โทษเศษแก้วว่าทำให้ฉันเจ็บ ฉันปวด

ที่จริงแล้วถ้าเราไม่กำหรือบีบเศษแก้วนั้น มือเราก็ไม่เป็นอะไร
แต่เราเจ็บเพราะเรากำหรือบีบมันเอง
ดังนั้นจึงไม่ควรโทษเศษแก้ว
แต่ควรโทษตัวเองที่ไปกำและบีบมันเอาไว้

คำพูดของบางคนก็เหมือนเศษแก้ว
ถ้าเราวางมันเสีย หรือไม่ย้ำคิดย้ำนึกถึงคำพูดเหล่านั้น เราก็ไม่ทุกข์
แต่เป็นเพราะใจที่หวนนึกคิดถึงมันบ่อย ๆ ไม่ยอมปล่อยวาง
เราเลยทุกข์และเจ็บปวด

- พระไพศาล วิสาโล -

ร่างกายเมื่อเจอกับความทุกข์ มีแต่จะถอยหนี
แต่ครั้นใจประสบกับความทุกข์กลับเกาะกุมเอาไว้เหนียวแน่น

เมื่อใดที่เผลอยื่นมือไปถูกเปลวไฟ ร่างกายจะรีบถอนมืออกมาทันทีโดยไม่ต้องสั่ง
คราใดที่ร่างกายถูกต้องความหนาวเหน็บ ก็จะขดตัวเองโดยอัตโนมัติทั้ง ๆ ที่ยังนอนหลับอยู่
แต่เวลาจิตใจโดนเผาลนด้วยความโกรธ เรากลับปล่อยใจให้คลุกเคล้ากับไฟโทสะซ้ำแล้วซ้ำเล่า
โดยไม่คิดถอนใจออกมาสู่ความสงบเย็น

- พระไพศาล วิสาโล -