สวัสดีชาวพันทิปทุกคนครับ กระทู้นี้น่าจะเชิงระบายซะมากกว่า และยาวหน่อยนะครับ ปกติผมมีเว็บบอร์ดที่ชอบไประบายอยู่แล้ว แต่ครั้งนี้เลือกพันทิปเพราะคิดว่าที่นี่เป็นเว็บบอร์ดใหญ่จะได้ความคิดเห็นที่หลากหลายกว่า พอดีเคยสมัครยูสเซอร์พันทิปตั้งแต่สมัยยังหัวเกรียนจนตอนนี้เรียนจบแล้ว เลยไปขุดยูสเซอร์นี้กลับมาใช้อีกครั้ง ไม่น่าเชื่อมันจะยัง Log In ได้อยู่ 555
ข้อความข้างบนไม่เกี่ยวกับเนื้อหาเท่าไหร่ เอาเป็นว่าเริ่มกันเลยดีกว่าครับ เริ่มจากอธิบายเกี่ยวกับตัวผมก่อน ผมเป็นคนที่หน้าตาไม่ดีครับ ใส่แว่น อ้วน (แต่ไม่ได้อ้วนจนน่ากลัว อ้วนแบบออกพุงซะมากกว่า) หน้าตาก็ออกจะเหมือนเด็กเอ๋อ ยิ่งสมัยยังตัดผมเกรียนนี่เหมือนเลยครับ พอเข้ามหาลัยไว้ผมได้ เลยดูดีขึ้นมานิดเดียว (นิดเดียวจริงๆ) ฐานะก็ธรรมดา ไม่รวย ความสามารถพิเศษก็ไม่มีครับ เรียนก็ปานกลาง กีฬาก็เล่นได้แบบงูๆปลาๆแถมไม่ค่อยมีโอกาสได้เล่นด้วย ติดเกมมากวันๆเอาแต่อยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ขับรถก็ไม่เป็น (ง่ายๆคือเป็นคนที่ธรรมดาสุดๆครับ) แล้วก็เป็นคนขี้อายมากๆ เป็นคนเงียบๆจนดูเหมือนหยิ่ง คุยไม่เก่ง แต่ถ้าได้รู้จักผมจริงๆจะรู้ว่าผมเป็นคนตลกๆ (แม้จะเป็นตลกฝืดซะมาก) เฟรนลี่ ถ้าใครคุยด้วยผมก็คุยด้วย แต่ไม่ชอบทักทายใครถ้าเขาไม่ทักมาก่อน และที่สำคัญคือ จีบสาวไม่เป็นครับ เป็นเหตุทำให้ผมโสดมาเกือบตลอดชีวิตที่อยู่มา 20 กว่าปีนี้ แต่อย่างไรก็ตาม ถึงผมจะจีบสาวไม่เป็น แต่ผมก็มีชอบคนนู้นคนนี้ตามธรรมชาติของมนุษย์ ผมจะไล่เฉพาะคนที่สำคัญๆ พวกชอบแบบตามกระแสผมจะไม่นับ
ความรักครั้งแรกของผม เกิดขึ้นตอน ม.4 ครับ เป็นช่วงที่ผมย้ายเข้าโรงเรียนใหม่ ตอนที่ทดสอบเพื่อจะเข้าเรียนที่นี่ ผมเจอผู้หญิงคนนึงครับ นั่งสอบอยู่ใกล้ๆผม (โรงเรียนนี้ เป็นโรงเรียนเอกชน การสอบจึงไม่ทางการแบบนั่งสอบในห้องทีละหลายๆคน แต่จะเป็นแบบให้นั่งตามที่ว่างในโรงเรียน แล้วก็ให้สอบสบายๆ เสร็จเมื่อไหร่ก็ส่ง) ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาธรรมดาๆครับ น่ารักไหม ก็ไม่ ธรรมดามากๆ แต่ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกปิ๊งขึ้นมา นั่นแหละครับที่ความที่รู้สึกชอบครั้งแรก สำหรับรายละเอียดคงไม่ต้องพูดครับ ไม่สำเร็จครับ อย่างที่บอกไปข้างต้น ผมจีบใครไม่เป็น และนี่ก็เป็นครั้งแรกด้วย ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ไปไม่เป็นนั่นเองว่ากันง่ายๆ จนผมก็เลิกชอบเค้าไปเอง
ครั้งที่สองเกิดขึ้นตอน ม.6 ครับ ยังคงเรียนที่เดิม เพื่อนก็คนเดิมๆ ผมไปชอบเพื่อนหญิงคนนึงครับ เพิ่งเลิกกับแฟน แถมผมรู้หมดว่าทำไมเลิก เลิกเพราะอะไร เพราะผมค่อนข้างสนิทกับเค้าพอสมควร กลับบ้านด้วยกันแทบทุกวันครับ แน่นอนครับพอใกล้ชิดกันมากๆเข้ามันก็ชอบ แต่ผมให้เค้ารู้ไม่ได้ครับ เพราะมันเสี่ยงมาก อาจจะเสียเพื่อนได้เลยถ้าเค้าไม่ได้คิดอะไรกับผม ผมเลยเก็บความในใจไว้จนเรียนจบ ทุกวันนี้เค้าก็ยังไม่รู้ครับ แต่ปัจจุบันก็มีคุยกันบ้างครับในบางโอกาส ที่สำคัญคือ ตอนที่ผมตัดใจจากเค้าได้แล้ว ผมเคยแกล้งถามว่า ถ้าผมบอกเค้าว่าชอบ เค้าจะว่าไง เค้าบอก คงรับไม่ได้... ครับ ดีแล้วที่เก็บมันไว้ไม่บอกไป
สองครั้งนี้ผมยังไม่มีสเปคตายตัวครับ ว่าผมชอบผู้หญิงสไตล์ไหน จะชอบก็เมื่อจู่ๆมันก็ปิ๊งซะมากกว่า จนกระทั่งเข้ามหาลัยผมถึงรู้ครับ ว่าผมชอบ ผู้หญิงใส่แว่น...
เมื่อผมรู้ตัวเองแล้วว่าชอบผู้หญิงแบบไหน ตอนปี 1 ถึงปี 3 ครับ ความรักอีก 2 ครั้งได้ถือกำเนิดขึ้น ขอรวบเป็น 3 ปีไปเลยละกันครับเพราะเป็นความรักที่เกิดจากความป๊อดของผมเองทำให้ไม่ได้เริ่มอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย เริ่มจากครั้งแรก ไปชอบสาวแว่นคนนึงที่ดันเจอตอนติวหนังสือกับกลุ่มเพื่อน ปรากฏว่าสาวเจ้าคนนี้ดันรู้จักกับเพื่อนผม เหมือนว่าอะไรๆมันจะง่ายขึ้น แต่!! ผมป๊อดครับ เพราะคุณเธอสวยมาก ระดับนางฟ้ากลับมาเกิดเลยละ ผมก็ดันคิดเองเออเองไปครับว่า น้ำหน้าอย่างผมไม่ควรไปยุ่งกับเค้าหรอก ผมเลยปล่อยโอกาสหลุดมือไปจนได้ และเป็นอีกครั้งที่ผมคิดถูกว่าอย่าไปยุ่งดีแล้ว เพราะคุณเธอมีคนจีบเยอะมาก แต่คุณเธอไม่สนใจผู้ชายหน้าไหนเลยครับ เพราะคุณเธอทำงานเป็นสโมสรนักศึกษา งานคงยุ่งมากคุณเธอน่าจะอยากทุ่มเทให้กับงานอย่างเดียว จบคนนี้ไป ไปชอบสาวแว่นอีกคนครับ คนนี้ผมก็ป๊อดอีกเหมือนเคย เป็นสาวที่ผมเจอตอนนั่งรถเมล์กลับบ้านครับ นั่งสายเดียวกัน ก็ดันไม่กล้าเข้าไปจีบครับเพราะไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง แถมไม่รู้จักเค้าเลยอีกต่างหาก มันเลยค่อนข้างยากครับ ผมก็ไปไม่เป็นอีกครั้งจนกระทั่งผมเข้าสู่ช่วงฝึกงาน
ช่วงฝึกงาน ผมฝึกที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งกับเพื่อนอีกคนนึงครับ ผมได้รู้จักกับน้องเด็กเสิร์ฟที่มาฝึกงานเหมือนกัน น้องเค้าไม่ตรงสเปคผมสักจุดครับ ผมก็เฉยๆไม่รู้สึกอะไร แต่เพื่อนที่มาฝึกงานด้วยกัน ดันบอกผมว่า น้องเค้าดูน่าจะชอบผมนะ เห็นชอบมาคุยด้วย แถมชอบส่งสายตาหวานให้ทุกครั้งเลยนะ ผมก็งงครับ คนอย่างผมเนี่ยนะจะมาชอบ ไม่ใช่ว่าน้องเค้าอัธยาศัยดีหรอกเรอะ แต่เพื่อนผมยุผมจนไปๆมาๆเริ่มคล้อยตามครับ เริ่มนึกถึงคำพูดคำนึงครับว่า จงรักคนที่เค้ารักเรา เท่านั้นละครับ ผมตัดสินใจว่าจะลุยกับน้องเค้าแบบจริงจังแล้ว แต่ก็เหมือนโชคชะตาฟ้าแกล้ง พอผมตัดสินใจว่าจะลุย และเริ่มแสดงออกว่าชอบน้องเค้า พฤติกรรมน้องเค้าเปลี่ยนไปเฉยเลยครับ คุยกับผมน้อยลงยกเว้นเวลาที่จำเป็น (จริงๆถ้ามองในแง่ดีอาจจะเพราะน้องเค้าอายก็ได้) จนเพื่อนผมก็ดันเสือ_มาบอกผมว่า เริ่มไม่มั่นใจละว่าน้องเค้าชอบผม อ้าวเวรกรรม ยุยงผมแทบตายจนผมชอบจริงๆดันเพิ่งมาบอก แต่มาถึงขั้นนี้แล้วผมก็ยังลุยต่อไป เพื่อนๆของน้องเค้าก็ต่างเชียร์ผมด้วย แม้จะเลิกฝึกงานแล้วผมก็ยังแวะมาเพื่อเจอน้องเค้า จนกระทั่งผมขึ้นปี 4 ผมก็ยังแวะเวียนไปหาน้องเค้าอยู่ ซึ่งช่วงหลังๆน้องเค้ามีท่าทีเหมือนจะมีใจให้บ้างแล้ว แต่ผมกลับเลิกลุยไปซะดื้อๆ เพราะผมรู้มาว่าถ้าน้องเค้าฝึกงานเสร็จจะกลับบ้านที่อยู่ต่างจังหวัดทันที ผมเลยคิดว่าอยู่คนละจังหวัดแบบนี้ ต่อให้จีบติดก็ไม่ได้เจอกันอยู่ดี และผมก็ไม่ได้บอกอะไรน้องเค้าเลย คือนึกจะหายไปก็หายไปซะดื้อๆ (นอกจากเหตุผลนี้ยังมีอีกหนึ่งเหตุผลสำคัญแต่ผมจะพูดในความรักครั้งต่อไป เพราะมันมีส่วนเกี่ยวข้องกัน) และราวกับว่าการหายไปเฉยๆครั้งนี้เหมือนกับเป็นบาปกรรมที่ส่งผลต่อความรักครั้งต่อไปของผมที่กำลังเกิดขึ้น
ความรักของผม มิใช่ความสุข แต่เป็นความเจ็บปวด และทรมาน
ข้อความข้างบนไม่เกี่ยวกับเนื้อหาเท่าไหร่ เอาเป็นว่าเริ่มกันเลยดีกว่าครับ เริ่มจากอธิบายเกี่ยวกับตัวผมก่อน ผมเป็นคนที่หน้าตาไม่ดีครับ ใส่แว่น อ้วน (แต่ไม่ได้อ้วนจนน่ากลัว อ้วนแบบออกพุงซะมากกว่า) หน้าตาก็ออกจะเหมือนเด็กเอ๋อ ยิ่งสมัยยังตัดผมเกรียนนี่เหมือนเลยครับ พอเข้ามหาลัยไว้ผมได้ เลยดูดีขึ้นมานิดเดียว (นิดเดียวจริงๆ) ฐานะก็ธรรมดา ไม่รวย ความสามารถพิเศษก็ไม่มีครับ เรียนก็ปานกลาง กีฬาก็เล่นได้แบบงูๆปลาๆแถมไม่ค่อยมีโอกาสได้เล่นด้วย ติดเกมมากวันๆเอาแต่อยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ขับรถก็ไม่เป็น (ง่ายๆคือเป็นคนที่ธรรมดาสุดๆครับ) แล้วก็เป็นคนขี้อายมากๆ เป็นคนเงียบๆจนดูเหมือนหยิ่ง คุยไม่เก่ง แต่ถ้าได้รู้จักผมจริงๆจะรู้ว่าผมเป็นคนตลกๆ (แม้จะเป็นตลกฝืดซะมาก) เฟรนลี่ ถ้าใครคุยด้วยผมก็คุยด้วย แต่ไม่ชอบทักทายใครถ้าเขาไม่ทักมาก่อน และที่สำคัญคือ จีบสาวไม่เป็นครับ เป็นเหตุทำให้ผมโสดมาเกือบตลอดชีวิตที่อยู่มา 20 กว่าปีนี้ แต่อย่างไรก็ตาม ถึงผมจะจีบสาวไม่เป็น แต่ผมก็มีชอบคนนู้นคนนี้ตามธรรมชาติของมนุษย์ ผมจะไล่เฉพาะคนที่สำคัญๆ พวกชอบแบบตามกระแสผมจะไม่นับ
ความรักครั้งแรกของผม เกิดขึ้นตอน ม.4 ครับ เป็นช่วงที่ผมย้ายเข้าโรงเรียนใหม่ ตอนที่ทดสอบเพื่อจะเข้าเรียนที่นี่ ผมเจอผู้หญิงคนนึงครับ นั่งสอบอยู่ใกล้ๆผม (โรงเรียนนี้ เป็นโรงเรียนเอกชน การสอบจึงไม่ทางการแบบนั่งสอบในห้องทีละหลายๆคน แต่จะเป็นแบบให้นั่งตามที่ว่างในโรงเรียน แล้วก็ให้สอบสบายๆ เสร็จเมื่อไหร่ก็ส่ง) ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาธรรมดาๆครับ น่ารักไหม ก็ไม่ ธรรมดามากๆ แต่ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกปิ๊งขึ้นมา นั่นแหละครับที่ความที่รู้สึกชอบครั้งแรก สำหรับรายละเอียดคงไม่ต้องพูดครับ ไม่สำเร็จครับ อย่างที่บอกไปข้างต้น ผมจีบใครไม่เป็น และนี่ก็เป็นครั้งแรกด้วย ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ไปไม่เป็นนั่นเองว่ากันง่ายๆ จนผมก็เลิกชอบเค้าไปเอง
ครั้งที่สองเกิดขึ้นตอน ม.6 ครับ ยังคงเรียนที่เดิม เพื่อนก็คนเดิมๆ ผมไปชอบเพื่อนหญิงคนนึงครับ เพิ่งเลิกกับแฟน แถมผมรู้หมดว่าทำไมเลิก เลิกเพราะอะไร เพราะผมค่อนข้างสนิทกับเค้าพอสมควร กลับบ้านด้วยกันแทบทุกวันครับ แน่นอนครับพอใกล้ชิดกันมากๆเข้ามันก็ชอบ แต่ผมให้เค้ารู้ไม่ได้ครับ เพราะมันเสี่ยงมาก อาจจะเสียเพื่อนได้เลยถ้าเค้าไม่ได้คิดอะไรกับผม ผมเลยเก็บความในใจไว้จนเรียนจบ ทุกวันนี้เค้าก็ยังไม่รู้ครับ แต่ปัจจุบันก็มีคุยกันบ้างครับในบางโอกาส ที่สำคัญคือ ตอนที่ผมตัดใจจากเค้าได้แล้ว ผมเคยแกล้งถามว่า ถ้าผมบอกเค้าว่าชอบ เค้าจะว่าไง เค้าบอก คงรับไม่ได้... ครับ ดีแล้วที่เก็บมันไว้ไม่บอกไป
สองครั้งนี้ผมยังไม่มีสเปคตายตัวครับ ว่าผมชอบผู้หญิงสไตล์ไหน จะชอบก็เมื่อจู่ๆมันก็ปิ๊งซะมากกว่า จนกระทั่งเข้ามหาลัยผมถึงรู้ครับ ว่าผมชอบ ผู้หญิงใส่แว่น...
เมื่อผมรู้ตัวเองแล้วว่าชอบผู้หญิงแบบไหน ตอนปี 1 ถึงปี 3 ครับ ความรักอีก 2 ครั้งได้ถือกำเนิดขึ้น ขอรวบเป็น 3 ปีไปเลยละกันครับเพราะเป็นความรักที่เกิดจากความป๊อดของผมเองทำให้ไม่ได้เริ่มอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย เริ่มจากครั้งแรก ไปชอบสาวแว่นคนนึงที่ดันเจอตอนติวหนังสือกับกลุ่มเพื่อน ปรากฏว่าสาวเจ้าคนนี้ดันรู้จักกับเพื่อนผม เหมือนว่าอะไรๆมันจะง่ายขึ้น แต่!! ผมป๊อดครับ เพราะคุณเธอสวยมาก ระดับนางฟ้ากลับมาเกิดเลยละ ผมก็ดันคิดเองเออเองไปครับว่า น้ำหน้าอย่างผมไม่ควรไปยุ่งกับเค้าหรอก ผมเลยปล่อยโอกาสหลุดมือไปจนได้ และเป็นอีกครั้งที่ผมคิดถูกว่าอย่าไปยุ่งดีแล้ว เพราะคุณเธอมีคนจีบเยอะมาก แต่คุณเธอไม่สนใจผู้ชายหน้าไหนเลยครับ เพราะคุณเธอทำงานเป็นสโมสรนักศึกษา งานคงยุ่งมากคุณเธอน่าจะอยากทุ่มเทให้กับงานอย่างเดียว จบคนนี้ไป ไปชอบสาวแว่นอีกคนครับ คนนี้ผมก็ป๊อดอีกเหมือนเคย เป็นสาวที่ผมเจอตอนนั่งรถเมล์กลับบ้านครับ นั่งสายเดียวกัน ก็ดันไม่กล้าเข้าไปจีบครับเพราะไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง แถมไม่รู้จักเค้าเลยอีกต่างหาก มันเลยค่อนข้างยากครับ ผมก็ไปไม่เป็นอีกครั้งจนกระทั่งผมเข้าสู่ช่วงฝึกงาน
ช่วงฝึกงาน ผมฝึกที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งกับเพื่อนอีกคนนึงครับ ผมได้รู้จักกับน้องเด็กเสิร์ฟที่มาฝึกงานเหมือนกัน น้องเค้าไม่ตรงสเปคผมสักจุดครับ ผมก็เฉยๆไม่รู้สึกอะไร แต่เพื่อนที่มาฝึกงานด้วยกัน ดันบอกผมว่า น้องเค้าดูน่าจะชอบผมนะ เห็นชอบมาคุยด้วย แถมชอบส่งสายตาหวานให้ทุกครั้งเลยนะ ผมก็งงครับ คนอย่างผมเนี่ยนะจะมาชอบ ไม่ใช่ว่าน้องเค้าอัธยาศัยดีหรอกเรอะ แต่เพื่อนผมยุผมจนไปๆมาๆเริ่มคล้อยตามครับ เริ่มนึกถึงคำพูดคำนึงครับว่า จงรักคนที่เค้ารักเรา เท่านั้นละครับ ผมตัดสินใจว่าจะลุยกับน้องเค้าแบบจริงจังแล้ว แต่ก็เหมือนโชคชะตาฟ้าแกล้ง พอผมตัดสินใจว่าจะลุย และเริ่มแสดงออกว่าชอบน้องเค้า พฤติกรรมน้องเค้าเปลี่ยนไปเฉยเลยครับ คุยกับผมน้อยลงยกเว้นเวลาที่จำเป็น (จริงๆถ้ามองในแง่ดีอาจจะเพราะน้องเค้าอายก็ได้) จนเพื่อนผมก็ดันเสือ_มาบอกผมว่า เริ่มไม่มั่นใจละว่าน้องเค้าชอบผม อ้าวเวรกรรม ยุยงผมแทบตายจนผมชอบจริงๆดันเพิ่งมาบอก แต่มาถึงขั้นนี้แล้วผมก็ยังลุยต่อไป เพื่อนๆของน้องเค้าก็ต่างเชียร์ผมด้วย แม้จะเลิกฝึกงานแล้วผมก็ยังแวะมาเพื่อเจอน้องเค้า จนกระทั่งผมขึ้นปี 4 ผมก็ยังแวะเวียนไปหาน้องเค้าอยู่ ซึ่งช่วงหลังๆน้องเค้ามีท่าทีเหมือนจะมีใจให้บ้างแล้ว แต่ผมกลับเลิกลุยไปซะดื้อๆ เพราะผมรู้มาว่าถ้าน้องเค้าฝึกงานเสร็จจะกลับบ้านที่อยู่ต่างจังหวัดทันที ผมเลยคิดว่าอยู่คนละจังหวัดแบบนี้ ต่อให้จีบติดก็ไม่ได้เจอกันอยู่ดี และผมก็ไม่ได้บอกอะไรน้องเค้าเลย คือนึกจะหายไปก็หายไปซะดื้อๆ (นอกจากเหตุผลนี้ยังมีอีกหนึ่งเหตุผลสำคัญแต่ผมจะพูดในความรักครั้งต่อไป เพราะมันมีส่วนเกี่ยวข้องกัน) และราวกับว่าการหายไปเฉยๆครั้งนี้เหมือนกับเป็นบาปกรรมที่ส่งผลต่อความรักครั้งต่อไปของผมที่กำลังเกิดขึ้น