คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 7
รักแบบ poppy love หรอ อืม... นานมากจำไม่ได้แล้วหละ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ผมรู้จักเธอตั้งแต่ ป.1 และได้เรียนห้องเดียวกับเธอตลอดจนจบ ป.6 เป็นโรงเรียนเล็กๆหนะครับ แต่ละชั้นเรียนก็มีแค่เพียงห้องเดียว
เธอเป็นเด็กเรียบร้อย หนอนหนังสือแต่ก็แก่นบ้างเวลาอยู่กับเพื่อนๆผู้หญิงด้วยกัน
ผิวขาวๆแก้มใสๆ เวลาเล่นกีฬา หรืออากาศร้อนๆ แก้มเธอจะแดงเป็นมะเขือเทศเลย ตัวเธอจัดว่าสูงถ้าเทียบกับเด็กๆอายุเท่ากันในชั้น
ส่วนผมเป็นเด็กตัวเล็กๆจะอยู่ประมาณที่ 3 จากแถวหน้า ถ้ายืนเข้าแถว เพราะตัวเล็ก เรียนก็ไม่ค่อยเก่งเท่าคนอื่น เล่นกีฬาก็ไม่เก่งซักเท่าไหร่ แต่เป็นที่โดดเด่นทางด้านอื่นซะส่วนใหญ่ -_-'
แต่เธอก็มีน้ำใจ คอยช่วยผม สอนการบ้านผม เวลาที่โดนทำโทษก็มีเธอเนี๊ยแหละที่คอยแอบช่วยผม ถึงเธอจะโดนล้อว่ามายุ่งอะไรกับคนอย่างผม แต่เธอก็ไม่เคยทิ้งผมเลย
ขณะเดียวกันผมตางหากที่จ้องแต่จะแกล้งเธอ ให้เธอร้องไห้อยู่บ่อยๆ
เธอมักมีของขวัญเล็กๆน้อยๆมาฝากอยู่เสมอๆ เช่น ปากกา ดินสอ ยางลบ อะไรเหล่านี้เวลาเปิดเทอม หรือวันเกิด
มีครั้งนึง เธอโดนผู้ชายแกล้ง ผมทนไม่ไหว ก็เลยมีการทะเลาะและถึงขั้นลงไม้ลงมือกัน ก่อนครูจะเข้ามาเธอก็มาห้าม และตำหนิผม แต่เมื่อถึงตอนเย็นเธอก็เอาผ้าเช็ดหน้าเธอมาชุบน้ำเย็นๆมาประคบร่องรอยให้
ณ. เวลานั้น ผมไม่รู้หรอกว่า.. ความรู้สึกรักเป็นอย่างไร แต่ผมรู้ว่าผมชอบเธอ
เราห่างกันไปตอน ขึ้นมัธยม เป็นโรงเรียนประจำอำเภอ มีหลายห้อง เราเรียนกันคนละห้อง แต่ก็ยังคอยพบปะคุยกันเสมอๆเวลาพักเที่ยง หรือเมื่อบังเอิญเจอกันตอนเดินไปเรียนตามห้องต่างๆ
เมื่อถึงจุดๆนึง ผมก็ได้ย้ายมาเรียนที่กรุงเทพ เราก็เลยไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย แต่ผมก็ได้มีโอกาสติดตามข่าวสารของเธอ ตลอดๆ ผมมีเบอร์โทรของเธอนะ แต่ผมไม่กล้าที่จะโทรไป เพราะรู้ว่าเธอเริ่มมีหนุ่มๆมาจีบ
เธอเคยบอกกับเพื่อนๆของเธอว่า เธอชอบผม อยากคบกับผม ไม่อยากคบกับคนที่มาจีบ แต่ผมก็รู้ตัวว่าไม่ดีพอ ที่จะทำให้เธอมีความสุขได้หรอก อย่ามาคบกับผมเลยจะดีกว่า ผมมันเป็นคนไม่เอาไหน ผมพูดออกไปเพื่อว่าความคิดของผมจะไปเข้าหูเธอได้รับรู้
จนเมื่อก่อนจะเข้ามหาวิทยาลัย ผมได้มีโอกาสพบเธออีกครั้ง เจอโดยบังเอิญที่ร้านอาหารแห่งนึงในกรุงเทพ ก็เลยได้พูดคุยและสานความสัมพันธ์กัน แต่บังเอิญผมมีแฟนแล้ว และเธอก็มีแฟนแล้วเหมือนกัน
.
.
.
ผ่านมาสิบกว่าปี และทุกวันนี้ เธอก็ได้พบเจอผู้ชายที่ดี คนๆนี้ก็เป็นเพื่อนผมคนนึง พวกเค้าแต่งงานมีครอบครัวที่มั่นคงและมีความสุขและอบอุ่นดีครับผม
เพิ่มเติม ทุกวันนี้ผมก็มีครอบครัวเล็กๆน่ารัก มันส์ๆฮาๆมีความสุขไปตามประสาแล้วเหมือนกัน

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ผมรู้จักเธอตั้งแต่ ป.1 และได้เรียนห้องเดียวกับเธอตลอดจนจบ ป.6 เป็นโรงเรียนเล็กๆหนะครับ แต่ละชั้นเรียนก็มีแค่เพียงห้องเดียว
เธอเป็นเด็กเรียบร้อย หนอนหนังสือแต่ก็แก่นบ้างเวลาอยู่กับเพื่อนๆผู้หญิงด้วยกัน
ผิวขาวๆแก้มใสๆ เวลาเล่นกีฬา หรืออากาศร้อนๆ แก้มเธอจะแดงเป็นมะเขือเทศเลย ตัวเธอจัดว่าสูงถ้าเทียบกับเด็กๆอายุเท่ากันในชั้น
ส่วนผมเป็นเด็กตัวเล็กๆจะอยู่ประมาณที่ 3 จากแถวหน้า ถ้ายืนเข้าแถว เพราะตัวเล็ก เรียนก็ไม่ค่อยเก่งเท่าคนอื่น เล่นกีฬาก็ไม่เก่งซักเท่าไหร่ แต่เป็นที่โดดเด่นทางด้านอื่นซะส่วนใหญ่ -_-'
แต่เธอก็มีน้ำใจ คอยช่วยผม สอนการบ้านผม เวลาที่โดนทำโทษก็มีเธอเนี๊ยแหละที่คอยแอบช่วยผม ถึงเธอจะโดนล้อว่ามายุ่งอะไรกับคนอย่างผม แต่เธอก็ไม่เคยทิ้งผมเลย
ขณะเดียวกันผมตางหากที่จ้องแต่จะแกล้งเธอ ให้เธอร้องไห้อยู่บ่อยๆ
เธอมักมีของขวัญเล็กๆน้อยๆมาฝากอยู่เสมอๆ เช่น ปากกา ดินสอ ยางลบ อะไรเหล่านี้เวลาเปิดเทอม หรือวันเกิด
มีครั้งนึง เธอโดนผู้ชายแกล้ง ผมทนไม่ไหว ก็เลยมีการทะเลาะและถึงขั้นลงไม้ลงมือกัน ก่อนครูจะเข้ามาเธอก็มาห้าม และตำหนิผม แต่เมื่อถึงตอนเย็นเธอก็เอาผ้าเช็ดหน้าเธอมาชุบน้ำเย็นๆมาประคบร่องรอยให้
ณ. เวลานั้น ผมไม่รู้หรอกว่า.. ความรู้สึกรักเป็นอย่างไร แต่ผมรู้ว่าผมชอบเธอ
เราห่างกันไปตอน ขึ้นมัธยม เป็นโรงเรียนประจำอำเภอ มีหลายห้อง เราเรียนกันคนละห้อง แต่ก็ยังคอยพบปะคุยกันเสมอๆเวลาพักเที่ยง หรือเมื่อบังเอิญเจอกันตอนเดินไปเรียนตามห้องต่างๆ
เมื่อถึงจุดๆนึง ผมก็ได้ย้ายมาเรียนที่กรุงเทพ เราก็เลยไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย แต่ผมก็ได้มีโอกาสติดตามข่าวสารของเธอ ตลอดๆ ผมมีเบอร์โทรของเธอนะ แต่ผมไม่กล้าที่จะโทรไป เพราะรู้ว่าเธอเริ่มมีหนุ่มๆมาจีบ
เธอเคยบอกกับเพื่อนๆของเธอว่า เธอชอบผม อยากคบกับผม ไม่อยากคบกับคนที่มาจีบ แต่ผมก็รู้ตัวว่าไม่ดีพอ ที่จะทำให้เธอมีความสุขได้หรอก อย่ามาคบกับผมเลยจะดีกว่า ผมมันเป็นคนไม่เอาไหน ผมพูดออกไปเพื่อว่าความคิดของผมจะไปเข้าหูเธอได้รับรู้
จนเมื่อก่อนจะเข้ามหาวิทยาลัย ผมได้มีโอกาสพบเธออีกครั้ง เจอโดยบังเอิญที่ร้านอาหารแห่งนึงในกรุงเทพ ก็เลยได้พูดคุยและสานความสัมพันธ์กัน แต่บังเอิญผมมีแฟนแล้ว และเธอก็มีแฟนแล้วเหมือนกัน
.
.
.
ผ่านมาสิบกว่าปี และทุกวันนี้ เธอก็ได้พบเจอผู้ชายที่ดี คนๆนี้ก็เป็นเพื่อนผมคนนึง พวกเค้าแต่งงานมีครอบครัวที่มั่นคงและมีความสุขและอบอุ่นดีครับผม
เพิ่มเติม ทุกวันนี้ผมก็มีครอบครัวเล็กๆน่ารัก มันส์ๆฮาๆมีความสุขไปตามประสาแล้วเหมือนกัน
▼ กำลังโหลดข้อมูล... ▼
แสดงความคิดเห็น
คุณสามารถแสดงความคิดเห็นกับกระทู้นี้ได้ด้วยการเข้าสู่ระบบ
(ยังจำได้ไหม) คุณมีรักครั้งแรก ตอนอายุเท่าไหร่ค่ะ?
เรายังจำได้ดีสำหรับ เด็กผู้ชายคนนั้น เค้าเป็นหัวหน้าห้องเราค่ะ ห้อง 4 เราเริ่มเรียนอนุบาลก้อชั้นปีที่ 2 ล่ะ
เราก็ไม่รู้ว่ามันเรียกความรู้สึกแบบนี้ว่าอะไร เวลาเจอเค้าจะอาย หน้าแดง แล้วก็ตื่นเต้นทุกครั้ง แต่เราเป็นเด็ก
ห้าวๆค่ะ เลยชอบแกล้งเค้าทำกลบเกลื่อน ตอนเด็กๆเราจำได้ว่า เค้าจะมีหน้าที่คอยปลุกเพื่อนตื่นจากนอกกลางวัน
พาเดินไปกินอาหารว่างตอนบ่าย พาร้องเพลงชาติ พาเต้น เราอยู่ห้องเดียวกันมาตลอดตั้งแต่อนุบาล จนถึง ป.6
มีความทรงจำเกี่ยวกับเค้าเยอะนะ ส่วนมากก็วิ่งเล่นด้วยกัน แกล้งเค้าบ้างอะไรบ้าง แต่ก็อายมาตลอด ใจเต้นมาตลอด
เค้าไม่เคยรู้หรอกค่ะ ไม่เคยบอก เราจากกันตอนอายุ 12 ปี แยกย้ายกันไปเรียนตามโรงเรียนมัธยมต่างๆ แล้วแต่ว่า
จะติดที่ไหน ส่วนเราเรียนที่เดิมค่ะจนจบ ม.3 เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหกไหมล่ะ 15 ปีผ่านไป วันนี้ จขกท. ไปเจอเค้าอีกครั้ง
ในเฟสบุ๊คค่ะ ทักเค้าไป แต่เค้าจำเราไม่ได้ เลยบอก ชื่อ-นามสกุล เค้าไป เค้าร้อง อ๋อ เค้าจำได้แล้ว บอกว่าเราเปลี่ยนไป
เยอะเลยนะ เราบอกเค้าว่า เทอ เราสวยแล้วนะ 55555+ คือ ตอนเด็กๆ เราขี้เหล่มากอ่ะ ฉายา หัวหยิก ฟันเหยิน ตัวดำด้วย
แล้วเราก็คุยกันนิดหน่อย ทุกวันนี้ก็เป็นเพื่อนกันในเฟส มีกลุ่มห้อง 6/4 เค้าก็ยังคงเป็นหัวหน้าห้องของพวกเราเสมอ ไม่เคย
มีใครโค่นแชมป์ลงได้เลย เราจดจำเค้าในแบบที่เค้าเคยเป็น เด็กผู้ชาย หน้าหล่อ คมคาย นิสัยดี ตัวเล็กๆ และเรียนเก่งมาก
ปัจจุบันนี้ เค้าเป็น คุณพ่อ ลูก 1 ละค่ะ แต่งงานแล้ว มีภรรยาที่แสนดี 1 คน เค้าทำงานดีนะ เป็น จนท. ของ PTT มาบตาพุด
เราก็ยังภูมิใจในตัว เด็กผู้ชายคนนี้ เสมอเลยนะจนถึงตอนนี้ เราเห็นภาพเค้าจูงมือลูกสาวไปโรงเรียน แล้วเรานึกภาพเค้าตอนเด็กๆอ่ะ
มันเป็นความทรงจำแสนดีนะค่ะ สิ่งที่ล่วงเลยผ่านมาแล้ว ใครบอกว่าเด็กเล็กๆจำอะไรไม่ได้หรอก เราเถียงใจขาดเลยนะ เค้าจำได้ค่ะ
แล้วจำได้แม่นด้วย ผปค.ควรป้อนสิ่งดีๆให้เค้านะค่ะ เพราะสิ่งที่เค้าเห็นตอนเป็นเด็กเล็กมันจะส่งผลในวันที่โตเป็น ผู้ใหญ่ค่ะ
เราแก่แดดเหมือนกันนะ 555+ แต่เราแค่อยากมาแชร์ประสบการณ์ของแต่ละคนนะค่ะ ทุกวันนี้เราก็มีแฟนแล้ว สิ่งที่ผ่านมาก็เป็นความทรงจำดีๆ
ให้เราแอบนึกถึงเสมอ อดีตมันผ่านไปแล้ว เอาคืนมาไม่ได้ก็จริง แต่มันยังคงอยู่ในความทรงจำไม่เคยจางหาย ยังเป็นอยู่เสมอ
ใครมีประสบการณ์น่ารักๆ หรือ ฝังใจ ยังไงมาเล่าให้ฟังบ้างนะค่ะ เอาไว้อมยิ้ม หรือ เป็นบทเรียนดีๆ ก็ได้นะค่ะ ขอบคุณค่ะ.