ตอนนี้อายุ29 แล้วค่ะ แต่งงานมาแล้ว10ปี สามีเป็นคนน่ารักและรักเรามากค่ะ เราก็ซื่อสัตย์แล้วก็จริงใจตลอดมา ไม่มีเรื่องทะเลาะกัน แต่สิ่งนึงที่อยากจะระบายคือเรามีความรักตั้งแต่ ป.4 ที่เราไม่เคยลืมและไม่สามารถลืมลง ฝันและคิดถึงช่วงเวลานั้นตลอดมา
เข้าเรื่องเลยค่ะต้องบอกก่อนเราเขียนไม่เก่งน่ะคะ เราเรียนอยู่ร.รนี้ตั้งแต่อ.1 ตั้งแต่อ.1 เราเจอผู้ชายคนนี้ตลอดเพราะเรียนห้องเดียวกัน ตั้งแต่อนุบาล ตอนนั้นก็ได้คุยได้แกล้งไม่ได้คิดอะไร จนป.4 เราเริ่มรู้สึกว่าเจอหน้าเค้าแล้วตื่นเต้น หัวใจเต้นแรงมาก จนเราได้เป็นหัวหน้าห้อง ถือพานวันไหว้คู่ด้วยกัน เรารู้ว่าเราชอบเค้ามาก เพื่อนๆรอบข้างรู้ค่ะเราบอกเพื่อน และตัวเค้าคงรู้แต่เค้าไม่เคยสนใจเรา เราอ้วนดำ หน้าตาน่าเกลียด เค้าไม่เคยมองค่ะ ป.5ก็ย้ายห้องกันไป แต่ทุกครั้งที่เจอเราตื่นเต้นแล้วก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับีใครมาตลอด มีโอกาสเจอกันเมื่อไหร่เราต้องหลบสายตาเขินมาก แต่เราอึดอัดเรารู้สึกได้ค่ะ จนจบป.6 ก็ไม่เจอกัน จนมาม.1 ต่างคนต่างอยู่คนล่ะโรงเรียน เรานั่งรถสองแถว เค้าเองก็นั่งสองแถวและได้บังเอิญเจอกันตลอด เราอยากจะบอกเค้าตรงๆแต่ไม่มีโอกาส เจอแบบนี้มาตลอดจนจบ ม.3 เราก็ย้ายมากรุงเทพ แต่ความทรงจำนั้นไม่เคยลบเลือนซักนิด เหมือนเรายังรักเค้าเต็มหัวใจ เราคาดหวังซักวันจะเจอเค้า แต่ก็ไม่มีโอกาสเราค้นหากูเกิ้ลเรื่อยๆ ชื่อนามสกุลเค้า อยากรู้เค้าเป็นยังไงทำงานอะไร เราไม่เคยพบรักใหม่เลยจนเจอสามีเค้าแสนดีจริงๆจนตกลงแต่งงาน แต่ทุกวันนี้เราก็ยังคิดถึงเค้า ทั้งชีวิตนอกจากพ่อตัวเอง ก็มีสามีและผู้ชายที่เราแอบรักคนนี้ที่ไม่เคยเปลีย่นแปลง เราพอมีข้อมูลเค้าอยากจะสารภาพแล้วก็เล่าให้ฟัง แต่ไม่ได้หวังจะเป็นแฟนกันน่ะคะ เพราะเรามีครอบครัวแล้วก็รักครอบครัวเรามากค่ะ แต่เหมือนตลอดมาเราอึดอัดอยากบอก ว่าครั้งนึงเรารักเค้าแอบเฝ้ามองตลอด ขอบอกชื่อหน่อยนะคะเผื่อวันนึงเค้ามีโอกาสอ่าน วิทยา เรายังมีนายอยู่ในความทรงจำตลอด ถ้ามีโอกาสได้บอก จะบอกว่านายคือชายในฝันเรา 555+ตลกมากน่ะ หรือเราสับสน แต่เราฝันถึงวัยเด็กที่เจอผู้ชายคนนี้ตลอดมันไม่เคยจางหายเลย แต่ความรักที่มีให้สามีเราก็ยังเท่าเดิม แต่วิทยาเป็นความทรงจำที่เราไม่รู้จะลบยังไง เราควรทำไงลืมก็ไม่ลงแล้วก็อยากบอกเค้าให้รู้ หวังว่าซักวันนายจะได้มาอ่านเจอ หลังจากมาเรียนกรุงเทพ ก็ไม่เคยกลับหาดใหญ่อีกเลย เราเลยไม่มีโอกาสได้เจอนาย ซักวันจะมีโอกาสได้บอกแล้วอยากรู้ว่านายสบายดีไหมก็เท่านั้นเอง
คือรักแท้หรือความทรงจำ
เข้าเรื่องเลยค่ะต้องบอกก่อนเราเขียนไม่เก่งน่ะคะ เราเรียนอยู่ร.รนี้ตั้งแต่อ.1 ตั้งแต่อ.1 เราเจอผู้ชายคนนี้ตลอดเพราะเรียนห้องเดียวกัน ตั้งแต่อนุบาล ตอนนั้นก็ได้คุยได้แกล้งไม่ได้คิดอะไร จนป.4 เราเริ่มรู้สึกว่าเจอหน้าเค้าแล้วตื่นเต้น หัวใจเต้นแรงมาก จนเราได้เป็นหัวหน้าห้อง ถือพานวันไหว้คู่ด้วยกัน เรารู้ว่าเราชอบเค้ามาก เพื่อนๆรอบข้างรู้ค่ะเราบอกเพื่อน และตัวเค้าคงรู้แต่เค้าไม่เคยสนใจเรา เราอ้วนดำ หน้าตาน่าเกลียด เค้าไม่เคยมองค่ะ ป.5ก็ย้ายห้องกันไป แต่ทุกครั้งที่เจอเราตื่นเต้นแล้วก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับีใครมาตลอด มีโอกาสเจอกันเมื่อไหร่เราต้องหลบสายตาเขินมาก แต่เราอึดอัดเรารู้สึกได้ค่ะ จนจบป.6 ก็ไม่เจอกัน จนมาม.1 ต่างคนต่างอยู่คนล่ะโรงเรียน เรานั่งรถสองแถว เค้าเองก็นั่งสองแถวและได้บังเอิญเจอกันตลอด เราอยากจะบอกเค้าตรงๆแต่ไม่มีโอกาส เจอแบบนี้มาตลอดจนจบ ม.3 เราก็ย้ายมากรุงเทพ แต่ความทรงจำนั้นไม่เคยลบเลือนซักนิด เหมือนเรายังรักเค้าเต็มหัวใจ เราคาดหวังซักวันจะเจอเค้า แต่ก็ไม่มีโอกาสเราค้นหากูเกิ้ลเรื่อยๆ ชื่อนามสกุลเค้า อยากรู้เค้าเป็นยังไงทำงานอะไร เราไม่เคยพบรักใหม่เลยจนเจอสามีเค้าแสนดีจริงๆจนตกลงแต่งงาน แต่ทุกวันนี้เราก็ยังคิดถึงเค้า ทั้งชีวิตนอกจากพ่อตัวเอง ก็มีสามีและผู้ชายที่เราแอบรักคนนี้ที่ไม่เคยเปลีย่นแปลง เราพอมีข้อมูลเค้าอยากจะสารภาพแล้วก็เล่าให้ฟัง แต่ไม่ได้หวังจะเป็นแฟนกันน่ะคะ เพราะเรามีครอบครัวแล้วก็รักครอบครัวเรามากค่ะ แต่เหมือนตลอดมาเราอึดอัดอยากบอก ว่าครั้งนึงเรารักเค้าแอบเฝ้ามองตลอด ขอบอกชื่อหน่อยนะคะเผื่อวันนึงเค้ามีโอกาสอ่าน วิทยา เรายังมีนายอยู่ในความทรงจำตลอด ถ้ามีโอกาสได้บอก จะบอกว่านายคือชายในฝันเรา 555+ตลกมากน่ะ หรือเราสับสน แต่เราฝันถึงวัยเด็กที่เจอผู้ชายคนนี้ตลอดมันไม่เคยจางหายเลย แต่ความรักที่มีให้สามีเราก็ยังเท่าเดิม แต่วิทยาเป็นความทรงจำที่เราไม่รู้จะลบยังไง เราควรทำไงลืมก็ไม่ลงแล้วก็อยากบอกเค้าให้รู้ หวังว่าซักวันนายจะได้มาอ่านเจอ หลังจากมาเรียนกรุงเทพ ก็ไม่เคยกลับหาดใหญ่อีกเลย เราเลยไม่มีโอกาสได้เจอนาย ซักวันจะมีโอกาสได้บอกแล้วอยากรู้ว่านายสบายดีไหมก็เท่านั้นเอง