จะพูดยังไงให้แม่อนุญาติให้เราอยู่หอคะ

คือบ้านเราอยู่ไกลจากในเมืองมาก แม่ส่งให้มาเรียนในเมืองตั้งแต่ ม.1

และให้ขึ้นรถตู้ประจำ ไป-กลับตลอด ใช้เวลา1ชมถึงแต่จะช้าตอนรอคนครบ บอกตามตรงว่าทั้งเหนื่อยทั้งท้อคะ

รถมารับหกโมงเช้า กว่าจะรอเด็กในรถตู้ครบ ก็เลท แต่ก็จะถึงโรงเรียนประมาณ 7.30  เวลากลับบ้านก็ถึงบ้าน 18:00คะ

ซึ่งตอนมอปลายเราเคยโดนเพื่อนไปฟ้องครูว่าเราไม่ทำเวรที่ห้อง คือปกติเราจะมีหน้าที่ทิ้งขยะอย่างเดียว เพื่อนๆก็รู้ว่าเราขึ้นรถตู้อยู่ไกล

แต่เราได้ยินเพื่อนมาบอกว่าเพื่อนอีกคนไปฟ้องอาจารย์นะ เราต่อมน้ำตาแตกเลย ทำไมไม่เข้าใจเราบ้าง ด้วยวัยเด็กๆ

พอจบม.6 เราคิดว่าจะพ้นจากไปกลับแบบนี้แล้ว

แม่ก็ให้อยู่มหาลัยแถวบ้านคะ(ในเมือง) มีที่เดียว  ซึ่งเวลาเราไปสมัครเรียนที่อื่นที่ไหนแม่ให้เงินไปสมัครคะ พอใกล้สอบแม่ก็พูดเชิงว่าไม่ต้องไปหรอก
ไม่ติดหรอก

เราก็โอเค อยู่แถวนี้ก็ได้ ตอนแรกจะได้อยู่หอคะ ดีใจมากๆ จองห้องจ่ายมัดจำเรียบร้อยแล้ว แต่อยู่ๆแม่ก็เปลี่ยนใจ

ให้ไปกลับแบบเดิม ตอนนั้นเราร้องไห้ ซึมไปหลายวัน เข้าใจคะว่าแม่เป็นห่วงแต่เราอยากมีอิสระบ้าง

เวลาเรียนในมหาลัยงี้บางทีก็เลิกบ่าย คือถ้าเราอยากกลับเราก็ต้องนั่งรถทัวร์กลับคะ ซึ่งบางครั้งคนเต็มคะเราก็ต้องยืน

รถทัวร์จะใช้เวลานานกว่า ประมาน1-2ชม บางทีถ้าคนน้อยเราก็ได้นั่ง ถ้าเราอยากประหยัดเงินก็ต้องรอรถตู้

แต่เราว่ามันก็สอนให้มีความอดทน แต่บางทีเราท้อมากๆคะ

ละทุกๆปี เราจะขอแม่อยู่หอตลอด แม่ก็ไม่ให้คะ จนถึงตอนนี้เราอยู่ปี3 แม่ก็ยังไม่ให้

เราอดทนมาตลอด เราเหนื่อยที่ไปกลับ ต้องรอเด็กๆครบ กว่าจะถึงบ้าน

(เราเพิ่งเคยได้นอนบ้านเพื่อน ตอนมหาลัยปี2คะ ซึ่งกว่าแม่จะปล่อยแต่ละอย่างมันช้ามาก)

ควรจะพูดยังไงดีคะ ให้แม่ยอมเปิดใจบ้าง เราเคยพูดแต่เขาก็ไม่ฟังคะ