ผมบวชตอนสงกรานต์ครับ ทุกๆ ปีหน้าเทศกาลนี้เป็นช่วงที่น่าเบื่อสำหรับผมนะ เพราะไม่ได้ไปต่างจังหวัด ไม่ชอบเล่นสาดน้ำกับเขา พอไปบวช เราได้ความสงบ ตัดขาดจากโลกภายนอก (ไม่ได้ยินเสียงดนตรี งานรื่นเริงอะไร มีแต่เสียงใบไม้ เสียงนก) ไม่ได้ติดตามข่าวสาร ไม่ต้องแบกสมบัติ ภาระหน้าที่อะไรไปทำงาน รู้สึกตัวโล่งเบาสบาย โดยเฉพาะการออกบิณฑบาตร ตอนเป็นพระใหม่ออกบิณฯ ครั้งแรก ได้เดินเท้าเปล่าเหยียบหญ้าเขียวๆ เห็นช้าง แถมทำฝาบาตรตรงหน้าบ้านโยมด้วย มันทำให้เรามีสติ สำรวมระมัดระวังตัวตลอด กำลังเดินๆ มีจักรยาน ปาดหน้า เพื่อมาใส่บาตรเรา เรารับบาตร ก็ไม่ได้สวดอะไร (ทำตามหลวงพี่) เดินเป็นแถวด้วยอาการสงบ ผมเลือกเดินเข้าไปในหมู่บ้าน ไม่ได้ไปเดินตามตลาด เห็นคนแก่นั่งรถเข็น คือบ้านแกมีรั้วเหล็กพับ แกก็เอาทัพพีตักข้าวค่อยๆ ลอดซี่กรง ใส่ลงไปในบาตร ตอนสึก จะต้องมีช่วงที่กระตุกจีวรให้หลุด เพื่อบ่งบอกว่า เราได้พ้นจากการเป็นพระ ช่วงนั้นด้วยความลืมตัวมั้ง กำจีวรแน่นเลยครับ ต้องกระตุกสองครั้ง ถึงได้รู้สึกตัว บรรยายมาซะยาว
ได้รับการ์ด งานบวชครับ เลยนึกถึง สมัยเรา ไม่ได้มีพิธีอะไรมากมาย ไม่ได้จัดงานกินเลี้ยงโต๊ะจีนกับเขา


ไม่ได้ถ่ายรูปเก็บไว้ มีแค่รูปเดียว โยมแอบถ่ายไกลๆ ใจก็เสียดายอยู่ ที่ไม่มีภาพตอนเป็นพระมากนัก แต่ภาพความทรงจำตอนที่เราเป็นพระยังอยู่ในใจเสมอครับ
อนุโมทนาทุกๆ ท่านที่กำลังจะบวชนะครับ