เรื่องราวความรักของผม ที่ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อไป

ผมกับแฟนของผม เรียนกันอยู่ที่ม.ขอนแก่น ครบกันมาก็ 2 ปี 4 เดือนแล้ว ณ ตอนนี้ผมกับเธอก็กำลังฝึกงานอยู่ ซึ่งผมกับเธอต่างเลือกฝึกงานใกล้ๆๆบ้าน สำหรับตัวผมเองที่เลือกใกล้บ้านเพราะผมอยากดูแลแม่ของผม ตลอดเวลาที่ผมห่างจากบ้านผมรู้สึกห่างแม่ไม่ได้ แม่ก็ไม่ค่อยสบาย ต้องหาหมออยู่บ่อยครั้ง อีกอย่างพี่สาวอีกสองคนเป็นพยาบาลก็ไม่ค่อยมีเวลาที่จะอยู่กับแม่ สำหรับครอบครัวของเธอนั้น เธอเป็นคนที่ผมรักมาก และอยากดูแลเธอเช่นกัน อยากสร้างครอบครัวให้เธอรู้สึกอบอุ่น เพราะชีวิตของเธอนั้นขาดอะไรที่สำคัญไป พ่อกับแม่ของเธอนั้นแยกทางกัน ส่วนแม่ของเธอนั้นทำงานอยู่ที่กรุงเทพ เธอก็เลยต้องอยู่ที่บ้านคนเดียว แต่ยังมีป้า พี่สาวของแม่ ที่ดูแลเธอมาตลอด
      เมื่อมาถึงวันนี้ผมกับเธอต่างเริ่มคิดถึงอนาคต ว่าต่อไปเราจะได้อยู่ด้วยกันเหรอ ผมก็ภาคใต้ เธอก็อยู่อีสาน ผมก็อยากมีครอบครัวที่ดีกับเธอ อยากดูแลเธอตลอดไป แต่ดูแล้วเหมือนจะไร้หนทาง เพราะที่บ้านของผมก็อยากให้ผมใช้ชีวิตอยู่ที่บ้าน ส่วนเธอก็เช่นเดียวกัน อีกอย่างแม่ของเธอนั้นเป็นห่วงเธอมาตลอดตั้งแต่เธอคบกันผม ว่าอย่าไปเลยภาคใต้ แม่กลัว ซึ่งเธอก็เป็นลูกสาวคนเดียว ถ้าผมจะให้เธอมาอยู่กับผม ก็จะดูเหมือนผมเห็นแก่ตัวไปรึเปล่า เพราะเธอก็คงอยากดูแลแม่ กับป้าของเธอ เรื่องนี้มันทำให้ผมกับเธอคิดไม่ตก กังวลมาตลอด ไม่กล้าที่จะคุยกัน ไม่อยากคิดถึงเรื่องนี้ ผมพยายามคิดว่าแค่ทำวันนี้ให้เธอมีความสุขก็ดีแล้ว อยู่มาวันนึง เธอพยายามพูดถึงเรื่องนี้ เธอร้องไห้ บอกว่าเรื่องราวของเราสองคนมันเป็นไปได้ แม่เค้าไม่สบาย เค้าต้องดูแลแม่ เค้าคิดดูแล้ว มันคงเป็นไปไม่ได้ เข้าใจเค้านะ เค้าทำใจไม่ได้ แล้วมีค่าอะไร เมื่อสุดท้ายก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน คนรักแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เค้าท้อ มันเป็นคำพูดของเธอ ที่ผมก้อคิด และท้อเหมือนกัน แต่ตอนนี้เราก็ยังคุยกันเหมือนเดิม แต่หลังจากวันนั้น ผมนอนไม่หลับเลย คิดไม่ตกเลย เมื่อได้อยู่คนเดียว แค่ตอนนี้เรายังห่างกันเลย ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อไป จะหยุดเพียงแค่นี้ หรือให้เป็นเรื่องของอนาคต ถ้าเรื่องราวนี้ มีคนผิดก็คงผิดที่ผมเองที่ไปรักเธอ T_T