เรื่องเริ่มมากจากว่า วันนี้ผมไปนั่งทำงานที่ลอบบี้โรงแรมแห่งหนึ่งเพื่อรอนัดทานข้าวเย็นกับผู้ใหญ่
ที่นี่ระหว่างที่นั่งอยู่ก็มีผู้หญิงคนนึงมาแชร์เก้าอี้ (ที่โต๊ะเดียวกัน) ซึ่งผมก็โอเคๆ ขยับๆกระเป๋านิดหน่อย
นั่งทำงานไปสักพัก เพื่อนผู้หญิงของผู้หญิงคนแรกก็มา ก็ออกแนวหมวยๆน่ารักๆ ซึ่งแน่นอนว่าผมก็สนใจ ฮ่าๆๆๆ
หลังจาก สองคนนั่งคุยสัพเพเหระไปเรื่อยๆ ผมก็นั่งเขียนงานของผมไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง … ผู้หญิงคนที่มาทีหลังลุกออกไป =.=
โอ้ยยยยยยย ทำไมจากไปเร็วเช่นนี้หล่ะครับ
คือตอนแรกกะว่าถ้าผู้หญิงคนแรกลุกก่อน ก็จะมีโอกาสสองต่อสองให้เลียบๆเคียงๆถามไอดีไลน์
แต่พอนางลุกออกไปก่อน เราก็เลยช๊อคหน่อยๆ
เอาล่ะ ไม่เป็นไร เข้าตรงๆไม่ได้ก็เข้าทางเพื่อนหล่ะเฟ้ย
ผม: "ขอโทษนะครับ พอดีผมอยากรู้จักเพื่อนคุณอ่ะครับ ไม่ทราบว่าเค้ามีแฟนแล้วหรือยัง"
ส่งยิ้มแบบใสซื่อๆ
ผู้หญิงคนแรก : "ไม่ทราบคะ(หรือค่ะ?) พอดีเป็นเพื่อนที่อีกบริษัทหนึ่ง เพิ่งมาเจอกันที่นี่"
แล้วก็หันหน้ากลับไปก้มหน้ากดมือถือ
ช๊อค … แล้วที่สองคนคุยกันมาเยอะแยะดูสนิทนี่คืออัลไลลลลลลล
ถามต่อดีหรือหยุดดีหว่า … เอาล่ะ พับโนตบุคลง แล้วโน้มตัวเล็กน้อยแล้วถามใหม่แบบคนกำลังขอร้อง
ผม: "แล้วพอจะมีหนทางให้ผมติดต่อได้บ้างมั้ยครับ?"
ผู้หญิงคนแรก เงยหน้าจากมือถือ: "พอดีเพื่อนขอเบอร์โทรไปแอดไลน์ค่ะ(หรือคะ?) จึงไม่มีทั้งเบอร์โทรและไลน์ไอดี"
เอ่อะ …. เส้าจายเรยทีเดียว
แล้วตอนนัดเจอที่ลอบบี้โรงแรมคือไม่โทรหากันแต่กดไลน์ด้วยกันทั้งคู่เลยเรอะ (=.=")
เอวังด้วยประการฉะนี้
สรุปว่า: ครั้งหน้ากลั้นใจลุยขอเบอร์ไปเถอะ อย่างมากก็โดนปฏิเสธต่อหน้า แต่ถ้าพลาด ชาตินี้อาจไม่ได้เจอกันอีก (ยกเว้นผมมีนัดที่ รร นี้ และ ผู้หญิงมาซ่อมนาฬิกาแถวนี้อีก ซึ่งความน่าจะเป็นเกือบศูนย์)
แชร์เรื่องเล่าขอเบอร์ผู้หญิง(จากเพื่อนเธอ)ครั้งแรก
ที่นี่ระหว่างที่นั่งอยู่ก็มีผู้หญิงคนนึงมาแชร์เก้าอี้ (ที่โต๊ะเดียวกัน) ซึ่งผมก็โอเคๆ ขยับๆกระเป๋านิดหน่อย
นั่งทำงานไปสักพัก เพื่อนผู้หญิงของผู้หญิงคนแรกก็มา ก็ออกแนวหมวยๆน่ารักๆ ซึ่งแน่นอนว่าผมก็สนใจ ฮ่าๆๆๆ
หลังจาก สองคนนั่งคุยสัพเพเหระไปเรื่อยๆ ผมก็นั่งเขียนงานของผมไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง … ผู้หญิงคนที่มาทีหลังลุกออกไป =.=
โอ้ยยยยยยย ทำไมจากไปเร็วเช่นนี้หล่ะครับ
คือตอนแรกกะว่าถ้าผู้หญิงคนแรกลุกก่อน ก็จะมีโอกาสสองต่อสองให้เลียบๆเคียงๆถามไอดีไลน์
แต่พอนางลุกออกไปก่อน เราก็เลยช๊อคหน่อยๆ
เอาล่ะ ไม่เป็นไร เข้าตรงๆไม่ได้ก็เข้าทางเพื่อนหล่ะเฟ้ย
ผม: "ขอโทษนะครับ พอดีผมอยากรู้จักเพื่อนคุณอ่ะครับ ไม่ทราบว่าเค้ามีแฟนแล้วหรือยัง"
ส่งยิ้มแบบใสซื่อๆ
ผู้หญิงคนแรก : "ไม่ทราบคะ(หรือค่ะ?) พอดีเป็นเพื่อนที่อีกบริษัทหนึ่ง เพิ่งมาเจอกันที่นี่"
แล้วก็หันหน้ากลับไปก้มหน้ากดมือถือ
ช๊อค … แล้วที่สองคนคุยกันมาเยอะแยะดูสนิทนี่คืออัลไลลลลลลล
ถามต่อดีหรือหยุดดีหว่า … เอาล่ะ พับโนตบุคลง แล้วโน้มตัวเล็กน้อยแล้วถามใหม่แบบคนกำลังขอร้อง
ผม: "แล้วพอจะมีหนทางให้ผมติดต่อได้บ้างมั้ยครับ?"
ผู้หญิงคนแรก เงยหน้าจากมือถือ: "พอดีเพื่อนขอเบอร์โทรไปแอดไลน์ค่ะ(หรือคะ?) จึงไม่มีทั้งเบอร์โทรและไลน์ไอดี"
เอ่อะ …. เส้าจายเรยทีเดียว
แล้วตอนนัดเจอที่ลอบบี้โรงแรมคือไม่โทรหากันแต่กดไลน์ด้วยกันทั้งคู่เลยเรอะ (=.=")
เอวังด้วยประการฉะนี้
สรุปว่า: ครั้งหน้ากลั้นใจลุยขอเบอร์ไปเถอะ อย่างมากก็โดนปฏิเสธต่อหน้า แต่ถ้าพลาด ชาตินี้อาจไม่ได้เจอกันอีก (ยกเว้นผมมีนัดที่ รร นี้ และ ผู้หญิงมาซ่อมนาฬิกาแถวนี้อีก ซึ่งความน่าจะเป็นเกือบศูนย์)