ภูผาอาถรรพ์ ตอนที่ ๑๓ ศพที่ถูกลืม
http://pantip.com/topic/32117021
แสงพงษ์สะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึก ดวงตาทั้งสองข้างเบิกค้าง รู้สึกเหมือนทุกอย่างหยุดนิ่งไปชั่วขณะ มีเพียงเสียงของแอร์คอนดิชั่นที่ได้ยินเท่านั้น ที่ทำให้ชายหนุ่มรู้ว่าตัวเองไม่ได้หลุดอยู่ในภวังค์แห่งความฝันเมื่อครู่
ชายหนุ่มหลับตาลงอีกครั้งพร้อมกับหวนรำลึกภาพนั้น พยายามจดจำรายละเอียดที่ได้เห็น ภายในถ้ำแห่งนั้นมีแสงสว่างจากพระจันทร์ สาดลอดลงมาตามซอกหิน พอจะทำให้เขามองเห็นร่างของคนสองคน และกองกระดูกมนุษย์ในถ้ำนั้นได้ สตรีรูปร่างซูบผอม ใบหน้าเรียวนั้นซีดเซียวดุจไร้ซึ่งเลือดเนื้อ เป็นใบหน้าของหญิงสาวที่เขาพบบนผาเวิ้งเหวเมื่อสองปีก่อน หญิงสาวที่หยิบดอกจำปีป่าส่งให้เขา ความทรงจำนั้นยังตราตรึงใจแสงพงษ์มิอาจลืมเลือน เธอคือทัดดาว คนที่เขาเห็นกับตาว่ากระโดดหน้าผาไปต่อหน้า
ตรงหน้าทัดดาวนั้นคือเจ้าหน้าที่ป่าไม้หนุ่มคนหนึ่งที่เขาไม่ทราบชื่อ หากแต่จำใบหน้าได้แม่น เขาเป็นคนอาสามาช่วยตอนที่รถเขาเกิดยางแตกขณะขับขึ้นอุทยานในวันนั้น ทั้งสองคนอยู่ในถ้ำนั้น ถ้ำสักแห่งในป่าแห่งนั้น แสงพงษ์มองเห็นภาพนั้นประหนึ่งว่าเขาหลุดเข้าไปอยู่ในป่าร่วมกับทั้งสองด้วย เขามองเห็นแววตาอันปวดร้าวปนโกรธแค้นของทัดดาวที่จ้องมองชายคนนั้น เห็นความหวาดกลัวและจนตรอกปรากฏบนสีหน้าของชายคนนั้น หากแต่กลับไม่ได้ยินเสียงขณะที่ทั้งคู่สนทนากัน แต่ก่อนจะสะดุ้งตื่น น้ำเสียงอันเคียดแค้นของทัดดาวก็ดังแว่วมาเข้าหู
“จะต้องอยู่กับกูในป่านี้ไปจนตาย...”
แสงพงษ์ถอนหายใจเพื่อขับไล่ความอึดอัดที่เข้าเกาะกุมร่างให้พ้นไป ก่อนที่ภาพขณะที่สายแพรน้องสาวที่ยืนตระหง่านอยู่หน้าผาเวิ้งเหวจะฉายวาบเข้ามาในห้วงคำนึง สายตาของเธอทอดมองมายังเขาด้วยความอาวรณ์ แสงพงษ์ตะโกนร้องเรียกลั่นห้อง
“สายแพร...” สิ้นเสียงนั้น ภาพนั้นก็กลับถูกฉีกออกจากกัน ก่อนตัดมายังภาพขณะที่สายแพรเดินวนเวียนอยู่ในป่าเพื่อหาทางออก โดยมีเพื่อนร่วมทางคือทัดดาว ภาพนั้นฉายวาบเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่เขาจะเห็นภาพสายแพรพบกับฝนทิพย์ที่หน้าลำธารใหญ่ ทั้งสองกำลังคุยกันถึงเรื่องบางอย่าง
“พงษ์คะ...พงษ์” กิ่งแก้วที่สะดุ้งตื่นเพราะเสียงร้องของชายหนุ่ม รีบตรงปรี่มาเขย่าร่างเขา เธอเอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียงขึ้น เมื่อแสงพงษ์ลืมตาขึ้น หญิงสาวจึงคลายกังวล ชายหนุ่มไม่เห็นภาพนั้นอีกต่อไป หากแต่ได้ยินเสียงสนทนาของทั้งคู่แทน
“พงษ์... พงษ์เป็นอะไร...ร้องไห้ทำไมคะ...” กิ่งแก้วจับต้นขาชายหนุ่มเขย่าเบาๆ สองตาของแสงพงษ์เบิกค้าง หยดน้ำตารินไหลลงอาบแก้ม กิ่งแก้วเห็นเข้าจึงเริ่มใจไม่ดี แสงพงษ์กัดริมฝีปากแน่น สองมือที่วางราบอยู่บนเตียงขยุ้มผ้าปูที่นอนจนยับย่น
“ฉันรู้เห็นเรื่องของคุณ รู้ว่าคืนนั้นใครเป็นคนยิงแสงพงษ์ พวกมันรู้เข้าเลยคิดจะฆ่าฉันปิดปาก แต่ระหว่างทางรถเกิดอุบัติเหตุที่เหวนรก” ชายหนุ่มรัวคำพูด ขณะที่สองตายังเบิกค้าง กิ่งแก้วได้ยินถึงกับขนลุกซู่ หญิงสาวโน้มตัวเอามือไปจับใบหน้าเขาด้วยความตกใจ
“พงษ์...พงษ์พูดอะไร...มันเกิดอะไรขึ้น” หากแต่แสงพงษ์กลับไม่รับรู้ น้ำตาเขารินไหลลงมาเป็นทาง ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความร้าวราน ก่อนจะกลั้นใจเอ่ยคำพูดที่ดังก้องอยู่ในหู
“เขาชื่อยงยุทธ์ เป็นอาสาป่าไม้ที่อุทยาน...” สิ่งที่ได้ยินทำให้กิ่งแก้วหน้าถอดสี หญิงสาวเห็นท่าไม่ดีจึงกดเรียกพยาบาล ไม่ถึงสองนาที พยาบาลที่อยู่เวรก็เปิดประตูเข้ามาหา ทั้งห้องสว่างโร่ แสงพงษ์ยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเตียง ใบหน้าเขาแดงซ่านด้วยความโกรธที่อัดแน่น เหมือนระเบิดที่กำลังจะถูกถอดสลัก
“ร่างกายปกติดีนะคะ แต่ความดันเพิ่มขึ้นนิดหน่อย คนไข้คงกังวลเรื่องน้องสาว เดี๋ยวทานยาคลายเครียดแล้วนอนพักก็คงดีขึ้น” พยาบาลบอก ก่อนที่กิ่งแก้วจะยื่นแก้วยาให้กับคนไข้หนุ่มบนเตียง
“ทานยานะคะพงษ์...ไม่มีอะไรแล้ว คุณแค่ฝันร้ายไป” กิ่งแก้วปลอบเขาเบาๆ หากแต่อีกฝ่ายกลับไม่ตอบรับ
“พาผมไปหาไอ้เจ้าหน้าที่ป่าไม้นั่นเดี๋ยวนี้...ผมมีเรื่องต้องคุยกับมัน” น้ำเสียงอันแข็งกร้าวทำให้กิ่งแก้วต้องหันไปมองตาพยาบาลเวรด้วยความเกรงใจ เธอวางแก้วยาลงและเลื่อนมือไปจับแขนชายหนุ่มเบาๆ
“พงษ์...พงษ์มีเรื่องอะไรจะคุยกับคุณกานต์เหรอ ?” จบประโยคของกิ่งแก้ว แสงพงษ์ก็หันขวับ แววตาลุกโชนด้วยเปลวเพลิงแห่งความขุ่นแค้น
“ผมจะคุยกับมันเรื่องแพร...คุณโทร.บอกสารวัตรให้มาพบผมที ให้มาเดี๋ยวนี้เลย” กิ่งแก้วขมวดคิ้วมุ่นไม่เข้าใจกับสิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ยสั่ง แต่เหมือนในแววตานั้นคุกรุ่นด้วยจุดประสงค์ร้าย เธอรู้จักนิสัยแสงพงษ์ดี ถ้าเขาต้องการจะทำอะไร ก็จะต้องทำให้ได้ และจะไม่มีใครขวางเขาได้...
ภูผาอาถรรพ์ ตอนที่ ๑๔ นิมิตของแสงพงษ์
http://pantip.com/topic/32117021
แสงพงษ์สะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึก ดวงตาทั้งสองข้างเบิกค้าง รู้สึกเหมือนทุกอย่างหยุดนิ่งไปชั่วขณะ มีเพียงเสียงของแอร์คอนดิชั่นที่ได้ยินเท่านั้น ที่ทำให้ชายหนุ่มรู้ว่าตัวเองไม่ได้หลุดอยู่ในภวังค์แห่งความฝันเมื่อครู่
ชายหนุ่มหลับตาลงอีกครั้งพร้อมกับหวนรำลึกภาพนั้น พยายามจดจำรายละเอียดที่ได้เห็น ภายในถ้ำแห่งนั้นมีแสงสว่างจากพระจันทร์ สาดลอดลงมาตามซอกหิน พอจะทำให้เขามองเห็นร่างของคนสองคน และกองกระดูกมนุษย์ในถ้ำนั้นได้ สตรีรูปร่างซูบผอม ใบหน้าเรียวนั้นซีดเซียวดุจไร้ซึ่งเลือดเนื้อ เป็นใบหน้าของหญิงสาวที่เขาพบบนผาเวิ้งเหวเมื่อสองปีก่อน หญิงสาวที่หยิบดอกจำปีป่าส่งให้เขา ความทรงจำนั้นยังตราตรึงใจแสงพงษ์มิอาจลืมเลือน เธอคือทัดดาว คนที่เขาเห็นกับตาว่ากระโดดหน้าผาไปต่อหน้า
ตรงหน้าทัดดาวนั้นคือเจ้าหน้าที่ป่าไม้หนุ่มคนหนึ่งที่เขาไม่ทราบชื่อ หากแต่จำใบหน้าได้แม่น เขาเป็นคนอาสามาช่วยตอนที่รถเขาเกิดยางแตกขณะขับขึ้นอุทยานในวันนั้น ทั้งสองคนอยู่ในถ้ำนั้น ถ้ำสักแห่งในป่าแห่งนั้น แสงพงษ์มองเห็นภาพนั้นประหนึ่งว่าเขาหลุดเข้าไปอยู่ในป่าร่วมกับทั้งสองด้วย เขามองเห็นแววตาอันปวดร้าวปนโกรธแค้นของทัดดาวที่จ้องมองชายคนนั้น เห็นความหวาดกลัวและจนตรอกปรากฏบนสีหน้าของชายคนนั้น หากแต่กลับไม่ได้ยินเสียงขณะที่ทั้งคู่สนทนากัน แต่ก่อนจะสะดุ้งตื่น น้ำเสียงอันเคียดแค้นของทัดดาวก็ดังแว่วมาเข้าหู
“จะต้องอยู่กับกูในป่านี้ไปจนตาย...”
แสงพงษ์ถอนหายใจเพื่อขับไล่ความอึดอัดที่เข้าเกาะกุมร่างให้พ้นไป ก่อนที่ภาพขณะที่สายแพรน้องสาวที่ยืนตระหง่านอยู่หน้าผาเวิ้งเหวจะฉายวาบเข้ามาในห้วงคำนึง สายตาของเธอทอดมองมายังเขาด้วยความอาวรณ์ แสงพงษ์ตะโกนร้องเรียกลั่นห้อง
“สายแพร...” สิ้นเสียงนั้น ภาพนั้นก็กลับถูกฉีกออกจากกัน ก่อนตัดมายังภาพขณะที่สายแพรเดินวนเวียนอยู่ในป่าเพื่อหาทางออก โดยมีเพื่อนร่วมทางคือทัดดาว ภาพนั้นฉายวาบเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่เขาจะเห็นภาพสายแพรพบกับฝนทิพย์ที่หน้าลำธารใหญ่ ทั้งสองกำลังคุยกันถึงเรื่องบางอย่าง
“พงษ์คะ...พงษ์” กิ่งแก้วที่สะดุ้งตื่นเพราะเสียงร้องของชายหนุ่ม รีบตรงปรี่มาเขย่าร่างเขา เธอเอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียงขึ้น เมื่อแสงพงษ์ลืมตาขึ้น หญิงสาวจึงคลายกังวล ชายหนุ่มไม่เห็นภาพนั้นอีกต่อไป หากแต่ได้ยินเสียงสนทนาของทั้งคู่แทน
“พงษ์... พงษ์เป็นอะไร...ร้องไห้ทำไมคะ...” กิ่งแก้วจับต้นขาชายหนุ่มเขย่าเบาๆ สองตาของแสงพงษ์เบิกค้าง หยดน้ำตารินไหลลงอาบแก้ม กิ่งแก้วเห็นเข้าจึงเริ่มใจไม่ดี แสงพงษ์กัดริมฝีปากแน่น สองมือที่วางราบอยู่บนเตียงขยุ้มผ้าปูที่นอนจนยับย่น
“ฉันรู้เห็นเรื่องของคุณ รู้ว่าคืนนั้นใครเป็นคนยิงแสงพงษ์ พวกมันรู้เข้าเลยคิดจะฆ่าฉันปิดปาก แต่ระหว่างทางรถเกิดอุบัติเหตุที่เหวนรก” ชายหนุ่มรัวคำพูด ขณะที่สองตายังเบิกค้าง กิ่งแก้วได้ยินถึงกับขนลุกซู่ หญิงสาวโน้มตัวเอามือไปจับใบหน้าเขาด้วยความตกใจ
“พงษ์...พงษ์พูดอะไร...มันเกิดอะไรขึ้น” หากแต่แสงพงษ์กลับไม่รับรู้ น้ำตาเขารินไหลลงมาเป็นทาง ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความร้าวราน ก่อนจะกลั้นใจเอ่ยคำพูดที่ดังก้องอยู่ในหู
“เขาชื่อยงยุทธ์ เป็นอาสาป่าไม้ที่อุทยาน...” สิ่งที่ได้ยินทำให้กิ่งแก้วหน้าถอดสี หญิงสาวเห็นท่าไม่ดีจึงกดเรียกพยาบาล ไม่ถึงสองนาที พยาบาลที่อยู่เวรก็เปิดประตูเข้ามาหา ทั้งห้องสว่างโร่ แสงพงษ์ยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเตียง ใบหน้าเขาแดงซ่านด้วยความโกรธที่อัดแน่น เหมือนระเบิดที่กำลังจะถูกถอดสลัก
“ร่างกายปกติดีนะคะ แต่ความดันเพิ่มขึ้นนิดหน่อย คนไข้คงกังวลเรื่องน้องสาว เดี๋ยวทานยาคลายเครียดแล้วนอนพักก็คงดีขึ้น” พยาบาลบอก ก่อนที่กิ่งแก้วจะยื่นแก้วยาให้กับคนไข้หนุ่มบนเตียง
“ทานยานะคะพงษ์...ไม่มีอะไรแล้ว คุณแค่ฝันร้ายไป” กิ่งแก้วปลอบเขาเบาๆ หากแต่อีกฝ่ายกลับไม่ตอบรับ
“พาผมไปหาไอ้เจ้าหน้าที่ป่าไม้นั่นเดี๋ยวนี้...ผมมีเรื่องต้องคุยกับมัน” น้ำเสียงอันแข็งกร้าวทำให้กิ่งแก้วต้องหันไปมองตาพยาบาลเวรด้วยความเกรงใจ เธอวางแก้วยาลงและเลื่อนมือไปจับแขนชายหนุ่มเบาๆ
“พงษ์...พงษ์มีเรื่องอะไรจะคุยกับคุณกานต์เหรอ ?” จบประโยคของกิ่งแก้ว แสงพงษ์ก็หันขวับ แววตาลุกโชนด้วยเปลวเพลิงแห่งความขุ่นแค้น
“ผมจะคุยกับมันเรื่องแพร...คุณโทร.บอกสารวัตรให้มาพบผมที ให้มาเดี๋ยวนี้เลย” กิ่งแก้วขมวดคิ้วมุ่นไม่เข้าใจกับสิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ยสั่ง แต่เหมือนในแววตานั้นคุกรุ่นด้วยจุดประสงค์ร้าย เธอรู้จักนิสัยแสงพงษ์ดี ถ้าเขาต้องการจะทำอะไร ก็จะต้องทำให้ได้ และจะไม่มีใครขวางเขาได้...