ด้วยสมาคมอุตสาหกรรมฯ ที่ผมหาเงินเลี้ยงปากเลี้ยงท้องอยู่มีหมายเชิญมาจาก “ภูฎาน” ประเทศเล็กๆ ที่เสนอตัวจัดงานประชุมเสวนาในหัวข้อที่เกี่ยวข้องกับสมาคมฯ โดยตรง หลังจากที่พวกเราเดินสายไปในประเทศแถวนี้อยู่เป็นประจำ ทั้งสิงคโปร์ มาเลเซีย อินโดนีเซีย ฯลฯ
งานนี้ถือเป็นระดับนานาชาติในด้านนี้ที่เขาจัดขึ้นเป็นครั้งแรก จึงได้รับการตอบรับเป็นอย่างดีจากประเทศใกล้เคียง ทั้งเนปาล อินเดีย สิงคโปร์ มาเลเซีย และไทย ซึ่งเข้ามาแลกเปลี่ยนความรู้โดยเฉพาะเรื่องหนึ่งที่ผมเองก็เคยตั้งประเด็นเอาไว้ว่าด้วยชีวิตคู่กับสื่อออนไลน์อย่างเฟซบุ้ค
http://pantip.com/topic/32049921 จนคนเอาไปแชร์กันหลายพัน
ครั้งนี้ “ภูฏาน” เขาก็ตั้งคำถามไว้คล้ายๆ กันว่า “Social Media, Are we creating a happy society?” ซึ่งน่าสนใจสำหรับผมมากครับ หลังจากพิจารณาอยู่ 32 millisecond ผมก็ตอบตกลงร่วมเดินทางไปกับสมาคมฯ ทันที โดยคณะคนไทยราวๆ 20 คนนั้นไปด้วยการรับรองของรัฐบาลภูฏานประมาณ 10 คน ที่เหลือออกค่าใช้จ่ายกันเอง ไม่มีเม้มภาษีเอาอากรของชาติมาใช้ครับ สบายใจได้
มารู้ตัวอีกทีก็มาถึงสนามบินภูฏานในเมืองพาโรเป็นที่เรียบร้อย ระยะทางระหว่างสนามบินถึงเมืองหลวงคือเมืองทิมพู ใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมง 30 นาทีทางรถยนต์ครับ หากถามว่าทำไมเขาถึงต้องเลือกที่ตั้งสนามบินไกลขนาดนั้น ลองนั่งรถดูสักพักก็จะเข้าใจครับ เพราะตลอดทางเราแทบจะไม่เห็นที่ราบเลย พื้นที่เกือบทั้งหมดเป็นภูเขาสูงชันสลับกับลำธารเล็กๆ ที่น้ำใสยังกะใครไปเท evain ทิ้งเอาไว้
พอเข้าสู่ตัวเมืองก็เริ่มเห็นตึกเก๋ๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ของเขามากขึ้นๆ ซึ่งบอกได้เลยว่าอีก 5-6 ปีข้างหน้าทุกอย่างนี้จะเปลี่ยนไปเพราะเห็นโครงการก่อสร้างตึกใหม่ๆ เกิดขึ้นเต็มไปหมด
ตัดมาถึงวันงาน เจ้าภาพจัดงานได้แนวมาก เพราะทำพิธีเปิดกลางแจ้งครับ ได้บรรยากาศอย่างที่เห็น แม้แดดจะร้อน แต่อากาศกลางเดือน พค. ประมาณ 15-20 องศาก็ถือว่าเย็นสบายๆ ครับ กระเหรี่ยงอย่างผมใส่สูทสบายมาก
แล้วนายกรัฐมนตรีของภูฏาน Tshering Tobgay ก็มาถึงครับ ตัวจริงเท่มาก หลังจากทำพิธีทางศาสนาเสร็จแล้วก็กล่าวสุนทรพจน์ได้ลื่นไหล สมกับดีกรีด้านรัฐประศาสนศาสตร์จาก Harvard (แต่พื้นเพแกมาจากวิศวะฯ เครื่องกลน่ะครับ)
ก่อนจะเข้าสู่งานเสวนา ก็เป็นโอกาสวิทยากรจากบ้านเราที่จะได้เข้าไปแนะนำตัว และพูดคุยอย่างใกล้ชิด ซึ่งแกให้เกียรติบ้านเรามากครับ เพราะได้ถ่ายรูปแนะนำตัวกันครบทุกคน
ส่วนสถานที่จัดงาน อย่างเพิ่งคิดไกลไปถึงศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิติ์ หรือศูนย์ประชุมไปเทคอะไรประมาณนี้นะครับ ให้เวลาเขานิดนึง ศูนย์ที่ว่าเป็น Multi Purpose Hall ซึ่งคงจะใช้ได้อเนกประสงค์จริงๆ เพราะแอบเห็นแป้นบาสอยู่ข้างๆ ด้วย
ส่วนการบรรยายและการเสวนาของวิทยากรชาวไทยนั้น ขออวยสักนิดว่าแต่ละท่านทำหน้าที่ได้อย่างเยี่ยมยอดครับ ปะทะคารมกับแต่ละชาติได้อย่างเมามัน และน่าสนใจตลอด 4 วันของการจัดงาน
ส่วนตัวผมร่วมงานได้แค่ 3 วันก็ทนไม่ไหวครับ แหม… บ้านเมืองเขาสวยและรวยธรรมชาติขนาดนั้น จะให้มาอุดอู้อยู่แต่ในสนามบาส เอ้ย... ศูนย์ประชุมอย่างเดียวมันก็ไม่ไหวครับ ต้องขอแอบเที่ยวกันบ้าง เอารูปมายั่วกิเลสนิดนึง...
เดี๋ยวมาต่อนะครับ...
เมื่อกระเหรี่ยงแดนไทยจะไปพบนายกฯ “ภูฏาน" เรื่องเบิกบานก็บังเกิด...
งานนี้ถือเป็นระดับนานาชาติในด้านนี้ที่เขาจัดขึ้นเป็นครั้งแรก จึงได้รับการตอบรับเป็นอย่างดีจากประเทศใกล้เคียง ทั้งเนปาล อินเดีย สิงคโปร์ มาเลเซีย และไทย ซึ่งเข้ามาแลกเปลี่ยนความรู้โดยเฉพาะเรื่องหนึ่งที่ผมเองก็เคยตั้งประเด็นเอาไว้ว่าด้วยชีวิตคู่กับสื่อออนไลน์อย่างเฟซบุ้ค http://pantip.com/topic/32049921 จนคนเอาไปแชร์กันหลายพัน
ครั้งนี้ “ภูฏาน” เขาก็ตั้งคำถามไว้คล้ายๆ กันว่า “Social Media, Are we creating a happy society?” ซึ่งน่าสนใจสำหรับผมมากครับ หลังจากพิจารณาอยู่ 32 millisecond ผมก็ตอบตกลงร่วมเดินทางไปกับสมาคมฯ ทันที โดยคณะคนไทยราวๆ 20 คนนั้นไปด้วยการรับรองของรัฐบาลภูฏานประมาณ 10 คน ที่เหลือออกค่าใช้จ่ายกันเอง ไม่มีเม้มภาษีเอาอากรของชาติมาใช้ครับ สบายใจได้
มารู้ตัวอีกทีก็มาถึงสนามบินภูฏานในเมืองพาโรเป็นที่เรียบร้อย ระยะทางระหว่างสนามบินถึงเมืองหลวงคือเมืองทิมพู ใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมง 30 นาทีทางรถยนต์ครับ หากถามว่าทำไมเขาถึงต้องเลือกที่ตั้งสนามบินไกลขนาดนั้น ลองนั่งรถดูสักพักก็จะเข้าใจครับ เพราะตลอดทางเราแทบจะไม่เห็นที่ราบเลย พื้นที่เกือบทั้งหมดเป็นภูเขาสูงชันสลับกับลำธารเล็กๆ ที่น้ำใสยังกะใครไปเท evain ทิ้งเอาไว้
พอเข้าสู่ตัวเมืองก็เริ่มเห็นตึกเก๋ๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ของเขามากขึ้นๆ ซึ่งบอกได้เลยว่าอีก 5-6 ปีข้างหน้าทุกอย่างนี้จะเปลี่ยนไปเพราะเห็นโครงการก่อสร้างตึกใหม่ๆ เกิดขึ้นเต็มไปหมด
ตัดมาถึงวันงาน เจ้าภาพจัดงานได้แนวมาก เพราะทำพิธีเปิดกลางแจ้งครับ ได้บรรยากาศอย่างที่เห็น แม้แดดจะร้อน แต่อากาศกลางเดือน พค. ประมาณ 15-20 องศาก็ถือว่าเย็นสบายๆ ครับ กระเหรี่ยงอย่างผมใส่สูทสบายมาก
แล้วนายกรัฐมนตรีของภูฏาน Tshering Tobgay ก็มาถึงครับ ตัวจริงเท่มาก หลังจากทำพิธีทางศาสนาเสร็จแล้วก็กล่าวสุนทรพจน์ได้ลื่นไหล สมกับดีกรีด้านรัฐประศาสนศาสตร์จาก Harvard (แต่พื้นเพแกมาจากวิศวะฯ เครื่องกลน่ะครับ)
ก่อนจะเข้าสู่งานเสวนา ก็เป็นโอกาสวิทยากรจากบ้านเราที่จะได้เข้าไปแนะนำตัว และพูดคุยอย่างใกล้ชิด ซึ่งแกให้เกียรติบ้านเรามากครับ เพราะได้ถ่ายรูปแนะนำตัวกันครบทุกคน
ส่วนสถานที่จัดงาน อย่างเพิ่งคิดไกลไปถึงศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิติ์ หรือศูนย์ประชุมไปเทคอะไรประมาณนี้นะครับ ให้เวลาเขานิดนึง ศูนย์ที่ว่าเป็น Multi Purpose Hall ซึ่งคงจะใช้ได้อเนกประสงค์จริงๆ เพราะแอบเห็นแป้นบาสอยู่ข้างๆ ด้วย
ส่วนการบรรยายและการเสวนาของวิทยากรชาวไทยนั้น ขออวยสักนิดว่าแต่ละท่านทำหน้าที่ได้อย่างเยี่ยมยอดครับ ปะทะคารมกับแต่ละชาติได้อย่างเมามัน และน่าสนใจตลอด 4 วันของการจัดงาน
ส่วนตัวผมร่วมงานได้แค่ 3 วันก็ทนไม่ไหวครับ แหม… บ้านเมืองเขาสวยและรวยธรรมชาติขนาดนั้น จะให้มาอุดอู้อยู่แต่ในสนามบาส เอ้ย... ศูนย์ประชุมอย่างเดียวมันก็ไม่ไหวครับ ต้องขอแอบเที่ยวกันบ้าง เอารูปมายั่วกิเลสนิดนึง...
เดี๋ยวมาต่อนะครับ...