สวัสดีค่ะ
เรามีเรื่องกลุ้มใจ คิดไม่ตกค่ะตอนนี้ไม่มั่นใจกับความรู้สึกของตัวเอง ว่ายังรักแฟนอยุ่มั้ย ?
เราอายุ 26. แฟนเรา อายุ 29 ปี เป็นทอมค่ะ...
คบกันมา 1 ปี กะ 10 เดือน. ตอนเริ่มคบกันมันก็ไม่ค่อยโอเคสักเท่าใหร่ค่ะ เพราะเค้าเพิ่งเลิกกับแฟนมา แล้วก็มาคุยกับเรา ซึ่งตอนนั้นเราเองก็โสดอยู่ค่ะ รู้จักกันเพราะเพื่อนแนะนำ ก็จีบกันประมาณ 2 เดือน ก็ตกลงเป็นแฟนกันค่ะ.
ซึ่งเค้าเองยังแอบคุยกับแฟนเก่า แฟนเก่าไม่สบายยังไปหาแล้วก็ไปดูแล. ทั้งๆที่ผู้หญิงคนนั้นก็มีแฟนใหม่แล้ว ( แล้วทำไม ถึงไม่ให้แฟนใหม่ดูแล )
โอเค ... เราแค่รู้สึกเสียใจนิดหน่อย เค้าคงยังเป็นห่วงกันอยู่ ก็ไม่อะไรค่ะ ปล่อยไป
เราคบกันได้ประมาณ 2 เดือน อยู่ๆแฟนก็ออกจากงาน
โดยที่ไม่บอกเราล่วงหน้า ตื่นเช้ามาไม่ยอมไปทำงาน
แล้วบอกเราหน้าตาเฉย ว่าออกแล้ว ขี้เกียจไปเพราะมันใกลด้วย (เค้าย้ายมาอยู่กับเราแล้ว)
เราก็เงิบ .. คิดในใจแล้วยังไง เอาอะไรกินงานใหม่ก็ยังไม่มีรองรับ. เค้าตกงานประมาณ2 เดือนเต็ม ซึ่งช่วงนั้นเป็นเดือนกันยา เราได้โบนัสที่ บ.ให้มาฟรีๆ 1 เท่าของเงินเดือน คิดวางแผนไว้อย่างดีว่าจะไว้เป็นเงินเก็บ
แต่ก็ต้องหมดไปเพราะ ต้องรับผิดชอบเค้าด้วย
ทั้งค่าห้อง ค่ากิน ทุกอย่าง เรารับผิดชอบคนเดียว. ช่วง
นั้นไม่เหลือเงินเก็บสักบาทค่ะ
เริ่มคิดว่า " นี้แฟนหรือเจ้ากรรมนายเวร" กันแน่วะ
ทำไมชีวิตถึงแย่ลง
แต่ตอนนั้นนิสัยเค้าโอเค ดูแลเราดี และก็ไม่ได้ติดต่อกับแฟนเก่าแล้ว ! ซึ่งเราก็ทำใจ ช่วยหางาน พาไปสมัครงาน จนเค้าได้ทำงาน ประมาณต้นเดือนธันวา
เริ่มโล่งใจ... ค่ะ
แต่เราก็ยังต้องแบ่งเงินเค้าใช้อยู่ดี เพราะเงินเดือนเค้าน้อย แล้วเค้าก้ใช้ไม่พอเราต้องแบ่งให้ทุกเดือน
คบกันมาสักพักได้ประมาณ 7-8 เดือน เราเริ่มรู้สึกไม่มีความสุขเลย เคยคิดว่า "เราเข้ากันไม่ได้"
ทุกวันหลังเลิกงานกลับมาเราไม่เคยได้รับรอยยิ้มจากเค้าเลย เคาะห้อง. เปิดประตูมาเจอกัน. ทำหน้าบูดใส่
คือเป็นไรปะวะ ?? เราก็ถามๆๆๆ.
ไม่มีคำตอบค่ะ = = !
เค้ามีนิสัยเป็นเด็กมากๆซึ่งเราเอง จะเป็นคนนำซะมากกว่า บางทีมันก็ไม่ต้องการเป็นผู้นำทุกเรื่องนะค่ะ เราก็อายุน้อยกว่าเค้า แต่เวลาจะทำอะไร หรือไปใหน เราต้องเป็นคนนำตลอด มันเริ่มรู้สึกไม่โอเคแล้วอะค่ะ
หลายครั้งที่เราเครียดมากๆ มาขอคำปรึกษา คำตอบที่ได้คือ "ความเงียบ" หรือไม่ก็คำว่า " เค้าก็ไม่รู้เหมือนกัน " ถ้าเป็นคุณ คุณจะรู้สึกยังไง
เราไม่มีความมั่นใจเลยที่จะฝากความหวังไว้กับเค้า
เวลาทะเลาะกัน ไม่เคย มีคำว่าขอโทษหลุดออกจากปาก ทั้งๆที่ ว่าเราสารพัด บอกเลิก สุดท้าย
ตีเนียนมาคุยกับเรา. เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เรายอมๆๆๆ มาตลอด อยากจะเลิกหลายครั้ง
แต่ไล่ให้ไปใหนไม่ได้. เพราะแฟนเราไม่มีเพื่อนเลย แล้วก็ไม่มีพี่น้อง เลย เราก็สงสารค่ะ
เลยคิดว่าให้เค้าไปมีคนอื่นแล้วทิ้งเราไปดีกว่า
เพราะเค้าเป็นหน้าตาดี อยุ่แล้ว สาวๆ มาติดเยอะค่ะ
เค้าทำงานมาสักพักก็ออกมากลางคันอีกแล้ว T_T
ภาระทุกอย่างตกอยู่ที่เราเหมือนเดิม
ครั้งนี้หนักกว่าเดิมมีค่าบัตรเครดิต ที่เรารูดโทรศัพท์ ให้เพิ่มมาด้วย เราก็ว่าเค้าใหญ่ค่ะ กำลังใจที่ให้ไป ไม่มีประโยชน์เลยหรือไง คำพูดต่างๆนานา ที่เราปลอบ ไม่มีค่าเลย
"เค้าไม่เคยเห็นใจเราเลย" แค่เค้าคิดว่าเค้าไม่ไหวแล้ว
เค้าก็ไม่ทนค่ะ ไม่คิดเลยว่าเราจะเป็นยังไง TT
อีกอย่างคือ เค้าเข้ากับคนอื่นได้ยากพอสมควร
เราเคยพาไปเจอครอบครัว 2 ครั้ง. แม่เราเป็นคนไม่ค่อยคุยเท่าใหร่ค่ะ ก็ชวนเค้าคุยนิดๆหน่อย ๆ แต่แฟนเราก็ถามคำ ตอบคำค่ะ. ไม่มองหน้า แล้วก็ไม่ยิ้มเลย
ซึ่งแม่เราก็มาบอกเราทีหลัง ว่าแม่ไม่ปลื้มเลย ทำไมหยิ่งจัง !! ซึ่งครอบครัวเรา ลงความเหนตรงกันค่ะ
ทุกวันนี้แม่ก็บอกให้เราเลิกไปซะ คบกับ ผช ได้แล้ว
ซึ่งเราก็ขอเวลาแม่ค่ะ มันไม่ได้เลิกกันง่ายๆ อยู่ๆจะเลิก
มันก็พูดยาก จิงมั้ยค่ะ ??
แต่ตอนนี้เราเริ่มรู้สึกว่า เราอาจไม่ได้รักเค้าแล้ว
ด้วยอะไรหลายๆ อย่างที่เค้าทำให้เรา เสียความรู้สึก
ที่สำคัญคือ เค้าไม่มีความเป็นผู้นำเลย ความคิดหลายๆอย่างยังเหมือนเด็กมากๆ จนทำให้เราไม่อยากถามหรือปรึกษาอะไรเค้าอีกเลยค่ะ แต่ตอนนี้ไม่รู้จริงๆว่าควรจะทำยังไงต่อไป
ชีวิตเราสักวันเราก็คิดจะคบ ผช ตามที่แม่ขอค่ะ
ถ้าเลิกกับคนนี้ไป คงจะไม่คบทอมอีกแล้ว
เพื่อนๆช่วยชี้แนวทางให้ทีนะค่ะ ตอนนี้มันอาจเหลือแค่ความผูกพันธ์และสงสารอะค่ะ
ขออภัยด้วยนะค่ะ ตอนจบรวบรัดตัดบทไปหน่อย
เริ่มขี้เกียจพิมพ์ อิอิ
เราควรจบกับรักครั้งนี้ยังไงดี?
เรามีเรื่องกลุ้มใจ คิดไม่ตกค่ะตอนนี้ไม่มั่นใจกับความรู้สึกของตัวเอง ว่ายังรักแฟนอยุ่มั้ย ?
เราอายุ 26. แฟนเรา อายุ 29 ปี เป็นทอมค่ะ...
คบกันมา 1 ปี กะ 10 เดือน. ตอนเริ่มคบกันมันก็ไม่ค่อยโอเคสักเท่าใหร่ค่ะ เพราะเค้าเพิ่งเลิกกับแฟนมา แล้วก็มาคุยกับเรา ซึ่งตอนนั้นเราเองก็โสดอยู่ค่ะ รู้จักกันเพราะเพื่อนแนะนำ ก็จีบกันประมาณ 2 เดือน ก็ตกลงเป็นแฟนกันค่ะ.
ซึ่งเค้าเองยังแอบคุยกับแฟนเก่า แฟนเก่าไม่สบายยังไปหาแล้วก็ไปดูแล. ทั้งๆที่ผู้หญิงคนนั้นก็มีแฟนใหม่แล้ว ( แล้วทำไม ถึงไม่ให้แฟนใหม่ดูแล )
โอเค ... เราแค่รู้สึกเสียใจนิดหน่อย เค้าคงยังเป็นห่วงกันอยู่ ก็ไม่อะไรค่ะ ปล่อยไป
เราคบกันได้ประมาณ 2 เดือน อยู่ๆแฟนก็ออกจากงาน
โดยที่ไม่บอกเราล่วงหน้า ตื่นเช้ามาไม่ยอมไปทำงาน
แล้วบอกเราหน้าตาเฉย ว่าออกแล้ว ขี้เกียจไปเพราะมันใกลด้วย (เค้าย้ายมาอยู่กับเราแล้ว)
เราก็เงิบ .. คิดในใจแล้วยังไง เอาอะไรกินงานใหม่ก็ยังไม่มีรองรับ. เค้าตกงานประมาณ2 เดือนเต็ม ซึ่งช่วงนั้นเป็นเดือนกันยา เราได้โบนัสที่ บ.ให้มาฟรีๆ 1 เท่าของเงินเดือน คิดวางแผนไว้อย่างดีว่าจะไว้เป็นเงินเก็บ
แต่ก็ต้องหมดไปเพราะ ต้องรับผิดชอบเค้าด้วย
ทั้งค่าห้อง ค่ากิน ทุกอย่าง เรารับผิดชอบคนเดียว. ช่วง
นั้นไม่เหลือเงินเก็บสักบาทค่ะ
เริ่มคิดว่า " นี้แฟนหรือเจ้ากรรมนายเวร" กันแน่วะ
ทำไมชีวิตถึงแย่ลง
แต่ตอนนั้นนิสัยเค้าโอเค ดูแลเราดี และก็ไม่ได้ติดต่อกับแฟนเก่าแล้ว ! ซึ่งเราก็ทำใจ ช่วยหางาน พาไปสมัครงาน จนเค้าได้ทำงาน ประมาณต้นเดือนธันวา
เริ่มโล่งใจ... ค่ะ
แต่เราก็ยังต้องแบ่งเงินเค้าใช้อยู่ดี เพราะเงินเดือนเค้าน้อย แล้วเค้าก้ใช้ไม่พอเราต้องแบ่งให้ทุกเดือน
คบกันมาสักพักได้ประมาณ 7-8 เดือน เราเริ่มรู้สึกไม่มีความสุขเลย เคยคิดว่า "เราเข้ากันไม่ได้"
ทุกวันหลังเลิกงานกลับมาเราไม่เคยได้รับรอยยิ้มจากเค้าเลย เคาะห้อง. เปิดประตูมาเจอกัน. ทำหน้าบูดใส่
คือเป็นไรปะวะ ?? เราก็ถามๆๆๆ.
ไม่มีคำตอบค่ะ = = !
เค้ามีนิสัยเป็นเด็กมากๆซึ่งเราเอง จะเป็นคนนำซะมากกว่า บางทีมันก็ไม่ต้องการเป็นผู้นำทุกเรื่องนะค่ะ เราก็อายุน้อยกว่าเค้า แต่เวลาจะทำอะไร หรือไปใหน เราต้องเป็นคนนำตลอด มันเริ่มรู้สึกไม่โอเคแล้วอะค่ะ
หลายครั้งที่เราเครียดมากๆ มาขอคำปรึกษา คำตอบที่ได้คือ "ความเงียบ" หรือไม่ก็คำว่า " เค้าก็ไม่รู้เหมือนกัน " ถ้าเป็นคุณ คุณจะรู้สึกยังไง
เราไม่มีความมั่นใจเลยที่จะฝากความหวังไว้กับเค้า
เวลาทะเลาะกัน ไม่เคย มีคำว่าขอโทษหลุดออกจากปาก ทั้งๆที่ ว่าเราสารพัด บอกเลิก สุดท้าย
ตีเนียนมาคุยกับเรา. เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เรายอมๆๆๆ มาตลอด อยากจะเลิกหลายครั้ง
แต่ไล่ให้ไปใหนไม่ได้. เพราะแฟนเราไม่มีเพื่อนเลย แล้วก็ไม่มีพี่น้อง เลย เราก็สงสารค่ะ
เลยคิดว่าให้เค้าไปมีคนอื่นแล้วทิ้งเราไปดีกว่า
เพราะเค้าเป็นหน้าตาดี อยุ่แล้ว สาวๆ มาติดเยอะค่ะ
เค้าทำงานมาสักพักก็ออกมากลางคันอีกแล้ว T_T
ภาระทุกอย่างตกอยู่ที่เราเหมือนเดิม
ครั้งนี้หนักกว่าเดิมมีค่าบัตรเครดิต ที่เรารูดโทรศัพท์ ให้เพิ่มมาด้วย เราก็ว่าเค้าใหญ่ค่ะ กำลังใจที่ให้ไป ไม่มีประโยชน์เลยหรือไง คำพูดต่างๆนานา ที่เราปลอบ ไม่มีค่าเลย
"เค้าไม่เคยเห็นใจเราเลย" แค่เค้าคิดว่าเค้าไม่ไหวแล้ว
เค้าก็ไม่ทนค่ะ ไม่คิดเลยว่าเราจะเป็นยังไง TT
อีกอย่างคือ เค้าเข้ากับคนอื่นได้ยากพอสมควร
เราเคยพาไปเจอครอบครัว 2 ครั้ง. แม่เราเป็นคนไม่ค่อยคุยเท่าใหร่ค่ะ ก็ชวนเค้าคุยนิดๆหน่อย ๆ แต่แฟนเราก็ถามคำ ตอบคำค่ะ. ไม่มองหน้า แล้วก็ไม่ยิ้มเลย
ซึ่งแม่เราก็มาบอกเราทีหลัง ว่าแม่ไม่ปลื้มเลย ทำไมหยิ่งจัง !! ซึ่งครอบครัวเรา ลงความเหนตรงกันค่ะ
ทุกวันนี้แม่ก็บอกให้เราเลิกไปซะ คบกับ ผช ได้แล้ว
ซึ่งเราก็ขอเวลาแม่ค่ะ มันไม่ได้เลิกกันง่ายๆ อยู่ๆจะเลิก
มันก็พูดยาก จิงมั้ยค่ะ ??
แต่ตอนนี้เราเริ่มรู้สึกว่า เราอาจไม่ได้รักเค้าแล้ว
ด้วยอะไรหลายๆ อย่างที่เค้าทำให้เรา เสียความรู้สึก
ที่สำคัญคือ เค้าไม่มีความเป็นผู้นำเลย ความคิดหลายๆอย่างยังเหมือนเด็กมากๆ จนทำให้เราไม่อยากถามหรือปรึกษาอะไรเค้าอีกเลยค่ะ แต่ตอนนี้ไม่รู้จริงๆว่าควรจะทำยังไงต่อไป
ชีวิตเราสักวันเราก็คิดจะคบ ผช ตามที่แม่ขอค่ะ
ถ้าเลิกกับคนนี้ไป คงจะไม่คบทอมอีกแล้ว
เพื่อนๆช่วยชี้แนวทางให้ทีนะค่ะ ตอนนี้มันอาจเหลือแค่ความผูกพันธ์และสงสารอะค่ะ
ขออภัยด้วยนะค่ะ ตอนจบรวบรัดตัดบทไปหน่อย
เริ่มขี้เกียจพิมพ์ อิอิ