นักกีฬา

ตอนนี้ประเทศไทยเพิ่งอยู่ในยุค "เริ่มต้น" สู่เวทีระดับโลกเท่านั้นครับ  อย่าเพิ่งไปเร่งปฏิกิริยากันมากเลยครับ เด็กๆ ที่จะเก่งกาจจะต้องรอในช่วงหลังจากนี้อีกหน่อยเพราะการที่วอลเลย์บอลบูมในเมืองไทย ทำให้เด็กหันมาเล่นกีฬาชนิดนี้กันมากขึ้น (แต่ก่อนเด็กผู้หญิงสูงๆ ก็จะไปเล่นบาสกันเพราเท่ห์กว่า) แต่การที่สาวๆ ไทยทำมาได้ไกลขนาดนี้เป็นแรงบันดาลใจให้เด็กหันมาเล่นกีฬาชนิดนั้กันมากขึ้น เพราะมันได้รับการพิสูจน์ให้เด็กและผู้ปกครองแล้วว่าถ้าทำได้ดีในการเล่นกีฬาชนิดนี้สามารถเลี้ยงครอบครัว และเป็นอาชีพได้ไม่ใช่แค่สมัครเล่น เพราะมีลีกต่างประเทศรองรับมาก รวมถึงในลีกไทยแม้รายได้จะน้อยแต่ก็มีโอกาสติดทีมชาติ

      ตอนนี้สิ่งที่เกิดขึ้นว่าสาวๆ 7 เซียนฝีมือห่างจากน้องๆในลีกมากเป็นเรื่องธรรมดาครับ เพราะเพิ่งพัฒนาวอลเลย์บอลแบบมีแบบแผนและใช้วิทยาศาสตร์การกีฬาแบบเต็มรูปแบบมาน่าจะไม่ถึง 10 ปีด้วยซ้ำ ย้อนกลับไปวิทยาศาสตร์การกีฬาสำหรับโค้ชให้ทีมเด็กๆ ระดับโรงเรียนยังไม่รู้จักด้วยซ้ำ ก็ฝึกก็ซ้อมกันไป ทำให้เด็กหลายคนมีฝีมือแต่ไม่สามารถเล่นได้ดีเพราะขาดการพัฒนากล้ามเนื้อที่ถูกวิธี

     ซึ่งการพัฒนากล้ามเนื้อนี้ถือเป็นขั้นพื้นฐานที่สำคัญมากๆ ในการเล่นกีฬาและการพัฒนานักกีฬา ซึ่งเราเพิ่งนำพวกความรู้เหล่านี้มาใช้แบบเต็มรูปแบบ  การที่ชุด 7 เซียนพัฒนาขึ้นมาได้เยอะส่วนสำคัญคือนักกีฬาที่มีความมุ่งมั่นและมีการเรียนรู้ที่รวดเร็วทำให้ใช้เทคนิคต่างๆในการเล่นได้ดี  แต่อีกส่วนที่สำคัญเช่นเดียวกันคือ ผู้ฝึกสอน และทีมงานด้านต่างๆ ที่ช่วยกันพัฒนา

    โดยหน้าที่นี้ย้อนกลับไปยุคนั้นโค้ชอ๊อดไปฝึกกันที่ยะลา และชุดยุวชนชุดนั้นก็มาติดทีมชาติเรื่อยๆ แต่ตอนนั้นโค้ชอ๊อดยังไม่ได้มาเป็นหัวหน้าโค้ช โค้ชอ๊อดเป็นคนหนึ่งที่ผมชื่นชมและชื่นชอบไม่ใช่เพราะมาอยู่หน้าสุด แต่โค้ชอ๊อดศรัทธาและเชื่อในวิทยาศาสตร์การกีฬามากๆ ละเอียดกับเรื่องนี้มากๆ
    
    อย่างการทำ ชีวกลศาสตร์ (Biomechanics) ผมบอกตรงๆ ถ้าคนที่ไม่มีวิสัยทัศน์ก็คงไม่ทำเพราะมันสิ้นเปลืองและเสียเวลามาก ซึ่งการศึกษานี้ได้นำมาช่วยศึกษานักกีฬาเพื่อวัดความเร็ว ความแรง และการเคลื่อนไหวของนักกีฬาเพื่อปรับให้นักกีฬาใช้ท่าทางการกระโดด การตบ ฯลฯ ได้ถูกต้องเพื่อป้องกันอาการบาดเจ็บและทำให้ใช้กล้ามเนื้อเพื่อรองรับเทคนิคการเล่นได้เหมาะสม  รวมไปถึงศึกษาเพื่อคัดเลือกนักกีฬาไปเล่นยังตำแหน่งต่างๆ ที่เหมาะสมตามกล้ามเนื้อที่มี

  ขออภัยที่นอกเรื่องกระทู้ไปนานแต่แค่จะบอกว่าเราเพิ่งอยู่ในช่วงเริ่มต้นเท่านั้น อย่าเพิ่งไปเร่ง ตัวตบแบบน้องอร หน่อง หรือตัวเซ็ตแบบนุศ ไม่ใช่หาง่ายๆ แม้แต่ประเทศอื่นก็อิจฉาที่เรามีตัวตบแบบนี้ เพราะแม้ทีมเราไม่มีนักกีฬาสูงๆ แต่ก็สามารถใช้กล้ามเนื้อรองรับเทคนิคการเล่นได้เป็นอย่างดี ต่อไปอีก 10 ปีก็ยังไม่รู้ว่าจะหาตัวเซ็ตที่สุดยอดแบบนุศได้อีกหรือไม่ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น เพราะกีฬาวอลเลย์บอลเล่นเป็นทีม การประสานงานกันของทีมสำคัญกว่าความสามารถเฉพาะตัวนักกีฬา  แต่ถ้ามีนักกีฬาที่มีความสามารถตัวด้วยและทีมประสานงานกันได้ดีก็จะทำให้ประสบความสำเร็จในการเล่น

       ตอนนี้เราต้องค่อยเป็นค่อยไป เพราะมนุษย์ไม่ใช่หุ่นยนตร์ที่จะป้อนโปรแกรมเข้าไปว่าต้องเป็นงั้นเป็นงี้ได้ตามใจชอบได้  การเล่นบางอย่างต้องอาศัยประสบการณ์ เทคนิคบางอย่างฝึกพร้อมๆ กัน บางคนต้องอาศัยการฝึกฝนเป็นแรมปี บางคนไม่นานก็เรียนรู้และทำได้  บางคนจิตใจไม่มั่นคงก็ต้องฝึกพัฒนาด้านจิตใจควบคู่ไปด้วย เพราะการเป็นนักกีฬาอาชีพไม่ใช่ง่ายๆ เพราะเหนื่อยและน่าเบื่อมากทุกวันต้องออกมาวิ่ง ต้องเข้าฟิตเนส ต้องทำกิจกรรมเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา เผลอๆ เล่นไม่ดีโดนด่าเละนอนเศร้าไปอีก  มันมีเรื่องละเอียดอ่อนเหล่านี้เยอะมาก

    ยิ่งในประเทศไทยการพัฒนากีฬาเราไม่ได้แข็งแกร่งแบบญี่ปุ่น อเมริกา  เด็กที่หันมาสนใจเล่นกีฬาจริงๆ จังๆ ก็มีน้อย ทำให้ตัวเลือกมีน้อย และผู้ปกครองหรือเด็กก็ไหลไปตามกระแส เช่นตอนภราดร ติด top 10 ของโลก ทุกคนก็หันมาสนใจเทนนิสเล่นกันทั่วบ้านทั่วเมือง พอน้องเมย์ได้แชมป์โลกก็หันมาสนใจแบดมินตัน  พอวอลเลย์บอลได้แชมป์ก็หันมาสนใจวอลเลย์บอล  

    ตอนนี้ส่วนตัวผมไม่รู้สึกเป็นกังวลว่าเราจะพัฒนาเด็กไม่ทัน หรือจะดรอปลง เพราะการเปลี่ยนตัวผู้เล่นของโค้ชทีมไทยไม่ได้เปลี่ยนยกชุดแบบประเทศอื่นแต่จะค่อยๆ เอาตัวแทนมาทีละคนๆ เข้ามาเสริมทีม เพราะโค้ชและทีมงานรู้ดีว่าประเทศเรามีนักกีฬาน้อย แล้วนักกีฬาที่โดดเด่นก็ยิ่งมีน้อยเข้าไปอีก  

     อย่างตอน VTV Cup ที่แพ้เวียดนามผมก็ไม่รู้สึกว่าน่าตกใจ หรือ เวียดนามน่ากลัวมาก เวียดนามก็ยังเล่นในมาตรฐานของตัวเอง และสู้กับทีมไทยที่เพิ่งฟอร์มทีมกันได้ไม่กี่วันได้สูสี ซึ่งสำคัญมากคือ ในทีมไทยกว่าครึ่งไม่เคยเล่นระดับนานาชาติมาก่อนเลย ในแบบที่ต้องเจอความกดดันและแบกความคาดหวังไว้ล้นบ่า    

    สิ่งสำคัญคือทีมชุด VTV นั้นเป็นชุดเฉพาะกิจมากๆ เพราะตัวเซ็ตแทบไม่เคยซ้อมกับทีมแบบ Full team เลย อย่างชมพู่อาจจะเคยเซ็ตให้เตย หรือ เดียร์ตบ แต่ก็ยังไม่เคยเซ็ตให้น้องเล็ก ฟิล์ม หรือคนอื่นๆ เท่าไหร่ ระยะเวลาในการฟอร์มทีมถือเป็นสิ่งสำคัญ ถ้าผมจำไม่ผิด หลังจากเสร็จไทยแลนด์ลีก ก็มาต่อซุปเปอร์ลีก แล้วอีก 2-3 วันก็ต้องเดินทางไปแข่ง VTV ซึ่งถือเป็นอะไรที่โหด ฮาร์ดคอร์มาก  เพราะตัวเซ็ตจำเป็นที่ต้องซ้อมเพื่อโยนบอลให้พอดีกับตัวตบแต่ละตัวได้ รู้น้ำหนักว่าใครโยนประมาณไหน ยังไง  

     แต่สังเกตุว่าทั้งพู่ ทั้งโส ต่างก็เซ็ตขาดๆ เกินๆ เพราะเวลาฝึกซ้อมเทคนิคร่วมกันมีน้อย บอลสูตรได้ปล่อยน้อยมาก (เนื่องจากบอลแรกก็ยังไม่เข้าจุด)  ถามว่าตรงนี้เอาเป็นข้ออ้างได้ไหม สำหรับผมได้ เพราะการฟอร์มทีมเฉพาะกิจแล้วเป็นอะไรที่โหดเกินไป ต่อให้เป็นตัวเซ็ตระดับนุศราก็เถอะ  การต่อบอล การเคล่ียร์พื้นที่เพื่อรับผิดชอบว่าใครยืนตรงไหนเพื่อรับตบก็ยังเป็นปัญหา เพราะน้องๆ ในทีมแต่ละคนก็เคยเป็นแต่คู่แข่งกันในไทยลีกไม่เคยเล่นด้วยกันเลย  

   ขอภัยที่พิมพ์ยาวแต่ผมยังไม่อยากให้หมดหวังกับนักกีฬาไทย ถ้ายังได้ทีมงานชุดนี้ และการพัฒนายังอยู่ในแนวทางนี้ ยังมีผู้สนับสนุนคอยช่วยเหลือและผลักดันเราก็จะไม่มีวันขาดนักกีฬาวอลเลย์บอลเก่งๆ ตอนนี้เรามีพร้อมทั้งแรงบันดาลใจ เห็นตัวอย่างความสำเร็จ เห็นหนทางสู่อาชีพนักกีฬาที่เลี้ยงดูครอบครัวได้  ตอนนี้เราผู้ชมก็ทำหน้าที่ในการชม ลุ้น เชียร์ ให้กำลังใจ และติติงตรงไหนที่ผิดพลาดหรือน่าจะเพิ่มเติม ทำให้การดูกีฬาอย่างมืออาชีพอย่างเข้าใจนักกีฬา เข้าใจกีฬา รวมไปถึงเข้าใจตัวเราเองด้วยว่าเราเชียร์ด้วยเหตุผลใด เรามีความสุขเพราะอะไร เรามีความสุขเฉพาะตอนที่ชนะหรือว่ามีความสุขเพราะได้ลุ้นได้เชียร์ได้สู้ไปกับนักกีฬา


ปล.ขออภัยที่พิมพ์ยาวครับ