ส่วนมาก คิดจะหาแฟนจากที่ทำงาน ห้าง เน็ต หรือกลุ่มคนโสดเพศตรงข้าม
หนุ่มเอย สาวเอย  จะบอกให้

การหาแฟนนั้นหาได้จากทุกที่  ตลาด ป้ายรถเมล์ บนรถเมล์ สถานีรถไฟฟ้า บนรถไฟ รถทัวร์ เรือโดยสาร
สนามกีฬา วัด สถานศึกษา โรงพยาบาล ที่ว่าการอำเภอ ม็อบสีต่างๆ อาสาสมัครช่วยเหลือผู้ประสบภัย
ที่ประชุม สัมมนา ศูนย์อาหาร  แหล่งท่องเที่ยว  (จารนัยไม่หมด)

ที่วัดนั้น ไม่ใช่ไปหาจากพระนะครับ แต่ไปหาคนที่ไปวัด ไปทำบุญ
จะขอยกตัวอย่างสักแห่ง  เช่น ที่ศูนย์อาหาร (ของศูนย์การค้า)
ถือจานอาหารและแก้วน้ำมองหาหนุ่มหล่อ(หรือสาวสวยสักคน) เจอแล้ว ปรี่เข้าไปเลย
"ตรงนี้มีคนนั่งไหมคะ"
"ไม่มีครับ"
"ขอเบอร์โทร.ได้ไหมคะ" (อย่าเพิ่ง จะรีบร้อนไปไหน เดี๋ยวไก่ตื่น)
"งั้นขอนั่งด้วยคนนะคะ" (นี่ก็ ไม่ต้องพูด นั่งไปเลย)
มองจานข้าวของเขา "...(ชื่ออาหาร)...น่าทานจังเลยนะคะ ร้านไหนคะ แพงไหมะ อร่อยไหมคะ"
"มาคนเดียวหรือคะ  มาซื้ออะไรหรือคะ ว่าจะมาซื้อ....จะมีไหมคะ อยู่แถวไหนคะ"

ถ้ายังไม่มีปลาตัวไหนมาฮุบเบ็ด  ก็ใช้วิธีการนี้ ใหม่อีกในวัน เวลาอื่น หรือสถานที่อื่นอีก

การหาแฟนนั้น ไม่ใช่หาจากคนที่อยู่ในวัยที่จะเป็นแฟนได้
แต่หาจากเด็กจนกระทั่งคนแก่หัวหงอก ทั้งเพศเดียวกันหรือต่างเพศ โสดหรือแต่งงานแล้ว
โดยที่เราทำตัวให้คนเหล่านั้นเห็นความดีของเรา ประทับใจในตัวเรา
แล้วเขาก็จะเป็นพ่อสื่อแม่สื่อให้เราเอง  

แม้แต่สุนัข ก็อย่ามองข้าม  
บ้านใดมีป้าย "ระวังสุนัขดุ" แสดงว่ามีลูกสาวสวย
เมื่อเดิมผ่านหน้าบ้านก็แอบโยนกระดูไก่ให้ทุกครั้ง  
นานๆไปสุนัขก็จำได้และกระดิกหางต้อนรับ
แล้วเราก็คุยกับสุนัขแล้วไต่เต้าไปคุยกับเจ้าของสุนัขได้