เพื่อนๆ เคยรู้สึก "เสียใจ" กับคำพูดของใครบางคนบ้างมั้ยครับ ><"

ผมเป็นคนคิดมากอะครับคือแบบคิดมากๆแบบสุดๆเลยอะครับ พอเจอเรื่องอะไรไม่ค่อยดีคือเก็บมาคิดหมดเลยแล้วมันก็จะวนๆอยู่อย่างงั้นอะครับบางทีคือปวดๆที่หัวเลย ล่ะบางทีนอนก็ไม่หลับอีกเพราะไอนิสัยคิดมากของตัวเอง บา

ปกติเรากับแฟนจะคุยกันทุกเรื่อง เล่าเหตุการณ์ที่เกิดกับตัวเองให้อีกฝ่ายฟังทุกวัน แต่บางเรื่องคือถ้าอยากระบายให้เราฟัง น่าจะพูดในอารมณ์ที่พอเหมาะก็น่าจะได้ เช่น ตอนขับรถ ไม่พอใจคันข้างหน้าปาด อารมณ์มาเต

คือเราเจอคนประเภทนี้ พูดคำนึงก็ร้องเพลงใส่ เจอชื่อคนก็ร้อง เจอคำในป้ายร้านก็ร้อง เหมือนชีวิตคือมิวสิคัลทุกสถานการณ์ ทำอะไรก็ต้องมีเพลงประกอบตลอดเวลา แรก ๆ ก็ยังขำอยู่หรอก แต่หลัง ๆ มันเริ่มรู้สึกว่

คือแฟนเราเดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ร้ายจะยกตัวอย่างให้ฟังนะคะคือเขาจะหงุดหงิดใส่เราบ่อยมากไม่ว่าจะเรื่องเล็กๆน้อยๆอย่างเช่นเขาอยู่กับเราทุกวันนะคะเค้าถามเราว่าดูอะไรอยู่เราตอบช้าไปแค่ไม่ไม่กี่วินาทีเขาโกรธด่า

เราชอบสวดมนต์ทำสมาธิเมื่อเวลาอารมณ์สงบเข้ามา ตอนแรกเราบอกขออยู่แบบสงบได้มั๊ยคนจะสวดมนต์ ก็ทะเลาะกันว่าเปลี่ยนเวลาสิสวดตอนไหนก็ได้หรอกสวดมนต์ เราเลยไม่ทำตามความสงบในใจแล้วรอสวดตอนดึกๆให้ทุกคนเข้านอนค่อ

ขอเกริ่นก่อนนะครับว่านี่คือกระทู้แรกของผม คือผมรู้สึกแปลก ๆ กับคำว่า ป่วยทางจิตมากๆ พอได้ยินคำๆนี้มันหดหู่ไปพักนึง จากเหตุการณ์ของผมที่ว่าเกิดจากที่ผมพยายามบ่ายเบี่ยงไม่กินข้าวเที่ยงกับเพื่อนร่วมง

+ห้องน้ำชั้นล่างเวลาอาบน้ำจะชอบมีใส้เดือนน้ำโผล่ขึ้นมาตามซอกกระเบื้อง และเคยมีดินลอยออกมาจากซอกกระเบื้องฝั่งที่ติดกับกำแพงตอนเอาฝักบัวสาดค่ะ ทั้งทีฐานบ้านดูจะยกสูงขึ้นเพราะมีบันได2-3ขั้นก่อนเดินเข้าบ้

มีใครเคยรู้สึกไหมคะว่า เราเคยตั้งใจเต็มที่กับบางสิ่ง ทั้งความสัมพันธ์ การงาน ความฝัน หรือแม้แต่การพยายามเป็น “คนที่ดีพอ” สำหรับใครบางคน แล้ววันหนึ่ง…ทุกอย่างมันก็ยังไม่เป็นแบบที่เรา