..ขอบฟ้าบูรพาเป็นสีขาวอำไพทิวาอันแสนโหดร้ายย่อม.."ผ่าน"..อรุณอันสวัสดิ์ย่อมกรายมาทักทายเสมอ.."หญ้า"..ที่ถูกเผาผลาญย่อมไม่มีวันตายจากแผ่นดินมิว่าท่านจักเพียรพยายามสักเท่าไร?..."วัฎจักร"..ของพืชย่อมเฉกกันฉะนี้.."เสมอ"....ส่วน.."มนุษย์".เล่าเป็นเฉกเช่น.."หญ้า"..หรือไม่?...หาทราบ?.เพียงเพราะมนุษย์บางท่าน.."มีจิตสำนึก..แห่งหญ้า"...และ..ในบางท่าน.."ไร้จิตสำนึกของหญ้า.."..มุ่งหวัง.."ทำลาย"..เป็นเบื้องต้น...ทั้งที่.."หญ้า"..เป็นเพียงแค่..วัชพืช....ที่อาจถูกกำจัดแสนง่ายดาย หากแต่.."อดทนต่อการทำลาย..สูง"...และ.."ยั่งยืน".......อย่างน้อยที่สุดที่.."หญ้า"..ที่มีให้แก่ผืนแผ่นดินอันแห้งกรัง.... นี้คือ..."ปกคลุมมิให้แผ่นดินต้องรับแสงจากสุริยะ..แรงเกินไป....กระมัง?......"..
.....ขุนเขาดำรงอยู่.หลงเหลือแมกไม้.."ย่อมมิไร้ฟืนไฟ"..