ก่อนอื่นต้องเกริ่นถึงตัวผมนะครับ ครอบครัวก็พอมีเงินแต่นั่นมันไม่ใช่ประเด็นครับ เพราะส่วนตัวผมก็เป็นแค่นักศึกษาที่เพิ่งจบรอรับปริญญาที่มหาลัย และกะลังว่างงานอยู่นั่นเอง D: ซึ่งเท่ากับว่าตอนนี้ผมก็เป็นแค่เด็กน้อยที่ขอตังแม่ไปวันๆ ทำได้หลายอย่างวาดรูปเล่นดนตรี แต่ไม่ถึงระดับมืออาชีพเพื่อใช้มันเลี้ยงตัวเองได้สักอย่าง D: อยู่หมาลัยเป็นเด็กกิจกรรมครับทำงานมันทุกงานส่วนใหญ่รับงานพวกคอนเสิร์ตกะพวกฝ่ายศิลป์ แต่เพื่อนๆในคณะต่างมองว่าผมเป็นคนติสต์ที่สุดในคณะ แถมยังพูดไม่ค่อยรู้เรื่องด้วย D: D: การเรียนการทำงานอาจไม่สู้ใคร แต่จินตนาการผมมั่นใจว่าล้ำกว่าคนอื่นมากครับ XD
ชีวิตปีหนึ่งราบรื่นดีจนกระทั่งผมมาเจอกับผู้หญิงคนนึงครับเป็นเพื่อนร่วมคณะ เขาเป็นคนๆที่น่ารักครับเป็นเพื่อนที่สนิทกะผมมากเลย จนมาวันผมรู้สึกว่าเฮ้ย เราชอบคนๆนี้เข้าแล้วหล่ะ <3 ส่วนตัวเขานั้นเขาเป็นคนที่ไม่ค่อยเก่งเรื่องคำนวนครับ พอมีงานการบ้านมา เขาก็มักจะถามผม ส่วนตัวผมก็ไม่ค่อยชอบพวกคำนวณอะไรเท่าไร แต่โดยรวมแล้วผมอยู่ในเกณฑ์ที่ว่าดีกว่าคนในคณะส่วนนึง (วิชาคณะผมเน้นท่องจำซึ่งผมไม่เก่งเลย) ทำให้ผมเริ่มพยายามอ่าน เพื่อที่จะไปสอนเขาให้ได้ คะแนนมิดเทอมผมเลยดันสูงปรี๊ดชนิดที่ว่ายังงงตัวเองอยู่ D: พอผมเริ่มไปปรึกษาเพื่อน เขาก็บอกให้ผมไปบอกชอบเขาได้แล้ว เท่านั้นหล่ะครับพอผมไปบอกชอบเขา หลังจากวันนั้นเขาก็ห่างผมไป แทบไม่คุยกับผมอีกเลย T T ตัวผมในตอนนั้นก็ทำทุกอย่างให้เขาตลอดแต่ก็ไร้วี่แววที่จะกลับมาคุยได้แบบปกติเป็นแบบนี้ จนจบปีสอง
พอมาปีสามผมก็ยังชอบเขาอยู่ครับแต่เริ่มจะท้อเริ่มจะเหนื่อยประจวบกับช่วงนั้นผมรับหน้าที่เป็นพี่วินัยของคณะ และกำลังมีความคิดจะตั้งชมรมดนตรีประจำคณะ เพื่อให้การเล่นดนตรีมันเป็นปึกแผ่นมากขึ้น ทำให้ผมพบกับผู้หญิงคนนึงครับเป็นเพื่อนในคณะเช่นเคยผมรู้จักกับคนนี้ที่ค่ายของคณะ ได้คุยกันนิดหน่อย ตอนนั้นผมอยากตั้งชมรมเจอะใครผมก็ชวนเข้าหมดแหละครับไม่สนว่าเป็นใคร แต่คนนี้เป็นคนที่ผมได้คุยบ่อยกะคนอื่นมากหน่อยเพราะนิสัยดีแต่ตอนนั้นผมไม่ได้ชอบเขาเลย ยิ่งคนสนิทผมยิ่งชอบแกล้ง เธอคนนี้ผมเลยแกล้งเขาไปซะเต็มๆเรียกเอาผมต้องไปง้อหลายรอบ จนมาวันนึงมันมีงานเลี้ยงค่ายให้สตาฟทุกคนไปกิน ตอนแรกผมก็ไม่กะไปแต่เพราะเธอคนนี้รั้งผมให้ไปจนได้ครับ ในงานนั้นมีฉอตนึงที่ผมจำได้ขึ้นใจเขามานั่งข้างๆและขอผมถ่ายรูปคู่กันด้วย แทกรูปหัวใจ หลังจากงานนั้นผมก็คิดว่า"เราน่าจะเลิกงมงายกับคนเก่าได้แล้ว" ผมก็ไปปรึกษาเพื่อนอีกคน เขาก็บอกว่าให้ลุยเลยคนนี้นิสัยดี
เดี๋ยวมาต่อครับ
อยากรวยไวๆต้องทำไงบ้างครับ
ชีวิตปีหนึ่งราบรื่นดีจนกระทั่งผมมาเจอกับผู้หญิงคนนึงครับเป็นเพื่อนร่วมคณะ เขาเป็นคนๆที่น่ารักครับเป็นเพื่อนที่สนิทกะผมมากเลย จนมาวันผมรู้สึกว่าเฮ้ย เราชอบคนๆนี้เข้าแล้วหล่ะ <3 ส่วนตัวเขานั้นเขาเป็นคนที่ไม่ค่อยเก่งเรื่องคำนวนครับ พอมีงานการบ้านมา เขาก็มักจะถามผม ส่วนตัวผมก็ไม่ค่อยชอบพวกคำนวณอะไรเท่าไร แต่โดยรวมแล้วผมอยู่ในเกณฑ์ที่ว่าดีกว่าคนในคณะส่วนนึง (วิชาคณะผมเน้นท่องจำซึ่งผมไม่เก่งเลย) ทำให้ผมเริ่มพยายามอ่าน เพื่อที่จะไปสอนเขาให้ได้ คะแนนมิดเทอมผมเลยดันสูงปรี๊ดชนิดที่ว่ายังงงตัวเองอยู่ D: พอผมเริ่มไปปรึกษาเพื่อน เขาก็บอกให้ผมไปบอกชอบเขาได้แล้ว เท่านั้นหล่ะครับพอผมไปบอกชอบเขา หลังจากวันนั้นเขาก็ห่างผมไป แทบไม่คุยกับผมอีกเลย T T ตัวผมในตอนนั้นก็ทำทุกอย่างให้เขาตลอดแต่ก็ไร้วี่แววที่จะกลับมาคุยได้แบบปกติเป็นแบบนี้ จนจบปีสอง
พอมาปีสามผมก็ยังชอบเขาอยู่ครับแต่เริ่มจะท้อเริ่มจะเหนื่อยประจวบกับช่วงนั้นผมรับหน้าที่เป็นพี่วินัยของคณะ และกำลังมีความคิดจะตั้งชมรมดนตรีประจำคณะ เพื่อให้การเล่นดนตรีมันเป็นปึกแผ่นมากขึ้น ทำให้ผมพบกับผู้หญิงคนนึงครับเป็นเพื่อนในคณะเช่นเคยผมรู้จักกับคนนี้ที่ค่ายของคณะ ได้คุยกันนิดหน่อย ตอนนั้นผมอยากตั้งชมรมเจอะใครผมก็ชวนเข้าหมดแหละครับไม่สนว่าเป็นใคร แต่คนนี้เป็นคนที่ผมได้คุยบ่อยกะคนอื่นมากหน่อยเพราะนิสัยดีแต่ตอนนั้นผมไม่ได้ชอบเขาเลย ยิ่งคนสนิทผมยิ่งชอบแกล้ง เธอคนนี้ผมเลยแกล้งเขาไปซะเต็มๆเรียกเอาผมต้องไปง้อหลายรอบ จนมาวันนึงมันมีงานเลี้ยงค่ายให้สตาฟทุกคนไปกิน ตอนแรกผมก็ไม่กะไปแต่เพราะเธอคนนี้รั้งผมให้ไปจนได้ครับ ในงานนั้นมีฉอตนึงที่ผมจำได้ขึ้นใจเขามานั่งข้างๆและขอผมถ่ายรูปคู่กันด้วย แทกรูปหัวใจ หลังจากงานนั้นผมก็คิดว่า"เราน่าจะเลิกงมงายกับคนเก่าได้แล้ว" ผมก็ไปปรึกษาเพื่อนอีกคน เขาก็บอกว่าให้ลุยเลยคนนี้นิสัยดี
เดี๋ยวมาต่อครับ