ศาสนาพุทธควรนิยามว่า "ศาสนาแห่งความจริงที่ใช้ความเพียรพิสูจน์ได้เฉพาะตน" มั้ยคะ

คือตั้งกะเด็กๆ เรียนวิชาพุทธศาสนา ก็จะได้ยินว่า ศาสนาแห่งเหตุผล ไม่ใช้ความเชื่อ
แต่พอมาอ่านดูจริงๆ เราว่าศาสนาพุทธก็ต้องมีความศรัทธา (ความเชื่อ) นั่นแหล่ะ เป็นพื้นฐาน เพียงแต่ถ้ามีความเพียรก็จะพิสูจน์ได้
และยังพิสูจน์ได้เฉพาะตนด้วย คือเหมือนเดินไปเรื่อยๆ เชื่อว่ามีทางออก แต่มีการสอนการเตรียมตัว การเดิน แต่ไม่มีใครจูงใครได้
ไปถึงทางออกแล้วก็จะรู้เอง (มั้ง) ถึงจริงหรือป่าวก็ยากจะคาดเดา เพราะเราก็ยังเดินอยู่ แต่บางทีก็มีใช่มั้ย ที่คิดเอาว่าถึงแต่จริงๆไม่ใช่

ยากจัง

เช่นเรื่อง นรก สวรรค์ อจินไตย ต่างๆ คิดหรือถามไปก็เท่านั้น ไม่มีคำตอบ ก็ต้องเชื่อถูกปะคะ จะเป็นบ้าเอาซะด้วย

เห็นด้วยมั้ยคะ แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันค่ะ