กระทู้แรกของผมเลยนะครับ ก่อนอื่นผมอยากบอกอะไรสักอย่างก่อนเริ่มเรื่องครับ "ผมเป็นเกย์" (โอเค สบายใจขึ้นเยอะเลย ฮา)
ผมเป็นเด็กมอปลายคนนึงธรรมดาๆครับ ไม่ได้หน้าตาแย่หรือดูดีอะไรมากมาย อาศัยอยู่หอคนเดียวครับเพราะเป็นคนรักอิสระแต่การได้มาอยู่คนเดียวตั้งแต่อายุ15(จนตอนนี้18)เนี้ยทำให้ผมรู้เลยครับว่ามันลำบาคแต่เหงาโคตรๆขนาดไหน สถานะทางบ้านของผมไม่ได้เรียกว่าไม่ดีครับแต่จะเรียกว่ามีกินมีใช้ก็ไม่เต็มปากมากนักเอาเป็นว่าจะใช้อะไรต้องคำนวนสุดๆอีกอย่างครอบครัวของผมไม่ได้สมบูรณ์มากมายนักเพราะพ่อกับปม่หย่ากันตั้งแต่ผมอยู่ปอ6ครับแต่ผมก็ใช้ชีวิตอย่างปกติโดยไม่คิดว่าผมเป็นเด็กมีปัญหาอะไรจนกระทั่งผมมีแฟนคนนึงครับ เค้าเป็นรุ่นพี่ที่ รร แต่ตอนนี้เค้าเข้ามหาลัยแล้ว เราคบกันมาได้เกือบปีแล้วครับ แต่สิ่งสำคัญเลยคือ ไม่มีใครรู้เลยครับว่าเราคบกันเพราะพี่เค้าดูเป็นผู้ชายมากๆขนาดผมยังคิดไม่ถึงเลยว่าเราจะได้คบกัน ก่อนหน้านี้พี่เค้าเคยมีแฟนเป็นผู้หญิงมาก่อนครับ แต่ผมก็ไม่ใช่แฟนผู้ชายคนแรกของเค้าหรอกครับ(พี่เค้าอาจเป็นประเภทที่ใครๆเรียกกันว่าเสือไบ)
ร่ายมาซะยาวยังไม่ได้เข้าเรื่องสักทีครับ เราก็แอบคบกันตามปกติครับ ไปดูหนัง ไปกินข้าว และที่สำคัญผมไปบ้านพี่เค้าบ่อยๆครับในฐานะรุ่นน้องคนสนิท ผมเข้ากับที่บ้านพี่เค้าได้ดีมากๆครับ ทั้ง พ่อ แม่ ญาติๆของเค้าไม่เว้นกระทั่งหมาตัวโปรดของเค้าเองด้วย ไคลแมกซ์ของเรื่องมันอยู่ตรงนี้ครับ
...วันนั้น ผมกำลังช่วยแม่ของพี่เค้าทำกับข้าวอยู่เราก็คุยกันเหมือนแม่คุยกับลูกเลยครับเพราะแม่ของพี่เค้าค่อนข้างเอ็นดูผม แม่เค้าพูดมาว่า พักหลังๆเนี้ยไม่เห็นพี่เค้าพาแฟนมาบ้านนานหลายเดือนแล้ว ผมก็เลยบอกไปว่า ไม่ดีหรอครับแม่ พี่เค้าอาจจะไปทุ่มเทกับการเรียนรักไม่ยุ่งแบบนี้ก็ได้น่ะ แม่ก็ตอบผมว่าถ้าเป็นแบบนั้นมันก็ดีแม่จะได้ไม่ต้องห่วงเค้ามีลูกชายคนเดียวพี่เค้าเป็นความหวังทั้งหมดของบ้านนี้เลย ผมก็อึ้งไปไม่ถูกเลยครับ แต่เหมือนวันนั้นจะเป็นดวงซวยของผมซ้ำครับ ตอนเรานั่งกินข้าวดูหนังกัน ละครมันดันมีเรื่องของเพศที่3เข้ามาเกี่ยวอยู่ดีดีแม่ก็พูดมาว่าดีนะที่ลูกแม่ไม่เป็นแบบนั้น ผมนี้อิ่มทันทีเลยครับทานไรไม่ลงท้องปิด มองหน้าแฟนผมที่อยู่ตรงหน้าแบบกระอักกระอ่วนใจมาก จากที่วันนั้นผมจะค้างที่บ้านพี่เค้าผมเลยขอตัวกลับหอครับ
ผมกลับมานั่งคิดดูว่าเรากำลังทำถูกไหมครับก่อนหน้านี้ที่คบกันมันก็จริงที่เป็นเรื่องของคนสองคนก่อนหน้านี้ทางบ้านของเค้าไม่เคยรู้ความสัมพันธ์ของเรามาก่อน แต่ทำไมจู่ๆแม่ถึงได้ผู้แบบนั้นออกมาถึง2รอบหรือแม่จะรู้ความสัมพันธ์ของผมกับพี่เค้าแล้ว เวลาผมไปบ้านเค้าแล้วผมมีความสุขมากครับเหมือนได้เติมเต็มชีวิตครอบครัวที่ขาดไปผมไม่อยากให้ชีวิตครอบครัวที่แสนสุขแบบนั้นต้องมามีปัญหาเพียงเพราะผมครับ ผมปรึกษากลุ่มเพื่อนสนิทของผม พวกมันตกใจมากครับตอนรู้ว่าผมคบกับพี่เค้ามันก็บอกกันว่า จะไปสนใจใส่ใจทำไม รักมันมีแค่คนสองคน ใครก็มากั้นมาขวางไม่ได้หรอก อย่าโลกสวยไปหน่อยเลยถ้ารักกันมันก็พอแล้ว ครับผมก็เคยคิดแบบนั้นแต่ทำไมตอนนี้ผมไม่คิดแบบนั้นแล้ว ผมเลยตัดสินใจทำตัวห่างเหินจากพี่เค้าครับ ไม่ไปบ้านไม่โทรหา เค้าโทรมาก็รับบ้างไม่รับบ้าง มันฝืนตัวเองไม่ได้หรอกครับรักเค้าจะแย่จะตีตัวออกห่างง่ายๆมันทำไม่ได้ครับ แต่ผมก็ต้องกั้นใจทำ เพียงเพราะผมกลัวว่าบ้านของพี่เค้าจะไม่อบอุ่นไม่สุขสบายอีกต่อไป ผมกลัวพี่เค้าจะตัดสินใจมาคบผมทะเลาะกับที่บ้านแล้วต้องขาดความอบอุ่นแบบผม ผมคิดว่าผมเหมือนคนโรคจิต แต่ผมก็ไม่รู้จะจบปัญหานี้ยังไงเหมือนกัน
ตอนนี้ผมยังตัดจากพี่เค้าไม่ขาด100%ครับ แต่ความสัมพันธ์มันห่างเหินมากจนพี่เค้าดูออกเค้าพยายามถามผมว่าผมเป็นอะไร ผมไม่กล้าบอกเค้าหรอกครับ เป็นใครก็ไม่กล้า เหมือนผมรู้การตัดสินใจของเค้าครับว่าเค้าจะตัดสินใจยังไงผมเลยไม่มีทางที่จะทำให้มันเกิดเรื่องแบบนั้นแน่ๆ ผมตัดสินใจถูกรึป่าวครับที่รักษาครอบครัวแสนสุขของพี่เค้าไว้แล้วเลือกจะออกมาเอง ยังไงความรักของเพศแบบผมมันก็ไม่ยั่งยืนอยู่แล้วใช่ไหมครับ อนาคตเราอาจจะเลิกกันก็ได้แล้วถ้ายังไงก็ต้องเลิกกัน ผมขอเลิกแบบรักษาครอบครัวของพี่เค้าไว้ดีกว่าใช่ไหมครับผมรักพี่เค้ามากและรักทุกคนในครอบครัวเค้าเหมือนกัน อีกอย่างที่ผมทำเนี้ยเค้าเรียกว่าพวกโลกสวยรึป่าวครับหรือเป็นพวกโรคจิต?
ผมเป็นพวกโลกสวย...หรือผมเป็นคนโรคจิต(แอบมีปม)?
ผมเป็นเด็กมอปลายคนนึงธรรมดาๆครับ ไม่ได้หน้าตาแย่หรือดูดีอะไรมากมาย อาศัยอยู่หอคนเดียวครับเพราะเป็นคนรักอิสระแต่การได้มาอยู่คนเดียวตั้งแต่อายุ15(จนตอนนี้18)เนี้ยทำให้ผมรู้เลยครับว่ามันลำบาคแต่เหงาโคตรๆขนาดไหน สถานะทางบ้านของผมไม่ได้เรียกว่าไม่ดีครับแต่จะเรียกว่ามีกินมีใช้ก็ไม่เต็มปากมากนักเอาเป็นว่าจะใช้อะไรต้องคำนวนสุดๆอีกอย่างครอบครัวของผมไม่ได้สมบูรณ์มากมายนักเพราะพ่อกับปม่หย่ากันตั้งแต่ผมอยู่ปอ6ครับแต่ผมก็ใช้ชีวิตอย่างปกติโดยไม่คิดว่าผมเป็นเด็กมีปัญหาอะไรจนกระทั่งผมมีแฟนคนนึงครับ เค้าเป็นรุ่นพี่ที่ รร แต่ตอนนี้เค้าเข้ามหาลัยแล้ว เราคบกันมาได้เกือบปีแล้วครับ แต่สิ่งสำคัญเลยคือ ไม่มีใครรู้เลยครับว่าเราคบกันเพราะพี่เค้าดูเป็นผู้ชายมากๆขนาดผมยังคิดไม่ถึงเลยว่าเราจะได้คบกัน ก่อนหน้านี้พี่เค้าเคยมีแฟนเป็นผู้หญิงมาก่อนครับ แต่ผมก็ไม่ใช่แฟนผู้ชายคนแรกของเค้าหรอกครับ(พี่เค้าอาจเป็นประเภทที่ใครๆเรียกกันว่าเสือไบ)
ร่ายมาซะยาวยังไม่ได้เข้าเรื่องสักทีครับ เราก็แอบคบกันตามปกติครับ ไปดูหนัง ไปกินข้าว และที่สำคัญผมไปบ้านพี่เค้าบ่อยๆครับในฐานะรุ่นน้องคนสนิท ผมเข้ากับที่บ้านพี่เค้าได้ดีมากๆครับ ทั้ง พ่อ แม่ ญาติๆของเค้าไม่เว้นกระทั่งหมาตัวโปรดของเค้าเองด้วย ไคลแมกซ์ของเรื่องมันอยู่ตรงนี้ครับ
...วันนั้น ผมกำลังช่วยแม่ของพี่เค้าทำกับข้าวอยู่เราก็คุยกันเหมือนแม่คุยกับลูกเลยครับเพราะแม่ของพี่เค้าค่อนข้างเอ็นดูผม แม่เค้าพูดมาว่า พักหลังๆเนี้ยไม่เห็นพี่เค้าพาแฟนมาบ้านนานหลายเดือนแล้ว ผมก็เลยบอกไปว่า ไม่ดีหรอครับแม่ พี่เค้าอาจจะไปทุ่มเทกับการเรียนรักไม่ยุ่งแบบนี้ก็ได้น่ะ แม่ก็ตอบผมว่าถ้าเป็นแบบนั้นมันก็ดีแม่จะได้ไม่ต้องห่วงเค้ามีลูกชายคนเดียวพี่เค้าเป็นความหวังทั้งหมดของบ้านนี้เลย ผมก็อึ้งไปไม่ถูกเลยครับ แต่เหมือนวันนั้นจะเป็นดวงซวยของผมซ้ำครับ ตอนเรานั่งกินข้าวดูหนังกัน ละครมันดันมีเรื่องของเพศที่3เข้ามาเกี่ยวอยู่ดีดีแม่ก็พูดมาว่าดีนะที่ลูกแม่ไม่เป็นแบบนั้น ผมนี้อิ่มทันทีเลยครับทานไรไม่ลงท้องปิด มองหน้าแฟนผมที่อยู่ตรงหน้าแบบกระอักกระอ่วนใจมาก จากที่วันนั้นผมจะค้างที่บ้านพี่เค้าผมเลยขอตัวกลับหอครับ
ผมกลับมานั่งคิดดูว่าเรากำลังทำถูกไหมครับก่อนหน้านี้ที่คบกันมันก็จริงที่เป็นเรื่องของคนสองคนก่อนหน้านี้ทางบ้านของเค้าไม่เคยรู้ความสัมพันธ์ของเรามาก่อน แต่ทำไมจู่ๆแม่ถึงได้ผู้แบบนั้นออกมาถึง2รอบหรือแม่จะรู้ความสัมพันธ์ของผมกับพี่เค้าแล้ว เวลาผมไปบ้านเค้าแล้วผมมีความสุขมากครับเหมือนได้เติมเต็มชีวิตครอบครัวที่ขาดไปผมไม่อยากให้ชีวิตครอบครัวที่แสนสุขแบบนั้นต้องมามีปัญหาเพียงเพราะผมครับ ผมปรึกษากลุ่มเพื่อนสนิทของผม พวกมันตกใจมากครับตอนรู้ว่าผมคบกับพี่เค้ามันก็บอกกันว่า จะไปสนใจใส่ใจทำไม รักมันมีแค่คนสองคน ใครก็มากั้นมาขวางไม่ได้หรอก อย่าโลกสวยไปหน่อยเลยถ้ารักกันมันก็พอแล้ว ครับผมก็เคยคิดแบบนั้นแต่ทำไมตอนนี้ผมไม่คิดแบบนั้นแล้ว ผมเลยตัดสินใจทำตัวห่างเหินจากพี่เค้าครับ ไม่ไปบ้านไม่โทรหา เค้าโทรมาก็รับบ้างไม่รับบ้าง มันฝืนตัวเองไม่ได้หรอกครับรักเค้าจะแย่จะตีตัวออกห่างง่ายๆมันทำไม่ได้ครับ แต่ผมก็ต้องกั้นใจทำ เพียงเพราะผมกลัวว่าบ้านของพี่เค้าจะไม่อบอุ่นไม่สุขสบายอีกต่อไป ผมกลัวพี่เค้าจะตัดสินใจมาคบผมทะเลาะกับที่บ้านแล้วต้องขาดความอบอุ่นแบบผม ผมคิดว่าผมเหมือนคนโรคจิต แต่ผมก็ไม่รู้จะจบปัญหานี้ยังไงเหมือนกัน
ตอนนี้ผมยังตัดจากพี่เค้าไม่ขาด100%ครับ แต่ความสัมพันธ์มันห่างเหินมากจนพี่เค้าดูออกเค้าพยายามถามผมว่าผมเป็นอะไร ผมไม่กล้าบอกเค้าหรอกครับ เป็นใครก็ไม่กล้า เหมือนผมรู้การตัดสินใจของเค้าครับว่าเค้าจะตัดสินใจยังไงผมเลยไม่มีทางที่จะทำให้มันเกิดเรื่องแบบนั้นแน่ๆ ผมตัดสินใจถูกรึป่าวครับที่รักษาครอบครัวแสนสุขของพี่เค้าไว้แล้วเลือกจะออกมาเอง ยังไงความรักของเพศแบบผมมันก็ไม่ยั่งยืนอยู่แล้วใช่ไหมครับ อนาคตเราอาจจะเลิกกันก็ได้แล้วถ้ายังไงก็ต้องเลิกกัน ผมขอเลิกแบบรักษาครอบครัวของพี่เค้าไว้ดีกว่าใช่ไหมครับผมรักพี่เค้ามากและรักทุกคนในครอบครัวเค้าเหมือนกัน อีกอย่างที่ผมทำเนี้ยเค้าเรียกว่าพวกโลกสวยรึป่าวครับหรือเป็นพวกโรคจิต?