ความเดิมตอนที่แล้ว
http://pantip.com/topic/32050732
เธอลุกขึ้นมา และยิ้มให้ผมเหมือนกับว่าไม่เป็นไร
แต่เลือดที่ไหลหยดลงมาจากการที่หัวของดากระแทกพื้น ทำให้ผมตกใจมาก
ผมตกใจสุดขีด ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ผมจึงรีบเดินออกจากบ้านและขับรถออกไป
.......................................................................................................................
ผมตื่นขึ้นมาช่วงบ่ายกว่าๆของวันถัดมา
สภาพของผมตอนนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับขี้เมาที่เมาแล้วจอดรถหลับอยู่ข้างทาง
ผมนึกไม่ออกเลยว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ เป็นเรื่องจริงหรือผมแค่ฝันไป
ผมจึงตัดสินใจโทรกลับไปที่บ้าน หากเธอรับโทรศัพท์แล้วพูดจาปกติ แสดงว่าผมคงฝันไป
“สวัสดีครับ ผมปอครับ สวัสดีค่ะ ดาค่ะ...ตอนนี้เราสองคนไม่สะดวกรับสาย ฝากข้อความไว้นะครับ”
ตอนนี้ เกิดคำถามขึ้นในใจว่าทำไมดาถึงไม่รับสาย หรือว่า...เรื่องที่เกิดขึ้นจะเป็นเรื่องจริง
“ดา...ผมกำลังกลับบ้านนะ รับสายผมสิ......อย่าไปไหนนะ เดี๋ยวผมกลับไป”
ปอไม่รีรอที่จะขับรถกลับบ้านอย่างรวดเร็ว และเมื่อไปถึงที่นั่น......ปอก็ไม่พบใคร
ตรงที่ที่ปอทำร้ายดาเมื่อคืน....บริเวณที่หัวเธอฟาดลงไปที่พื้น....กลับไม่มีรอยเลือดให้เห็น
หรือว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะเป็นเรื่องที่ปอฝันไปเองจริงๆ
ที่โต๊ะอาหาร...อาหารเช้าของโปรดของปอ คือข้าวหมูกรอบหมูแดงถูกจัดใส่จานวางอยู่พร้อมกับโน๊ตหนึ่งใบที่เขียนเอาไว้ว่า
“
ปอคะ......
ถ้าปอเห็นโน๊ตแผ่นนี้แสดงว่าดากำลังออกไปตามหาปออยู่
แต่ปอไม่ต้องออกไปตามหาดานะคะ ดาจะรีบไปแล้วก็รีบกลับค่ะ
อาบน้ำแล้วทานข้าวซะนะคะ ปอคงตกใจน่าดู
ดาสัญญาว่าจะไม่ทำตัวแบบเมื่อคืนนี้อีก
ดารักปอเสมอนะคะ
ดา”
หลังจากที่ปอได้อ่านโน๊ต ปอกลับยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่ที่ทำร้ายดาไปแบบนั้น
ผู้หญิงที่รักปอมากที่สุดคนนึง เธอไม่โกรธปอเลยสักนิดกับสิ่งที่ปอได้ทำกับเธอ
ผมเสียใจจริงๆ..........................
ปออาบน้ำ ปอกินข้าว แล้วปอก็มานั่งรอเธอที่โซฟา
ภาพในทีวีตรงหน้า ยังเป็นภาพของงานแต่งงานของดาและปอที่โต้งเป็นคนถ่ายให้
มันถูก Pause อยู่ตั้งแต่เมื่อคืนนี้ ปอจึงตัดสินใจที่จะดูวิดีโอต่อ เพื่อรอดากลับมา
- วิดีโอ –
ภาพ: โต้งกำลังถ่ายกลุ่มเพื่อนผู้ชายกำลังชนแก้วฉลอง จากนั้นภาพที่ตัดไปที่ดา เหมือนเป็นบทสัมภาษณ์อะไรสักอย่าง
“นี่ดา....ที่โต้งกำลังถ่ายเนี่ยคือวิดีโอสัมภาษณ์เจ้าบ่าวเจ้าสาวนะ ให้ดาตอบคำถามตามนี้นะ”
“ได้จะ” ภาพที่ผมเห็นคือหญิงสาวที่ดูท่าทางมีความสุข ไม่สิ...เหมือนเจ้าสาวที่กำลังมีความสุขที่สุดในโลก
“ดารักปอมั๊ย”
“รักสิ”
“ดารู้ตัวเองว่ารักปอตั้งแต่เมื่อไหร่”
“รักเหรอ....คงรักตั้งแต่เกิดแล้วมั้ง”
“เฮ้ย.......จริงดิ”
“จริงๆ” ดาตอบด้วยความเขินอาย
“แล้วอยากให้ปอรักดามั๊ย”
“ดาก็ไม่รู้เหมือนกันนะ ว่าปอรักดามั๊ย แต่ดาเชื่อว่าดาจะเป็นเจ้าสาวที่ดีที่สุด
ดาจะคอยดูแลปอ และไม่ว่าเราจะมีปัญหาอะไร ดาจะให้อภัยปอเสมอ
ปอไม่จำเป็นต้องรักดามากก็ได้ ขอแค่รักน้อยๆ แต่รักนานๆก็พอ”
วิดีโอก็ตัดจบไป หน้าจอซ่าก็ขึ้นมาแทน
หลังจากปอดูวิดีโอม้วนนี้จบ ปอก็รีบขับรถไปยังบ้านของพ่อแม่กับทันที
พอถึงบ้าน ปอก็กดออดแบบรัวๆ จนพ่อกับแม่ของปอต้องเดินออกมาด้วยความรำคาญ
“เฮ้ย ไอ้ปอ...ดึกดื่นป่านนี้ กดทีเดียวพ่อกับแม่ก็รู้เรื่องแล้ว ไม่ได้หูหนวกนะ”
“พ่อครับ แม่ครับ...ดามาที่นี่มั๊ย”
“มาสิลูก มาเมื่อเช้านี้....ว่าแต่เราสองคนทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า เข้ามาคุยกันหน่อยสิ”
.......................................................................................................................
“เมื่อคืนนี้ ผมเมากลับบ้านครับ แล้วผมก็ทำร้ายดา”
“มิน่า เมื่อเช้าตอนที่มา หน้าซีดมาเชียว”
“เหรอครับแม่ เค้าพูดว่ายังไงบ้าง แล้วเค้าไปไหนแล้วล่ะครับ”
“เมื่อเช้าตอนตีห้า ดาเค้ามาที่บ้าน มาถามว่าลูกมาบ้านหรือเปล่า
เค้าว่าเมื่อคืนลูกเมา แล้วขับรถออกจากบ้านไป เค้าไม่รู้ว่าลูกไปไหน เลยลองมาตามหาที่บ้านเรา พอแม่ตอบว่าไม่ได้มา เค้าก็รีบเดินออกไป”
“แล้วที่ลูกว่าลูกทำร้ายเค้า ลูกทำอะไรเค้าล่ะ”
“ผมผลักเค้า หัวฟาดพื้นครับ อันที่จริงเค้าไม่ได้ทำอะไรผมเลย เค้านั่งรอผมกลับมาจนตีสาม
ผมเมามาก เค้าพยายามช่วยประคองผม แต่ผมก็ไม่รู้เป็นบ้าอะไร ผลักเค้าออกไปจนหัวฟาดพื้น
พ่อครับ แม่ครับ ปอต้องไปตามหาดาที่ไหน ผมควรจะทำยังไงดี”
“เดี๋ยวพ่อจะลองโทรหาลุงศักดิ์ให้ ว่าดาไปหาที่บ้านหรือเปล่า ปอกลับไปรอที่บ้านนะลูก
เดี๋ยวพ่อกับแม่จะช่วยตามหาให้”
“ครับพ่อ”
.......................................................................................................................
ดากลับมายังที่บ้าน เธอยังไม่เห็นวี่แววของการกลับมาของปอ
ทุกอย่างยังคงวางอยู่เหมือนเดิม ซึ่งนั่นก็ทำให้รู้ว่าปอยังไม่กลับมา
สายตาของเธอเหลือบไปเห็นไฟกระพริบที่เครื่องตอบรับโทรศัพท์
เธอรีบเดินไปกดฟังเครื่องรับโทรศัพท์อัตโนมัติ ......มี 1 ข้อความ
“ซ่า............................................................................”
ดาได้แต่เศร้าใจที่ไม่มีแม้แต่วี่แววของปอ ดาไม่รู้ว่าจะไปตามหาปอที่ไหน
ดาได้แต่นั่งร้องไห้อยู่ที่โซฟาพลางฟังเสียงทีวีที่ซ่าอยู่อย่างนั้น
.......................................................................................................................
ปอจึงขับรถกลับมาบ้านด้วยความเศร้าใจ
ปอเปิดประตูบ้าน บ้านที่ว่างเปล่า บ้านไม่มีมีใคร
ปอเดินไปนั่งยังโซฟาที่ดาชอบนั่งอยู่เป็นประจำ
ไม่รู้ว่านานเท่าไร ที่ฉันและเธอห่างไกลตั้งแต่วันนั้น อยากขอแค่เพียงสักวัน ให้เราได้มาพบกันเหมือนวันเก่า......
“ผมเชื่อว่าเรายังรักกันอยู่ และผมก็เชื่อว่าสักวันคุณจะกลับมา ผมรักคุณนะดา” เขาพูดพลางกอดรูปร้องไห้ไป
.......................................................................................................................
--- คืนนั้น ---
หลังจากปอขับรถออกจากบ้านไป ดาก็ได้ทำความสะอาดรอยเลือดที่เลอะอยู่ที่พื้น
ดายังคงนั่งคอยปอ หวังใจว่าปอจะกลับมา จนแล้วจนเล่าปอก็ยังไม่กลับมา
ดาจึงตัดสินใจที่จะนั่งรถแท็กซี่ไปที่บ้านของปอ เพื่อจะไปดูว่าปอได้กลับไปที่บ้านหรือไม่
หลังจากที่ได้คุยกับพ่อและแม่ของปอแล้ว ดาจึงรีบเดินออกมาเพื่อที่จะไปตามหาปอต่อยังที่ต่างๆ
โดยที่เธอได้แวะซื้อข้าวหมูกรอบหมูแดงติดมือไปด้วย เผื่อว่าปอกลับบ้านแล้วจะได้มีอาหารเช้ากิน
ขณะที่ดากำลังเดินไปที่ถนนใหญ่ ดากำลังจะข้ามถนน ทันใดนั้นก็มีรถบรรทุกฝ่าไฟแดงขับมาด้วยความเร็วสูง
ด้วยความที่เหม่อลอย ดาจึงข้ามถนนอย่างไม่ได้ระวังตัว........
และนั่นคือวันสุดท้ายของลมหายใจของดา
.......................................................................................................................
“รัก” ตอนที่ 2: ที่รัก...ฉันจะรอเธอตราบจนวันสุดท้ายของชีวิต ตอนจบ
เธอลุกขึ้นมา และยิ้มให้ผมเหมือนกับว่าไม่เป็นไร
แต่เลือดที่ไหลหยดลงมาจากการที่หัวของดากระแทกพื้น ทำให้ผมตกใจมาก
ผมตกใจสุดขีด ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ผมจึงรีบเดินออกจากบ้านและขับรถออกไป
.......................................................................................................................
ผมตื่นขึ้นมาช่วงบ่ายกว่าๆของวันถัดมา
สภาพของผมตอนนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับขี้เมาที่เมาแล้วจอดรถหลับอยู่ข้างทาง
ผมนึกไม่ออกเลยว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ เป็นเรื่องจริงหรือผมแค่ฝันไป
ผมจึงตัดสินใจโทรกลับไปที่บ้าน หากเธอรับโทรศัพท์แล้วพูดจาปกติ แสดงว่าผมคงฝันไป
“สวัสดีครับ ผมปอครับ สวัสดีค่ะ ดาค่ะ...ตอนนี้เราสองคนไม่สะดวกรับสาย ฝากข้อความไว้นะครับ”
ตอนนี้ เกิดคำถามขึ้นในใจว่าทำไมดาถึงไม่รับสาย หรือว่า...เรื่องที่เกิดขึ้นจะเป็นเรื่องจริง
“ดา...ผมกำลังกลับบ้านนะ รับสายผมสิ......อย่าไปไหนนะ เดี๋ยวผมกลับไป”
ปอไม่รีรอที่จะขับรถกลับบ้านอย่างรวดเร็ว และเมื่อไปถึงที่นั่น......ปอก็ไม่พบใคร
ตรงที่ที่ปอทำร้ายดาเมื่อคืน....บริเวณที่หัวเธอฟาดลงไปที่พื้น....กลับไม่มีรอยเลือดให้เห็น
หรือว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะเป็นเรื่องที่ปอฝันไปเองจริงๆ
ที่โต๊ะอาหาร...อาหารเช้าของโปรดของปอ คือข้าวหมูกรอบหมูแดงถูกจัดใส่จานวางอยู่พร้อมกับโน๊ตหนึ่งใบที่เขียนเอาไว้ว่า
“ปอคะ......
ถ้าปอเห็นโน๊ตแผ่นนี้แสดงว่าดากำลังออกไปตามหาปออยู่
แต่ปอไม่ต้องออกไปตามหาดานะคะ ดาจะรีบไปแล้วก็รีบกลับค่ะ
อาบน้ำแล้วทานข้าวซะนะคะ ปอคงตกใจน่าดู
ดาสัญญาว่าจะไม่ทำตัวแบบเมื่อคืนนี้อีก
ดารักปอเสมอนะคะ
ดา”
หลังจากที่ปอได้อ่านโน๊ต ปอกลับยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่ที่ทำร้ายดาไปแบบนั้น
ผู้หญิงที่รักปอมากที่สุดคนนึง เธอไม่โกรธปอเลยสักนิดกับสิ่งที่ปอได้ทำกับเธอ
ผมเสียใจจริงๆ..........................
ปออาบน้ำ ปอกินข้าว แล้วปอก็มานั่งรอเธอที่โซฟา
ภาพในทีวีตรงหน้า ยังเป็นภาพของงานแต่งงานของดาและปอที่โต้งเป็นคนถ่ายให้
มันถูก Pause อยู่ตั้งแต่เมื่อคืนนี้ ปอจึงตัดสินใจที่จะดูวิดีโอต่อ เพื่อรอดากลับมา
- วิดีโอ –
ภาพ: โต้งกำลังถ่ายกลุ่มเพื่อนผู้ชายกำลังชนแก้วฉลอง จากนั้นภาพที่ตัดไปที่ดา เหมือนเป็นบทสัมภาษณ์อะไรสักอย่าง
“นี่ดา....ที่โต้งกำลังถ่ายเนี่ยคือวิดีโอสัมภาษณ์เจ้าบ่าวเจ้าสาวนะ ให้ดาตอบคำถามตามนี้นะ”
“ได้จะ” ภาพที่ผมเห็นคือหญิงสาวที่ดูท่าทางมีความสุข ไม่สิ...เหมือนเจ้าสาวที่กำลังมีความสุขที่สุดในโลก
“ดารักปอมั๊ย”
“รักสิ”
“ดารู้ตัวเองว่ารักปอตั้งแต่เมื่อไหร่”
“รักเหรอ....คงรักตั้งแต่เกิดแล้วมั้ง”
“เฮ้ย.......จริงดิ”
“จริงๆ” ดาตอบด้วยความเขินอาย
“แล้วอยากให้ปอรักดามั๊ย”
“ดาก็ไม่รู้เหมือนกันนะ ว่าปอรักดามั๊ย แต่ดาเชื่อว่าดาจะเป็นเจ้าสาวที่ดีที่สุด
ดาจะคอยดูแลปอ และไม่ว่าเราจะมีปัญหาอะไร ดาจะให้อภัยปอเสมอ
ปอไม่จำเป็นต้องรักดามากก็ได้ ขอแค่รักน้อยๆ แต่รักนานๆก็พอ”
วิดีโอก็ตัดจบไป หน้าจอซ่าก็ขึ้นมาแทน
หลังจากปอดูวิดีโอม้วนนี้จบ ปอก็รีบขับรถไปยังบ้านของพ่อแม่กับทันที
พอถึงบ้าน ปอก็กดออดแบบรัวๆ จนพ่อกับแม่ของปอต้องเดินออกมาด้วยความรำคาญ
“เฮ้ย ไอ้ปอ...ดึกดื่นป่านนี้ กดทีเดียวพ่อกับแม่ก็รู้เรื่องแล้ว ไม่ได้หูหนวกนะ”
“พ่อครับ แม่ครับ...ดามาที่นี่มั๊ย”
“มาสิลูก มาเมื่อเช้านี้....ว่าแต่เราสองคนทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า เข้ามาคุยกันหน่อยสิ”
.......................................................................................................................
“เมื่อคืนนี้ ผมเมากลับบ้านครับ แล้วผมก็ทำร้ายดา”
“มิน่า เมื่อเช้าตอนที่มา หน้าซีดมาเชียว”
“เหรอครับแม่ เค้าพูดว่ายังไงบ้าง แล้วเค้าไปไหนแล้วล่ะครับ”
“เมื่อเช้าตอนตีห้า ดาเค้ามาที่บ้าน มาถามว่าลูกมาบ้านหรือเปล่า
เค้าว่าเมื่อคืนลูกเมา แล้วขับรถออกจากบ้านไป เค้าไม่รู้ว่าลูกไปไหน เลยลองมาตามหาที่บ้านเรา พอแม่ตอบว่าไม่ได้มา เค้าก็รีบเดินออกไป”
“แล้วที่ลูกว่าลูกทำร้ายเค้า ลูกทำอะไรเค้าล่ะ”
“ผมผลักเค้า หัวฟาดพื้นครับ อันที่จริงเค้าไม่ได้ทำอะไรผมเลย เค้านั่งรอผมกลับมาจนตีสาม
ผมเมามาก เค้าพยายามช่วยประคองผม แต่ผมก็ไม่รู้เป็นบ้าอะไร ผลักเค้าออกไปจนหัวฟาดพื้น
พ่อครับ แม่ครับ ปอต้องไปตามหาดาที่ไหน ผมควรจะทำยังไงดี”
“เดี๋ยวพ่อจะลองโทรหาลุงศักดิ์ให้ ว่าดาไปหาที่บ้านหรือเปล่า ปอกลับไปรอที่บ้านนะลูก
เดี๋ยวพ่อกับแม่จะช่วยตามหาให้”
“ครับพ่อ”
.......................................................................................................................
ดากลับมายังที่บ้าน เธอยังไม่เห็นวี่แววของการกลับมาของปอ
ทุกอย่างยังคงวางอยู่เหมือนเดิม ซึ่งนั่นก็ทำให้รู้ว่าปอยังไม่กลับมา
สายตาของเธอเหลือบไปเห็นไฟกระพริบที่เครื่องตอบรับโทรศัพท์
เธอรีบเดินไปกดฟังเครื่องรับโทรศัพท์อัตโนมัติ ......มี 1 ข้อความ
“ซ่า............................................................................”
ดาได้แต่เศร้าใจที่ไม่มีแม้แต่วี่แววของปอ ดาไม่รู้ว่าจะไปตามหาปอที่ไหน
ดาได้แต่นั่งร้องไห้อยู่ที่โซฟาพลางฟังเสียงทีวีที่ซ่าอยู่อย่างนั้น
.......................................................................................................................
ปอจึงขับรถกลับมาบ้านด้วยความเศร้าใจ
ปอเปิดประตูบ้าน บ้านที่ว่างเปล่า บ้านไม่มีมีใคร
ปอเดินไปนั่งยังโซฟาที่ดาชอบนั่งอยู่เป็นประจำ
ไม่รู้ว่านานเท่าไร ที่ฉันและเธอห่างไกลตั้งแต่วันนั้น อยากขอแค่เพียงสักวัน ให้เราได้มาพบกันเหมือนวันเก่า......
“ผมเชื่อว่าเรายังรักกันอยู่ และผมก็เชื่อว่าสักวันคุณจะกลับมา ผมรักคุณนะดา” เขาพูดพลางกอดรูปร้องไห้ไป
.......................................................................................................................
--- คืนนั้น ---
หลังจากปอขับรถออกจากบ้านไป ดาก็ได้ทำความสะอาดรอยเลือดที่เลอะอยู่ที่พื้น
ดายังคงนั่งคอยปอ หวังใจว่าปอจะกลับมา จนแล้วจนเล่าปอก็ยังไม่กลับมา
ดาจึงตัดสินใจที่จะนั่งรถแท็กซี่ไปที่บ้านของปอ เพื่อจะไปดูว่าปอได้กลับไปที่บ้านหรือไม่
หลังจากที่ได้คุยกับพ่อและแม่ของปอแล้ว ดาจึงรีบเดินออกมาเพื่อที่จะไปตามหาปอต่อยังที่ต่างๆ
โดยที่เธอได้แวะซื้อข้าวหมูกรอบหมูแดงติดมือไปด้วย เผื่อว่าปอกลับบ้านแล้วจะได้มีอาหารเช้ากิน
ขณะที่ดากำลังเดินไปที่ถนนใหญ่ ดากำลังจะข้ามถนน ทันใดนั้นก็มีรถบรรทุกฝ่าไฟแดงขับมาด้วยความเร็วสูง
ด้วยความที่เหม่อลอย ดาจึงข้ามถนนอย่างไม่ได้ระวังตัว........
และนั่นคือวันสุดท้ายของลมหายใจของดา
.......................................................................................................................