สวัสดีค่ะ หลายๆคนอาจจะมีความรักที่ยังอยู่ในความทรงจำที่อยากเล่าให้คนอื่นฟังเหมือนกับเรา
ซึ่งในชีวิตจริงก็ไม่สามารถไปเล่าให้ใครฟังได้ เลยมาเล่าในโลกออนไลน์แทนแล้วกัน
มันเป็นความรักที่ผ่านมาเกือบจะ 10 ปีแล้ว แต่มันแปลกตรงที่ว่าช่วงเวลาสองสามเดือนที่ผ่านมานี้
เราฝันถึงเค้าบ่อยมากๆ มันก็น่าแปลกนะ
จริงๆแล้วเรารู้จักกันตั้งแต่ ป3 อยู่ห้องชมรมดนตรีด้วยกัน ต้องนอนโรงเรียนทำให้ได้เห็นหน้ากันทุกวันแต่ก็ไม่ได้คุยกัน
จนมาถึงประมาณ ม3 ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปเรียน เค้าอยู่โรงเรียนชายล้วนเราอยู่โรงเรียนหญิงล้วน
เหตุการณ์ที่ทำให้กลับมาคุยกันคือ MSN นางเป็นคน @friend เรามาก่อน ตอนนั้นยอมรับว่าตื่นเต้นมาก
มันเป็นคนหน้าตาดีไง ส่วนเราหน้าตาไม่ดีแต่อารมณ์ดี ก็คุยกันเท้าความกันสมัยเมื่อก่อนว่าทำไมไม่คุยกับกูเลยวะ
ไอ้เราก็ อ่าวก็หยิ่งไม่คุยกับกูนี่หว่า สรุปว่าต่างคนต่างคิดกันไปเอง วางฟอร์มไม่มีใครคุยกับใคร
ช่วงนั้นก็เรียกว่า poppy love เลย กลับบ้านมาออนเอ็ม คุยๆๆ ไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะว่ามันชอบเรา
จนอึดอัด บวกกับความกล้าของชะนีเลยถามไปว่า
เรา :: นิคุยกับกูทุกวันคิดไรกับกูป่าววะ
นาง:: กูไม่มีแฟน กูเหงา
เรา :: เอ้า กูก็รอขออยู่เนี่ย
นาง :: งั้นมาเป็นแฟนกูนะ
เรา :: เออ (ตลกตัวเอง แรดมากกก)
นาง :: กูมีแฟนแล้วโว๊ยยยยยยยยย
นั่นก็เป็นจุดเริ่มต้น ประโยคข้างบนไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็ยังจำได้ไม่เคยลืม ก็คบกันมาประมาณปีกว่าๆ
ตลอดเวลาก็ต้องแอบคบ สมัยนั้นแม่ดุมากกก จะไปไหนก็ต้องโกหกตลอด แต่ดีหน่อยได้เจอกันตามที่เรียนพิเศษ
มาถึงจุดดราม่า วันหนึ่งแม่จับได้ว่าแอบไปดูหนังกับผู้ชาย แถมโลกยังกลมยิ่งกว่าเพราะแม่เรารู้จักกัน
แม่เราคิดว่ายังเด็กเลยให้เลิก ไอ้เราก็ อะไรวะ รู้จักกันแทนที่จะราบรื่น ชีวิตรักดีๆแมร่งมีแต่ในนิยาย
กลายเป็นเรื่องราวใหญ่โต แต่มันก็ดีนะ บอกว่ายังไงก็ไม่เลิก เลยแอบคบกันต่อ
ตลอดเวลาก็มีความสุขตามประสาเด็กๆ คิดวาดฝันว่าจะแต่งงานกัน มีลูกกี่คน ฮ่าๆๆ = =
ซื้อแหวนวงละร้อยกว่าๆ ตามกำลังทรัพย์แลกกันใส่ (เกือบสิบปี่ที่แล้วนะจ๊ะ ทำไปได้ กูเอ้ย)
มาถึงจุดดราม่าครั้งสุดท้าย ทางฝั่งนู้นจับได้ว่ายังไม่เลิกกัน แม่นางยื่นคำขาด พ่อนางก็เครียด
กลัวผู้ใหญ่ผิดใจกัน สุดท้ายก็เลิกกันจริงๆ ร้องไห้ฟูมฟายทั้งคู่ เหมือนจากกันทั้งๆที่ยังมีความรู้สึกดีๆให้กันอยู่
แล้วก็ไม่ได้คุยกันเลยตั้งแต่ ม5 แต่ก็นะตามประสาชะนีขี้
อยากรู้เรื่องราวของเค้า สมัยนั้นมี hi5
แมร่ง มีแฟนใหม่ ไอ้เรายังตัดใจไม่ได้รวบรวมความกล้าโทรไปหา ฝ่ายนั้นก็บอกว่า
น้องเค้าดี ไม่เหมือนคนอื่น คนอื่นที่เข้ามาหวังจะเป็นแฟน แต่น้องคนนี้เข้ามาแบบห้าวๆ มาคอยปลอบใจ
แม๊ะ นางคนนี้ก็ใช่ย่อยนะจ้ะ พอได้แผลใหญ่กลับมาก็พูดกับตัวเองว่าไม่เป็นไร มันจบแล้ว
จนตอนเข้ามหาวิทยาลัย ก็ดันเข้าหูมาว่านางได้เรียนที่โคราช ก็ดีใจไปกับนางด้วย
ได้เจอกันครั้งสุดท้ายก็ตอนเลี้ยงรุ่นที่ รร.ประถม ไม่ได้คุยกัน ไม่ได้มองหน้ากัน
แต่ตอนนั้นยอมรับว่าตื่นเต้นมาก อยากคุย อยากทัก แต่ก็ตามประสาคนฟอร์มจัด
มีอยู่ครั้งนึงมีเบอร์แปลกโทรมา นางโทรมาจ้า บอกว่าได้เบอร์จากเพื่อน
คุยกันชั่วโมงกว่าๆ ยังจำความรู้สึกตอนนั้นได้ดี คุยไปยิ้มไป แก้มปริ
จากวันนั้นถึงวันนี้ก็ 5 ปีแล้วที่ไม่ได้ข่าวคราวอีกเลย ไม่รู้ว่าชีวิตเป็นอย่างไร
เรียนจบรึยัง มีงานทำไหม มีแฟนยัง ไม่รู้อะไรเลย
facebook ก็ไม่ช่วยอะไร เหมือนงมเข็มในมหาสมุทร
ยิ่งเมื่อคืนฝันถึงอีก วิญญาณชะนีนักสืบเข้าสิง ค้นหาทุกอย่าง
แต่ก็ไม่เจออะไร นอนยิ้มขำๆ ให้กับตัวเองว่ากูเป็นอะไรเนี่ย
ยอมรับว่ายังคิดถึงนะ ยังนึกถึงเรื่องราวก่อนๆ แล้วบ่อยครั้งที่ชอบมโนว่าถ้ายังคบกันอยู่จะเป็นอย่างไรนะ
เออ ลืมบอกไปว่า ตอนนี้เราเองก็มีแฟนนะ แล้วก็รักแฟนเรามาก
แต่มันคือโมเม้นท์ที่แบบอยู่ในโลกจินตนาการ ฝันเฟื่องอะ มันเป็นความรักครั้งแรกลืมไม่ได้จริงๆ
ที่เล่ามาคือประสบการณ์จริงของเรา แล้วของเพื่อนๆ หละคะเป็นแบบไหน
ร่วมกันแชร์ประสบการณ์ความรักกัน ใครอาจจะดราม่ากว่า หรือ แฮปปี้กว่า
ส่วนตัวเป็นคนชอบอ่านนิยายมากกกกกกกก ใครเป็นเหมือนกันจะเข้าใจดีว่า
การที่เราได้อ่านเรื่องราวที่ถ่ายทอดมาเป็นตัวอักษรมันมีความสุขแค่ไหน :")
ร่วมแชร์ประสบการณ์ รักครั้งนั้นยังอยู่ในความทรงจำ
ซึ่งในชีวิตจริงก็ไม่สามารถไปเล่าให้ใครฟังได้ เลยมาเล่าในโลกออนไลน์แทนแล้วกัน
มันเป็นความรักที่ผ่านมาเกือบจะ 10 ปีแล้ว แต่มันแปลกตรงที่ว่าช่วงเวลาสองสามเดือนที่ผ่านมานี้
เราฝันถึงเค้าบ่อยมากๆ มันก็น่าแปลกนะ
จริงๆแล้วเรารู้จักกันตั้งแต่ ป3 อยู่ห้องชมรมดนตรีด้วยกัน ต้องนอนโรงเรียนทำให้ได้เห็นหน้ากันทุกวันแต่ก็ไม่ได้คุยกัน
จนมาถึงประมาณ ม3 ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปเรียน เค้าอยู่โรงเรียนชายล้วนเราอยู่โรงเรียนหญิงล้วน
เหตุการณ์ที่ทำให้กลับมาคุยกันคือ MSN นางเป็นคน @friend เรามาก่อน ตอนนั้นยอมรับว่าตื่นเต้นมาก
มันเป็นคนหน้าตาดีไง ส่วนเราหน้าตาไม่ดีแต่อารมณ์ดี ก็คุยกันเท้าความกันสมัยเมื่อก่อนว่าทำไมไม่คุยกับกูเลยวะ
ไอ้เราก็ อ่าวก็หยิ่งไม่คุยกับกูนี่หว่า สรุปว่าต่างคนต่างคิดกันไปเอง วางฟอร์มไม่มีใครคุยกับใคร
ช่วงนั้นก็เรียกว่า poppy love เลย กลับบ้านมาออนเอ็ม คุยๆๆ ไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะว่ามันชอบเรา
จนอึดอัด บวกกับความกล้าของชะนีเลยถามไปว่า
เรา :: นิคุยกับกูทุกวันคิดไรกับกูป่าววะ
นาง:: กูไม่มีแฟน กูเหงา
เรา :: เอ้า กูก็รอขออยู่เนี่ย
นาง :: งั้นมาเป็นแฟนกูนะ
เรา :: เออ (ตลกตัวเอง แรดมากกก)
นาง :: กูมีแฟนแล้วโว๊ยยยยยยยยย
นั่นก็เป็นจุดเริ่มต้น ประโยคข้างบนไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็ยังจำได้ไม่เคยลืม ก็คบกันมาประมาณปีกว่าๆ
ตลอดเวลาก็ต้องแอบคบ สมัยนั้นแม่ดุมากกก จะไปไหนก็ต้องโกหกตลอด แต่ดีหน่อยได้เจอกันตามที่เรียนพิเศษ
มาถึงจุดดราม่า วันหนึ่งแม่จับได้ว่าแอบไปดูหนังกับผู้ชาย แถมโลกยังกลมยิ่งกว่าเพราะแม่เรารู้จักกัน
แม่เราคิดว่ายังเด็กเลยให้เลิก ไอ้เราก็ อะไรวะ รู้จักกันแทนที่จะราบรื่น ชีวิตรักดีๆแมร่งมีแต่ในนิยาย
กลายเป็นเรื่องราวใหญ่โต แต่มันก็ดีนะ บอกว่ายังไงก็ไม่เลิก เลยแอบคบกันต่อ
ตลอดเวลาก็มีความสุขตามประสาเด็กๆ คิดวาดฝันว่าจะแต่งงานกัน มีลูกกี่คน ฮ่าๆๆ = =
ซื้อแหวนวงละร้อยกว่าๆ ตามกำลังทรัพย์แลกกันใส่ (เกือบสิบปี่ที่แล้วนะจ๊ะ ทำไปได้ กูเอ้ย)
มาถึงจุดดราม่าครั้งสุดท้าย ทางฝั่งนู้นจับได้ว่ายังไม่เลิกกัน แม่นางยื่นคำขาด พ่อนางก็เครียด
กลัวผู้ใหญ่ผิดใจกัน สุดท้ายก็เลิกกันจริงๆ ร้องไห้ฟูมฟายทั้งคู่ เหมือนจากกันทั้งๆที่ยังมีความรู้สึกดีๆให้กันอยู่
แล้วก็ไม่ได้คุยกันเลยตั้งแต่ ม5 แต่ก็นะตามประสาชะนีขี้
แมร่ง มีแฟนใหม่ ไอ้เรายังตัดใจไม่ได้รวบรวมความกล้าโทรไปหา ฝ่ายนั้นก็บอกว่า
น้องเค้าดี ไม่เหมือนคนอื่น คนอื่นที่เข้ามาหวังจะเป็นแฟน แต่น้องคนนี้เข้ามาแบบห้าวๆ มาคอยปลอบใจ
แม๊ะ นางคนนี้ก็ใช่ย่อยนะจ้ะ พอได้แผลใหญ่กลับมาก็พูดกับตัวเองว่าไม่เป็นไร มันจบแล้ว
จนตอนเข้ามหาวิทยาลัย ก็ดันเข้าหูมาว่านางได้เรียนที่โคราช ก็ดีใจไปกับนางด้วย
ได้เจอกันครั้งสุดท้ายก็ตอนเลี้ยงรุ่นที่ รร.ประถม ไม่ได้คุยกัน ไม่ได้มองหน้ากัน
แต่ตอนนั้นยอมรับว่าตื่นเต้นมาก อยากคุย อยากทัก แต่ก็ตามประสาคนฟอร์มจัด
มีอยู่ครั้งนึงมีเบอร์แปลกโทรมา นางโทรมาจ้า บอกว่าได้เบอร์จากเพื่อน
คุยกันชั่วโมงกว่าๆ ยังจำความรู้สึกตอนนั้นได้ดี คุยไปยิ้มไป แก้มปริ
จากวันนั้นถึงวันนี้ก็ 5 ปีแล้วที่ไม่ได้ข่าวคราวอีกเลย ไม่รู้ว่าชีวิตเป็นอย่างไร
เรียนจบรึยัง มีงานทำไหม มีแฟนยัง ไม่รู้อะไรเลย
facebook ก็ไม่ช่วยอะไร เหมือนงมเข็มในมหาสมุทร
ยิ่งเมื่อคืนฝันถึงอีก วิญญาณชะนีนักสืบเข้าสิง ค้นหาทุกอย่าง
แต่ก็ไม่เจออะไร นอนยิ้มขำๆ ให้กับตัวเองว่ากูเป็นอะไรเนี่ย
ยอมรับว่ายังคิดถึงนะ ยังนึกถึงเรื่องราวก่อนๆ แล้วบ่อยครั้งที่ชอบมโนว่าถ้ายังคบกันอยู่จะเป็นอย่างไรนะ
เออ ลืมบอกไปว่า ตอนนี้เราเองก็มีแฟนนะ แล้วก็รักแฟนเรามาก
แต่มันคือโมเม้นท์ที่แบบอยู่ในโลกจินตนาการ ฝันเฟื่องอะ มันเป็นความรักครั้งแรกลืมไม่ได้จริงๆ
ที่เล่ามาคือประสบการณ์จริงของเรา แล้วของเพื่อนๆ หละคะเป็นแบบไหน
ร่วมกันแชร์ประสบการณ์ความรักกัน ใครอาจจะดราม่ากว่า หรือ แฮปปี้กว่า
ส่วนตัวเป็นคนชอบอ่านนิยายมากกกกกกกก ใครเป็นเหมือนกันจะเข้าใจดีว่า
การที่เราได้อ่านเรื่องราวที่ถ่ายทอดมาเป็นตัวอักษรมันมีความสุขแค่ไหน :")