ตอนแรกว่าจะไม่เล่าค่ะ กลัวโดนประนามT_T แต่ก็เพื่อเตือนภัยและเผื่อมีคนช่วยหาวิธีแก้เบื้องต้นง่ายๆได้เมื่อภัยมาถึงตัวค่ะ
วันนี้เราจะมาเล่าความสะเพร่าความมักง่ายของตัวเองค่ะ เพื่อเป็นการย้ำเตือนตัวเองและแม่ๆอีกครั้ง
วันนี้ช่วงบ่ายกว่าๆ เราออกไปส่งของที่ ปณ วันนี้เลือก ปณ ที่เป็นทางผ่านเพื่อไปตัวเมืองไปรับหลานสาวที่ รร (ห่างจากบ้านเกือบ 20โล) เอาลูกสาวไปด้วยค่ะ (ไม่ได้ใช้คาร์ซีท ผิดแรงๆค่ะ)
ถึง ปณ ด้วยความที่วันนี้ของแค่ 4แพค ปณ ไม่มีคิวเลยปล่อยลูกสาวไว้ในรถและสตาร์ทเครื่องเปิดแอร์ไว้ ไม่ได้เปิดกระจกเพราะคิดในใจง่ายๆว่าแป๊บเดียวหน่า ลืมนึกถึงความซนของลูกตัวเอง
ส่งของเสร็จกลับมาเปิดรถ เปิดไม่ได้ใจหล่นวูบ ลูกสาวกดล๊อคตัวเองอยู่ในรถเรียบร้อย ใจหายวูบ ใจสั่น อยากจะร้องไห้ ทำอะไรไม่ถูก เดินออกไปถอนหายใจยาวๆ กลับมาเปิดใหม่คิดว่าฝันไป....
ใจก็คิดถึงข่าวเมื่อเร็วๆนี้ที่เด็กติดในรถ คิดถึงกู้ภัย เลยวิ่งไปขอให้พี่ ปณ โทรหา กู้ภัยให้ (พี่ปณ ท่าเสด็จ สุพรรณค่ะ ขอบคุณมากๆ) ของตัวเองโทรไม่ได้เพราะโทรศัพท์เราก็อยู่ในรถ!!!!!
พี่ปณ ใจดีมาก วิ่งวุ่นกันใหญ่ บอกตรงๆตอนนั้นเราคิดอะไรไม่ออก ได้แต่มาทุบๆกระจก ทำท่ากดรีโมทให้ลูกสาวดู ทำท่ากดกระจก แต่เธอเพิ่งจะ1.3ขวบ!!!!
ลูกสาวตอนแรกก็หัวเราะใหญ่ ที่อิแม่เข้าไม่ได้ แต่พอเจอคนนู้นคนนี้มามุง ก็เริ่มร้อง เลยต้องขอร้องพี่ๆ อย่าเพิ่งมาดูค่ะ ลูกหนูตื่นคน พี่ๆก็ถอยออกไปกัน
ตอนนั้นคิดในใจ ว่าจะทำยัง พี่กู้ภัยมาจะทำยังไง ? จะช่วยได้มั้ย? ทุบรถดีมั้ย?ถ้าปล่อยนานกว่านี้ลูกร้องตายแน่ๆ จนพี่ ปณ ถามว่าบ้านอยู่ไกลมั้ย ที่บ้านมีกุญแจสำรองมั้ย นั่นแหล่ะเราถึงนึกได้ ขอยืมโทรศัพท์พี่ ปณ โทรหาสามี ให้สามีเอากุญแจสำรองมาให้ โชคดีที่วันนี้สามีทำงานไม่ไกลบ้าน โดนสามีบ่นซะเละ แต่ก็ช่างเถอะอุ่นใจแล้ว ว่าเดี๋ยวสามีก็บึ่งมา (ตอนโทรสามีบ่นว่า บอกแล้วว่าอย่าทำๆเห็นข่าวยังบอกอยู่เลยและบอกเราว่า หาทางแก้เอาเองเถอะ แต่เรารู้แหล่ะว่าเดี๋ยวสามีก็มาเพราะชีรักลูกห่วงลูกมาก)
วางสายไป สามีก็โทรกลับมาหาพี่ ปณ บอกว่าให้รอ 20 นาที ตอนนั้นตำรวจก็มา ช่างก็มารอ เพราะถ้าสามีมาช้า หรือไม่มายังไง ก็คงช่วยวิธีอื่น
20 นาทีมันนาน มันทรมาน รถจอดกลางแดดเปรี้ยงๆ บุญอุ้มเริ่มร้อง แม่ปลาได้แต่เคาะกระจก เล่นจ้ะเอ๋ ทำท่ากดกระจก แต่ก็ไม่ได้ผลหรอก ลูกสาวปีนไปปีนมา
เริ่มเล่น ไม่ร้องเท่าไหร่มีร้องเป็นระยะๆ มองแม่แบบงงๆๆ
แล้วสวรรค์ก็ส่งสามีมาช่วย ในเวลาไม่น่าจะถึง 10 นาที สามีเหยียบมาเลยคงด้วยความห่วงลูกและคงอยากจะมาตบอิแม่ด้วย
มาถึงสามีก็รีบเปิดรถ เรารีบเข้าไปกอดลูกก่อนที่สามีจะชิงอุ้มลูกลงจากรถไป
ลูกสาวปลอดภัย ดีค่ะ แต่ถ้าลูกสาวร้องตลอดๆก็ไม่รู้ว่าจะดีได้หรือเปล่า ถ้าไปไกลกว่านี้คงแย่ค่ะ
เราเลยอยากจะมาเตือนแม่ๆว่า เอาลูกลงรถไปด้วยเถอะค่ะ ไม่ว่าจะแค่ 1 นาที หรือแค่ไหน เหตุเกิดได้ตลอด นี่ดีที่เราอยู่แถวบ้านเกิดตัวเอง ถ้าไปไกลกว่านี้แล้วเกิดเรื่องนี้ขึ้นเราแย่ๆแน่ๆค่ะ ประมาทเองค่ะน้อมรับผิดแต่อย่าดุแรงนะคะ เราขวัญเพิ่งกลับมาเดี๋ยวกระเจิงอีกอะ
เรื่องนี้โทษตัวเองที่มักง่าย ลืมสิ่งที่เตือนตัวเองมาตลอดว่าจะไม่ทำ สุดท้ายก็ทำ ปกติจะเตือนตัวเองค่ะว่าทิ้งลูกไว้ในรถไม่ได้ถ้าเค้ามาขโมยรถละเอาลูกไปด้วยแน่ๆ และก็นึกถึงเรื่องนี้ด้วยแต่ก็เพราะประมาทและมักง่ายแท้ๆเลย
ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะT_T มาเตือนค่ะยังหลอนไม่หายเลย ฮือๆ
Tag เพิ่มรัชดาค่ะเผื่อจะมีใครใจดีสอนวิธีช่วยเหลือเบื้องต้นได้ค่ะ
ลูกสาววัย 1.3ขวบ ติดอยู่ในรถคนเดียว!!!!
วันนี้เราจะมาเล่าความสะเพร่าความมักง่ายของตัวเองค่ะ เพื่อเป็นการย้ำเตือนตัวเองและแม่ๆอีกครั้ง
วันนี้ช่วงบ่ายกว่าๆ เราออกไปส่งของที่ ปณ วันนี้เลือก ปณ ที่เป็นทางผ่านเพื่อไปตัวเมืองไปรับหลานสาวที่ รร (ห่างจากบ้านเกือบ 20โล) เอาลูกสาวไปด้วยค่ะ (ไม่ได้ใช้คาร์ซีท ผิดแรงๆค่ะ)
ถึง ปณ ด้วยความที่วันนี้ของแค่ 4แพค ปณ ไม่มีคิวเลยปล่อยลูกสาวไว้ในรถและสตาร์ทเครื่องเปิดแอร์ไว้ ไม่ได้เปิดกระจกเพราะคิดในใจง่ายๆว่าแป๊บเดียวหน่า ลืมนึกถึงความซนของลูกตัวเอง
ส่งของเสร็จกลับมาเปิดรถ เปิดไม่ได้ใจหล่นวูบ ลูกสาวกดล๊อคตัวเองอยู่ในรถเรียบร้อย ใจหายวูบ ใจสั่น อยากจะร้องไห้ ทำอะไรไม่ถูก เดินออกไปถอนหายใจยาวๆ กลับมาเปิดใหม่คิดว่าฝันไป....
ใจก็คิดถึงข่าวเมื่อเร็วๆนี้ที่เด็กติดในรถ คิดถึงกู้ภัย เลยวิ่งไปขอให้พี่ ปณ โทรหา กู้ภัยให้ (พี่ปณ ท่าเสด็จ สุพรรณค่ะ ขอบคุณมากๆ) ของตัวเองโทรไม่ได้เพราะโทรศัพท์เราก็อยู่ในรถ!!!!!
พี่ปณ ใจดีมาก วิ่งวุ่นกันใหญ่ บอกตรงๆตอนนั้นเราคิดอะไรไม่ออก ได้แต่มาทุบๆกระจก ทำท่ากดรีโมทให้ลูกสาวดู ทำท่ากดกระจก แต่เธอเพิ่งจะ1.3ขวบ!!!!
ลูกสาวตอนแรกก็หัวเราะใหญ่ ที่อิแม่เข้าไม่ได้ แต่พอเจอคนนู้นคนนี้มามุง ก็เริ่มร้อง เลยต้องขอร้องพี่ๆ อย่าเพิ่งมาดูค่ะ ลูกหนูตื่นคน พี่ๆก็ถอยออกไปกัน
ตอนนั้นคิดในใจ ว่าจะทำยัง พี่กู้ภัยมาจะทำยังไง ? จะช่วยได้มั้ย? ทุบรถดีมั้ย?ถ้าปล่อยนานกว่านี้ลูกร้องตายแน่ๆ จนพี่ ปณ ถามว่าบ้านอยู่ไกลมั้ย ที่บ้านมีกุญแจสำรองมั้ย นั่นแหล่ะเราถึงนึกได้ ขอยืมโทรศัพท์พี่ ปณ โทรหาสามี ให้สามีเอากุญแจสำรองมาให้ โชคดีที่วันนี้สามีทำงานไม่ไกลบ้าน โดนสามีบ่นซะเละ แต่ก็ช่างเถอะอุ่นใจแล้ว ว่าเดี๋ยวสามีก็บึ่งมา (ตอนโทรสามีบ่นว่า บอกแล้วว่าอย่าทำๆเห็นข่าวยังบอกอยู่เลยและบอกเราว่า หาทางแก้เอาเองเถอะ แต่เรารู้แหล่ะว่าเดี๋ยวสามีก็มาเพราะชีรักลูกห่วงลูกมาก)
วางสายไป สามีก็โทรกลับมาหาพี่ ปณ บอกว่าให้รอ 20 นาที ตอนนั้นตำรวจก็มา ช่างก็มารอ เพราะถ้าสามีมาช้า หรือไม่มายังไง ก็คงช่วยวิธีอื่น
20 นาทีมันนาน มันทรมาน รถจอดกลางแดดเปรี้ยงๆ บุญอุ้มเริ่มร้อง แม่ปลาได้แต่เคาะกระจก เล่นจ้ะเอ๋ ทำท่ากดกระจก แต่ก็ไม่ได้ผลหรอก ลูกสาวปีนไปปีนมา
เริ่มเล่น ไม่ร้องเท่าไหร่มีร้องเป็นระยะๆ มองแม่แบบงงๆๆ
แล้วสวรรค์ก็ส่งสามีมาช่วย ในเวลาไม่น่าจะถึง 10 นาที สามีเหยียบมาเลยคงด้วยความห่วงลูกและคงอยากจะมาตบอิแม่ด้วย
มาถึงสามีก็รีบเปิดรถ เรารีบเข้าไปกอดลูกก่อนที่สามีจะชิงอุ้มลูกลงจากรถไป
ลูกสาวปลอดภัย ดีค่ะ แต่ถ้าลูกสาวร้องตลอดๆก็ไม่รู้ว่าจะดีได้หรือเปล่า ถ้าไปไกลกว่านี้คงแย่ค่ะ
เราเลยอยากจะมาเตือนแม่ๆว่า เอาลูกลงรถไปด้วยเถอะค่ะ ไม่ว่าจะแค่ 1 นาที หรือแค่ไหน เหตุเกิดได้ตลอด นี่ดีที่เราอยู่แถวบ้านเกิดตัวเอง ถ้าไปไกลกว่านี้แล้วเกิดเรื่องนี้ขึ้นเราแย่ๆแน่ๆค่ะ ประมาทเองค่ะน้อมรับผิดแต่อย่าดุแรงนะคะ เราขวัญเพิ่งกลับมาเดี๋ยวกระเจิงอีกอะ
เรื่องนี้โทษตัวเองที่มักง่าย ลืมสิ่งที่เตือนตัวเองมาตลอดว่าจะไม่ทำ สุดท้ายก็ทำ ปกติจะเตือนตัวเองค่ะว่าทิ้งลูกไว้ในรถไม่ได้ถ้าเค้ามาขโมยรถละเอาลูกไปด้วยแน่ๆ และก็นึกถึงเรื่องนี้ด้วยแต่ก็เพราะประมาทและมักง่ายแท้ๆเลย
ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะT_T มาเตือนค่ะยังหลอนไม่หายเลย ฮือๆ
Tag เพิ่มรัชดาค่ะเผื่อจะมีใครใจดีสอนวิธีช่วยเหลือเบื้องต้นได้ค่ะ