[ถามกันตรงๆ] ทำไมถึงยังเชื่อ และหวังใน "อุดมคติ" ทั้งที่รู้ว่า "มันเป็นไปไม่ได้" ในชีวิตจริง?

เอาจริงๆ นะ

ผมว่าทุกคนที่โตมาเป็นผู้ใหญ่แล้วเนี่ย น่าจะรู้ว่าโลกนี้มันเป็นไปไม่ได้เลย ว่าจะมีแต่สีขาวกับสีดำ ดีกับเลว แบบตรงไปตรงมา

แต่ก็ยังเห็นหลายๆ คน ( โดยเฉพาะสังคมในนี้ ) ชอบโหยหาสังคมก็ดี บุคคลก็ดี ที่มันเป็นอุดมคติสมบูรณ์แบบ มีเฉพาะในวรรณกรรม แต่แทบหาไม่ได้ในชีวิตจริง

- ถ้าเป็นข้อเรียกร้องเชิงปัจเจกต่อปัจเจก เห็นได้บ่อยมาก พวกสาวๆ ที่อยากได้หนุ่มหล่อ รวย จบสูง profile เริ่ด ไม่เจ้าชู้ ไม่ดื่ม ไม่สูบ ไม่พนัน ฯลฯ หรือคนที่เรียกร้องให้รักนวลสงวนตัว มากกว่าจะมีอะไรกันตามสบายแล้วป้องกันด้วยถุงยางเอา

- ถ้าเป็นข้อเรียกร้องต่อสังคม อยากได้กันจัง คนที่ยอมตายแต่ไม่ยอมทำผิดแม้เรื่องเล็กๆ น้อยๆ , คนที่ระวังพฤติกรรมของตนทุกกระเบียดนิ้ว ทุกลมหายใจของชีวิตไม่ให้ไปทางเสื่อม , คนที่ทำตามวิถีสีขาวเท่านั้น ปฏิเสธวิถีสีดำ และไม่ยอมรับกระทั่งวิถีสีเทา ( ขนาดแค่อู้งานแบบไทยๆ บางคนยังบ่นเลย เมื่อไรคนไทยจะไม่อู้แบบคนญี่ปุ่น )

-------------------------

อะไรประมาณนี้นะครับ

เหนื่อยกันไหมครับ เครียดกันไหม กับความพยายามโหยหา เรียกร้องที่จะเจอคนที่ Perfect แบบที่ไม่มีในโลกจริง ชีวิตจริง

แล้วถ้าเหนื่อย ถ้ารู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ทำไมถึงยังพยายามโหยหา ยังเชื่อว่าคนแบบนั้นมีจริงครับ

ปล.ส่วนผมไม่เอาแล้ว มองอะไรเทาๆ ดีกว่า สบายใจดี ไม่ต้องคิดมาก