ขอเกริ่นยาวก่อนนะคะ
จขกท อายุ 36 เพิ่งเลิกกับคนที่รักมากที่สุด ที่อยู่ด้วยกันมา 4 ปีกว่าๆ มาได้ 5 เดือน เพราะเค้าหมดรัก
สาเหตุ ก็เพราะตัวเราเอง จากที่เค้าระบายมา แน่นอนว่าเราก็เพิ่งรู้ และอยากปรับปรุงตัว และเราสองคนก็ไม่เคยจะปรับความเข้าใจกันมาก่อน ซึ่งเค้าไม่ได้พูดหรอกว่าไม่ให้โอกาส แต่เพราะการกระทำของเค้าที่เฉยชา และเรารู้สึกว่าเราไร้ค่ามาก ทำดีเท่าไหร่ ก็ไม่ดี ...
เราจึงเป็นคนเอ่ยกับเค้าว่าเราคงอยู่ไม่ได้แล้ว เราพูดทั้งน้ำตา ว่าไม่ต้องห่วงเราแล้ว แล้วเราก็เก็บของเพื่อเตรียมออกจากบ้าน... แต่เราจำเป็นต้องไปวันรุ่งขึ้น ก่อนไปเราถามเค้าว่า อยากให้เราอยู่ หรืออยากให้เราไป.... เค้าตอบมาว่า เค้าไม่รู้... และก่อนเราจะไปจริงๆ เค้าก็เข้ามากอดเราและร้องไห้ และพูดว่า ไม่ต้องทะเลาะกันอีกแล้ว
หลังจากนั้นเค้าก็ พูดให้เราเป็นเพื่อนเค้าได้มั้ย ตอนนั้นเราโอเค เราไม่ปฏิเสธ... เค้าไลน์มาทุกวัน มาหาบ้างที่ทำงาน พาไปกินข้าวบ้าง โทรหาบ้าง และโอนเงินให้ใช้ เค้าบอกว่าจะดูแลเราแบบเพื่อน
ในขณะที่เค้าดีขึ้น เค้ายิ้มให้เราได้ แต่ทุกครั้งเราเจ็บปวด เราไม่เคยยิ้มได้เลย และเราก็มีความหวัง เราจึงเอ่ยปากยื้อเค้า ทำแม้กระทั่ง ยกมือไหว้.... นอกจากเค้าไม่เห็นใจแล้ว เรายังรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าลงไปอีกหลายเท่า... เหมือนเราทำอะไรผิดมหันต์ใช่มั้ยคะ?
เราไม่ได้ยื้อครั้งเดียวค่ะ ประมาณ 3 ครั้ง และทุกครั้งต่างคนต่างร้องไห้ และเค้าก็จะดราม่า เรื่องครอบครัว เค้าที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องที่เราจะเคลียร์แต่เกี่ยวกับความรู้สึกกดดันของเค้าจากครอบครัว มันทำให้เราพูดต่อเรื่องของเราสองคนไม่ได้ ในใจเราไม่เคยเคลียร์... สุดท้ายเราก็ถอยออกมาจากความสัมพันธ์แบบเพื่อน เพราะเรารักเค้าแบบคนรัก เราฝืนไม่ได้...
เราถามเค้าเป็นครั้งสุดท้าย เพราะเราอึดอัดและเสียใจทุกวัน
'ว่าจะมีวันที่จะกลับมาเริ่มต้นใหม่กันมั้ย?'
เค้าตอบว่า
"เค้าไม่รู้"
เราเลยบอกว่า "เราเป็นเพื่อนเค้าไม่ได้นะ"
เค้ากลับพูดว่า นับวันเค้ายิ่งไม่เหลือใคร
เค้ากำลังดีขึ้นแล้ว เรามาทำเค้าอีกทำไม.... เราเสียใจค่ะ เหมือนเราทำให้เค้าเสียใจซ้ำๆ เราสับสน ว่า เค้าเสียใจทำไม? สับสนว่ามันคืออะไร? เราต่างหากไม่ใช่เหรอ ที่เสียใจ...( และดราม่าเรื่องครอบครัวอีก) เราบอกเค้าว่าเรารอเค้า แต่เค้าบอกไม่ต้องรอ เค้าจะอยู่คนเดียว
จนถึงวันนี้ เราไม่ติดต่อกันแล้ว แต่สิ่งหนึ่งที่เค้ายังหยิบยื่นให้เรา คือ เงิน
ยังโอนเงินให้ทุกเดือน.... (เราไม่ได้มีลูก ไม่ได้แต่งงาน )
ส่วนเรา เรายังจมกับเรื่องนี้ค่ะ เราคิดสลับไปมาทุกวัน เราจะรอ หรือไม่รอ
เรามีเหตุผลเดียวที่เรา'รอ' คือเรารัก และเราก็รู้สึกดีเวลาที่เราคิดถึงเวลาที่เราคิดรอ เรารอได้ตลอดชีวิตเรา เพราะเค้ามีค่าพอสำหรับเราค่ะ
และตอนที่คิดขึ้นมาว่า'ไม่รอ' เราจะเจ็บปวดมาก และภาพต่างๆ ที่เรายื้อ ภาพเลวร้าย ที่เราทำทุกอย่าง ทุกๆ อย่าง แล้วเค้าไม่เห็นค่า เราน้ำตาคลอ และหยดได้ทันที เราให้อภัยเค้าไม่ได้ นี่เป็นเหตุผลที่จะไม่รอ
เหมือนเป็นบ้าค่ะ เดี๋ยวคิดได้เดี๋ยวคิดไม่ได้ ยื้อกันอยู่
ถ้าคุณเป็นเรา คุณจะรอ มั้ยคะ?
ถ้าคุณเป็นเค้า ที่คุณโอนเงินให้เราเพื่ออะไร และจะอีกนานแค่ไหน?
(เคยถามเค้า เค้าตอบ ไม่รู้)
ขอบคุณทุกความเห็นค่ะ
ขอความเห็นค่ะ
จขกท อายุ 36 เพิ่งเลิกกับคนที่รักมากที่สุด ที่อยู่ด้วยกันมา 4 ปีกว่าๆ มาได้ 5 เดือน เพราะเค้าหมดรัก
สาเหตุ ก็เพราะตัวเราเอง จากที่เค้าระบายมา แน่นอนว่าเราก็เพิ่งรู้ และอยากปรับปรุงตัว และเราสองคนก็ไม่เคยจะปรับความเข้าใจกันมาก่อน ซึ่งเค้าไม่ได้พูดหรอกว่าไม่ให้โอกาส แต่เพราะการกระทำของเค้าที่เฉยชา และเรารู้สึกว่าเราไร้ค่ามาก ทำดีเท่าไหร่ ก็ไม่ดี ...
เราจึงเป็นคนเอ่ยกับเค้าว่าเราคงอยู่ไม่ได้แล้ว เราพูดทั้งน้ำตา ว่าไม่ต้องห่วงเราแล้ว แล้วเราก็เก็บของเพื่อเตรียมออกจากบ้าน... แต่เราจำเป็นต้องไปวันรุ่งขึ้น ก่อนไปเราถามเค้าว่า อยากให้เราอยู่ หรืออยากให้เราไป.... เค้าตอบมาว่า เค้าไม่รู้... และก่อนเราจะไปจริงๆ เค้าก็เข้ามากอดเราและร้องไห้ และพูดว่า ไม่ต้องทะเลาะกันอีกแล้ว
หลังจากนั้นเค้าก็ พูดให้เราเป็นเพื่อนเค้าได้มั้ย ตอนนั้นเราโอเค เราไม่ปฏิเสธ... เค้าไลน์มาทุกวัน มาหาบ้างที่ทำงาน พาไปกินข้าวบ้าง โทรหาบ้าง และโอนเงินให้ใช้ เค้าบอกว่าจะดูแลเราแบบเพื่อน
ในขณะที่เค้าดีขึ้น เค้ายิ้มให้เราได้ แต่ทุกครั้งเราเจ็บปวด เราไม่เคยยิ้มได้เลย และเราก็มีความหวัง เราจึงเอ่ยปากยื้อเค้า ทำแม้กระทั่ง ยกมือไหว้.... นอกจากเค้าไม่เห็นใจแล้ว เรายังรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าลงไปอีกหลายเท่า... เหมือนเราทำอะไรผิดมหันต์ใช่มั้ยคะ?
เราไม่ได้ยื้อครั้งเดียวค่ะ ประมาณ 3 ครั้ง และทุกครั้งต่างคนต่างร้องไห้ และเค้าก็จะดราม่า เรื่องครอบครัว เค้าที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องที่เราจะเคลียร์แต่เกี่ยวกับความรู้สึกกดดันของเค้าจากครอบครัว มันทำให้เราพูดต่อเรื่องของเราสองคนไม่ได้ ในใจเราไม่เคยเคลียร์... สุดท้ายเราก็ถอยออกมาจากความสัมพันธ์แบบเพื่อน เพราะเรารักเค้าแบบคนรัก เราฝืนไม่ได้...
เราถามเค้าเป็นครั้งสุดท้าย เพราะเราอึดอัดและเสียใจทุกวัน
'ว่าจะมีวันที่จะกลับมาเริ่มต้นใหม่กันมั้ย?'
เค้าตอบว่า
"เค้าไม่รู้"
เราเลยบอกว่า "เราเป็นเพื่อนเค้าไม่ได้นะ"
เค้ากลับพูดว่า นับวันเค้ายิ่งไม่เหลือใคร
เค้ากำลังดีขึ้นแล้ว เรามาทำเค้าอีกทำไม.... เราเสียใจค่ะ เหมือนเราทำให้เค้าเสียใจซ้ำๆ เราสับสน ว่า เค้าเสียใจทำไม? สับสนว่ามันคืออะไร? เราต่างหากไม่ใช่เหรอ ที่เสียใจ...( และดราม่าเรื่องครอบครัวอีก) เราบอกเค้าว่าเรารอเค้า แต่เค้าบอกไม่ต้องรอ เค้าจะอยู่คนเดียว
จนถึงวันนี้ เราไม่ติดต่อกันแล้ว แต่สิ่งหนึ่งที่เค้ายังหยิบยื่นให้เรา คือ เงิน
ยังโอนเงินให้ทุกเดือน.... (เราไม่ได้มีลูก ไม่ได้แต่งงาน )
ส่วนเรา เรายังจมกับเรื่องนี้ค่ะ เราคิดสลับไปมาทุกวัน เราจะรอ หรือไม่รอ
เรามีเหตุผลเดียวที่เรา'รอ' คือเรารัก และเราก็รู้สึกดีเวลาที่เราคิดถึงเวลาที่เราคิดรอ เรารอได้ตลอดชีวิตเรา เพราะเค้ามีค่าพอสำหรับเราค่ะ
และตอนที่คิดขึ้นมาว่า'ไม่รอ' เราจะเจ็บปวดมาก และภาพต่างๆ ที่เรายื้อ ภาพเลวร้าย ที่เราทำทุกอย่าง ทุกๆ อย่าง แล้วเค้าไม่เห็นค่า เราน้ำตาคลอ และหยดได้ทันที เราให้อภัยเค้าไม่ได้ นี่เป็นเหตุผลที่จะไม่รอ
เหมือนเป็นบ้าค่ะ เดี๋ยวคิดได้เดี๋ยวคิดไม่ได้ ยื้อกันอยู่
ถ้าคุณเป็นเรา คุณจะรอ มั้ยคะ?
ถ้าคุณเป็นเค้า ที่คุณโอนเงินให้เราเพื่ออะไร และจะอีกนานแค่ไหน?
(เคยถามเค้า เค้าตอบ ไม่รู้)
ขอบคุณทุกความเห็นค่ะ