สวัสดีคุณผู้อ่าน.. ผมมีเรื่องราวของผมอยากเล่าให้ฟัง ผมพยายามจะเขียนสั้นๆ ท่านใดมีข้อคิดเหตุวานบอกผมได้เลยนะครับ..
เรื่องคือผมมีปัญหารักซ้อน เป็นมาตั้งแต่เด็กแล้วครับ ครั้งนึงตอน ม.5 (อายุ 17) มีแฟนคนแรกก็เหมือนรู้จักกันผ่านเพื่อนแล้วก็ติดต่อกัน แต่เค้ามีแฟนอยู่แล้ว(แต่กำลังจะเลิกกัน) ผมก็ก่อหวอดความรักไป รอไป จนไม่นานผมกับเธอก็คบกัน คบมาได้ 7 ปี (อายุ 24) ก็เลิกไปตอนเรียนจบ เธอขอเลิกเพราะรู้สึกเหมือนผูกพันมากกว่า ไม่มีเหตุผลอื่นใด หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยประสบความสำเร็จด้านความรักอีกเลย ไม่มีแฟนอยู่นานมาก เข้ามาก็ผ่านไปตลอด ไม่เคยได้คบใครจริงจัง จนผมอายุ 25 ก็มีผ่านมาคนนึง คนนี้ได้คบเพราะเธอเลิกกับแฟนมาเลยมาคบกับผม แต่ก็คบได้ 2 สัปดาห์ก็มาขอเลิกผมอีกเพราะจะกลับไปคบแฟนเก่า .. ตอนผมอายุ 26 ก็มีคนนึง คนนี้ไม่ได้คบกัน เธอจีบผมก่อน แต่ผมมารู้ทีหลังว่าเธอมีแฟนแล้ว หลังๆที่คุยๆกันมาเธอก็พูดไม่ดีกับผม ด่าผม ไล่ผมออกจากบ้านกลางดึก ผมก็ทุเรศตัวเองนะ สุดท้ายเธอก็ทิ้งทั้งคนที่คบอยู่ และผม ไปมีแฟนใหม่ ก็ผ่านไปอีกคน.. จนกระทั่ง..
ตอนนี้ผมอายุเกือบ 30 ครับ ผมเองมองหาความรักที่ดีมาโดยตลอด เคยบอกกับเพื่อนและทุกคนว่าไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับคนมีแฟนแล้ว แต่ก็มีเหตุมาอีกคือเพื่อนของเพื่อนครับ รู้จักกันได้ซักพัก เธอแนะนำเพื่อนเธอให้ผมรู้จักเพราะเธอก็มีแฟนแล้วและไม่อยากให้ใครเข้ามาในชีวิตอีก แต่ผมไม่ค่อยโอเคกับเพื่อนเธอที่เธอแนะนำ ผมเลยเลิกคุยได้อย่างรวดเร็ว ผมคุยกับเธอบ่อยขึ้น ก็คงเพราะบ้านใกล้กันเลยเจอกันได้บ่อย กินข้าวด้วยกัน มีอะไรหลายอย่างที่ทำด้วยกันดีๆเพราะเราเคมีตรงกัน จนเวลาล่วงเลยไปมันก็เหมือนเป็นความรู้สึกที่ไม่ใช่เพื่อน ผมลองปฏิเสธเธอว่าผมไม่สามารถสานต่อได้เพราะเธอมีแฟนแล้ว และช่วงนั้นผมก็ไปบวช ซึ่งเธอก็พยายามห่างกับผมไปตามที่ผมบอก หลังจากผมสึกได้ไม่นานก็กลับมาคุยกันครับ ผมถามใจตัวเองแล้วกลับรู้สึกว่าเธอใช่ ตอนกลับมาคุยกันมันเริ่มแปลกๆตรงทีมันต่อติดง่ายมาก เราก็เลยสานต่อกันมาเรื่อยๆวันละเล็กละน้อย จนตอนนี้กลายเป็นว่าเราสองคนรักกันมาก เธอแสดงตัวตนความเป็นเธอเต็มที่ ผมก็เป็นผมอย่างเต็มที่ ไม่รู้สึกขัดเขินที่จะต้องทำอะไร เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นทั้งๆที่เธอก็มีแฟนอยู่แล้ว .. เธอบอกผมว่าเธอกับแฟนเคยเลิกกันไปแล้วก็กลับมาคบกัน เธอมีเหตุอื่นๆที่ยังเลิกไม่ได้ทั้งๆที่เธอก็ไม่ได้รักแล้ว แต่เพราะผู้ชายคนนั้นไม่ได้ทำอะไรผิด เธอกะแฟนมีธุรกิจทำร่วมกันด้วย ปัญหาการร่วมลงทุน หนี้สิน แต่สิ่งที่เธอให้น้ำหนักซะมากคือ "คำสัญญาที่เธอให้ไว้กับแฟนเธอว่าจะไม่ทิ้งไปอีก" ซึ่งผมก็ดูออกว่าเธอพยายามจะบาลานซ์ทุกสิ่งให้ดีเพื่อรอคอยเวลา..
ทุกวันนี้ผมมีข้อสงสัยมากมาย ทุกทีที่อยู่ด้วยกันก็มีความสุขดี แต่พอเธอติดต่อกับแฟน ต้องไปนอนบ้านแฟน หรือใดๆก็ตาม ผมจะรู้สึกทรมานและหงุดหงิดจนเป็นคนอารมณ์ร้ายต้องบ่นไปซะทุกที แต่ตอนนี้ผมเริ่มชินและควบคุมอารมณ์ได้แล้วครับ แต่ลึกๆก็ยังรู้สึกว่าผมมาทำอะไรที่นี่ นี่เรารักกันจริงหรือเปล่า ผมควรรอรึเปล่า หรือผมควรทำยังไง ผมมาผิดเวลาก็จริง แต่ผมก็อยากให้เราได้คบกัน ผมเองคาดหวังเรื่องการแต่งงาน การดูแลพ่อแม่ด้วยกัน การสร้างชีวิตด้วยกัน ผมคิดยังไงก็คิดไม่ตกว่าผมจะผ่านเรื่องนี้ไปได้ยังไง และผมเองก็สงสารผู้ชายคนนั้นมาก เพราะถ้าคิดมุมกลับกันผมเองคงจะทรมานสุด เหตุการณ์นี้มีแต่คนเจ็บปวด แล้วสิ่งที่ถูกต้องมันควรจะเป็นอย่างไร?
ผมคงไม่ขอลงรายละเอียด เพราะผมก็เกรงใจเวลาผู้อ่าน แต่ก็อยากได้เคส study หรือข้อคิดเห็น แน่นอนว่าคำตอบจากทุกท่านอาจจะไม่ถูกต้องที่สุด แต่ผมก็ขอขอบคุณและจะลองนำมาพิจารณาเที่ยบกับเหตุการณ์จริงที่เกิดกับพวกเรา ได้โปรดวิจารณ์ด้วยครับ ขอบคุณครับ
รักแบบนี้จะผ่านไปได้ยังไง
เรื่องคือผมมีปัญหารักซ้อน เป็นมาตั้งแต่เด็กแล้วครับ ครั้งนึงตอน ม.5 (อายุ 17) มีแฟนคนแรกก็เหมือนรู้จักกันผ่านเพื่อนแล้วก็ติดต่อกัน แต่เค้ามีแฟนอยู่แล้ว(แต่กำลังจะเลิกกัน) ผมก็ก่อหวอดความรักไป รอไป จนไม่นานผมกับเธอก็คบกัน คบมาได้ 7 ปี (อายุ 24) ก็เลิกไปตอนเรียนจบ เธอขอเลิกเพราะรู้สึกเหมือนผูกพันมากกว่า ไม่มีเหตุผลอื่นใด หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยประสบความสำเร็จด้านความรักอีกเลย ไม่มีแฟนอยู่นานมาก เข้ามาก็ผ่านไปตลอด ไม่เคยได้คบใครจริงจัง จนผมอายุ 25 ก็มีผ่านมาคนนึง คนนี้ได้คบเพราะเธอเลิกกับแฟนมาเลยมาคบกับผม แต่ก็คบได้ 2 สัปดาห์ก็มาขอเลิกผมอีกเพราะจะกลับไปคบแฟนเก่า .. ตอนผมอายุ 26 ก็มีคนนึง คนนี้ไม่ได้คบกัน เธอจีบผมก่อน แต่ผมมารู้ทีหลังว่าเธอมีแฟนแล้ว หลังๆที่คุยๆกันมาเธอก็พูดไม่ดีกับผม ด่าผม ไล่ผมออกจากบ้านกลางดึก ผมก็ทุเรศตัวเองนะ สุดท้ายเธอก็ทิ้งทั้งคนที่คบอยู่ และผม ไปมีแฟนใหม่ ก็ผ่านไปอีกคน.. จนกระทั่ง..
ตอนนี้ผมอายุเกือบ 30 ครับ ผมเองมองหาความรักที่ดีมาโดยตลอด เคยบอกกับเพื่อนและทุกคนว่าไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับคนมีแฟนแล้ว แต่ก็มีเหตุมาอีกคือเพื่อนของเพื่อนครับ รู้จักกันได้ซักพัก เธอแนะนำเพื่อนเธอให้ผมรู้จักเพราะเธอก็มีแฟนแล้วและไม่อยากให้ใครเข้ามาในชีวิตอีก แต่ผมไม่ค่อยโอเคกับเพื่อนเธอที่เธอแนะนำ ผมเลยเลิกคุยได้อย่างรวดเร็ว ผมคุยกับเธอบ่อยขึ้น ก็คงเพราะบ้านใกล้กันเลยเจอกันได้บ่อย กินข้าวด้วยกัน มีอะไรหลายอย่างที่ทำด้วยกันดีๆเพราะเราเคมีตรงกัน จนเวลาล่วงเลยไปมันก็เหมือนเป็นความรู้สึกที่ไม่ใช่เพื่อน ผมลองปฏิเสธเธอว่าผมไม่สามารถสานต่อได้เพราะเธอมีแฟนแล้ว และช่วงนั้นผมก็ไปบวช ซึ่งเธอก็พยายามห่างกับผมไปตามที่ผมบอก หลังจากผมสึกได้ไม่นานก็กลับมาคุยกันครับ ผมถามใจตัวเองแล้วกลับรู้สึกว่าเธอใช่ ตอนกลับมาคุยกันมันเริ่มแปลกๆตรงทีมันต่อติดง่ายมาก เราก็เลยสานต่อกันมาเรื่อยๆวันละเล็กละน้อย จนตอนนี้กลายเป็นว่าเราสองคนรักกันมาก เธอแสดงตัวตนความเป็นเธอเต็มที่ ผมก็เป็นผมอย่างเต็มที่ ไม่รู้สึกขัดเขินที่จะต้องทำอะไร เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นทั้งๆที่เธอก็มีแฟนอยู่แล้ว .. เธอบอกผมว่าเธอกับแฟนเคยเลิกกันไปแล้วก็กลับมาคบกัน เธอมีเหตุอื่นๆที่ยังเลิกไม่ได้ทั้งๆที่เธอก็ไม่ได้รักแล้ว แต่เพราะผู้ชายคนนั้นไม่ได้ทำอะไรผิด เธอกะแฟนมีธุรกิจทำร่วมกันด้วย ปัญหาการร่วมลงทุน หนี้สิน แต่สิ่งที่เธอให้น้ำหนักซะมากคือ "คำสัญญาที่เธอให้ไว้กับแฟนเธอว่าจะไม่ทิ้งไปอีก" ซึ่งผมก็ดูออกว่าเธอพยายามจะบาลานซ์ทุกสิ่งให้ดีเพื่อรอคอยเวลา..
ทุกวันนี้ผมมีข้อสงสัยมากมาย ทุกทีที่อยู่ด้วยกันก็มีความสุขดี แต่พอเธอติดต่อกับแฟน ต้องไปนอนบ้านแฟน หรือใดๆก็ตาม ผมจะรู้สึกทรมานและหงุดหงิดจนเป็นคนอารมณ์ร้ายต้องบ่นไปซะทุกที แต่ตอนนี้ผมเริ่มชินและควบคุมอารมณ์ได้แล้วครับ แต่ลึกๆก็ยังรู้สึกว่าผมมาทำอะไรที่นี่ นี่เรารักกันจริงหรือเปล่า ผมควรรอรึเปล่า หรือผมควรทำยังไง ผมมาผิดเวลาก็จริง แต่ผมก็อยากให้เราได้คบกัน ผมเองคาดหวังเรื่องการแต่งงาน การดูแลพ่อแม่ด้วยกัน การสร้างชีวิตด้วยกัน ผมคิดยังไงก็คิดไม่ตกว่าผมจะผ่านเรื่องนี้ไปได้ยังไง และผมเองก็สงสารผู้ชายคนนั้นมาก เพราะถ้าคิดมุมกลับกันผมเองคงจะทรมานสุด เหตุการณ์นี้มีแต่คนเจ็บปวด แล้วสิ่งที่ถูกต้องมันควรจะเป็นอย่างไร?
ผมคงไม่ขอลงรายละเอียด เพราะผมก็เกรงใจเวลาผู้อ่าน แต่ก็อยากได้เคส study หรือข้อคิดเห็น แน่นอนว่าคำตอบจากทุกท่านอาจจะไม่ถูกต้องที่สุด แต่ผมก็ขอขอบคุณและจะลองนำมาพิจารณาเที่ยบกับเหตุการณ์จริงที่เกิดกับพวกเรา ได้โปรดวิจารณ์ด้วยครับ ขอบคุณครับ