ขออนุญาตแชร์เรื่องราวที่เกิดขึ้นะคะ เรื่องนี้เกิดขึ้นกับตัวเองเลยค่ะ
ตอนนั้นดิชั้นอายุ 19 ปี 1 กำลังขึ้นปี 2 ตรงกับวันที่ 1 กุมภาพันธ์ 2551 ค่ะ
ดิชั้นขอตั้งนามสมมุติตัวเองว่า นางสาว ป.
นางสาว ป. เรียน อยู่ที่มหาวิทยาลัยของรัฐแห่งหนึ่ง วิทยาเขตต่างจังหวัดค่ะ
นางสาว ป. เป็นเลขานุการรุ่น วันนั้นเป็นวันที่มีเรียนบัญชี อาจารย์มาสอนเพิ่มเติมก่อนสอบปลายภาคค่ะ
มีชีทเอกสารที่ต้องใช้เรียน นางสาว ป. จึงรับหน้าที่เป็นคนไปซีรอกซ์ใหเพื่อนๆ รุ่นเดียวกันในคณะ
แต่เหมือนฟ้าฝนเป็นใจ อยู่ดีๆเครื่องซีรอคซ์ พร้อมใจกันเสียพร้อมๆกันถึง 3 เครื่อง
ทำให้ นางสาว ป. ต้องออกไปถ่ายเอกสารด้านนอกมหาวิทยาลัย
มีเพื่อนค่อนข้างสนิท อาสาขับมอเตอร์ไซค์ไปส่ง นามสมมุติว่า นางสาว จ. นะคะ
นางสาว ป. จึงซ้อนท้ายเพื่อนสาว นั่งแบบไขว้ขาไปด้านข้างค่ะ เนื่องจาก นางสาว ป. นุ่งกระโปรง
ขาไปไม่มีปัญหาอันใด เดินทางไปถ่ายเอกสารโดยสวัสดิภาพ เรื่องเกิดขึ้นตอนขากลับนี่แหละค่ะ
หลังจากที่ถ่ายเอกสารประกอบการเรียนการสอนมาครบ 97 ชุดแล้ว
ทันใดนั้นเคราะห์กรรมก็ได้กระหน่ำซำเมอร์เซลล์ เข้ามาระลอกแรก
คือตัว นางสาว ป. นั้นได้หงายหลังลงมาจากรถแมงกะไซ ขณะที่กำลังกลับรถ (รถสะบัด)
ขณะนั้น นางสาว ป. ไม่รู้ค่ะ ว่าตัวเองกำลังตกจากรถ (ความทรงจำครั้งสุดท้ายคือนั่งอยู่บนรถจ้า)
ขณะเดียวกันนั้น นางสาว จ. ก็ไม่ร็ว่าเพื่อสาวที่ซ้อนท้ายมานั้ง ได้หงายเงิบลงมาจากมอเตอร์ไซค์ห้างเป็นที่เรียบร้อย
เจ้ากรรมนายเวรของ นาวสาว ป. คงคิดว่าการหงายหลังตกจากรถเพียงเท่านี้ยังไม่สาสมกับกรรมชั่วที่ นางสาว ป.ปเคยก่อมาแต่อดีตชาติ
ดังนั้นเคราะห์กรรมระลอกที่ 2 จึง โหมเข้ามาอีกลูก นั่นคือ นางสาว ป. หงายหลังหัวฟาดกับหลักกิโลค่ะ
นางสาว ป. สลบไปทันที
นางสาว จ. ก็เพิ่งรู้ตัวว่าเพื่อนสาวของตนตนได้หงายหลังไปตอนที่ได้ยินเสียงศรีษะของเพื่อนสาวฟาดกะหลักกิโลนี่แหละค่ะ
เสียงคงคล้ายๆ เสียงมีดอีโต้เฉาะมะพร้าว "โพละ"
แต่ชาติที่แล้ว นางสาว ป. คงได้ประกอบกรรมดีมาบ้าง จึงมีรถกู้ภัยผ่านมาโดยบังเอิญ โดยปัจจุบันทันด่วน
และพานางสาว ป. ไปส่งที่โรงบาลเอกชน ในจังหวัด แต่เนื่องจากนางสาว ป. หมดสติ ไม่รู้สึกตัว แลดูอาการหนัก
ทางโรงพยาบาลเอกชนแห่งนั้น จึงแจ้งว่าทางโรงพยาบาล ไม่มีเครื่อง TC SCAN
โรงบาลเอกชน จึงขนนางสาว ป. ขึ้นรถพยาบาล เพื่อนำตัวนางสาว ป. ส่งโรงพยาบาล ประจำจังหวัด
ทางนางสาว จ. ยังอยู่ในอาการตระหนก เมื่อได้สติ จึงโทรแจ้งแฟนหนุ่มของ นางสาว ป. ที่อยู่ในจังหวัดนั้น (พ่อ-แม่ นางสาว ป. อยู่ที่ กทม.)
ทางแฟนหนุ่มก็ได้รีบเดินทางมาดูอาการ พร้อมแจ้งบุพการี ของนางสาว ป. โดยด่วน
ซึ่งทางบ้านของนางสาว ป. ได้ตกใจแทบสิ้นสติ เมื่อทราบข่าว และได้รีบขับรถเพื่อมาดูอาการของ นางสาว ป. ซึ่งยังคงนอนไม่ได้สติอยุ่
ทางโรงพยาบาลประจำจังหวัดได้รับตัว นางสาว ป. ไว้ แต่ไม่ได้ดำเนินการรักษาใดๆ
โดยให้เหตุผลว่า จะดำเนินการรักษาต่อเมื่อมีหลักฐานเอกสารของทางตำรวจมาด้วย
ดังนั้น พ่อ-แม่ ของ นางสาว ป. จึงเดินทางไปที่ลงบันทึกประจำวันที่ สถานีตำรวจ
แต่ตำรวจบอกว่าต้องให้แจ้งความ เนื่องจากเป็นคดี อาญา ไม่สามารถยอมความได้
จากเหตุข้างต้นจึงสร้างความโกรธแค้นให้กับนางสาว จ. เป็นอันมาก
เนื่องจากนางสาว จ. คิดว่าตนอุตส่าห์ ขี่แมงกะไซไปส่งทั้งที่ธุระไม่ใช่ และที่สำคัญ นางสาว จ. ไม่มีใบขับขี่
ทำไมทางผู้ปกครองของนางสาว ป. ต้องไปแจ้งความด้วย
ซึ่งเหตุการนี้เอง ได้สร้างความโกรธแค้นแก่ตัว นางสาว จ. และเพื่อนๆของนาง (คือเพื่อนๆของ นางสาว ป. นั่นแหละ เพราะอยู่กลุ่มเดียวกัน)
นางสาว จ. ได้ไปโพนทนาว่า นางสาว ป. และ ครอบครัวเป็นคนเห็นแก่ตัว นู่น นี่ นั่น
ทำให้เพื่อนๆในคณะมอง นางสาว ป. ในแง่ลบ ไปโดยปริยาย
เดี๋ยวกลับมาต่อค่ะ
Accident Human ชวนเพื่อนๆมาร่วมแชร์เรื่องราวอุบัติเหตุกันค่ะ จะใหญ่หรือเล็กก็ได้
ตอนนั้นดิชั้นอายุ 19 ปี 1 กำลังขึ้นปี 2 ตรงกับวันที่ 1 กุมภาพันธ์ 2551 ค่ะ
ดิชั้นขอตั้งนามสมมุติตัวเองว่า นางสาว ป.
นางสาว ป. เรียน อยู่ที่มหาวิทยาลัยของรัฐแห่งหนึ่ง วิทยาเขตต่างจังหวัดค่ะ
นางสาว ป. เป็นเลขานุการรุ่น วันนั้นเป็นวันที่มีเรียนบัญชี อาจารย์มาสอนเพิ่มเติมก่อนสอบปลายภาคค่ะ
มีชีทเอกสารที่ต้องใช้เรียน นางสาว ป. จึงรับหน้าที่เป็นคนไปซีรอกซ์ใหเพื่อนๆ รุ่นเดียวกันในคณะ
แต่เหมือนฟ้าฝนเป็นใจ อยู่ดีๆเครื่องซีรอคซ์ พร้อมใจกันเสียพร้อมๆกันถึง 3 เครื่อง
ทำให้ นางสาว ป. ต้องออกไปถ่ายเอกสารด้านนอกมหาวิทยาลัย
มีเพื่อนค่อนข้างสนิท อาสาขับมอเตอร์ไซค์ไปส่ง นามสมมุติว่า นางสาว จ. นะคะ
นางสาว ป. จึงซ้อนท้ายเพื่อนสาว นั่งแบบไขว้ขาไปด้านข้างค่ะ เนื่องจาก นางสาว ป. นุ่งกระโปรง
ขาไปไม่มีปัญหาอันใด เดินทางไปถ่ายเอกสารโดยสวัสดิภาพ เรื่องเกิดขึ้นตอนขากลับนี่แหละค่ะ
หลังจากที่ถ่ายเอกสารประกอบการเรียนการสอนมาครบ 97 ชุดแล้ว
ทันใดนั้นเคราะห์กรรมก็ได้กระหน่ำซำเมอร์เซลล์ เข้ามาระลอกแรก
คือตัว นางสาว ป. นั้นได้หงายหลังลงมาจากรถแมงกะไซ ขณะที่กำลังกลับรถ (รถสะบัด)
ขณะนั้น นางสาว ป. ไม่รู้ค่ะ ว่าตัวเองกำลังตกจากรถ (ความทรงจำครั้งสุดท้ายคือนั่งอยู่บนรถจ้า)
ขณะเดียวกันนั้น นางสาว จ. ก็ไม่ร็ว่าเพื่อสาวที่ซ้อนท้ายมานั้ง ได้หงายเงิบลงมาจากมอเตอร์ไซค์ห้างเป็นที่เรียบร้อย
เจ้ากรรมนายเวรของ นาวสาว ป. คงคิดว่าการหงายหลังตกจากรถเพียงเท่านี้ยังไม่สาสมกับกรรมชั่วที่ นางสาว ป.ปเคยก่อมาแต่อดีตชาติ
ดังนั้นเคราะห์กรรมระลอกที่ 2 จึง โหมเข้ามาอีกลูก นั่นคือ นางสาว ป. หงายหลังหัวฟาดกับหลักกิโลค่ะ
นางสาว ป. สลบไปทันที
นางสาว จ. ก็เพิ่งรู้ตัวว่าเพื่อนสาวของตนตนได้หงายหลังไปตอนที่ได้ยินเสียงศรีษะของเพื่อนสาวฟาดกะหลักกิโลนี่แหละค่ะ
เสียงคงคล้ายๆ เสียงมีดอีโต้เฉาะมะพร้าว "โพละ"
แต่ชาติที่แล้ว นางสาว ป. คงได้ประกอบกรรมดีมาบ้าง จึงมีรถกู้ภัยผ่านมาโดยบังเอิญ โดยปัจจุบันทันด่วน
และพานางสาว ป. ไปส่งที่โรงบาลเอกชน ในจังหวัด แต่เนื่องจากนางสาว ป. หมดสติ ไม่รู้สึกตัว แลดูอาการหนัก
ทางโรงพยาบาลเอกชนแห่งนั้น จึงแจ้งว่าทางโรงพยาบาล ไม่มีเครื่อง TC SCAN
โรงบาลเอกชน จึงขนนางสาว ป. ขึ้นรถพยาบาล เพื่อนำตัวนางสาว ป. ส่งโรงพยาบาล ประจำจังหวัด
ทางนางสาว จ. ยังอยู่ในอาการตระหนก เมื่อได้สติ จึงโทรแจ้งแฟนหนุ่มของ นางสาว ป. ที่อยู่ในจังหวัดนั้น (พ่อ-แม่ นางสาว ป. อยู่ที่ กทม.)
ทางแฟนหนุ่มก็ได้รีบเดินทางมาดูอาการ พร้อมแจ้งบุพการี ของนางสาว ป. โดยด่วน
ซึ่งทางบ้านของนางสาว ป. ได้ตกใจแทบสิ้นสติ เมื่อทราบข่าว และได้รีบขับรถเพื่อมาดูอาการของ นางสาว ป. ซึ่งยังคงนอนไม่ได้สติอยุ่
ทางโรงพยาบาลประจำจังหวัดได้รับตัว นางสาว ป. ไว้ แต่ไม่ได้ดำเนินการรักษาใดๆ
โดยให้เหตุผลว่า จะดำเนินการรักษาต่อเมื่อมีหลักฐานเอกสารของทางตำรวจมาด้วย
ดังนั้น พ่อ-แม่ ของ นางสาว ป. จึงเดินทางไปที่ลงบันทึกประจำวันที่ สถานีตำรวจ
แต่ตำรวจบอกว่าต้องให้แจ้งความ เนื่องจากเป็นคดี อาญา ไม่สามารถยอมความได้
จากเหตุข้างต้นจึงสร้างความโกรธแค้นให้กับนางสาว จ. เป็นอันมาก
เนื่องจากนางสาว จ. คิดว่าตนอุตส่าห์ ขี่แมงกะไซไปส่งทั้งที่ธุระไม่ใช่ และที่สำคัญ นางสาว จ. ไม่มีใบขับขี่
ทำไมทางผู้ปกครองของนางสาว ป. ต้องไปแจ้งความด้วย
ซึ่งเหตุการนี้เอง ได้สร้างความโกรธแค้นแก่ตัว นางสาว จ. และเพื่อนๆของนาง (คือเพื่อนๆของ นางสาว ป. นั่นแหละ เพราะอยู่กลุ่มเดียวกัน)
นางสาว จ. ได้ไปโพนทนาว่า นางสาว ป. และ ครอบครัวเป็นคนเห็นแก่ตัว นู่น นี่ นั่น
ทำให้เพื่อนๆในคณะมอง นางสาว ป. ในแง่ลบ ไปโดยปริยาย
เดี๋ยวกลับมาต่อค่ะ