ก่อนอื่นเลย
ฟู้ดไซน์เป็นสิ่งที่เรามองว่าอยากเรียนในตอนแรกและได้เรียนสมใจ
พ่อเคยเตือนเราว่า ส่วนใหญ่ทำงานโรงงานนะ 6 วันต่อวีค
ตอนนั้นเราคิดว่า คงไหวแหละ น่าจะทำได้
ก็เรียนมาเรื่อยๆ เกรดก็ใช้ได้ไม่แย่
จนกระทั่งปี 3 ตอนซัมเมอร์มีการฝึกงาน เราเริ่มรู้ลางๆแล้วว่า ตัวเองไม่ชอบลงไลน์ผลิต ไม่ชอบงานในโรงงาน
แต่ตอนฝึกงานเรากลับรู้สึกมีความสุขได้ แม้งานจะเยอะ แต่ไม่เครียด อาจเพราะสภาพแวดล้อมโรงงานที่ฝึก
และพี่ๆพนักงานที่เป็นกันเอง คุยกันได้คอยแนะนำและสอนตลอด
เราเพิ่งเรียนจบปี 4 ฟู้ดไซน์มาสดๆร้อนๆเมื่อ มี.ค. 57
เราเริ่มหางานตามเว็บต่างๆ ด้วยความที่พ่อแม่บอกว่าเรียนอะไรมาก็ลองทำงานทางนั้นไปก่อน
ซึ่งเราคิดออกแค่งานที่เกี่ยวกับโรงงานอาหาร และรู้มาว่างานพวกออฟฟิศก็มีแต่น้อย
ประกอบกับความคิดที่ว่า แม้จะไม่ค่อยชอบงานโรงงาน แต่คิดว่าเราน่าจะทำได้ ไม่ฝืนขนาดนั้นมั้ง
ต่อมาได้ไปสัมภาษณ์จนผ่าน และได้งานที่หนึ่งเป็นโรงงานผลิตอาหารกระป๋อง
วันแรกที่เริ่มทำงาน ยังไม่ได้ลงไปดูโรงงานว่าเค้าทำงานอะไร ยังไง
เลยบอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร แต่รู้สึกแค่ว่าทำไมตัวเองอึดอัด ไม่สบายใจและปวดหัวกลับมาบ้านอย่างไม่รู้สาเหตุ
วันที่สอง ได้ลงไลน์เกือบทั้งวัน เพราะถูกจับให้เทรนงานในฝ่ายผลิตของโรงงาน
การที่ได้เดินดูไลน์ทั่วๆ มันทำให้รู้ตัวเองในวันนี้แหละว่า ไม่ชอบลักษณะของงานในโรงงาน ไม่ชอบไลน์การผลิต
ไม่ชอบสังคมที่มีคนงานมากมายแบบนี้และเหตุผลอื่นๆ เช่น รู้สึกว่างานหนัก ทำตั้ง 6 วัน ไม่มีเวลาว่างเลย เป็นต้น
(ปล.ต้องบอกไว้ก่อนว่า เราค่อนข้างแอนตี้แรงงานหรือคนงาน เพราะรู้สึกว่าส่วนใหญ่จะหน้าตาน่ากลัว โดยเฉพาะผู้ชาย
อาจเป็นเพราะเราเป็นผู้หญิง แล้วพ่อชอบสอนให้ระมัดระวังตัวบ่อยๆ รวมถึงเคยมีประสบการณ์ถูกผู้ชายลักษณะนี้แซวมาก่อน
เราไม่เคยดูถูกพวกเค้าเหล่านั้นนะคะ เชื่อว่าแต่ละบุคคลก็แตกต่างกันไป ในทุกสังคมก็มีทั้งคนดีและคนไม่ดีด้วยกันทั้งนั้น)
ตลอดทางในการกลับบ้านคิดแต่เรื่องนี้มาตลอด คิดจนปวดหัวและเครียดว่า มันไม่ใช่ อยากลาออก
ใช้เวลาคิดอยู่ 2-3 วัน ในการตัดสินใจ พยายามคิดทบทวนดีๆ หาสาเหตุที่แท้จริง
เพราะเริ่มรู้ตัวแล้วว่า เราไม่สามารถที่จะกลับไปทำงานต่อได้
หลายคนคงรู้สึกตลกที่ทำงานแค่สองวันเท่านั้น บ้าหรือเปล่าที่ลาออกเร็วแบบนี้ บลาๆ
แต่เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม รู้แค่ว่าถ้าเราอยู่ทำงานต่อไปเราต้องเครียด ปวดหัว ทรมานและไม่มีความสุขแน่ๆ
สุดท้ายเราเลยตัดสินใจลาออกมา ซึ่งดูเหมือนปัญหาจะจบ เราควรสบายใจและเลิกเครียด
แต่เรากลับนึกถึงพ่อแม่ที่ว่าเราว่า เด็กสมัยนี้ไม่อดทน บอกว่าเราทำตัวแปลก เค้าไม่อยากให้เราออกจากงาน อยากให้ทำต่อ
ทั้งที่ในความรู้สึกเรา เราแค่รู้สึกว่าเจองานที่ยังไม่ใช่ ใจมันไม่ยอมรับ ถ้าทำไปก็ไม่มีความสุข เสียสุขภาพทั้งกายและใจ
ที่รู้สึกแย่อีกอย่างหนึ่งคือ เราต้องขอเงินพ่อแม่ใช้ต่อ ซึ่งไม่อยากทำเลย
ตอนนี้เหมือนตันไปหมด ต้องมาค้นหาตัวเองใหม่ ว่าต้องการอะไรกันแน่
แล้วควรทำอย่างไรต่อไปกับทางเดินข้างหน้า
ตอนนี้แม้แต่ตัวเราเองเรายังไม่เข้าใจและสับสนว่าตกลงเรามีปัญหาอะไร
เลยอยากจะให้ทุกๆคนช่วยแนะนำ เล่าประสบการณ์ หรือแสดงความคิดเห็นแก่เราที
เรื่องที่เราอยากทราบ คือ
1. ตอนนี้เราอยากรู้จักตัวเอง อยากรู้ความต้องการของตัวเองว่ายังไงกันแน่
ซึ่งเรายังหาคำตอบไม่ได้ หลายคนคงคิดว่า ถ้าตัวเองไม่รู้แล้วใครจะตอบได้
แต่เราอยากได้แค่แนวทางที่ทำให้รู้จักตัวเอง และงานที่ต้องการว่าทำยังไงถึงจะรู้ได้
หรือเราต้องลองไปเรื่อยๆ ซึ่งมันก็ไม่ดีนัก ไม่อยากทำให้พ่อแม่ผิดหวังหรือแปลกใจกับเราบ่อยๆ
2. ระหว่างค้นหาตัวเองเกี่ยวกับงานประจำ เรามีความคิดที่อยากจะทำงานหาเงินเอง
เช่น งานพาร์ทไทม์ อยากได้งานพาร์ทไทม์แนวๆ starbuck
หรือคิดว่าพาร์ทไทม์แนวไหนที่น่าสนใจบ้างที่มีรายได้ดีๆหน่อย อยากให้ช่วยแนะนำอ่ะค่ะ
ตอนนี้ในหัวเราคิดถึงเรื่องช่องทางการทำมาหากินตลอด ความคิดแตกแยกย่อยไปหมด
ไม่ว่าจะเป็นงานเกี่ยวข้องกับสายที่เราเรียนมา แต่เปลี่ยนเป็นทำงานออฟฟิศ
หรือว่าทำงานแหวกแนวจากที่เรียน แม้กระทั่งความคิดที่จะทำธุรกิจเกี่ยวกับอาหาร เครื่องดื่ม
สับสนไปหมดเลยค่ะ เราคาดว่าข้อนี้คงเกี่ยวข้องกับข้อ 1. ถ้าเราพอรู้จักตัวเองมากขึ้น
คงมีคำตอบได้มากขึ้น
สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกคนนะคะที่เข้ามาอ่านจนจบ พร้อมทั้งแสดงความคิดเห็นและให้คำแนะนำกันค่ะ
ปัญหาชีวิตของเด็กจบใหม่
ฟู้ดไซน์เป็นสิ่งที่เรามองว่าอยากเรียนในตอนแรกและได้เรียนสมใจ
พ่อเคยเตือนเราว่า ส่วนใหญ่ทำงานโรงงานนะ 6 วันต่อวีค
ตอนนั้นเราคิดว่า คงไหวแหละ น่าจะทำได้
ก็เรียนมาเรื่อยๆ เกรดก็ใช้ได้ไม่แย่
จนกระทั่งปี 3 ตอนซัมเมอร์มีการฝึกงาน เราเริ่มรู้ลางๆแล้วว่า ตัวเองไม่ชอบลงไลน์ผลิต ไม่ชอบงานในโรงงาน
แต่ตอนฝึกงานเรากลับรู้สึกมีความสุขได้ แม้งานจะเยอะ แต่ไม่เครียด อาจเพราะสภาพแวดล้อมโรงงานที่ฝึก
และพี่ๆพนักงานที่เป็นกันเอง คุยกันได้คอยแนะนำและสอนตลอด
เราเพิ่งเรียนจบปี 4 ฟู้ดไซน์มาสดๆร้อนๆเมื่อ มี.ค. 57
เราเริ่มหางานตามเว็บต่างๆ ด้วยความที่พ่อแม่บอกว่าเรียนอะไรมาก็ลองทำงานทางนั้นไปก่อน
ซึ่งเราคิดออกแค่งานที่เกี่ยวกับโรงงานอาหาร และรู้มาว่างานพวกออฟฟิศก็มีแต่น้อย
ประกอบกับความคิดที่ว่า แม้จะไม่ค่อยชอบงานโรงงาน แต่คิดว่าเราน่าจะทำได้ ไม่ฝืนขนาดนั้นมั้ง
ต่อมาได้ไปสัมภาษณ์จนผ่าน และได้งานที่หนึ่งเป็นโรงงานผลิตอาหารกระป๋อง
วันแรกที่เริ่มทำงาน ยังไม่ได้ลงไปดูโรงงานว่าเค้าทำงานอะไร ยังไง
เลยบอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร แต่รู้สึกแค่ว่าทำไมตัวเองอึดอัด ไม่สบายใจและปวดหัวกลับมาบ้านอย่างไม่รู้สาเหตุ
วันที่สอง ได้ลงไลน์เกือบทั้งวัน เพราะถูกจับให้เทรนงานในฝ่ายผลิตของโรงงาน
การที่ได้เดินดูไลน์ทั่วๆ มันทำให้รู้ตัวเองในวันนี้แหละว่า ไม่ชอบลักษณะของงานในโรงงาน ไม่ชอบไลน์การผลิต
ไม่ชอบสังคมที่มีคนงานมากมายแบบนี้และเหตุผลอื่นๆ เช่น รู้สึกว่างานหนัก ทำตั้ง 6 วัน ไม่มีเวลาว่างเลย เป็นต้น
(ปล.ต้องบอกไว้ก่อนว่า เราค่อนข้างแอนตี้แรงงานหรือคนงาน เพราะรู้สึกว่าส่วนใหญ่จะหน้าตาน่ากลัว โดยเฉพาะผู้ชาย
อาจเป็นเพราะเราเป็นผู้หญิง แล้วพ่อชอบสอนให้ระมัดระวังตัวบ่อยๆ รวมถึงเคยมีประสบการณ์ถูกผู้ชายลักษณะนี้แซวมาก่อน
เราไม่เคยดูถูกพวกเค้าเหล่านั้นนะคะ เชื่อว่าแต่ละบุคคลก็แตกต่างกันไป ในทุกสังคมก็มีทั้งคนดีและคนไม่ดีด้วยกันทั้งนั้น)
ตลอดทางในการกลับบ้านคิดแต่เรื่องนี้มาตลอด คิดจนปวดหัวและเครียดว่า มันไม่ใช่ อยากลาออก
ใช้เวลาคิดอยู่ 2-3 วัน ในการตัดสินใจ พยายามคิดทบทวนดีๆ หาสาเหตุที่แท้จริง
เพราะเริ่มรู้ตัวแล้วว่า เราไม่สามารถที่จะกลับไปทำงานต่อได้
หลายคนคงรู้สึกตลกที่ทำงานแค่สองวันเท่านั้น บ้าหรือเปล่าที่ลาออกเร็วแบบนี้ บลาๆ
แต่เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม รู้แค่ว่าถ้าเราอยู่ทำงานต่อไปเราต้องเครียด ปวดหัว ทรมานและไม่มีความสุขแน่ๆ
สุดท้ายเราเลยตัดสินใจลาออกมา ซึ่งดูเหมือนปัญหาจะจบ เราควรสบายใจและเลิกเครียด
แต่เรากลับนึกถึงพ่อแม่ที่ว่าเราว่า เด็กสมัยนี้ไม่อดทน บอกว่าเราทำตัวแปลก เค้าไม่อยากให้เราออกจากงาน อยากให้ทำต่อ
ทั้งที่ในความรู้สึกเรา เราแค่รู้สึกว่าเจองานที่ยังไม่ใช่ ใจมันไม่ยอมรับ ถ้าทำไปก็ไม่มีความสุข เสียสุขภาพทั้งกายและใจ
ที่รู้สึกแย่อีกอย่างหนึ่งคือ เราต้องขอเงินพ่อแม่ใช้ต่อ ซึ่งไม่อยากทำเลย
ตอนนี้เหมือนตันไปหมด ต้องมาค้นหาตัวเองใหม่ ว่าต้องการอะไรกันแน่
แล้วควรทำอย่างไรต่อไปกับทางเดินข้างหน้า
ตอนนี้แม้แต่ตัวเราเองเรายังไม่เข้าใจและสับสนว่าตกลงเรามีปัญหาอะไร
เลยอยากจะให้ทุกๆคนช่วยแนะนำ เล่าประสบการณ์ หรือแสดงความคิดเห็นแก่เราที
เรื่องที่เราอยากทราบ คือ
1. ตอนนี้เราอยากรู้จักตัวเอง อยากรู้ความต้องการของตัวเองว่ายังไงกันแน่
ซึ่งเรายังหาคำตอบไม่ได้ หลายคนคงคิดว่า ถ้าตัวเองไม่รู้แล้วใครจะตอบได้
แต่เราอยากได้แค่แนวทางที่ทำให้รู้จักตัวเอง และงานที่ต้องการว่าทำยังไงถึงจะรู้ได้
หรือเราต้องลองไปเรื่อยๆ ซึ่งมันก็ไม่ดีนัก ไม่อยากทำให้พ่อแม่ผิดหวังหรือแปลกใจกับเราบ่อยๆ
2. ระหว่างค้นหาตัวเองเกี่ยวกับงานประจำ เรามีความคิดที่อยากจะทำงานหาเงินเอง
เช่น งานพาร์ทไทม์ อยากได้งานพาร์ทไทม์แนวๆ starbuck
หรือคิดว่าพาร์ทไทม์แนวไหนที่น่าสนใจบ้างที่มีรายได้ดีๆหน่อย อยากให้ช่วยแนะนำอ่ะค่ะ
ตอนนี้ในหัวเราคิดถึงเรื่องช่องทางการทำมาหากินตลอด ความคิดแตกแยกย่อยไปหมด
ไม่ว่าจะเป็นงานเกี่ยวข้องกับสายที่เราเรียนมา แต่เปลี่ยนเป็นทำงานออฟฟิศ
หรือว่าทำงานแหวกแนวจากที่เรียน แม้กระทั่งความคิดที่จะทำธุรกิจเกี่ยวกับอาหาร เครื่องดื่ม
สับสนไปหมดเลยค่ะ เราคาดว่าข้อนี้คงเกี่ยวข้องกับข้อ 1. ถ้าเราพอรู้จักตัวเองมากขึ้น
คงมีคำตอบได้มากขึ้น
สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกคนนะคะที่เข้ามาอ่านจนจบ พร้อมทั้งแสดงความคิดเห็นและให้คำแนะนำกันค่ะ