ลองแต่งฟิกสั้นๆ มาให้อ่านกันครับ ถ้าผิดพลาดยังไงก็ขออภัยด้วยนะครับ
ฮารุ : เค้าสินะ ที่เป็นเพื่อนกับริน
โซสึ : นายสินะที่ทำให้รินร้องไห้
พร้อมกัน: ฉันไม่ยอมยกรินให้นายแน่
แล้วทั้งสองก็เดินสวนกันไปพร้อมกับออร่าที่แสนน่ากลัวเกินกว่าที่จะบรรยายได้
หลังจากนั้น ฮารุก็เดินมาเห็นมาโกะที่กำลังให้แมวเลียจมูกอยู่ มาโกะมองมาทางฮารุแล้วพูดว่า
มาโกะ : งั้นเดี๋ยวเราไปกินไอติมกันเถอะ
ฮารุ : อื้ม(ตอบรับด้วยความเขินอาย แต่หน้ายังเหมือนเดิม)
จากนั้นทั้งสองก็เดินไปยังร้านไอติมและซื้อไอติมแบ่งกันทาน งุงิงุงิ
ไม่รู้โชคชะตากลั่นแกล้งหรือว่าเป็นความบังเอิญ ทั้ง 4 มาพบกันโดยบังเอิญ
ริน : ฮารุมาทำอะไรน่ะ
มาโกะตอบ มาโกะ : มาซื้อไอติมอ่ะ นายล่ะ
โซสึเป็นคนแย่งตอบ โซสึ : มากินของที่รินชอบน่ะสิ
บรรยากาศคุกรุ่นเริ่มมา มาโกะเห็นท่าไม่ดีเลยขอตัวกลับก่อนพร้อมทั้งลากมือฮารุที่อยู่ในสภาพไร้วิญญาณตามไปด้วย แล้วทั้ง 4 ก็เดินสวนกันไป พร้อมทั้งสายลมที่พัดโชยมา และเสียงคลื่นซัดชายฝั่ง ท่ามกลางพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน
หลังจากกลับมาถึงบ้าน ฮารุก็รีบลงไปแช่น้ำในอ่างทันที ทิ้งมาโกะให้รออยู่หน้าประตู มาโกะเห็นอย่างนั้นจึงตะโกนบอกว่า
มาโกะ : งั้นเดี๋ยวฉันกลับบ้านก่อนนะ
มาโกะไม่ได้ยินเสียงตอบกลับมาจึงเดินหันหลังกลับบ้านไป
ด้านรินและโซสึเกะ หลังจากทานอาหารเรียบร้อยก็กลับหอทันที ผผผผผ
โซสึ : ไม่ได้มากินนานด้วยกันนานเลยนะ ยังอร่อยเหมือนเดิมไหม
ริน : อื้ม
โซสึพูดสวนกลับไปโดยทันที
โซสึ : แล้วมิตรภาพของเราล่ะยังเหมือนเดิมไหม
ริน : เอ๋! รินชะงักไปครู่หนึ่งก่อนตอบกลับว่า อื้ม
โซสึทำสีหน้าโล่งอกแบบโจ่งแจ้ง ก่อนจะตอบกลับไปว่า
โซสึ : งั้นต่อจากนี้เราก็มาทำให้สายสัมพันธ์ของเราแน่นแฟ้นขึ้นเถอะ
รินไม่ตอบอะไร ปล่อยให้บรรยากาศนั้นผ่านไป พร้อมทั้งปล่อยให้โซสึเดินยิ้มออกจากห้องตนไป
ด้านมาโกะหลังกลับมาบ้านแล้วก็เป็นห่วงฮารุ จึงตัดสินใจจะลองโทรไปถามดู
ตรู้ด....ด ด ด กริ๊ก
มาโกะ : ฮารุ ดีจังที่รับสาย นายเป็นอะไรหรือเปล่า ดูซึมๆ นะ
ฮารุ : เปล่านี่
มาโกะ : อ้อ งั้นเหรอ พรุ่งนี้ไปกินน้ำแข็งไสด้วยกันนะ
ฮารุ : อื้ม
มาโกะ : แล้วเจอกัน ราตรีสวัสดิ์
ฮารุกดวางสายพร้อมทั้งนึกถึงน้ำแข็งไสวันพรุ่งนี้...
เช้าวันรุ่งขึ้น มาโกะโตะแวะมาหาฮารุที่บ้าน เพื่อจะไปกินน้ำแข็งไสตามที่ได้ตกลงกันไว้
มาโกะ : ฮารุฉันมารับแล้วนะ
ฮารุ : อื้ม
หลังจากฮารุเปิดประตูออกมา มาโกะก็บอกกำหนดการของวันนี้
มาโกะ : วันนี้เราเข้าไปในเมืองกันเถอะ
ฮารุ : น้ำแข็งไส?
มาโกะ : นานๆ ไปเปลี่ยนบรรยากาศกันบ้างก็ดีนะ ส่วนเรื่องน้ำแข็งไสฉันยังไม่ลืมหรอก
ฮารุ : อื้ม
จากนั้นทั้งสองก็พากันนั่งรถไฟเข้าไปในเมือง
ด้านโซสึเกะ ก็แวะมาหารินที่ห้องตั้งแต่เช้า แล้วก็ชวนรินไปข้างนอกเช่นกัน
โซสึ : เราไปเที่ยวในเมืองกันหน่อยไหม
ริน : หา
โซสึ : อุตส่าห์ได้มาอยู่โรงเรียนเดียวกันแล้ว ก็น่าจะทำความสนิทสนมกันให้มากกว่านี้หน่อยสิ
ริน : ก็ได้ นายนี่น่ารำคาญจริงๆ เลย
ด้านรินและโซสึก็พากันนั่งรถไฟเข้าไปในเมืองเช่นกัน
ไม่รู้โชคชะตาจะกลั่นแกล้งกันไปถึงไหน ทั้ง 4 คนมาเจอกันที่สถานีรถไฟในตัวเมืองโดยบังเอิญอีกครั้ง
โซสึ : นั่น เพื่อนของนายใช่ไหม
ริน : (รินยังไม่ทันเห็นจึงลองมองไปดู) อ้อ ใช่แล้วล่ะ
ริน : ฮารุ มาโกโตะ พวกนายก็มาเที่ยวเหมือนกันเหรอ
มาโกะ : อ้อ ฉันชวนฮารุมากินน้ำแข็งไสน่ะ ก็เลยอยากจะเปลี่ยนบรรยากาศมาเที่ยวในเมืองด้วย
ฮารุ : อื้ม(ฮารุพยักหน้าเล็กน้อย)
อยู่ๆ โซสึเกะก็โผล่พรวดเข้ามาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว
โซสึเกะ : ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วทำไมเราไม่ไปด้วยกันซะเลยล่ะ จะได้ทำความรู้จักกันด้วย
มาโกะมองหน้าฮารุที่ยังคงทำหน้านิ่งแต่สีหน้าไม่ได้ขัดข้องอะไร จึงตอบไปว่า
มาโกะ : ดีเลย จะได้ทำความรู้จักกันด้วย
ด้านรินเห็นฮารุเงียบๆ จึงถามกลับไปว่า
ริน : ฮารุล่ะว่าไง
ฮารุ : อื้ม
โซสึเกะ : งั้นวันนี้เรา 4 คนไปเที่ยวด้วยกันนะ
ระหว่างเดินกันไปเรื่อยๆ ตามประสาหนุ่มๆ โซสึก็เริ่มแนะนำตัวและเล่าเรื่องในอดีตของตนกับรินให้มาโกะกับฮารุฟัง มาโกะสังเกตุเห็นจึงถามฮารุไปว่า
มาโกะ : ฮารุเป็นอะไรหรือเปล่า
ฮารุ : เปล่านี่
โซสึ : ฮารุเงียบอย่างนี้ตลอดเลยเหรอ
ริน : เออ ก็ปกติล่ะ
โซสึ : อ้อ งั้นเหรอ นึกว่าฮารุไม่พอใจเราซะอีก แต่ก็นึกไม่ออกเลยแฮะว่าไปทำอะไรไว้หรือเปล่า
มาโกะเห็นท่าทางไม่ดีจึงขอปลีกตัวกลับก่อน
มาโกะ : ดูเหมือนจะได้เวลากลับแล้วสินะ ขอตัวก่อนละกัน
ริน : อ้า นั่นสินะ แล้วไว้เจอกันอีกนะ ฮารุด้วย
ฮารุ : อื้ม
โซสึ : แล้วมาเที่ยวด้วยกันอีกนะ
จากนั้นทั้ง 4 ก็แยกกันไป
ระหว่างทางนั่งรถไฟกลับ มาโกโตะเห็นฮารุเงียบผิดปกติจึงถามด้วยความหวังดี
มาโกะ : นายไม่สบายหรือเปล่า
ฮารุ : เปล่า
มาโกะ : ถ้ามีอะไรก็บอกฉันได้นะ
ฮารุ : อื้ม (ฮารุตอบกลับมาพร้อมกับผงกหัวเล็กน้อย)
หลังจากนั้นทั้งสองก็เงียบกันไปตลอดทางจนถึงสถานีและแยกย้ายกันกลับบ้าน ปล่อยให้บรรยากาศตรึงเครียดยังคงอยู่
ด้านรินและโซสึเกะ หลังจากกลับมาโซสึเกะก็เข้ามาหารินที่ห้อง
โซสึ : นายรู้จักพวกเค้ามานานแค่ไหนน่ะ
ริน : น่าจะประมาณปีล่ะมั้ง
โซสึ : แล้วถ้าเทียบกันแล้ว นายให้ความสำคัญกับใครมากกว่ากัน
ริน : หา นายจะถามทำไม
โซสึ : ก็แค่อยากถามดูน่ะ ช่างเถอะ
จากนั้นโซสึเกะก็เริ่มถามคำถามรุกรินต่อโดยทันที
โซสึ : นี่ นายคิดว่าเราจะกลับมาสนิทกันเหมือนเดิมได้ไหม ถามจริงๆ
ริน : หา
โซสึ : ก็เราไม่ได้เจอกันมานานแล้วนี่ หลายๆ อย่างก็น่าจะเปลี่ยนไป
ริน : ฉันไม่รู้หรอกนะ ฉันรู้แค่ว่าตอนนี้เราเป็นเพื่อนร่วมทีม ร่วมชมรมและโรงเรียนเดียวกัน แค่นั้น
โซสึ : นั่นสินะ
หลังจากได้ยินประโยคนั้นโซสึเกะก็เปิดประตูแล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่กล่าวคำใดๆ...
ฮารุรู้สึกแปลกๆ ที่มาโกโตะไม่มาหาตนหลายวันแล้ว จึงลองนั่งทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าตนทำอะไรผิดไป จีงตัดสินใจแวะไปหามาโกะที่บ้าน
ฮารุ : ขอรบกวนด้วยครับ
แม่ของมาโกโตะ : จ้า มาโกโตะอยู่บนห้องแน่ะ เดี๋ยวป้าไปเรียกให้นะจ๊ะ
ฮารุ : ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมขึ้นไปหาเอง
แม่ของมาโกโตะ : งั้นก็เชิญเลยจ้า
ฮารุ : ครับ
ฮารุเดินขึ้นไปหามาโกโตะแบบไม่ทันได้บอกกล่าว พอได้ยินเสียงเคาะประตูมาโกโตะก็เปิดประตูออกมาทันที และพบว่าเป็นฮารุ จึงร้องด้วยเสียงตกใจ
มาโกะ : ฮารู้!(เสียงสูง)
ฮารุ : อื้ม
มาโกะ : มีอะไรเหรอ
ฮารุ : เปล่า
......จากนั้นทั้งสองก็เงียบไป
มาโกะ : เข้ามาในห้องก่อนสิ(ตอนนี้ทั้งสองยังยืนอยู่ที่หน้าประตู)
ฮารุ : รบกวนด้วยนะครับ
มาโกะ : นั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวไปหาน้ำมาให้
ฮารุ : อื้ม
หลังจากดื่มน้ำไปได้สักพัก มาโกะเห็นว่าฮารุยังเงียบอยู่จึงออกปากถามฮารุ
มาโกะ : มีอะไรหรือเปล่า
ฮารุเมื่อถูกถามซ้ำอีกครั้งจึงตอบกลับไปว่า ฮารุ : อื้ม
แล้วก็เริ่มพูดออกมาทันที
ฮารุ : นายโกรธอะไรฉันหรือเปล่า
พอได้ยินอยางนั้นมาโกะก็ทำตาโตด้วยอาการอึ้ง แล้วพูดไปว่า
มาโกะ : ทำไมนายถึงคิดอย่างนั้นล่ะ
ฮารุ : ก็นายไม่มาหาฉันอีกเลยหลังจากวันนั้นนี่
มาโกโตะ : อ้อ ฉันนึกว่านายไม่สบายใจก็เลยไม่อยากไปกวนน่ะ เห็นพักนี้ซึม
ฮารุพอได้ยินดังนั้นก็มีน้ำปริ่มๆ มาที่ตาโดยไม่รู้ตัว อาจเพราะโล่งอกนึกว่าโดนเกลียดแล้วหรือเพราะอีกอารมณ์นึงที่อัดอั้นในใจก็ไม่ทราบ
มาโกะพอเห็นดังนั้นก็ขยับเข้าไปใกล้ๆ แล้วเอามือลูบหัว คล้ายกับจะบอกว่าไม่เป็นไรนะ พอมาโกะเริ่มลูบหัวน้ำตาก็เริ่มไหลออกมามากขึ้น
มาโกะที่ไม่รู้จะทำยังไงจึงได้แต่นั่งอยู่ข้างๆ เงียบๆ สักพักฮารุก็เริ่มพูดขึ้นว่า
ฮารุ : หลายวันมานี้ฉันเห็นเพื่อนใหม่ของรินแล้วมันรู้สึกอึดอัดน่ะ
มาโกะ : งั้นเหรอ
มาโกะที่พอได้ฟังดังนั้นก็เลยพอจะเข้าใจเหตุการณ์และเริ่มคุยกับฮารุ
มาโกะ : อ้อ เรื่องนั้นเองสินะ ฮารุน่าจะรู้สึกว่ารินเป็นคนสำคัญ พอมีคนมาบอกว่ารู้เรื่องของรินมากกว่าก็เลยรู้สึกอึดอัดสินะ ไม่ว่าใครจะมาก่อนมาหลัง เพื่อนก็คือเพื่อนน่ะเแหละ ไม่ต้องไปคิดมากหรอก
ฮารุพอได้ยินมาโกะพูดอย่างนั้นก็เริ่มพยักหน้าตอบรับ แลัวพูดกลับไปว่า
ฮารุ : ขอบใจนะ
มาโกะ : เรื่องแค่นี้เอง
แล้วก็ยิ้มกลับมาด้วยรอยยิ้มอบอุ่น จนทำให้ฮารุเผยรอยยิ้มเล็กๆ...
รินเริ่มผิดสังเกตุ ทั้งตอนที่เจอกันที่ชมรมหรือเดินสวนกัน โซสึเกะไม่ยอมมองมาทางตนเลย ทำให่ตนรู้สึกโมโหจนฟิวส์ขาด วันหนึ่งรินจึงบุกไปที่ห้องของโซสึเกะ หลังจากเคาะประตูก็มีเสียงประตูเปิดออก
โซสึ : รินหรอกเหรอ เข้ามาสิ
ริน : เออ
โซสึ : มีอะไรงั้นเหรอ ถึงมาหากันได้
รินพยายามข่มอารมณ์ไว้แล้วพูดกลับไปว่า
ริน : นายหลบหน้าฉันใช่ไหม
โซสึ : เอ๋ เปล่านี่
ริน : แต่ฉันว่านายหลบหน้าฉันแน่ๆ
โซสึ : เปล่านี่ นายก็เคยพูดเองนี่นาว่าเราแค่เพื่อนร่วมชมรมกัน โรงเรียนเดียวกันเท่านั้น ไม่ใช่เหรอ
รินพยายามกำหมัดเอาไว้อย่างแรงเพื่อระงับอารมณ์อย่างที่สุด ก่อนจะพยายามพูดกลับไปแบบปกติ
ริน : ก็จริงนี่ เราก็เป็นเพื่อนร่วมชมรมเดียวกัน โรงเรียนเดียวกันนี่นา ฉันพูดอะไรผิดงั้นเหรอ
โซสึเกะพอได้ฟังรินย้ำอีกครั้งก็เริ่มแสดงท่าทางฉุนเฉียวและขึ้นเสียงบ้าง
โซสึ : พูดอะไรผิดงั้นเหรอ ถามมาได้ไง นายไม่นึกถึงความรู้สึกฉันเลยสินะ
สำหรับนายฉันอาจเป็นแค่เพื่อนสมัยประถม แต่สำหรับฉันนายสำคัญมากณุ้ไหม
พอได้ฟังอย่างนั้น รินก็ได้แต่อึ้งไปไม่พูดอะไร พอตั้งสติได้ รินจึงพูดขึ้นมาว่า
ริน : โทษทีนะ ที่ฉันไม่แคร์ความรู้สึกนายจริงๆ แต่ที่ฉันพูดไป ฉันคิดอย่างนั้นจริงๆ นะ ถ้ามันจะทำให้นายรู้สึกไม่ดีก็ขอโทษด้วย
โซสึเกะที่ได้ฟังรินพูดอย่างนั้นก็เริ่มผ่อนคลายลง และซักพักก็เริ่มรู้สึกว่ามีอะไรซึมๆที่ข้างตา แต่รินก็รีบพูดต่โดยทันที
ริน : ตอนนี้เราเป็นเพื่อนร่วมทีม ร่วมชมรมและโรงเรียนเดียวกันแล้ว ไม่ว่าอดีตที่ผ่านมาเราจะเคยรู้จักกันมาก่อนไหม ไม่สิเราเคยเป็นเพื่อนกันสมัยประถม เรื่องนั้นเป็นเรื่องจริงๆ แต่วาจากนี้ไปเราจะต้องใช้ชีวิตอยู่ในทีมเดียวกัน เพราะฉะนั้นเรามาสร้างมิตรภาพครั้งใหม่กันเถอะ ให้เป็นมิตรภาพที่เราจะไม่มีวันลิมไปตลอดชีวิตเลย เรามาสู้ไปด้วยกันนะ
โซสึ : ได้สิ ฉันจะต้องเป็นแชมป์ให้ได้เลย
ริน : อืม เรามาพยายามกันเถอะ
รินพูดพร้อมกับร้อยยิ้มเล็ก....
จบแล้วครับ สั้นจริงๆ เนอะ ก็ตามกระแสช่วงนี้ล่ะ 555 เนี่ยขนาดโซสึเกะยังไม่มีบทเลยนะเนี่ย รูปภาพก็เอามาแปะเพื่อไม่ให้มันโล่งเฉยๆ ครับ อาจจะไม่ค่อยเกี่ยวกับเรื่องเท่าไหร่ ที่จริงอยากให้มีมาม่ากว่านี้ แต่ความสามารถไม่ถึง ติชมกันได้ตามอัธยาศัยเลยครับ
ฟิกสั้นๆ ต้อนรับ Free! Eternal Summer ( Haru Mako Rin Sosuke)
ฮารุ : เค้าสินะ ที่เป็นเพื่อนกับริน
โซสึ : นายสินะที่ทำให้รินร้องไห้
พร้อมกัน: ฉันไม่ยอมยกรินให้นายแน่
แล้วทั้งสองก็เดินสวนกันไปพร้อมกับออร่าที่แสนน่ากลัวเกินกว่าที่จะบรรยายได้
หลังจากนั้น ฮารุก็เดินมาเห็นมาโกะที่กำลังให้แมวเลียจมูกอยู่ มาโกะมองมาทางฮารุแล้วพูดว่า
มาโกะ : งั้นเดี๋ยวเราไปกินไอติมกันเถอะ
ฮารุ : อื้ม(ตอบรับด้วยความเขินอาย แต่หน้ายังเหมือนเดิม)
จากนั้นทั้งสองก็เดินไปยังร้านไอติมและซื้อไอติมแบ่งกันทาน งุงิงุงิ
ไม่รู้โชคชะตากลั่นแกล้งหรือว่าเป็นความบังเอิญ ทั้ง 4 มาพบกันโดยบังเอิญ
ริน : ฮารุมาทำอะไรน่ะ
มาโกะตอบ มาโกะ : มาซื้อไอติมอ่ะ นายล่ะ
โซสึเป็นคนแย่งตอบ โซสึ : มากินของที่รินชอบน่ะสิ
บรรยากาศคุกรุ่นเริ่มมา มาโกะเห็นท่าไม่ดีเลยขอตัวกลับก่อนพร้อมทั้งลากมือฮารุที่อยู่ในสภาพไร้วิญญาณตามไปด้วย แล้วทั้ง 4 ก็เดินสวนกันไป พร้อมทั้งสายลมที่พัดโชยมา และเสียงคลื่นซัดชายฝั่ง ท่ามกลางพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน
หลังจากกลับมาถึงบ้าน ฮารุก็รีบลงไปแช่น้ำในอ่างทันที ทิ้งมาโกะให้รออยู่หน้าประตู มาโกะเห็นอย่างนั้นจึงตะโกนบอกว่า
มาโกะ : งั้นเดี๋ยวฉันกลับบ้านก่อนนะ
มาโกะไม่ได้ยินเสียงตอบกลับมาจึงเดินหันหลังกลับบ้านไป
ด้านรินและโซสึเกะ หลังจากทานอาหารเรียบร้อยก็กลับหอทันที ผผผผผ
โซสึ : ไม่ได้มากินนานด้วยกันนานเลยนะ ยังอร่อยเหมือนเดิมไหม
ริน : อื้ม
โซสึพูดสวนกลับไปโดยทันที
โซสึ : แล้วมิตรภาพของเราล่ะยังเหมือนเดิมไหม
ริน : เอ๋! รินชะงักไปครู่หนึ่งก่อนตอบกลับว่า อื้ม
โซสึทำสีหน้าโล่งอกแบบโจ่งแจ้ง ก่อนจะตอบกลับไปว่า
โซสึ : งั้นต่อจากนี้เราก็มาทำให้สายสัมพันธ์ของเราแน่นแฟ้นขึ้นเถอะ
รินไม่ตอบอะไร ปล่อยให้บรรยากาศนั้นผ่านไป พร้อมทั้งปล่อยให้โซสึเดินยิ้มออกจากห้องตนไป
ด้านมาโกะหลังกลับมาบ้านแล้วก็เป็นห่วงฮารุ จึงตัดสินใจจะลองโทรไปถามดู
ตรู้ด....ด ด ด กริ๊ก
มาโกะ : ฮารุ ดีจังที่รับสาย นายเป็นอะไรหรือเปล่า ดูซึมๆ นะ
ฮารุ : เปล่านี่
มาโกะ : อ้อ งั้นเหรอ พรุ่งนี้ไปกินน้ำแข็งไสด้วยกันนะ
ฮารุ : อื้ม
มาโกะ : แล้วเจอกัน ราตรีสวัสดิ์
ฮารุกดวางสายพร้อมทั้งนึกถึงน้ำแข็งไสวันพรุ่งนี้...
เช้าวันรุ่งขึ้น มาโกะโตะแวะมาหาฮารุที่บ้าน เพื่อจะไปกินน้ำแข็งไสตามที่ได้ตกลงกันไว้
มาโกะ : ฮารุฉันมารับแล้วนะ
ฮารุ : อื้ม
หลังจากฮารุเปิดประตูออกมา มาโกะก็บอกกำหนดการของวันนี้
มาโกะ : วันนี้เราเข้าไปในเมืองกันเถอะ
ฮารุ : น้ำแข็งไส?
มาโกะ : นานๆ ไปเปลี่ยนบรรยากาศกันบ้างก็ดีนะ ส่วนเรื่องน้ำแข็งไสฉันยังไม่ลืมหรอก
ฮารุ : อื้ม
จากนั้นทั้งสองก็พากันนั่งรถไฟเข้าไปในเมือง
ด้านโซสึเกะ ก็แวะมาหารินที่ห้องตั้งแต่เช้า แล้วก็ชวนรินไปข้างนอกเช่นกัน
โซสึ : เราไปเที่ยวในเมืองกันหน่อยไหม
ริน : หา
โซสึ : อุตส่าห์ได้มาอยู่โรงเรียนเดียวกันแล้ว ก็น่าจะทำความสนิทสนมกันให้มากกว่านี้หน่อยสิ
ริน : ก็ได้ นายนี่น่ารำคาญจริงๆ เลย
ด้านรินและโซสึก็พากันนั่งรถไฟเข้าไปในเมืองเช่นกัน
ไม่รู้โชคชะตาจะกลั่นแกล้งกันไปถึงไหน ทั้ง 4 คนมาเจอกันที่สถานีรถไฟในตัวเมืองโดยบังเอิญอีกครั้ง
โซสึ : นั่น เพื่อนของนายใช่ไหม
ริน : (รินยังไม่ทันเห็นจึงลองมองไปดู) อ้อ ใช่แล้วล่ะ
ริน : ฮารุ มาโกโตะ พวกนายก็มาเที่ยวเหมือนกันเหรอ
มาโกะ : อ้อ ฉันชวนฮารุมากินน้ำแข็งไสน่ะ ก็เลยอยากจะเปลี่ยนบรรยากาศมาเที่ยวในเมืองด้วย
ฮารุ : อื้ม(ฮารุพยักหน้าเล็กน้อย)
อยู่ๆ โซสึเกะก็โผล่พรวดเข้ามาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว
โซสึเกะ : ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วทำไมเราไม่ไปด้วยกันซะเลยล่ะ จะได้ทำความรู้จักกันด้วย
มาโกะมองหน้าฮารุที่ยังคงทำหน้านิ่งแต่สีหน้าไม่ได้ขัดข้องอะไร จึงตอบไปว่า
มาโกะ : ดีเลย จะได้ทำความรู้จักกันด้วย
ด้านรินเห็นฮารุเงียบๆ จึงถามกลับไปว่า
ริน : ฮารุล่ะว่าไง
ฮารุ : อื้ม
โซสึเกะ : งั้นวันนี้เรา 4 คนไปเที่ยวด้วยกันนะ
ระหว่างเดินกันไปเรื่อยๆ ตามประสาหนุ่มๆ โซสึก็เริ่มแนะนำตัวและเล่าเรื่องในอดีตของตนกับรินให้มาโกะกับฮารุฟัง มาโกะสังเกตุเห็นจึงถามฮารุไปว่า
มาโกะ : ฮารุเป็นอะไรหรือเปล่า
ฮารุ : เปล่านี่
โซสึ : ฮารุเงียบอย่างนี้ตลอดเลยเหรอ
ริน : เออ ก็ปกติล่ะ
โซสึ : อ้อ งั้นเหรอ นึกว่าฮารุไม่พอใจเราซะอีก แต่ก็นึกไม่ออกเลยแฮะว่าไปทำอะไรไว้หรือเปล่า
มาโกะเห็นท่าทางไม่ดีจึงขอปลีกตัวกลับก่อน
มาโกะ : ดูเหมือนจะได้เวลากลับแล้วสินะ ขอตัวก่อนละกัน
ริน : อ้า นั่นสินะ แล้วไว้เจอกันอีกนะ ฮารุด้วย
ฮารุ : อื้ม
โซสึ : แล้วมาเที่ยวด้วยกันอีกนะ
จากนั้นทั้ง 4 ก็แยกกันไป
ระหว่างทางนั่งรถไฟกลับ มาโกโตะเห็นฮารุเงียบผิดปกติจึงถามด้วยความหวังดี
มาโกะ : นายไม่สบายหรือเปล่า
ฮารุ : เปล่า
มาโกะ : ถ้ามีอะไรก็บอกฉันได้นะ
ฮารุ : อื้ม (ฮารุตอบกลับมาพร้อมกับผงกหัวเล็กน้อย)
หลังจากนั้นทั้งสองก็เงียบกันไปตลอดทางจนถึงสถานีและแยกย้ายกันกลับบ้าน ปล่อยให้บรรยากาศตรึงเครียดยังคงอยู่
ด้านรินและโซสึเกะ หลังจากกลับมาโซสึเกะก็เข้ามาหารินที่ห้อง
โซสึ : นายรู้จักพวกเค้ามานานแค่ไหนน่ะ
ริน : น่าจะประมาณปีล่ะมั้ง
โซสึ : แล้วถ้าเทียบกันแล้ว นายให้ความสำคัญกับใครมากกว่ากัน
ริน : หา นายจะถามทำไม
โซสึ : ก็แค่อยากถามดูน่ะ ช่างเถอะ
จากนั้นโซสึเกะก็เริ่มถามคำถามรุกรินต่อโดยทันที
โซสึ : นี่ นายคิดว่าเราจะกลับมาสนิทกันเหมือนเดิมได้ไหม ถามจริงๆ
ริน : หา
โซสึ : ก็เราไม่ได้เจอกันมานานแล้วนี่ หลายๆ อย่างก็น่าจะเปลี่ยนไป
ริน : ฉันไม่รู้หรอกนะ ฉันรู้แค่ว่าตอนนี้เราเป็นเพื่อนร่วมทีม ร่วมชมรมและโรงเรียนเดียวกัน แค่นั้น
โซสึ : นั่นสินะ
หลังจากได้ยินประโยคนั้นโซสึเกะก็เปิดประตูแล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่กล่าวคำใดๆ...
ฮารุรู้สึกแปลกๆ ที่มาโกโตะไม่มาหาตนหลายวันแล้ว จึงลองนั่งทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา แต่ก็ยังไม่เข้าใจว่าตนทำอะไรผิดไป จีงตัดสินใจแวะไปหามาโกะที่บ้าน
ฮารุ : ขอรบกวนด้วยครับ
แม่ของมาโกโตะ : จ้า มาโกโตะอยู่บนห้องแน่ะ เดี๋ยวป้าไปเรียกให้นะจ๊ะ
ฮารุ : ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมขึ้นไปหาเอง
แม่ของมาโกโตะ : งั้นก็เชิญเลยจ้า
ฮารุ : ครับ
ฮารุเดินขึ้นไปหามาโกโตะแบบไม่ทันได้บอกกล่าว พอได้ยินเสียงเคาะประตูมาโกโตะก็เปิดประตูออกมาทันที และพบว่าเป็นฮารุ จึงร้องด้วยเสียงตกใจ
มาโกะ : ฮารู้!(เสียงสูง)
ฮารุ : อื้ม
มาโกะ : มีอะไรเหรอ
ฮารุ : เปล่า
......จากนั้นทั้งสองก็เงียบไป
มาโกะ : เข้ามาในห้องก่อนสิ(ตอนนี้ทั้งสองยังยืนอยู่ที่หน้าประตู)
ฮารุ : รบกวนด้วยนะครับ
มาโกะ : นั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวไปหาน้ำมาให้
ฮารุ : อื้ม
หลังจากดื่มน้ำไปได้สักพัก มาโกะเห็นว่าฮารุยังเงียบอยู่จึงออกปากถามฮารุ
มาโกะ : มีอะไรหรือเปล่า
ฮารุเมื่อถูกถามซ้ำอีกครั้งจึงตอบกลับไปว่า ฮารุ : อื้ม
แล้วก็เริ่มพูดออกมาทันที
ฮารุ : นายโกรธอะไรฉันหรือเปล่า
พอได้ยินอยางนั้นมาโกะก็ทำตาโตด้วยอาการอึ้ง แล้วพูดไปว่า
มาโกะ : ทำไมนายถึงคิดอย่างนั้นล่ะ
ฮารุ : ก็นายไม่มาหาฉันอีกเลยหลังจากวันนั้นนี่
มาโกโตะ : อ้อ ฉันนึกว่านายไม่สบายใจก็เลยไม่อยากไปกวนน่ะ เห็นพักนี้ซึม
ฮารุพอได้ยินดังนั้นก็มีน้ำปริ่มๆ มาที่ตาโดยไม่รู้ตัว อาจเพราะโล่งอกนึกว่าโดนเกลียดแล้วหรือเพราะอีกอารมณ์นึงที่อัดอั้นในใจก็ไม่ทราบ
มาโกะพอเห็นดังนั้นก็ขยับเข้าไปใกล้ๆ แล้วเอามือลูบหัว คล้ายกับจะบอกว่าไม่เป็นไรนะ พอมาโกะเริ่มลูบหัวน้ำตาก็เริ่มไหลออกมามากขึ้น
มาโกะที่ไม่รู้จะทำยังไงจึงได้แต่นั่งอยู่ข้างๆ เงียบๆ สักพักฮารุก็เริ่มพูดขึ้นว่า
ฮารุ : หลายวันมานี้ฉันเห็นเพื่อนใหม่ของรินแล้วมันรู้สึกอึดอัดน่ะ
มาโกะ : งั้นเหรอ
มาโกะที่พอได้ฟังดังนั้นก็เลยพอจะเข้าใจเหตุการณ์และเริ่มคุยกับฮารุ
มาโกะ : อ้อ เรื่องนั้นเองสินะ ฮารุน่าจะรู้สึกว่ารินเป็นคนสำคัญ พอมีคนมาบอกว่ารู้เรื่องของรินมากกว่าก็เลยรู้สึกอึดอัดสินะ ไม่ว่าใครจะมาก่อนมาหลัง เพื่อนก็คือเพื่อนน่ะเแหละ ไม่ต้องไปคิดมากหรอก
ฮารุพอได้ยินมาโกะพูดอย่างนั้นก็เริ่มพยักหน้าตอบรับ แลัวพูดกลับไปว่า
ฮารุ : ขอบใจนะ
มาโกะ : เรื่องแค่นี้เอง
แล้วก็ยิ้มกลับมาด้วยรอยยิ้มอบอุ่น จนทำให้ฮารุเผยรอยยิ้มเล็กๆ...
รินเริ่มผิดสังเกตุ ทั้งตอนที่เจอกันที่ชมรมหรือเดินสวนกัน โซสึเกะไม่ยอมมองมาทางตนเลย ทำให่ตนรู้สึกโมโหจนฟิวส์ขาด วันหนึ่งรินจึงบุกไปที่ห้องของโซสึเกะ หลังจากเคาะประตูก็มีเสียงประตูเปิดออก
โซสึ : รินหรอกเหรอ เข้ามาสิ
ริน : เออ
โซสึ : มีอะไรงั้นเหรอ ถึงมาหากันได้
รินพยายามข่มอารมณ์ไว้แล้วพูดกลับไปว่า
ริน : นายหลบหน้าฉันใช่ไหม
โซสึ : เอ๋ เปล่านี่
ริน : แต่ฉันว่านายหลบหน้าฉันแน่ๆ
โซสึ : เปล่านี่ นายก็เคยพูดเองนี่นาว่าเราแค่เพื่อนร่วมชมรมกัน โรงเรียนเดียวกันเท่านั้น ไม่ใช่เหรอ
รินพยายามกำหมัดเอาไว้อย่างแรงเพื่อระงับอารมณ์อย่างที่สุด ก่อนจะพยายามพูดกลับไปแบบปกติ
ริน : ก็จริงนี่ เราก็เป็นเพื่อนร่วมชมรมเดียวกัน โรงเรียนเดียวกันนี่นา ฉันพูดอะไรผิดงั้นเหรอ
โซสึเกะพอได้ฟังรินย้ำอีกครั้งก็เริ่มแสดงท่าทางฉุนเฉียวและขึ้นเสียงบ้าง
โซสึ : พูดอะไรผิดงั้นเหรอ ถามมาได้ไง นายไม่นึกถึงความรู้สึกฉันเลยสินะ
สำหรับนายฉันอาจเป็นแค่เพื่อนสมัยประถม แต่สำหรับฉันนายสำคัญมากณุ้ไหม
พอได้ฟังอย่างนั้น รินก็ได้แต่อึ้งไปไม่พูดอะไร พอตั้งสติได้ รินจึงพูดขึ้นมาว่า
ริน : โทษทีนะ ที่ฉันไม่แคร์ความรู้สึกนายจริงๆ แต่ที่ฉันพูดไป ฉันคิดอย่างนั้นจริงๆ นะ ถ้ามันจะทำให้นายรู้สึกไม่ดีก็ขอโทษด้วย
โซสึเกะที่ได้ฟังรินพูดอย่างนั้นก็เริ่มผ่อนคลายลง และซักพักก็เริ่มรู้สึกว่ามีอะไรซึมๆที่ข้างตา แต่รินก็รีบพูดต่โดยทันที
ริน : ตอนนี้เราเป็นเพื่อนร่วมทีม ร่วมชมรมและโรงเรียนเดียวกันแล้ว ไม่ว่าอดีตที่ผ่านมาเราจะเคยรู้จักกันมาก่อนไหม ไม่สิเราเคยเป็นเพื่อนกันสมัยประถม เรื่องนั้นเป็นเรื่องจริงๆ แต่วาจากนี้ไปเราจะต้องใช้ชีวิตอยู่ในทีมเดียวกัน เพราะฉะนั้นเรามาสร้างมิตรภาพครั้งใหม่กันเถอะ ให้เป็นมิตรภาพที่เราจะไม่มีวันลิมไปตลอดชีวิตเลย เรามาสู้ไปด้วยกันนะ
โซสึ : ได้สิ ฉันจะต้องเป็นแชมป์ให้ได้เลย
ริน : อืม เรามาพยายามกันเถอะ
รินพูดพร้อมกับร้อยยิ้มเล็ก....
จบแล้วครับ สั้นจริงๆ เนอะ ก็ตามกระแสช่วงนี้ล่ะ 555 เนี่ยขนาดโซสึเกะยังไม่มีบทเลยนะเนี่ย รูปภาพก็เอามาแปะเพื่อไม่ให้มันโล่งเฉยๆ ครับ อาจจะไม่ค่อยเกี่ยวกับเรื่องเท่าไหร่ ที่จริงอยากให้มีมาม่ากว่านี้ แต่ความสามารถไม่ถึง ติชมกันได้ตามอัธยาศัยเลยครับ