- ปีศาจคาปิก้าปรากฎกายทำลายความสงบสุขของโลก ทำให้ฮิโยริและยูกิเนะต้องร่วมมือกันทำลายปีศาจตัวนี้ลงซะ ซึ่งหลังจจากชนะปีศาจตัวนั้นแล้ว ยาโตะก็ได้ยืนเก๊ก(?)และบอกว่าฮิโยริได้ช่วยเขาออกมาจากอันตราย และ "เธอช่างเป็นเทพธิดาของฉันซะเหลือเกินนนนนน" แต่สรุปว่าทั้งหมดนั้นคือฝันเพ้อเจ้อของยาโตะนั้นเอง (แน่ล่ะสิ ฮิโยริจะใช้ยูกิเนะได้ไงเล่า !)
- ฮิโยริมาที่บ้านของโคฟุคุและฝากหนังสือเรียนให้กับยูกิเนะ แต่พอไดโกคุบอกว่าตอนเย็นๆพวกยาโตะถึงจะกลับ ให้ฮิโยริมาใหม่ตอนเย็นก็ได้ เธอกลับยืนยันจะฝากหนังสือไปทันที ไดโกคุเลยสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับฮิโยริ เธอจึงเล่าให้ฟังว่าหลังจากกลับมาจากสวนสนุก ยาโตะก็มีพฤติกรรมน่ากลัวมากขึ้นไปทุกที ทั้งซื้อเสื้อชั้นในจากสวนสนุกมาฝาก (แถมเดาไซส์ถูกด้วยว่าคัพ C) เปลี่ยนเคสโทรศัพท์ของฮิโยริเป็นรูปของตัวเอง และบอกให้เธอแนะนำเพื่อนผู้ชายทั้งหมดของเธอให้เขารู้จัก โดยถือยูกิเนะในอยู่ในมือและแก้ตัวว่าจะไล่มารให้เท่านั้นเอง ...
- ไดโกคุฟังฮิโยริเล่าแล้วเพลีย แล้วบอกว่าที่ยาโตะทำตัวแบบนั้นเพราะเขาคิดไปเองว่านั้นคือสิ่งที่ดีสำหรับฮิโยริ (ใช่เร้อออ) และยาโตะยังไม่รู้จักการดูแลคนสำคัญของตัวเอง ... มีเด็กสองคนมาซื้อไอติมที่ร้าน ไดโกคุก็บอกให้เด็กทั้งสองคนหยิบไอติมไปได้เลย เพราะเขาไม่คิดตัง พอฮิโยริเห็นว่าไดโกคุชอบเด็กมากๆก็สงสัยและพูดออกไปว่า "ถ้าชอบเด็กขนาดนั้นล่ะก็ ... อาวุธเทพที่เป็นเด็ก ... " แต่พอเธอเห็นสายตาของโคฟุคุและไดโกคุตอนที่เธอพูดคำว่า 'อาวุธเทพที่เป็นเด็ก' แล้ว ก็ทำให้เธอพูดอะไรต่อไม่ออกทันที
- ไดโกคุขอตัวไปซื้อน้ำแข็ง (เพื่อหลบออกจากบรรยากาศที่ไม่ค่อยจะสู้ดีนักเมื่อกี้) แล้วบอกให้โคฟุคุดูแลร้านก่อนออกไป โคฟุคุบอกให้ฮิโยริไม่ต้องคิดมาก เพราะครอบครัวที่อยากมีลูกและรับอาวุธเทพที่เป็นเด็กมาเลี้ยงมันก็มีอยู่จริงๆ แต่เพราะอาวุธเทพเป็นคนที่ตายไปแล้ว เพราฉะนั้นการที่มีความอาลัยอาวรณ์หลายอย่างต่อสิ่งของบนโลก (เพราะเป็นเด็ก (เหมือนอย่างที่ยูกิเนะเคยขโมยของ)) ทำให้มีความลำบากหลายอย่าง ...
- โคฟุคุเห็นว่าฮิโยริยังรู้สึกผิดอยู่ เธอจึงตัดสินใจเล่าให้ฟังว่า
"ความจริงแล้ว ... พวกเราก็เคยรับมาเลี้ยงเหมือนกันนะ อาวุธเทพที่เป็นเด็กน่ะ"
"เพราะไดโกคุอยากมีลูกมาตลอด ก็เลยรับมาเลี้ยงเอาไว้"
"ชื่อ โก เอาตัวอักษร ได ของคำว่าไดโกคุมารวมกัน จึงมีชื่อเรียกว่า ไดโกะ"
"ถึงจะอยู่ด้วยกันมาร้อยปี แต่จนถึงท้ายที่สุดแล้ว ... เขาก็ไม่โตขึ้นเลย"
- (ย้อนอดีต) โคฟุคุเป็นเทพที่มีผู้คนเกลียดชังมาตลอด เธอเกิดขึ้นมาจากการที่มนุษย์ต้องการหลบหนีจากความเจ็บปวดที่ตัวเองยากจน จึงได้โทษว่าทุกสิ่งทุกอย่างเกิดจากฝีมือของเทพยาจก (เหมือนเกิดมาเพื่อรองรับความโกรธเกลียดในความยากจนข้นแค้นของมนุษย์ ทั้งๆที่ความยากจนนั้นไม่ได้เกิดขึ้นมาจากฝีมือของเทพยาจกเลย) เธอไม่มีทั้งศาลเจ้าและอาวุธเทพ แต่พลังที่เรียกความโชคร้ายของเธอก็ยังทำงานอยู่ตลอด ทางสวรรค์จึงบอกให้เธอไปหาอาวุธเทพมาซะ (ไม่รู้ว่ามีอาวุธแล้วมันจะลดพลังสกิลลงด้วยหรือเปล่า?)
- โคฟุคุบังเอิญไปเจอไดโกคุก็ปิ๊งแล้วก็ตั้งชื่อให้ทันที ทั้งยังถูกใจไดโกคุที่กลายร่างเป็นพัดอีกด้วย โคฟุคุแนะนำว่าตัวว่าเธอคือเทพยาจก แต่ไดโกคุกลับทำหน้างงๆใส่ เธอจึงบ่นไปนิดหน่อยว่าทำไมเขาถึงไม่ตั้งใจฟังชื่อของเธอให้ดี แต่ที่ไดโกคุทำหน้าแบบนั้นไม่ใช่ว่าเขาฟังไม่ทัน แต่เพราะเขาไม่ชอบชื่อเทพยาจก และเรียกเทพยาจกว่าโคฟุคุ และบอกว่าชื่อแบบนี้ดูเป็นผู้หญิงมากกว่าอีก ชื่อที่ไดโกคุเรียกเธอนั้นทำให้เธอดีใจมาก และหลังจากนั้นโคฟุคุก็ใช้ชื่อนี้มาตลอด
- มีอยู่วันนึง โคฟุคุพาเด็กที่เป็นอาวุธเทพคนใหม่ ที่เธอตั้งชื่อให้ว่า ไดโกะ มาที่บ้าน เธอตั้งใจจะเลี้ยงเด็กคนนี้ไว้เป็นลูก เพราะเห็นว่าไดโกคุอยากมีลูกมาตลอด แต่ปฏิกิริยาของไดโกคุกลับผิดจาดที่เธอคาดไว้ เพราะเขาไม่ได้ดีใจเลยซักนิด จากที่เธอคิดว่าจะทำให้เขาดีใจ แต่กลับกลายเป็นว่าเธอทำร้ายเขาไปซะแล้ว ... ไดโกะเดินเข้ามาเรียกไดโกคุว่า "พ่อ" ไดโกคุจึงยิ้มเศร้าๆแล้วบอกว่า "ยังเด็กอยู่เลยนะ" (น่าจะหมายถึงตายตั้งแต่ยังเด็ก) และจากนั้นมาพวกเขาทั้งสามก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน
- แต่แล้ววันนึงลูกชายตัวน้อยของพวกเขาก็มีคำถามขึ้นมาว่า
"พ่อฮะ ... เมื่อไหร่ผมถึงจะโตล่ะ ... "
"เพื่อนๆก็สูงกว่าผมกันหมดแล้ว ... "
"ถ้าผ่านไปซักพัก ... ทุกคนก็จะลืมผมไปใช่ไหมฮะ?"
"พ่อแม่ของคนอื่นเขาก็ค่อยๆแก่ตัวลง ... "
"ทำไมครอบครัวของพวกเราถึงไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยล่ะฮะ ..."
"พ่อดูสิฮะ มีคนตายอีกแล้ว ทำไมทุกคนถึงตายล่ะฮะ ... "
"ร รอให้ไดโกะโตขึ้นอีกนิด แล้วพ่อจะบอกนะ"
"แล้วเมื่อไหร่ผมถึงจะโตขึ้นล่ะฮะ ... "
- จิตใจของไดโกคุที่โดนไดโกะถามตรงๆปั่นป่วนไปหมด ไดโกะที่ยังเป็นเด็กอยู่ตลอดไปแบบนั้นไม่สามารถเข้าใจได้ว่าตัวเองตายไปแล้ว แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น เขาก็ยังเข้าใจได้ว่าตัวเขากับเด็กคนอื่นนั้นไม่เหมือนกัน ไดโกคุที่ไม่สามารถให้ชีวิตปกติอย่างการเกิด แก่ เจ็บ ตาย กับลูกของตัวเองได้ ก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้น จนในที่สุดเขาก็ถูกมารเข้าแทรก และโคฟุคุก็ไล่ไดโกะออกไป ...
"ทั้งๆที่ไดโกคุแสดงสีหน้าออกมาแบบนั้นแท้ๆ"
"แต่ฉันกลับดูไม่ออก ฉันนี่มันโง่จริงๆ"
"... แต่ตอนนั้นฉัน เพียงแค่อยากช่วยไดโกคุเท่านั้น ..."
- ไดโกคุที่ผละออกมาสูบบุหรี่คนเดียวเจอกับยาโตะและยูกิเนะ ทั้งสองคนยังคงทะเลาะกันเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน (ขอข้ามว่าทะเลาะอะไรกัน แต่ยูกิเนะมีการเหน็บด้วยว่า โนระนี่เก่งจริงๆที่ทนเหงื่อมือของยาโตะได้ ... ) ไดโกคุให้เงินยูกิเนะไปซื้ออะไรกิน พอยูกิเนะเดินออกไปแล้ว ยาโตะก็ทักว่าช่วงนี้ไดโกคุดูเหมือนจะให้ท้ายยูกิเนะมากเกินไปหรือเปล่า?
"นายคงไม่ได้ ... มองยูกิเนะเป็นลูกของนายหรอกนะ ... "
"จะเป็นไปไม่ได้ยังไงกัน ... สำหรับฉันแล้ว ... ลูกชายมีแค่ไดโกะก็เพียงพอแล้ว"
"... ตัดใจได้แล้วหรือ?"
"แน่นอนสิ ... ไม่ใช่ว่านายเป็นคนตัดเองกับมือหรอกหรือ ... "
(ย้อนอดีต)
"ท่านคือเทพเจ้ายาโตะสินะ?"
"ข้าได้ยินมาจากผู้นำทางของท่านบิชามอนว่า ... ท่านสามารถตัดอะไรก็ได้"
"ช่วย ... ตัดความรู้สึกที่ข้ามีต่อลูกชายของข้าให้ขาดสะบั้นทีเถอะ ..."
"เป็นความผิดของข้าเอง ทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง"
"ทั้งๆที่เป็นพ่อแต่กลับทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง"
"ท่านเทพเจ้าไม่ได้ผิดอะไรเลย ... "
"เรื่องที่นางทำทั้งหมดก็ล้วนทำเพื่อข้าทั้งนั้น ... "
"ข้าเข้าใจดี ... แต่ถึงอย่างนั้น ข้ากลับ ..."
"ขอร้องล่ะ ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป ... ท่านเทพเจ้าจะต้องถูกแทงจนตายแน่ๆ"
(ยาตะใช้มีดฟัน)
"ความรู้สึกส่วนนั้นของเจ้าถูกสะบั้นแล้ว พวกเจ้าทั้งสองจะไม่พบกับความเจ็บปวดอีก"
"ขอบคุณท่านมาก ..."
- ตอนนี้ไดโกะถูกสวรรค์รับช่วงต่อไปดูแลแล้ว และก็เปลี่ยนชื่อเรียบร้อยแล้วด้วย ยาโตะจึงถามว่ายังอยากเจอกับไดโกะอยู่อีกไหม ไดโกะคุตอบว่าเขาไม่อยากเจอแล้ว เพราะเด็กที่ไม่สามารถเติบโตได้ไปตลอดชีวิตแบบนั้น ยิ่งเจอกันก็จะทำให้เขายิ่งปวดใจมากขึ้นเท่านั้น ไดโกคุยังรับรองอีกว่าเรื่องที่เขามองยูกิเนะเป็นลูกชายนั้นไม่มีทางเกิดขึ้นเด็ดขาด ให้ยาโตะวางใจได้
- โคฟุคุบอกว่าที่ตอนนี้ไดโกคุกลับมายิ้มได้อย่างเมื่อก่อน ต้องขอบคุณยาโตะ
"อย่างนี้นี่เอง ยาโตะ ..."
"แต่หลังจากที่ไดโกคุเจอกับเด็กทีไร ... ยังไงเขาก็รู้สึกเหงาขึ้นมาอยู่ดี"
"ดังนั้นถ้าหากฉันเปลี่ยนรุ่นเมื่อไหร่ล่ะก็ ... "
"ฉันจะให้เขาเลี้ยงและมีความสุขให้เต็มที่เลยล่ะ"
(ฮิโยริคิดถึงตอนที่เธอ ยูกิเนะ และไดโกคุ คุยกันเรื่องการเป็นผู้นำทาง)
'โคฟุคุมักจะบอกกับฉันว่า 'ไม่ต้องปกป้องฉันก็ได้' '
'เดิมพันด้วยชื่อหรืออะไรนั้นก็ไม่ต้องการ'
'ขอแค่หลังจากการเปลี่ยนรุ่นแล้ว ให้ฉันเป็นคนเลี้ยงเธอก็พอ ... '
(เพราะเทพจะเกิดมาเป็นเด็ก และยังมีการเติบโตได้จนถึงระดับหนึ่ง)
(ฮิโยริร้องไห้ขึ้นมาทันที //เราก็ร้องค่ะ ...)
"ฉันว่าไดโกคุซังคงไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นหรอกค่ะ ..."
'ความคิดของโคฟุคุซังทั้งโง่และอันตราย ... '
'ถึงแม้เธอจะมีวิธีการคิดที่ผิดๆมาตลอด ... '
'ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น มันก็ต้องส่งไปถึงใจของคุณแน่นอน ...'
'ทำยังไงดี ... ทำยังไงดี ... '
'หวังว่าครั้งนี้จะไม่เกิดเรื่องอะไรผิดพลาดอีก ...'
(ตรงนี้เหมือนจะบอกว่า ถึงแม้โคฟุคุจะคิดอะไรบ้าๆอย่างการตายแล้วเกิดใหม่เพื่อที่ไดโกคุจะได้เลี้ยงลูกได้ ถึงมันจะเป็นอะไรบ้าๆ แต่เธอก็พยายามคิดวิธีที่มันจะไม่เกิดความผิดพลาดขึ้นอีก(เหมือนอย่างตอนที่เธอรับอาวุธเทพที่เป็นเด็กมาเลี้ยง)อย่างเต็มที่แล้ว และมันก็ส่งไปถึงใจของไดโกคุแน่นอน ...)
- ฮิโยริบอกว่าเธอได้ยินเรื่องทั้งหมดจากโคฟุคุแล้ว แต่ยาโตะบอกว่าเขาไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น เพราะตอนนั้นมีดที่อยู่ในมือเขาเป็นเพียงมีดธรรมดาเท่านั้น "การจะข้ามผ่านความเจ็บปวดได้ ก็ต้องพึ่งตัวของพวกเขาเอง" (จิตวิทยาว่างั้น) หลังจากเรื่องนั้นโคฟุคุกับไดโกคุก็ไปเต้นในผับกันใหญ่ จนสุดท้ายก็เกิดหายนะขึ้นมาทั่วทั้งญี่ปุ่น (สงสัยเพราะโบกพัดมากไป) และยังโดนเอบิสึในสมัยนั้นมองจิกเหมือนกับมองขยะอีกด้วย แต่กับไดโกคุดูเหมือนเอบิสึจะยินดีต้อบรับซะงั้น ...
ความรู้สึกหลังอ่านจบค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนนี้เศร้ามากค่ะ เรื่องลูกที่เป็นอาวุธเทพจะไม่เติบโตขึ้นนี่เราเดาออกตั้งแต่แรกแล้ว
แต่มาเศร้าตอนที่ไดโกคุมาขอร้องให้ยาตะตัดความรู้สึกที่มีต่อลูกชาย
และยิ่งเศร้าหนักขึ้นตอนที่โคฟุคุพูดว่า ถ้าหากมีการเปลี่ยนรุ่นแล้ว ให้ไดโกคุเป็นคนเลี้ยงเธอก็พอแล้ว ...
นั้นหมายถึงว่า โคฟุคุยอมตายได้ ถ้ามันทำให้ไดโกคุสามารถเลี้ยงลูกเหมือนอย่างคนปกติได้
(ถึงแม้มันจะไม่ปกติตรงที่พอเทพอยู่ถึงช่วงอายุนึงแล้วจะไม่แก่ลงก็เถอะ)
[spoil] Noragami ตอนที่ 42
- ปีศาจคาปิก้าปรากฎกายทำลายความสงบสุขของโลก ทำให้ฮิโยริและยูกิเนะต้องร่วมมือกันทำลายปีศาจตัวนี้ลงซะ ซึ่งหลังจจากชนะปีศาจตัวนั้นแล้ว ยาโตะก็ได้ยืนเก๊ก(?)และบอกว่าฮิโยริได้ช่วยเขาออกมาจากอันตราย และ "เธอช่างเป็นเทพธิดาของฉันซะเหลือเกินนนนนน" แต่สรุปว่าทั้งหมดนั้นคือฝันเพ้อเจ้อของยาโตะนั้นเอง (แน่ล่ะสิ ฮิโยริจะใช้ยูกิเนะได้ไงเล่า !)
- ฮิโยริมาที่บ้านของโคฟุคุและฝากหนังสือเรียนให้กับยูกิเนะ แต่พอไดโกคุบอกว่าตอนเย็นๆพวกยาโตะถึงจะกลับ ให้ฮิโยริมาใหม่ตอนเย็นก็ได้ เธอกลับยืนยันจะฝากหนังสือไปทันที ไดโกคุเลยสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับฮิโยริ เธอจึงเล่าให้ฟังว่าหลังจากกลับมาจากสวนสนุก ยาโตะก็มีพฤติกรรมน่ากลัวมากขึ้นไปทุกที ทั้งซื้อเสื้อชั้นในจากสวนสนุกมาฝาก (แถมเดาไซส์ถูกด้วยว่าคัพ C) เปลี่ยนเคสโทรศัพท์ของฮิโยริเป็นรูปของตัวเอง และบอกให้เธอแนะนำเพื่อนผู้ชายทั้งหมดของเธอให้เขารู้จัก โดยถือยูกิเนะในอยู่ในมือและแก้ตัวว่าจะไล่มารให้เท่านั้นเอง ...
- ไดโกคุฟังฮิโยริเล่าแล้วเพลีย แล้วบอกว่าที่ยาโตะทำตัวแบบนั้นเพราะเขาคิดไปเองว่านั้นคือสิ่งที่ดีสำหรับฮิโยริ (ใช่เร้อออ) และยาโตะยังไม่รู้จักการดูแลคนสำคัญของตัวเอง ... มีเด็กสองคนมาซื้อไอติมที่ร้าน ไดโกคุก็บอกให้เด็กทั้งสองคนหยิบไอติมไปได้เลย เพราะเขาไม่คิดตัง พอฮิโยริเห็นว่าไดโกคุชอบเด็กมากๆก็สงสัยและพูดออกไปว่า "ถ้าชอบเด็กขนาดนั้นล่ะก็ ... อาวุธเทพที่เป็นเด็ก ... " แต่พอเธอเห็นสายตาของโคฟุคุและไดโกคุตอนที่เธอพูดคำว่า 'อาวุธเทพที่เป็นเด็ก' แล้ว ก็ทำให้เธอพูดอะไรต่อไม่ออกทันที
- ไดโกคุขอตัวไปซื้อน้ำแข็ง (เพื่อหลบออกจากบรรยากาศที่ไม่ค่อยจะสู้ดีนักเมื่อกี้) แล้วบอกให้โคฟุคุดูแลร้านก่อนออกไป โคฟุคุบอกให้ฮิโยริไม่ต้องคิดมาก เพราะครอบครัวที่อยากมีลูกและรับอาวุธเทพที่เป็นเด็กมาเลี้ยงมันก็มีอยู่จริงๆ แต่เพราะอาวุธเทพเป็นคนที่ตายไปแล้ว เพราฉะนั้นการที่มีความอาลัยอาวรณ์หลายอย่างต่อสิ่งของบนโลก (เพราะเป็นเด็ก (เหมือนอย่างที่ยูกิเนะเคยขโมยของ)) ทำให้มีความลำบากหลายอย่าง ...
- โคฟุคุเห็นว่าฮิโยริยังรู้สึกผิดอยู่ เธอจึงตัดสินใจเล่าให้ฟังว่า
"ความจริงแล้ว ... พวกเราก็เคยรับมาเลี้ยงเหมือนกันนะ อาวุธเทพที่เป็นเด็กน่ะ"
"เพราะไดโกคุอยากมีลูกมาตลอด ก็เลยรับมาเลี้ยงเอาไว้"
"ชื่อ โก เอาตัวอักษร ได ของคำว่าไดโกคุมารวมกัน จึงมีชื่อเรียกว่า ไดโกะ"
"ถึงจะอยู่ด้วยกันมาร้อยปี แต่จนถึงท้ายที่สุดแล้ว ... เขาก็ไม่โตขึ้นเลย"
- (ย้อนอดีต) โคฟุคุเป็นเทพที่มีผู้คนเกลียดชังมาตลอด เธอเกิดขึ้นมาจากการที่มนุษย์ต้องการหลบหนีจากความเจ็บปวดที่ตัวเองยากจน จึงได้โทษว่าทุกสิ่งทุกอย่างเกิดจากฝีมือของเทพยาจก (เหมือนเกิดมาเพื่อรองรับความโกรธเกลียดในความยากจนข้นแค้นของมนุษย์ ทั้งๆที่ความยากจนนั้นไม่ได้เกิดขึ้นมาจากฝีมือของเทพยาจกเลย) เธอไม่มีทั้งศาลเจ้าและอาวุธเทพ แต่พลังที่เรียกความโชคร้ายของเธอก็ยังทำงานอยู่ตลอด ทางสวรรค์จึงบอกให้เธอไปหาอาวุธเทพมาซะ (ไม่รู้ว่ามีอาวุธแล้วมันจะลดพลังสกิลลงด้วยหรือเปล่า?)
- โคฟุคุบังเอิญไปเจอไดโกคุก็ปิ๊งแล้วก็ตั้งชื่อให้ทันที ทั้งยังถูกใจไดโกคุที่กลายร่างเป็นพัดอีกด้วย โคฟุคุแนะนำว่าตัวว่าเธอคือเทพยาจก แต่ไดโกคุกลับทำหน้างงๆใส่ เธอจึงบ่นไปนิดหน่อยว่าทำไมเขาถึงไม่ตั้งใจฟังชื่อของเธอให้ดี แต่ที่ไดโกคุทำหน้าแบบนั้นไม่ใช่ว่าเขาฟังไม่ทัน แต่เพราะเขาไม่ชอบชื่อเทพยาจก และเรียกเทพยาจกว่าโคฟุคุ และบอกว่าชื่อแบบนี้ดูเป็นผู้หญิงมากกว่าอีก ชื่อที่ไดโกคุเรียกเธอนั้นทำให้เธอดีใจมาก และหลังจากนั้นโคฟุคุก็ใช้ชื่อนี้มาตลอด
- มีอยู่วันนึง โคฟุคุพาเด็กที่เป็นอาวุธเทพคนใหม่ ที่เธอตั้งชื่อให้ว่า ไดโกะ มาที่บ้าน เธอตั้งใจจะเลี้ยงเด็กคนนี้ไว้เป็นลูก เพราะเห็นว่าไดโกคุอยากมีลูกมาตลอด แต่ปฏิกิริยาของไดโกคุกลับผิดจาดที่เธอคาดไว้ เพราะเขาไม่ได้ดีใจเลยซักนิด จากที่เธอคิดว่าจะทำให้เขาดีใจ แต่กลับกลายเป็นว่าเธอทำร้ายเขาไปซะแล้ว ... ไดโกะเดินเข้ามาเรียกไดโกคุว่า "พ่อ" ไดโกคุจึงยิ้มเศร้าๆแล้วบอกว่า "ยังเด็กอยู่เลยนะ" (น่าจะหมายถึงตายตั้งแต่ยังเด็ก) และจากนั้นมาพวกเขาทั้งสามก็ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน
- แต่แล้ววันนึงลูกชายตัวน้อยของพวกเขาก็มีคำถามขึ้นมาว่า
"พ่อฮะ ... เมื่อไหร่ผมถึงจะโตล่ะ ... "
"เพื่อนๆก็สูงกว่าผมกันหมดแล้ว ... "
"ถ้าผ่านไปซักพัก ... ทุกคนก็จะลืมผมไปใช่ไหมฮะ?"
"พ่อแม่ของคนอื่นเขาก็ค่อยๆแก่ตัวลง ... "
"ทำไมครอบครัวของพวกเราถึงไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยล่ะฮะ ..."
"พ่อดูสิฮะ มีคนตายอีกแล้ว ทำไมทุกคนถึงตายล่ะฮะ ... "
"ร รอให้ไดโกะโตขึ้นอีกนิด แล้วพ่อจะบอกนะ"
"แล้วเมื่อไหร่ผมถึงจะโตขึ้นล่ะฮะ ... "
- จิตใจของไดโกคุที่โดนไดโกะถามตรงๆปั่นป่วนไปหมด ไดโกะที่ยังเป็นเด็กอยู่ตลอดไปแบบนั้นไม่สามารถเข้าใจได้ว่าตัวเองตายไปแล้ว แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น เขาก็ยังเข้าใจได้ว่าตัวเขากับเด็กคนอื่นนั้นไม่เหมือนกัน ไดโกคุที่ไม่สามารถให้ชีวิตปกติอย่างการเกิด แก่ เจ็บ ตาย กับลูกของตัวเองได้ ก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้น จนในที่สุดเขาก็ถูกมารเข้าแทรก และโคฟุคุก็ไล่ไดโกะออกไป ...
"ทั้งๆที่ไดโกคุแสดงสีหน้าออกมาแบบนั้นแท้ๆ"
"แต่ฉันกลับดูไม่ออก ฉันนี่มันโง่จริงๆ"
"... แต่ตอนนั้นฉัน เพียงแค่อยากช่วยไดโกคุเท่านั้น ..."
- ไดโกคุที่ผละออกมาสูบบุหรี่คนเดียวเจอกับยาโตะและยูกิเนะ ทั้งสองคนยังคงทะเลาะกันเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน (ขอข้ามว่าทะเลาะอะไรกัน แต่ยูกิเนะมีการเหน็บด้วยว่า โนระนี่เก่งจริงๆที่ทนเหงื่อมือของยาโตะได้ ... ) ไดโกคุให้เงินยูกิเนะไปซื้ออะไรกิน พอยูกิเนะเดินออกไปแล้ว ยาโตะก็ทักว่าช่วงนี้ไดโกคุดูเหมือนจะให้ท้ายยูกิเนะมากเกินไปหรือเปล่า?
"นายคงไม่ได้ ... มองยูกิเนะเป็นลูกของนายหรอกนะ ... "
"จะเป็นไปไม่ได้ยังไงกัน ... สำหรับฉันแล้ว ... ลูกชายมีแค่ไดโกะก็เพียงพอแล้ว"
"... ตัดใจได้แล้วหรือ?"
"แน่นอนสิ ... ไม่ใช่ว่านายเป็นคนตัดเองกับมือหรอกหรือ ... "
(ย้อนอดีต)
"ท่านคือเทพเจ้ายาโตะสินะ?"
"ข้าได้ยินมาจากผู้นำทางของท่านบิชามอนว่า ... ท่านสามารถตัดอะไรก็ได้"
"ช่วย ... ตัดความรู้สึกที่ข้ามีต่อลูกชายของข้าให้ขาดสะบั้นทีเถอะ ..."
"เป็นความผิดของข้าเอง ทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง"
"ทั้งๆที่เป็นพ่อแต่กลับทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง"
"ท่านเทพเจ้าไม่ได้ผิดอะไรเลย ... "
"เรื่องที่นางทำทั้งหมดก็ล้วนทำเพื่อข้าทั้งนั้น ... "
"ข้าเข้าใจดี ... แต่ถึงอย่างนั้น ข้ากลับ ..."
"ขอร้องล่ะ ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป ... ท่านเทพเจ้าจะต้องถูกแทงจนตายแน่ๆ"
(ยาตะใช้มีดฟัน)
"ความรู้สึกส่วนนั้นของเจ้าถูกสะบั้นแล้ว พวกเจ้าทั้งสองจะไม่พบกับความเจ็บปวดอีก"
"ขอบคุณท่านมาก ..."
- ตอนนี้ไดโกะถูกสวรรค์รับช่วงต่อไปดูแลแล้ว และก็เปลี่ยนชื่อเรียบร้อยแล้วด้วย ยาโตะจึงถามว่ายังอยากเจอกับไดโกะอยู่อีกไหม ไดโกะคุตอบว่าเขาไม่อยากเจอแล้ว เพราะเด็กที่ไม่สามารถเติบโตได้ไปตลอดชีวิตแบบนั้น ยิ่งเจอกันก็จะทำให้เขายิ่งปวดใจมากขึ้นเท่านั้น ไดโกคุยังรับรองอีกว่าเรื่องที่เขามองยูกิเนะเป็นลูกชายนั้นไม่มีทางเกิดขึ้นเด็ดขาด ให้ยาโตะวางใจได้
- โคฟุคุบอกว่าที่ตอนนี้ไดโกคุกลับมายิ้มได้อย่างเมื่อก่อน ต้องขอบคุณยาโตะ
"อย่างนี้นี่เอง ยาโตะ ..."
"แต่หลังจากที่ไดโกคุเจอกับเด็กทีไร ... ยังไงเขาก็รู้สึกเหงาขึ้นมาอยู่ดี"
"ดังนั้นถ้าหากฉันเปลี่ยนรุ่นเมื่อไหร่ล่ะก็ ... "
"ฉันจะให้เขาเลี้ยงและมีความสุขให้เต็มที่เลยล่ะ"
(ฮิโยริคิดถึงตอนที่เธอ ยูกิเนะ และไดโกคุ คุยกันเรื่องการเป็นผู้นำทาง)
'โคฟุคุมักจะบอกกับฉันว่า 'ไม่ต้องปกป้องฉันก็ได้' '
'เดิมพันด้วยชื่อหรืออะไรนั้นก็ไม่ต้องการ'
'ขอแค่หลังจากการเปลี่ยนรุ่นแล้ว ให้ฉันเป็นคนเลี้ยงเธอก็พอ ... '
(เพราะเทพจะเกิดมาเป็นเด็ก และยังมีการเติบโตได้จนถึงระดับหนึ่ง)
(ฮิโยริร้องไห้ขึ้นมาทันที //เราก็ร้องค่ะ ...)
"ฉันว่าไดโกคุซังคงไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นหรอกค่ะ ..."
'ความคิดของโคฟุคุซังทั้งโง่และอันตราย ... '
'ถึงแม้เธอจะมีวิธีการคิดที่ผิดๆมาตลอด ... '
'ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น มันก็ต้องส่งไปถึงใจของคุณแน่นอน ...'
'ทำยังไงดี ... ทำยังไงดี ... '
'หวังว่าครั้งนี้จะไม่เกิดเรื่องอะไรผิดพลาดอีก ...'
(ตรงนี้เหมือนจะบอกว่า ถึงแม้โคฟุคุจะคิดอะไรบ้าๆอย่างการตายแล้วเกิดใหม่เพื่อที่ไดโกคุจะได้เลี้ยงลูกได้ ถึงมันจะเป็นอะไรบ้าๆ แต่เธอก็พยายามคิดวิธีที่มันจะไม่เกิดความผิดพลาดขึ้นอีก(เหมือนอย่างตอนที่เธอรับอาวุธเทพที่เป็นเด็กมาเลี้ยง)อย่างเต็มที่แล้ว และมันก็ส่งไปถึงใจของไดโกคุแน่นอน ...)
- ฮิโยริบอกว่าเธอได้ยินเรื่องทั้งหมดจากโคฟุคุแล้ว แต่ยาโตะบอกว่าเขาไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น เพราะตอนนั้นมีดที่อยู่ในมือเขาเป็นเพียงมีดธรรมดาเท่านั้น "การจะข้ามผ่านความเจ็บปวดได้ ก็ต้องพึ่งตัวของพวกเขาเอง" (จิตวิทยาว่างั้น) หลังจากเรื่องนั้นโคฟุคุกับไดโกคุก็ไปเต้นในผับกันใหญ่ จนสุดท้ายก็เกิดหายนะขึ้นมาทั่วทั้งญี่ปุ่น (สงสัยเพราะโบกพัดมากไป) และยังโดนเอบิสึในสมัยนั้นมองจิกเหมือนกับมองขยะอีกด้วย แต่กับไดโกคุดูเหมือนเอบิสึจะยินดีต้อบรับซะงั้น ...
ความรู้สึกหลังอ่านจบค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้