ก่อนอื่นต้องบอกว่า ขอ tag ห้องสีลม เพราะมนุษย์เงินเดือนคงเที่ยวกันเยอะ ในช่วงวันหยุดยาวนี้
นี่เป็นกระทู้แรกที่ตั้งใจเขียน เพราะคิดชื่อเรื่องนานมาก ลบแล้วลบอีก พิมพ์แล้วพิมพ์อีก ถามว่าเพราะอะไร ส่วนหนึ่งเพราะกลัวคนอ่านจะงง แต่จริงๆแล้ว อยากให้คนๆนั้นได้แวะเข้ามาอ่านสักนิด
สืบเนื่องจากวันหยุดยาวช่วงวันแรงงาน จขกท ได้มีโอกาสแวะเวียนเข้ามาอ่านกระทู้ของพี่ๆหลายคนที่รีวิวการไปเที่ยวชะอำคนเดียว สรุปวันรุ่งขึ้น จขกท ก็อยู่ที่ชะอำเป็นที่เรียบร้อย
พอไปถึงปุ๊บ อันดับแรกก็หาห้องพักก่อนเลย เพราะไม่ได้จองไว้ล่วงหน้า ก็ได้พี่วินมอ'ไซค์พาไปหาห้องแถวๆชะอำใต้ซอย 2 วันหยุดค่าห้องจะแพงกว่าวันปกติประมาณ 2 เท่า แต่ก็พอรับได้
ไม่ได้ตั้งใจจะไปเล่นน้ำทะเล แค่เดินเล่นริมชายหาด สูดกลิ่นน้ำทะเล ถ่ายรูปวิวบ้าง คนบ้าง แค่นี้ก็สุขใจละ ทีแรกกะว่าจะพักซัก 2 วัน 3 คืน วันจันทร์ค่อยกลับ แต่มีเหตุจำเป็นบางอย่าง จขกท เลยต้องเก็บกระเป๋ากลับเข้ากรุงฯในเช้าวันนี้ T_T
ขากลับ ได้โทรฯหาพี่วินคนเดิมที่มาส่งในวันแรก ให้มารับที่ห้องพักเพื่อไปส่ง จขกท ที่คิวรถตู้ พอถึงคิวรถตู้ ซื้อตั๋วเสร็จก็นั่งรอรถประมาณครึ่งชั่วโมงได้
พอรถตู้มาถึง คนขายตั๋วก็แจ้งให้ผู้โดยสารทราบ "985 หมายเลข 1 อนุสาวรีย์ค่ะ" รถน่าจะมาจากหัวหิน เพราะมีผู้โดยสารอยู่แล้วจำนวนหนึ่ง จขกท ก็เลยรีบขึ้นไปจับจองพื้นที่โดยเร็ว เพราะกลัวว่าจะได้นั่งเบาะหลังสุด
หลังจากร่ายมาซะยาว จุดสำคัญอยู่ตรงนี้ เบาะหน้า จขกท มีผู้ชายคนหนึ่ง ผมหยิกเล็กน้อย ใส่เสื้อสีขาว ข้างหลังปักหรือว่าสกรีนไม่แน่ใจ ตัวอักษรแถวบน "Student of ... แล้วก็มองไม่เห็น เพราะที่พิงศีรษะบังไว้" ส่วนแถวล่าง "K M ...มองไม่เห็นเหมือนเดิม" แค่มองข้างหลังก็บอกได้เลยว่า สเป็คเลย
ก็นั่งมาเรื่อยๆ จนรถจอดเติมแก๊สแถวๆพระราม 2 คนขับรถก็ให้ผู้โดยสารลงไปพักผ่อนข้างล่างตามอัธยาศัย จขกท ยืนรอที่ใต้ร่มไม้แถวๆนั้น ทีนี้หางตาก็เห็นใครคนหนึ่ง กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วมายืนรอข้างๆ จขกท... ก็คือผู้ชายคนที่นั่งเบาะหน้าคนนั้น พอได้มองหน้าปุ๊บ ต้องเปลี่ยนจากคำว่า สเป็ค เป็น โคตรสเป็ค เลยล่ะ^^ ไม่ได้หล่อมาก แต่ดูดี น่าจะสูง 185 อัพ ผิวสีแทนนิดๆ
เสียงแตรรถตู้ก็ขัดจังหวะทันที เรียกผู้โดยสารให้ขึ้นรถ เพราะเติมแก๊สเสร็จแล้ว ทีนี้ก็นั่งรถมาเรื่อยๆ ใกล้จะถึงอนุสาวรีย์เข้าไปเต็มที ในใจก็คิดว่า ขอไลน์ดีมั้ยนะ อีกใจก็คิดว่า ไม่ดีกว่า เดี๋ยวเค้าจะหาว่าโรคจิต แต่ดูเหมือนเค้าจะรู้ว่า จขกท คิดอะไร เค้าเลยหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าขึ้นมา (เค้าต้องขอเบอร์หรือไลน์เราแน่เลย มโนรอบที่ 1) พระเจ้า!!! เค้าหยิบขึ้นมาดูเวลาแล้วก็เก็บ-*- เซ็งเลย!!
รถจอดที่ท่ารถตู้แล้ว นี่มันหมดเวลาของเราแล้วเหรอ เค้าคนนั้นลงไปก่อน แล้ว จขกท ลงไปทีหลัง จริงๆคิดว่าเค้าจะเดินไปขึ้นรถไฟฟ้าแล้วซะอีก พอลงไปปุ๊บแล้วเงยหน้าขึ้นมา เค้ายังยืนอยู่ เหมือนจะยิ้มให้ จขกท นิดๆ (มโนรอบที่ 2)
จขกท เดินใจลอยขึ้นบันไดรถไฟฟ้า คงไม่ได้เห็นรอยยิ้มนั้นอีกแล้วสินะ T_T แต่... เห็นหลังเค้าแว้บๆ ยืนรอซื้อตั๋วในตู้ จขกท เลยเนียนเข้าไปยืนรอคิวแลกเหรัยญ ทั้งที่เหรียญสิบในกระเป๋ามีประมาณ 80 กว่าบาท 555 เอาวะ แค่ได้ยืนข้างหลังซักแป๊บก่อนจากกันก็ยังดี
ซักพักขี้เกียจรอ เพราะคนเยอะมาก จขกท เลยควักเหรียญในกระเป๋าหยอดซื้อตั๋วซะเลย อยากให้เค้าได้มอง จขกท ตอนเดินออกมาจัง (มโนรอบ 3)
สุดท้าย แค่ได้หันไปมองเค้าจากบันไดเลื่อนก็สุขใจแล้ว หวังว่าวันหนึ่ง คงได้เจอกันอีก
อาจจะยาวไปหน่อย ไร้สาระไปมาก แต่บางทีมันก็ดีกว่าเก็บไว้ในใจ...ใช่มั้ยครับ
ปล.มโนยังไงก็คือมโน ไม่เห็นชนะเลยขุ่นช่า
ถึงคนๆนั้น บนรถตู้สายกรุงเทพฯ-หัวหิน (985-1) : เที่ยวคนเดียวไม่ง้อทัวร์ ตีตั๋วตะลุยชะอำ
นี่เป็นกระทู้แรกที่ตั้งใจเขียน เพราะคิดชื่อเรื่องนานมาก ลบแล้วลบอีก พิมพ์แล้วพิมพ์อีก ถามว่าเพราะอะไร ส่วนหนึ่งเพราะกลัวคนอ่านจะงง แต่จริงๆแล้ว อยากให้คนๆนั้นได้แวะเข้ามาอ่านสักนิด
สืบเนื่องจากวันหยุดยาวช่วงวันแรงงาน จขกท ได้มีโอกาสแวะเวียนเข้ามาอ่านกระทู้ของพี่ๆหลายคนที่รีวิวการไปเที่ยวชะอำคนเดียว สรุปวันรุ่งขึ้น จขกท ก็อยู่ที่ชะอำเป็นที่เรียบร้อย
พอไปถึงปุ๊บ อันดับแรกก็หาห้องพักก่อนเลย เพราะไม่ได้จองไว้ล่วงหน้า ก็ได้พี่วินมอ'ไซค์พาไปหาห้องแถวๆชะอำใต้ซอย 2 วันหยุดค่าห้องจะแพงกว่าวันปกติประมาณ 2 เท่า แต่ก็พอรับได้
ไม่ได้ตั้งใจจะไปเล่นน้ำทะเล แค่เดินเล่นริมชายหาด สูดกลิ่นน้ำทะเล ถ่ายรูปวิวบ้าง คนบ้าง แค่นี้ก็สุขใจละ ทีแรกกะว่าจะพักซัก 2 วัน 3 คืน วันจันทร์ค่อยกลับ แต่มีเหตุจำเป็นบางอย่าง จขกท เลยต้องเก็บกระเป๋ากลับเข้ากรุงฯในเช้าวันนี้ T_T
ขากลับ ได้โทรฯหาพี่วินคนเดิมที่มาส่งในวันแรก ให้มารับที่ห้องพักเพื่อไปส่ง จขกท ที่คิวรถตู้ พอถึงคิวรถตู้ ซื้อตั๋วเสร็จก็นั่งรอรถประมาณครึ่งชั่วโมงได้
พอรถตู้มาถึง คนขายตั๋วก็แจ้งให้ผู้โดยสารทราบ "985 หมายเลข 1 อนุสาวรีย์ค่ะ" รถน่าจะมาจากหัวหิน เพราะมีผู้โดยสารอยู่แล้วจำนวนหนึ่ง จขกท ก็เลยรีบขึ้นไปจับจองพื้นที่โดยเร็ว เพราะกลัวว่าจะได้นั่งเบาะหลังสุด
หลังจากร่ายมาซะยาว จุดสำคัญอยู่ตรงนี้ เบาะหน้า จขกท มีผู้ชายคนหนึ่ง ผมหยิกเล็กน้อย ใส่เสื้อสีขาว ข้างหลังปักหรือว่าสกรีนไม่แน่ใจ ตัวอักษรแถวบน "Student of ... แล้วก็มองไม่เห็น เพราะที่พิงศีรษะบังไว้" ส่วนแถวล่าง "K M ...มองไม่เห็นเหมือนเดิม" แค่มองข้างหลังก็บอกได้เลยว่า สเป็คเลย
ก็นั่งมาเรื่อยๆ จนรถจอดเติมแก๊สแถวๆพระราม 2 คนขับรถก็ให้ผู้โดยสารลงไปพักผ่อนข้างล่างตามอัธยาศัย จขกท ยืนรอที่ใต้ร่มไม้แถวๆนั้น ทีนี้หางตาก็เห็นใครคนหนึ่ง กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วมายืนรอข้างๆ จขกท... ก็คือผู้ชายคนที่นั่งเบาะหน้าคนนั้น พอได้มองหน้าปุ๊บ ต้องเปลี่ยนจากคำว่า สเป็ค เป็น โคตรสเป็ค เลยล่ะ^^ ไม่ได้หล่อมาก แต่ดูดี น่าจะสูง 185 อัพ ผิวสีแทนนิดๆ
เสียงแตรรถตู้ก็ขัดจังหวะทันที เรียกผู้โดยสารให้ขึ้นรถ เพราะเติมแก๊สเสร็จแล้ว ทีนี้ก็นั่งรถมาเรื่อยๆ ใกล้จะถึงอนุสาวรีย์เข้าไปเต็มที ในใจก็คิดว่า ขอไลน์ดีมั้ยนะ อีกใจก็คิดว่า ไม่ดีกว่า เดี๋ยวเค้าจะหาว่าโรคจิต แต่ดูเหมือนเค้าจะรู้ว่า จขกท คิดอะไร เค้าเลยหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าขึ้นมา (เค้าต้องขอเบอร์หรือไลน์เราแน่เลย มโนรอบที่ 1) พระเจ้า!!! เค้าหยิบขึ้นมาดูเวลาแล้วก็เก็บ-*- เซ็งเลย!!
รถจอดที่ท่ารถตู้แล้ว นี่มันหมดเวลาของเราแล้วเหรอ เค้าคนนั้นลงไปก่อน แล้ว จขกท ลงไปทีหลัง จริงๆคิดว่าเค้าจะเดินไปขึ้นรถไฟฟ้าแล้วซะอีก พอลงไปปุ๊บแล้วเงยหน้าขึ้นมา เค้ายังยืนอยู่ เหมือนจะยิ้มให้ จขกท นิดๆ (มโนรอบที่ 2)
จขกท เดินใจลอยขึ้นบันไดรถไฟฟ้า คงไม่ได้เห็นรอยยิ้มนั้นอีกแล้วสินะ T_T แต่... เห็นหลังเค้าแว้บๆ ยืนรอซื้อตั๋วในตู้ จขกท เลยเนียนเข้าไปยืนรอคิวแลกเหรัยญ ทั้งที่เหรียญสิบในกระเป๋ามีประมาณ 80 กว่าบาท 555 เอาวะ แค่ได้ยืนข้างหลังซักแป๊บก่อนจากกันก็ยังดี
ซักพักขี้เกียจรอ เพราะคนเยอะมาก จขกท เลยควักเหรียญในกระเป๋าหยอดซื้อตั๋วซะเลย อยากให้เค้าได้มอง จขกท ตอนเดินออกมาจัง (มโนรอบ 3)
สุดท้าย แค่ได้หันไปมองเค้าจากบันไดเลื่อนก็สุขใจแล้ว หวังว่าวันหนึ่ง คงได้เจอกันอีก
อาจจะยาวไปหน่อย ไร้สาระไปมาก แต่บางทีมันก็ดีกว่าเก็บไว้ในใจ...ใช่มั้ยครับ
ปล.มโนยังไงก็คือมโน ไม่เห็นชนะเลยขุ่นช่า