ตอนนี้ คนสาม นกหนึ่ง อยู่ในห้องรปภ. ธีภพหน้าเครียดจ้องมองพักตร์พิมล และกระตั้วเขม็ง
       
       “เข้ามาในห้องรปภ.ทำไม”
       พักตร์พิมลโกรธกลบเกลื่อน ทำเป็นไม่พอใจ “แพ็ตมาตามยามให้มาช่วยยกของขึ้นรถ
       “แล้วยามอยู่ไหน ทิ้งห้องไปได้ยังไง”
       “ไม่ทราบฮ่ะ พอเราเข้ามาก็โดนไอ้นกเปรตนั่นเล่นงาน” กระตั้วชี้นกบิวตี้
       “เรียกกู้ภัยมาจับตัวไปเถอะค่ะ สงสัยมันจะมีเชื้อบ้า” พักตร์พิมลบอก
       บิวตี้คนโมโห “เธอสิบ้า ชอบ ใส่ร้ายคนอื่น แย่มาก”
       “ไม่ต้องถึงหน่วยกู้ภัยหรอก แค่นกหงส์หยกธรรมดา เดี๋ยวจับไปปล่อยเอง”
       “งั้นแพ็ตกลับก่อนนะคะ จะไปให้หมอตรวจว่ามีเชื้ออะไรหรือเปล่า
       “ตั้วไปด้วยฮ่ะ อูย โดนจิก เลือดออกเลย”
       “ยังไปไม่ได้นะ ธี ค้นในกระเป๋าสิ มีหลักฐานอยู่ในนี้” บิวตี้พุ่งไปดึงกระเป๋ากระตั้ว จิกตีตรงกระเป๋า
       “ว้าย ตายแล้ว มันจิกตั้วอีกแล้วค่ะคุณแพ็ต อ๊ายยๆๆๆ” กระตั้วสะบัดตัวหนีไปมา
       ธีภพพยายามห้ามนก “หยุดๆๆ พอแล้ว พอ”
       กระตั้วดึงแขนพักตร์พิมลให้รีบไป “รีบหนีเถอะค่ะคุณแพ็ต นกผี น่ากลัวมาก”
       บิวตี้คนร้องลั่น “หยุดนะ พวกเธอไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น เอาไงดี ไม่อยากทำแต่...” สุดท้ายตัดสินใจเด็ดขาด “ช่วยไม่ได้แล้ว ฮึบ” บิวตี้พยายามเบ่งที่บั้นท้ายสุดแรงเกิด
       นกบิวตี้บินขึ้นปล่อยขี้นก ใส่ครึ่งหัวครึ่งหน้าพักตร์พิมลและกระตั้ว อย่างแม่นยำ
       พักตร์พิมล และ กระตั้วหยุดชะงัก ยกมือปาดขี้นกมาดู อย่างขยะแขยง
       “อ๊าย... ขี้นก ขยะแขยง” พักตร์พิมลกรี๊ด
       บิวตี้คนบ่น “ถ้าไม่จำเป็น คนอย่างฉันไม่มีวันทำเรื่องทุเรศอย่างงี้”
       “อึ๋ยยย อ้วกแตก จะเป็นลม” กระตั้วลืมตัวเปิดกระเป๋าควานหากระดาษทิชชูเปียก มาเช็ดขี้นก
       กระตั้ว กับพักตร์พิมล มัววุ่นกับขี้นก ไม่รู้ตัวว่าหลอดฉีดยาที่ยังมีคราบหมึกได้กระเด็นตกลงมา
       บิวตี้คนปราดเข้าไปชี้ ตะโกนเสียงดัง “นายธี นี่ไงหลักฐาน ดูสิ หลักฐานอยู่นี่”
       ธีภพมองตามนกบิวตี้ เห็นหลอดฉีดยา จึงก้มหยิบขึ้นมาดู และเข้าใจเรื่องทั้งหมด ทันทีมองพักตร์พิมล กับกระตั้ว อย่างโกรธขึ้ง
       พักตร์พิมลกับกระตั้วรู้ตัวแล้ว ได้แต่ยืนนิ่ง อ้าปากค้าง
       
       นกหนึ่ง คนสาม อยู่ในห้องทำงานประธานกรรมการ ธีภพจ้องมองภาพจากกล้องวงจรปิดของบริษัท มีบิวตี้คนแอบอยู่หลังตู้จ้องมองมาที่จอภาพ อย่างสาแก่ใจ
       พักตร์พิมลกับกระตั้วก้มหน้านิ่ง ด้วยความหวั่นเกรงที่โดนจับได้
       ที่จอภาพ เห็นกระตั้วกำลังฉีดสีเข้าไปที่ม้วนผ้า มีพักตร์พิมลยืนบังกล้องอีกตัวอย่างจงใจ แต่ไม่รู้ว่ามีกล้องอีกตัว
       บิวตี้คนชี้ๆ “นี่ไง โธ่เอ๊ยยัยแพ็ตนึกว่าตัวเองฉลาด ซื่อบื้อ แล้วไม่ขึ้นกล้องอีกต่างหาก”
       พักตร์พิมลแอบขมุบขมิบปาก ถลึงตาใส่กระตั้ว “ไหนว่าลบแล้วไง”
       กระตั้วจ๋อย กระซิบกลับ “ก็ไม่รู้ว่ามีหลายตัว”
       “นึกไม่ถึงว่าจะมีการแกล้งกันขนาดนี้ ไม่อย่างงั้นคงเรียกมาดูตั้งแต่ต้น” ธีภพหน้าตึง
       บิวตี้คนโกรธ “ใช่สิ นายปักใจเชื่อว่าฉันทำผิดอย่างเดียวเลย”
       พักตร์พิมลแก้ตัว “แพ็ตไม่ได้แกล้งนะคะ แค่จะทดสอบดูว่าพนักงานตั้งใจทำงานหรือเปล่า”
       บิวตี้คนแว้ดใส่ “โกหก”
       “ใช่ค่ะ เราได้รับร้องเรียนมาว่า พนักงานคนใหม่ไม่มีประสิทธิภาพเลย” กระตั้วเสริม
       ธีภพบอกขรึมๆ “จะให้พักงาน หรือจะลาออกเอง”
       “เค้าเป็นแค่พนักงานฝึกหัด ให้ออกไปเลยดีกว่าค่ะ” พักตร์พิมลยังไม่รู้ตัว
       “ผมหมายถึงคุณพักตร์พิมล กับ คุณกันดิศ ที่ทำทรัพย์สินบริษัทเสียหาย”
       พักตร์พิมลตกใจ “แพ็ตเปล่า”
       กระตั้วตกใจกว่าแก้ตัวปากคอสั่น “มันอาจะเป็นภาพตัดต่อก็ได้นะคะ”
       ธีภพดุ “ออกไปรอข้างนอก”
       กระตั้วลนลานออกไป
       “แพ็ตทำเพื่อบริษัทมาตั้งเยอะ แค่นี้ถึงกับจะไล่ออกเลยหรือคะ”
       “ถ้าจะอยู่ต่อก็ให้ยุติเรื่องทั้งหมด พรุ่งนี้ ไปขอโทษบิวตี้เค้าซะ”
       “ไม่มีทาง” พักตร์พิมลบอกด้วยแววตาชิงชัง
       “เธอตกลงแล้วนี่ ว่าถ้าฉันไม่ผิดทั้งสองคนจะต้องขอโทษฉัน ต่อหน้าพนักงานทุกคน และต้องทำตามคำสั่งของฉันทุกอย่างหนึ่งวันเต็มๆ” บิวตี้ว่า
       “ถ้างั้นพี่ก็ต้องทำตามกฎ”
       บิวตี้คนฮึดฮัด “ใช่ ไม่ทำก็ออกไปเลย”
       บิวตี้นกส่งเสียงร้องเหมือนเสียงเยาะ พักตร์พิมลมองนกหงส์หยกอย่างขุ่นเคือง
       
       ธีภพเดินมาที่รถ มีบิวตี้นกเกาะอยู่ที่แขน
       ธีภพจ้องมองนกบิวตี้เขม็ง “แกต้องไม่ใช่นกธรรมดาแน่ๆ” ยกนกขึ้นมามองใกล้ๆ แทบจะชิดใบหน้า
       บิวตี้คนถูกธีภพจ้องอย่างใกล้ชิด จมูก ปาก แทบจะชนกัน
       บิวตี้คนเอนตัวหนี เสียงสั่น “ทำอะไรของนาย ไม่ต้องใกล้ขนาดนั้นก็ได้”
       “แกเป็นนกจารกรรม มีชิปคอยควบคุมอยู่ใช่ไหม”
       ธีภพเลื่อนสายตาจ้องดูร่างบิวตี้คนอย่างพินิจพิเคราะห์ เขี่ยตามลำตัวบิวตี้เพื่อหาชิปที่ฝังอยู่
       บิวตี้คนจักกระจี้ “ฮิฮิ หยุดนะ ฉันจักกระจี้ หยุด พอได้แล้ว”
       ธีภพสำรวจนกหงส์หยกอย่างถี่ถ้วน โทรศัพท์ของธีภพมีเสียงสัญญาณข้อความเข้า
       ธีภพหยุดเขี่ยนก กดโทรศัพท์ดูเป็นรูปอรวิภานึกได้ ตกใจ “โอ๊ย...ลืมสนิท”
       ข้อความไลน์ของอรวิภาเขียนว่า “งานยุ่งจนลืมอีกหรือเปล่าคะ”
       ธีภพถอนใจใหญ่รีบกดไลน์ถึงอรวิภา “น้องอร ผมกำลังเดินทางนะครับ พอดีมีปัญหาที่บริษัทเพิ่งจะเคลียร์เสร็จ อีกประมาณครึ่งชั่วโมงนะครับ”
       ธีภพรีบขึ้นรถ นกบิวตี้ไม่ยอมขึ้นรถ บินเกาะที่หลังคานิ่ง
       “อ้าว บิวตี้จะไปไหน”
       “จะไปกินข้าวกับยัยแอ๊บแบ๊ว ชิ ไม่ไปด้วยหรอก เชิญตามสบาย”
       
       นกบิวตี้ บินหนีไปเลย ธีภพมองตาม คาดเดาอารมณ์นกขี้วีนไม่ถูกเล้ย...