ในหลายๆครั้งก็อยากจะให้ตัวเองตายไปซะให้พ้นๆ มีใครรู้สึกเป็นมั่งมั้ยครับ

มันเหงา ไม่มีเพื่อน ต้องอยู่คนเดียวตลอด ทั้งๆที่พ่อแม่ก็รักผม แต่ผมรู้สึกว่าชีวิตตัวเองมันจะต้องมีมากกว่าแค่พ่อกับแม่ อย่างน้อยผมก็อยากจะมีแฟน อยากแต่งงาน มีลูก อยากเรียกสิ่งที่ตัวเองทำว่าครอบครัว นั่งเล่นกับแฟน ส่งลูกไปโรงเรียน แต่ก็ไม่มีใครทนหรือแม้แต่จะเหลียวแลผม ไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคม ยิ่งไม่มีเลยที่จะมีโอกาสพบกับผู้หญิงที่จะเข้ามา
บางทีพอเราไปเห็นเค้า เรารู้สึกชอบเค้า เราเอาปัญหาของเราไปปรึกษาเค้า(โดยสถานะทางการงาน) เรารู้สึกอบอุ่นใจที่ได้คุยกับเค้า แต่พอมารู้ทีหลังว่าเค้าแต่งงานแล้ว(ไม่เปลี่ยนนามสกุล) ผมก็ต้องแอบมานั่งร้องไห้เสียใจ

รู้สึกว่าถ้าต่อไปพ่อแม่ตาย ต้องอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ ผมนึกภาพตัวเองไม่ออกว่าจะรู้สึกยังไง เดินผ่านคนข้างถนน นอนหนุนกระสอบป่าน ที่ใส่สัมภาระโดยไม่รู้พรุ่งนี้จะไปหยุดที่ไหน เห็นแล้วรู้สึกว่าถ้ามันเหงานักก็ตายซะดีกว่า เมื่อก่อนสมัยเรียนม.ปลายดูหนังเปนเอก ทั้งมนต์รัก รักน้อยนิด มันก็แค่รู้สึกสนุกแบบเนือยๆ แต่ตอนนี้ผมดูแล้วน้ำตามันไหล มันเหงา มันเจ็บปวด

ด้วยเหตุนี้ผมเลยรู้สึกว่า อยากจะหาคนคุยด้วย อาจจะนัดเจอกันในที่ๆมันปลอดภัย หรือถ้าใครกลัว จะให้เพื่อนไปด้วยก็ได้ เพราะการได้สนทนากันต่อหน้ามันให้ความรู้สึกแตกต่างจากการคุยผ่านหลังไมค์ หรือการโทรศัพท์  ถ้าใครนึกภาพไม่ออก อาจจะนึกถึงกลุ่มบำบัดแบบในหนังไฟต์คลับน่ะครับ คิดว่าไงครับ