วันนี้มีเรื่องทั้งดีใจ ภูมิใจ และน้อยใจปะปนกันบนรถเมล์สายหนึ่งครับซึ่งผมจะเล่าให้ฟังต่อจากนี้
เริ่มต้นหลังจากเลิกงาน ผมก็แวะซื้อข้าวกล่อง พร้อมกับมีน้ำดื่มที่กรอกมาจากที่ทำงาน มารอรถเมล์กลับมาที่หอครับ ซึ่งก็ถือว่าไกลพอสมควร และผมต้องนั่งรถเมล์สองต่อ ตั้งแต่ตอนแรก ผมก็สังเกตเห็นแม่ลูกคู่หนึ่ง ซึ่งตอนแรกผมก็ไม่ได้สังเกตอะไร เขาว่าลักษณะท่าทางเป็นยังไง หลังจากขึ้นรถคนก็ไม่หนาตาเท่าไหร่ก็เลยได้เห็นว่าสองแม่ลูกคู่นี้ก็ขึ้นมากับผมด้วย ด้วยความสอดรู้สอดเห็นหรืออย่างไรไม่ทราบ ผมเลยสังเกตว่า ทั้งคู่ดูแปลกๆ ท่าทางเหมือนคนไม่มีแรงเลย ซึ่งเขานั่งอยู่ 3 แถว ข้างหน้าผม ผ่านไปซํกพัก ลูกอายุประมาณซัก 3 4 ขวบได้มั้งผมไม่แน่ใจ ก็ร้องไห้ขึ้นมา คนเป็นแม่ก็ทั้งตี ทั้งบิด (เข้าใจว่างั้นนะ เพราะบางทีลูกก็ร้องหนักขึ้นบางที ) คนอื่นก็มีหันมองบ้าง ว่า สองคนนี้เป็นอะไรกัน แต่ส่วนใหญ่ก็ตามประสาคนเมือง นั่งจิ้มโทรศัพท์กันไปเรื่อย
ผมเลยตัดสินใจลุกไปหาทั้งคู่ ก็ได้รู้ว่า ลูกหิวไม่ได้กินข้าว เพราะลูกบ่นหิวอะนะ ผมเลยตัดสินใจ นั่งลงข้างๆเขานั่นละ เอาข้าวกล่องที่ซื้อมายื่นให้ไปเลย ซึ่งความจริงนะตอนนั่นผมก็คิดหนักอยู่นะว่าจะให้ดีไม่ให้ดี เพราะผมก็ไม่ใช่ว่าสบาย มีตัวทั้งตัวอยู่พอไปวันๆ แถมยืมเขามาอีก แต่อย่างน้อยก็ได้คนเขาช่วยเหลือมาก็เหลือช่วยส่งต่อไป กลับไปกินมาม่าก็ได้วะ คิดไปอย่างนั้น ก็ตัดใจให้ไป ขอเป็นผู้ให้มั่ง ตรงนี้ผมยิ้มอยู่ในตับในปอด ในไส้ ในพุงหมดละ
จากนั้นลูกเขาก็คว้าจากมือผม ไม่ได้รอผมให้นะ (ช็อคจังหวะที่ 1) ผมก็ไม่เป็นไรน่า สงสัยคงหิวมาก คนเป็นลูกก็กินไป มีแบ่งให้แม่กินด้วย ผมก็ถามไถ่ไปตามเรื่องก็ได้ความว่าเขาจะไปนนทบุรี แต่เขาไม่มีตัง เห็นว่าจะไปหาพี่สาวนะ เขาว่างั้น พอคุยกับคนแม่ถึงตอนนี้ ลูกเขาที่กินข้าวเสร็จก็ขว้างกล่องออกไปนอกหน้าต่างครับ! (ช็อคจังหวะ2) คนเป็นแม่ก็มองแต่ไม่ได้ว่าอะไร ผมก็เลยเริ่มรู้สึกไม่ใช่ละ มันไม่ใช่ละ ผมมีตังทั้งตัวอยู่ 200 ผมก็จัดการแบ่งให้แม่เขาไป 100 นึงบอกยังไงก็เอาให้เขาไว้ซื้อข้าวให้ลูกนะ แล้วเขาก็หยิบเงินไปพร้อมกับบ่น พึมพำว่า "เออยังดียังได้ 100 นึง แต่ว่ามันจะไปทำอะไรได้นะ" (ช็อคจังหวะ 3) ผมเงิบเลยครับ ทำไรไม่ถูกก็ได้แต่ร้องอ้าว แล้วผมก็เงียบไป พอดีตอนนั้นรถเมล์หยุดป้ายพอดี ไม่รู้คิดอะไรอยู่ ผมเลยตัดสินใจลงจากรถทันที ก่อนถึงจุดหมาย 2 ป้าย พร้อมกับอารมณ์ งงๆ ว่าที่ทำไปนี่ทำถูกหรือป่าวหว่า แล้วก็แอบนึกเสียใจนะ ว่าไม่มีคำว่า ขอบคุณ หลุดออกจากปากแม่ลูกทั้ง 2 คนเลย แล้วรถเมล์คันนั้นก็จากไปแบบ งงๆ พร้อมกับอารมณ์ ช็อค 3 จังหวะ แอบเสียใจเล็กๆ
เฮ้อ ไม่รู้ทำถูกป่าวน้อ ถ้าเป็นเพื่อนๆ พี่ๆ จะทำยังไงกันบ้างครับ เจอแบบนี้
เรื่องเกิดบนรถเมล์สายหนึ่ง
เริ่มต้นหลังจากเลิกงาน ผมก็แวะซื้อข้าวกล่อง พร้อมกับมีน้ำดื่มที่กรอกมาจากที่ทำงาน มารอรถเมล์กลับมาที่หอครับ ซึ่งก็ถือว่าไกลพอสมควร และผมต้องนั่งรถเมล์สองต่อ ตั้งแต่ตอนแรก ผมก็สังเกตเห็นแม่ลูกคู่หนึ่ง ซึ่งตอนแรกผมก็ไม่ได้สังเกตอะไร เขาว่าลักษณะท่าทางเป็นยังไง หลังจากขึ้นรถคนก็ไม่หนาตาเท่าไหร่ก็เลยได้เห็นว่าสองแม่ลูกคู่นี้ก็ขึ้นมากับผมด้วย ด้วยความสอดรู้สอดเห็นหรืออย่างไรไม่ทราบ ผมเลยสังเกตว่า ทั้งคู่ดูแปลกๆ ท่าทางเหมือนคนไม่มีแรงเลย ซึ่งเขานั่งอยู่ 3 แถว ข้างหน้าผม ผ่านไปซํกพัก ลูกอายุประมาณซัก 3 4 ขวบได้มั้งผมไม่แน่ใจ ก็ร้องไห้ขึ้นมา คนเป็นแม่ก็ทั้งตี ทั้งบิด (เข้าใจว่างั้นนะ เพราะบางทีลูกก็ร้องหนักขึ้นบางที ) คนอื่นก็มีหันมองบ้าง ว่า สองคนนี้เป็นอะไรกัน แต่ส่วนใหญ่ก็ตามประสาคนเมือง นั่งจิ้มโทรศัพท์กันไปเรื่อย
ผมเลยตัดสินใจลุกไปหาทั้งคู่ ก็ได้รู้ว่า ลูกหิวไม่ได้กินข้าว เพราะลูกบ่นหิวอะนะ ผมเลยตัดสินใจ นั่งลงข้างๆเขานั่นละ เอาข้าวกล่องที่ซื้อมายื่นให้ไปเลย ซึ่งความจริงนะตอนนั่นผมก็คิดหนักอยู่นะว่าจะให้ดีไม่ให้ดี เพราะผมก็ไม่ใช่ว่าสบาย มีตัวทั้งตัวอยู่พอไปวันๆ แถมยืมเขามาอีก แต่อย่างน้อยก็ได้คนเขาช่วยเหลือมาก็เหลือช่วยส่งต่อไป กลับไปกินมาม่าก็ได้วะ คิดไปอย่างนั้น ก็ตัดใจให้ไป ขอเป็นผู้ให้มั่ง ตรงนี้ผมยิ้มอยู่ในตับในปอด ในไส้ ในพุงหมดละ
จากนั้นลูกเขาก็คว้าจากมือผม ไม่ได้รอผมให้นะ (ช็อคจังหวะที่ 1) ผมก็ไม่เป็นไรน่า สงสัยคงหิวมาก คนเป็นลูกก็กินไป มีแบ่งให้แม่กินด้วย ผมก็ถามไถ่ไปตามเรื่องก็ได้ความว่าเขาจะไปนนทบุรี แต่เขาไม่มีตัง เห็นว่าจะไปหาพี่สาวนะ เขาว่างั้น พอคุยกับคนแม่ถึงตอนนี้ ลูกเขาที่กินข้าวเสร็จก็ขว้างกล่องออกไปนอกหน้าต่างครับ! (ช็อคจังหวะ2) คนเป็นแม่ก็มองแต่ไม่ได้ว่าอะไร ผมก็เลยเริ่มรู้สึกไม่ใช่ละ มันไม่ใช่ละ ผมมีตังทั้งตัวอยู่ 200 ผมก็จัดการแบ่งให้แม่เขาไป 100 นึงบอกยังไงก็เอาให้เขาไว้ซื้อข้าวให้ลูกนะ แล้วเขาก็หยิบเงินไปพร้อมกับบ่น พึมพำว่า "เออยังดียังได้ 100 นึง แต่ว่ามันจะไปทำอะไรได้นะ" (ช็อคจังหวะ 3) ผมเงิบเลยครับ ทำไรไม่ถูกก็ได้แต่ร้องอ้าว แล้วผมก็เงียบไป พอดีตอนนั้นรถเมล์หยุดป้ายพอดี ไม่รู้คิดอะไรอยู่ ผมเลยตัดสินใจลงจากรถทันที ก่อนถึงจุดหมาย 2 ป้าย พร้อมกับอารมณ์ งงๆ ว่าที่ทำไปนี่ทำถูกหรือป่าวหว่า แล้วก็แอบนึกเสียใจนะ ว่าไม่มีคำว่า ขอบคุณ หลุดออกจากปากแม่ลูกทั้ง 2 คนเลย แล้วรถเมล์คันนั้นก็จากไปแบบ งงๆ พร้อมกับอารมณ์ ช็อค 3 จังหวะ แอบเสียใจเล็กๆ
เฮ้อ ไม่รู้ทำถูกป่าวน้อ ถ้าเป็นเพื่อนๆ พี่ๆ จะทำยังไงกันบ้างครับ เจอแบบนี้