ผมเป็นชายคนหนึ่งที่แอบชอบหรือแอบรักก็ไม่รู้แหละ ตั้งแต่ปี 2546 - 2557 กับเพื่อนหญิงคนหนึ่ง ถ้าถึงตอนนี้ก็ปาเข้าไป 10 กว่า ปีเข้าไปแล้วครับ
ผมได้เจอกับเธอตอน ม.1 ซึ่งเรียนห้องเดียวกัน ซึ่งผมรู้ตัวไปตอนไหนว่าชอบเธอก็คงตอนที่เคยแกล้งเธอแล้วเธอร้องไห้แหละครับ
ผมรู้สึกได้ว่าผมทำอะไรลงไป !!! เธอเป็นคนน่ารักสำหรับผมมากคนหนึ่ง และผมก็ชอบเธอมาตลอด จนจบ ม.3 จนเราก็แยกย้ายโรงเรียนกัน
ซึ่งผมก็ยังไม่ได้บอกความรู้สึกกับผมที่มีต่อเธอไป จน ม.ปลาย เราก็ได้มีโอกาศติดต่อกันทาง MSN อยู่เป็นครั้งคราวแต่ก็ไม่ได้บ่อยอะไร
และเมื่อเข้ามหาวิทยาลัยผมเข้ามาเรียนในกรุงเทพ ส่วนเธอก็ไปเรียนที่ เชียงใหม่ (ทำไมยิ่งห่างกันด้วยนะ) จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้บอกเธออยู่ดี
จนมีอยู่วันนึงเมื่อ Facebook เข้ามาผมลองบอกว่าชอบเธอไป แต่เธอเหมือนดูตกใจคิดว่าเป็นแซวเล่นๆ (เป็นซ่ะอย่างนั้น - -*) และเราก็ได้คุยกันน้อยลง
เพราะผมเป็นเด็กกิจกรรมของมหาวิทยาลัยซึ่งไม่ค่อยมีเวลามาเล่นคอมเลย ปีนึงจะทักกันไม่กี่ครั้ง (เศร้า - -) จนความรู้สึกเหมือนจะห่างกันเรื่อยๆ
จนกระทั้งผมคิดจะตัดใจจากเธอ ด้วยความคิดว่าเราคงไม่ได้เกิดมาเพื่อรักกัน เพราะเธอเป็นคนน่ารัก เรียนเก่ง ฐานะดี สังคม ครอบครัว มีแต่คนเข้ามาหาและเป็นมิตรด้วย ....... จนกะว่าวันเกิดเธอปีนี้จะไม่เข้าไปทัก แต่เมื่อถึงวันเกิดเธอเธอกลับมาทักผมก่อนซ่ะอย่างนั้น จนผมอดที่จะอวยพรวันเกิดให้เธอไม่ได้ แล้วหลังจากวันนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลยเกิอบ 1 ปี ตอนนี้ผมก็เรียนจบแล้วแต่เธอยังเรียนไม่จบเพราะเธอเรียน 6 ปีถึงจะจบได้ และผมก็มาคิดว่าจะต้องบอกเธอจริงๆสักที เพราะผมจะบวช เลยอยากให้อะไรที่มันค้างคาใจมันได้ระบายออกไปสักที และผมก็ตัดสินใจบอกเธออีกครั้ง ซึ่งเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธและตอบรับ
แต่ผมก็ดีใจที่ได้บอกไป และมีความสุขกับสิ่งที่ผมทำลงไป......
ผมมาคิดอีกทีว่าำทำไมผมต้องคิดถึงเธอมากขนาดนี้ทั้งๆก็ไม่ได้เจอกันมานานมากเอาจริงๆก็ 7 ปีแหละที่ไม่ได้เจอกัน ผมได้แต่เข้าไปส่องเฟสเธอติดตามเธอ ว่าเธอมีความสุขดีหรือไม่ และถ้าเธอมีความสุขผมก็สุขไปด้วย แต่จากที่ผมเข้าไปดูการโพสการคุยของเธอผมสังเกตุได้ว่า เธอเองก็ยังไม่มีใครที่มาผูกมัดกับเธอ จะมีก็แต่เพื่อนที่เข้ามาแอบแซวเท่านั้น ผมไม่รู้นะครับว่าความรู้สึกของผมมันคืออะไรกันแน่ "ชอบ" หรือ "รัก" หรืออะไร
แต่ผมคิดว่ามันเกินกว่าคำว่า"ชอบ" ไปแล้วหล่ะครับถ้ามันนานขนาดนี้.... ความรู้สึกผมตอนนี้ถึงเราจะไม่ได้คบกันผมก็ยังมีความรู้สึกดีๆให้เธอเสมอ
แม้กระทั้งเธอจะมีคนที่เข้ามาดูแลแล้วก็ตาม ผมจะเป็นคนที่เธอปรับทุกข์เป็นคนที่จะคอยปลอบเธอเมื่อเธอเศร้า และวันที่เธอไม่เหลือใครก็พอ
ตอนนี้ผมคิดอย่างเดียวว่าเธอคือดอกไม้สำหรับผมที่ผมจะไม่เด็ดมันมาไว้เป็นของตัวเอง.
“If you love a flower, don’t pick it up.
Because if you pick it up it dies and it ceases to be what you love.
So if you love a flower, let it be.
Love is not about possession.
Love is about appreciation.”
― Osho
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ และ ขอให้ทุกคนสมหวังในความรักกันนะครับ ขอบคุณครับ.
ว่าด้วยเรื่องแอบชอบ หรือ แอบรัก เพื่อน มากว่า 10 ปี
ผมได้เจอกับเธอตอน ม.1 ซึ่งเรียนห้องเดียวกัน ซึ่งผมรู้ตัวไปตอนไหนว่าชอบเธอก็คงตอนที่เคยแกล้งเธอแล้วเธอร้องไห้แหละครับ
ผมรู้สึกได้ว่าผมทำอะไรลงไป !!! เธอเป็นคนน่ารักสำหรับผมมากคนหนึ่ง และผมก็ชอบเธอมาตลอด จนจบ ม.3 จนเราก็แยกย้ายโรงเรียนกัน
ซึ่งผมก็ยังไม่ได้บอกความรู้สึกกับผมที่มีต่อเธอไป จน ม.ปลาย เราก็ได้มีโอกาศติดต่อกันทาง MSN อยู่เป็นครั้งคราวแต่ก็ไม่ได้บ่อยอะไร
และเมื่อเข้ามหาวิทยาลัยผมเข้ามาเรียนในกรุงเทพ ส่วนเธอก็ไปเรียนที่ เชียงใหม่ (ทำไมยิ่งห่างกันด้วยนะ) จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้บอกเธออยู่ดี
จนมีอยู่วันนึงเมื่อ Facebook เข้ามาผมลองบอกว่าชอบเธอไป แต่เธอเหมือนดูตกใจคิดว่าเป็นแซวเล่นๆ (เป็นซ่ะอย่างนั้น - -*) และเราก็ได้คุยกันน้อยลง
เพราะผมเป็นเด็กกิจกรรมของมหาวิทยาลัยซึ่งไม่ค่อยมีเวลามาเล่นคอมเลย ปีนึงจะทักกันไม่กี่ครั้ง (เศร้า - -) จนความรู้สึกเหมือนจะห่างกันเรื่อยๆ
จนกระทั้งผมคิดจะตัดใจจากเธอ ด้วยความคิดว่าเราคงไม่ได้เกิดมาเพื่อรักกัน เพราะเธอเป็นคนน่ารัก เรียนเก่ง ฐานะดี สังคม ครอบครัว มีแต่คนเข้ามาหาและเป็นมิตรด้วย ....... จนกะว่าวันเกิดเธอปีนี้จะไม่เข้าไปทัก แต่เมื่อถึงวันเกิดเธอเธอกลับมาทักผมก่อนซ่ะอย่างนั้น จนผมอดที่จะอวยพรวันเกิดให้เธอไม่ได้ แล้วหลังจากวันนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลยเกิอบ 1 ปี ตอนนี้ผมก็เรียนจบแล้วแต่เธอยังเรียนไม่จบเพราะเธอเรียน 6 ปีถึงจะจบได้ และผมก็มาคิดว่าจะต้องบอกเธอจริงๆสักที เพราะผมจะบวช เลยอยากให้อะไรที่มันค้างคาใจมันได้ระบายออกไปสักที และผมก็ตัดสินใจบอกเธออีกครั้ง ซึ่งเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธและตอบรับ
แต่ผมก็ดีใจที่ได้บอกไป และมีความสุขกับสิ่งที่ผมทำลงไป......
ผมมาคิดอีกทีว่าำทำไมผมต้องคิดถึงเธอมากขนาดนี้ทั้งๆก็ไม่ได้เจอกันมานานมากเอาจริงๆก็ 7 ปีแหละที่ไม่ได้เจอกัน ผมได้แต่เข้าไปส่องเฟสเธอติดตามเธอ ว่าเธอมีความสุขดีหรือไม่ และถ้าเธอมีความสุขผมก็สุขไปด้วย แต่จากที่ผมเข้าไปดูการโพสการคุยของเธอผมสังเกตุได้ว่า เธอเองก็ยังไม่มีใครที่มาผูกมัดกับเธอ จะมีก็แต่เพื่อนที่เข้ามาแอบแซวเท่านั้น ผมไม่รู้นะครับว่าความรู้สึกของผมมันคืออะไรกันแน่ "ชอบ" หรือ "รัก" หรืออะไร
แต่ผมคิดว่ามันเกินกว่าคำว่า"ชอบ" ไปแล้วหล่ะครับถ้ามันนานขนาดนี้.... ความรู้สึกผมตอนนี้ถึงเราจะไม่ได้คบกันผมก็ยังมีความรู้สึกดีๆให้เธอเสมอ
แม้กระทั้งเธอจะมีคนที่เข้ามาดูแลแล้วก็ตาม ผมจะเป็นคนที่เธอปรับทุกข์เป็นคนที่จะคอยปลอบเธอเมื่อเธอเศร้า และวันที่เธอไม่เหลือใครก็พอ
ตอนนี้ผมคิดอย่างเดียวว่าเธอคือดอกไม้สำหรับผมที่ผมจะไม่เด็ดมันมาไว้เป็นของตัวเอง.
“If you love a flower, don’t pick it up.
Because if you pick it up it dies and it ceases to be what you love.
So if you love a flower, let it be.
Love is not about possession.
Love is about appreciation.”
― Osho
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ และ ขอให้ทุกคนสมหวังในความรักกันนะครับ ขอบคุณครับ.