สวัสดีค่ะ ! เรามีเรื่องทุกข์ใจ ไม่สบายใจ อยากจะมาหาที่ระบาย อยากมาหาทางแก้ไข อยากรู้ต้องทำยังไง เพราะเราไม่รู้จะทำยังไงต่อไปแล้วจริงๆ....
เข้าเรื่องเลยล่ะกันค่ะ...ณ ตอนนี้ วันนี้ เราคบกับแฟนมา 6 ปี 10เดือน 2วัน เราคบกันมาตั้ง ม.3 แล้วค่ะ พอถึงช่วงเวลาที่ต้องไปเรียนต่อมหาลัย เรากับแฟนก็เรียนกันคนมหาลัยค่ะ แต่ก็ยังอยู่ที่จังหวัดเดียวกัน บ้านเราอยู่ที่จังหวัดนี้ทั้งสองคน เพราะฉะนั้นเราทั้งสองคนไม่มีทางได้อยู่หอแน่นอน เรากับแฟนไม่เคยได้เป็นเหมือนคู่รัก คู่อื่นๆ ที่อยู่หอด้วยกัน ก่อนนอนเจอหน้ากัน ตื่นมาก็เจอกัน เราไม่เคยได้เป็นแบบนั้นเลย
เราเป็นคนเอาแต่ใจ ขี้หงุดหงิด ขี้แง อะไรนิดอะไรหน่อยก็ร้องไห้ ส่วนแฟนเรา อารมร้อนมาก พูดคำไหนคำนั้น ใจแข็งมาก ถ้าเรื่องไหนไม่ผิดอย่าหวังเลยค่ะว่าเขาจะง้อ ตลอดเวลาที่คบกันมา เรื่องเผลอใจ นอกใจ ก็เคยเกิดกับเราค่ะ แต่สุดท้ายฉันก็ให้อภัยเขาอยู่ดี ทุกครั้งที่เราทะเลาะกันคำหยาบไม่เคยหลุดออกจากปากเราทั้งสองคนเลยค่ะ จะมีมาช่วงไม่นานมานี้ ที่เขาจะหลุดพูดบ้าง ตอนได้ยินครั้งแรกก็ช็อคค่ะ ความรู้มันแบบว่า "เห้ย คบกันมาตั้งนานไม่เคยพูด วันนี้มาพูดแบบนี้มันเกิดไรขึ้น"
ก่อนจะคบกัน เราบอกเขาว่า เราไม่ชอบคนโกหก เราไม่ชอบผู้ชายใส่ต่างหู ไม่ชอบผู้ชายสักลาย และที่สำคัญ เราเกลียดบุหรี่ เพราะกลิ่นควันมันทำให้เราจามได้ทั้งวันเลยค่ะ และผู้ชายที่ฉันรักมากที่สุดก็ต้องมาจากไปเพราะโรคที่เกิดจากบุหรี่นี้แหละค่ะ เขาก็สันยากับเราว่าเขาจะไม่สูบ ส่วนเขา เขาไม่ชอบผู้หญิงเที่ยวกลางคืนค่ะ ไม่ชอบผู้หญิงดื่มเหล้า สูบบุหรี่ ไม่ชอบผู้หญิงที่ทำสีผม เพราะเขาชอบผู้หญิงที่มีผมสีดำ เหมือนสีผมของแม่เขาค่ะ และ เขาก็ไม่ชอบผู้หญิงที่ใส่คอนแทค หรือบิ๊กอาย ที่เป็นสีๆ เขาบอกว่า มันน่ากลัว
แต่แล้ว เมื่อตอนที่เราเข้าไปเป็น น้องปี1 ช่วงนั้นกิจกรรมก็จะเยอะ เราสองคนไม่ค่อยมีเวลาได้เจอกันเท่าไร ช่วงนั้นเราติดเพื่อนด้วย และแล้ว ความคึกคะนอง ความอยากรู้อยากลองก็เกิดขึ้น เราไปเที่ยวกลางคืนอ่ะ เราดื่มเหล้าไม่เป็นหรอกค่ะ ตอนเรียนมัธยมก็เคยคิดไว้ ว่าจะไม่แตะ แต่ก็เป็นไปตามวัยค่ะ จากที่ดื่มไม่เป็น ก็กลายมาเป็นไปเกือบทุกอาทิต ทุกครั้งที่แฟนโทมา เราก็จะอ้างว่า นอนแล้ว ปวดหัว ปวดท้อง ต่างๆนาๆ จนวันนึง แฟนจับได้ค่ะ เรารู้สึกผิดมาก แล้วก็รู้ค่ะ ว่าแฟนก็คงจะเสียความรู้สึกมากเช่นกัน แต่เขาก็ให้อภัยเรานะค่ะ เขาบอกว่า "ถ้ามีอีกครั้ง คงจะรู้นะว่าจะเป็นยังไง" นับตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้ เราไม่ได้แตะมันอีกเลยค่ะ
มีวันนึง เราได้กลิ่นบุหรี่จากตัวเขาค่ะ เขาบอกว่า เพื่อนสูบ ฉันไม่เชื่อค่ะ! ขอดมมือ ปรากฏว่า ชัดเลยค่ะ สูบชัวร์ ! เสียใจค่ะ เสียใจมาก ร้องไห้เลยค่ะ เขาก็ขอโทดนะค่ะ บอกว่าไม่ได้สูบเยอะ ไม่ได้ติดด้วย ต่อไปจะไม่สูบแล้ว แล้วเขาก็สัญญา เราก็ให้อภัย แล้วบอกเขาไปว่า ถ้ามีอีกครั้ง เราจะเลิกนะ ! เขาก็ตกลง
มีครั้งแรก ก็ต้องมีครั้งสองสิค่ะ จับได้อีกค่ะ ว่าเขาสูบ ก็เหมือนเดิมค่ะ เขาก็พูดเหมือนเดิม เราก็ให้อภัยตลอด
แล้วก็ครั้ง สาม สี่...ตามมา ทุกครั้งเขาก็จะบอกว่า จะไม่สูบแล้ว สัญญา เราก็ให้อภัยมาตลอด รู้ไหมค่ะ ทุกครั้งที่เรารู้ว่าเขาสูบบุหรี่ เราจะรู้สึกผิดหวัง เสียใจมาก เหมือนใจมันจะขาดนี้แหละค่ะ
ล่าสุดเมื่อไม่กี่อาทิตที่ผ่านมา เขามีปัญหากับครอบครัวค่ะ เขาออกมานอนหอเพื่อน เราคิดแน่นอนว่าเขาต้องสูบบุหรี่ กินเหล้ากินเบียเราไม่ค่อยห่วงเท่าไรหรอก เราห่วงเรื่องเขาจะสูบหนัก เราจะถามเขาทุกวันว่าวันนี้สูบเยอะไหม เขาก็จะบอกว่า 3-4 มวน(ถ้าเขาไม่โกหกนะค่ะ) รู้ไหมค่ะ ว่าเขาอยู่หอเพื่อนเป็นอาทิตเลยค่ะ เราจะพยายามยุยงให้เขาใจเย็น ให้เขาเข้าบ้าน เพราะถ้าเขาเข้าบ้าน เขาจะไม่มีวันสูบบุหรี่ให้พ่อกับแม่เห็นแน่นอน
ครั้งนี้เรามีลางค่ะ เราคิดว่า เขาคงไม่เลิกสูบ เขาคงติดไปแล้วค่ะ ทุกครั้งที่เราบอกว่า เมื่อไรจะเลิกสูบ เขาจะอ้างตลอดว่า ไม่สบายใจ เครียดเรื่องที่บ้าน บอกให้เราเข้าใจเขาบ้างสิ โอเคค่ะ เราเข้าใจ !! จนวันนึงเขาก็เข้าบ้าน เราก็เห็นเขาเริ่มอารมดีแล้ว แต่ทำไมเขายังสูบอยู่ จะถามเขา ก็กลัวเขาจะโมโหอีก ผ่านมาเป็นอาทิตเขาก็สูบมันต่อไปเรื่อยๆ เราเริ่มมั่นใจแล้วค่ะ ว่าเขาคงติดแน่นอน
เชื่อไหมค่ะ ตั้งแต่ที่เขามาอยู่หอเพื่อน จนถึงวันนี้ น่าจะสองอาทิตกว่าๆ ไม่มีวันไหนที่เราไม่ร้องไห้ เราเครียดทุกวันค่ะ เราน้อยใจ เราผิดหวัง เขาไม่รู้หรอกค่ะว่าเราเสียใจแค่ไหน เพราะทุกครั้งที่โทคุยกัน เราจะทำเสียงให้ปกติ ให้ร่าเริง เจอหน้ากันเราก็ยิ้มให้กว้างที่สุด เพราะเราคิดว่า เขากำลังมีปัญหา เราไม่ควรจะทำให้เขาหนักใจขึ้นอีก บอกตรงๆว่า เราต้องใช้ความอดทนทุกวันเลยค่ะ
จนวันนี้ เรากับเขาออกไปข้างนอก โดยที่เรานั่งซ้อนมอไซเขา เราตัดสินใจถามเขาว่า ถ้าเราบอกเลิกเขา เพราะเขาสูบบุหรี่ เขาจะรู้สึกยังไง? เขาตอบมาว่า" ไม่มีเหตุผล เหตุผลฟังไม่ขึ้น บ้านเขากำลังมีปัญหา เข้าใจบ้างสิ" ซึ่งปัญหาที่บ้านเขาอ้าง มันเป็นปัญหาที่ไม่สามารถแก้ไขได้ และเราก็คิดว่า มันจะเป็นปัญหาไปอีกนาน เขาก็ต้องสูบไปอีกนาน แล้วเขาก็บอกเรามาอีกว่า " เขาอุตส่าพยายามหาทางออกให้ดีที่สุดแล้ว สูบก็ไม่เคยสูบให้เห็น" เราไม่เถียงเขาต่อ เรานิ่งและเงียบค่ะ น้ำตามาจากไหนไม่รู้ ไหลมาเป็นทางเลยค่ะ เกิดคำถามมากมายในใจ
-สรุปคือจะสูบให้ได้ จะสูบต่อไปใช่ไหม ?
-ที่ผ่านมาคำสัญญา มันเป็นแค่ลมปากใช่ไหม ?
-เราไม่มีค่า ไม่สำคัญ ที่จะเขาจะทำเพื่อเราเลยหรอ ?
-ถ้าก่อนที่จะคบกัน เขาสูบ วันนี้เราคงไม่ได้มาเป็นแฟนกัน ?
มันก็เป็นคำถามแค่ในใจค่ะ ในใจเท่านั้น เราไม่อยากเถียง ไม่อยากโวยวายอะไร เราพูดไม่ออก ได้แต่นั่งเช็ดน้ำตา เขาไม่รู้หรอกค่ะว่าเรากำลังร้องไห้ เรากำลังเสียใจ เราคิดจะซื้อบุหรี่ไฟฟ้าให้เขานะค่ะ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วค่ะ เพราะถ้าต่อให้เราซื้อไป ถ้าใจเขาไม่คิดจะเลิกสูบมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย บอกตรงๆนะค่ะ ทุกวันนี้เราไม่มีความสุขเลยค่ะ เรานอนเสียใจทุกวัน แค่คิดเรื่องนี้ขึ้นมา น้ำตามันก็ไหลออกมาทุกที
เราต้องทำไงหรอค่ะ เราจะทำไงดี ปล่อยไปให้เป็นแบบนี้ โดยที่ตัวเองมีทุกข์ เพื่อที่จะเห็นคนที่รักมีความสุข หรือเราจะเดินจากมา อันนี้เราก็คงทุกข์เหมือนกัน 6ปีกว่า ไม่ใช่น้อยๆเลย มันมากกว่าคำว่าผูกผันไปแล้วค่ะ
ยังไงเราก็รับไม่ได้จริงๆค่ะ คนที่เรารักทำในสิ่งที่เราเกลียด เรายังหวังค่ะ หวังว่าคงมีสักวันที่เขาจะเห็นถึงความรู้สึกเรา แล้วยอมเลิกสูบ แต่ความหวังนี้มันช่างริบหรี่เหลือเกินค่ะ.
ขอบคุณทุกคนนะค่ะ ที่เข้ามาอ่านจนถึงบรรทัดสุดท้าย ขอบคุณpantipที่ทำให้ฉันได้ระบายความทุกข์ออกมา อย่างน้อยการเขียนกระทู้นี้ของฉัน มันก็ทำให้ฉันคลายความทุกข์ออกมาได้บ้าง
ขอบคุณค่ะ.
ถ้าคุณเป็นฉัน คุณจะทำยังไง? แล้วถ้าคุณเป็นเขา คุณจะทำยังไง?
เข้าเรื่องเลยล่ะกันค่ะ...ณ ตอนนี้ วันนี้ เราคบกับแฟนมา 6 ปี 10เดือน 2วัน เราคบกันมาตั้ง ม.3 แล้วค่ะ พอถึงช่วงเวลาที่ต้องไปเรียนต่อมหาลัย เรากับแฟนก็เรียนกันคนมหาลัยค่ะ แต่ก็ยังอยู่ที่จังหวัดเดียวกัน บ้านเราอยู่ที่จังหวัดนี้ทั้งสองคน เพราะฉะนั้นเราทั้งสองคนไม่มีทางได้อยู่หอแน่นอน เรากับแฟนไม่เคยได้เป็นเหมือนคู่รัก คู่อื่นๆ ที่อยู่หอด้วยกัน ก่อนนอนเจอหน้ากัน ตื่นมาก็เจอกัน เราไม่เคยได้เป็นแบบนั้นเลย
เราเป็นคนเอาแต่ใจ ขี้หงุดหงิด ขี้แง อะไรนิดอะไรหน่อยก็ร้องไห้ ส่วนแฟนเรา อารมร้อนมาก พูดคำไหนคำนั้น ใจแข็งมาก ถ้าเรื่องไหนไม่ผิดอย่าหวังเลยค่ะว่าเขาจะง้อ ตลอดเวลาที่คบกันมา เรื่องเผลอใจ นอกใจ ก็เคยเกิดกับเราค่ะ แต่สุดท้ายฉันก็ให้อภัยเขาอยู่ดี ทุกครั้งที่เราทะเลาะกันคำหยาบไม่เคยหลุดออกจากปากเราทั้งสองคนเลยค่ะ จะมีมาช่วงไม่นานมานี้ ที่เขาจะหลุดพูดบ้าง ตอนได้ยินครั้งแรกก็ช็อคค่ะ ความรู้มันแบบว่า "เห้ย คบกันมาตั้งนานไม่เคยพูด วันนี้มาพูดแบบนี้มันเกิดไรขึ้น"
ก่อนจะคบกัน เราบอกเขาว่า เราไม่ชอบคนโกหก เราไม่ชอบผู้ชายใส่ต่างหู ไม่ชอบผู้ชายสักลาย และที่สำคัญ เราเกลียดบุหรี่ เพราะกลิ่นควันมันทำให้เราจามได้ทั้งวันเลยค่ะ และผู้ชายที่ฉันรักมากที่สุดก็ต้องมาจากไปเพราะโรคที่เกิดจากบุหรี่นี้แหละค่ะ เขาก็สันยากับเราว่าเขาจะไม่สูบ ส่วนเขา เขาไม่ชอบผู้หญิงเที่ยวกลางคืนค่ะ ไม่ชอบผู้หญิงดื่มเหล้า สูบบุหรี่ ไม่ชอบผู้หญิงที่ทำสีผม เพราะเขาชอบผู้หญิงที่มีผมสีดำ เหมือนสีผมของแม่เขาค่ะ และ เขาก็ไม่ชอบผู้หญิงที่ใส่คอนแทค หรือบิ๊กอาย ที่เป็นสีๆ เขาบอกว่า มันน่ากลัว
แต่แล้ว เมื่อตอนที่เราเข้าไปเป็น น้องปี1 ช่วงนั้นกิจกรรมก็จะเยอะ เราสองคนไม่ค่อยมีเวลาได้เจอกันเท่าไร ช่วงนั้นเราติดเพื่อนด้วย และแล้ว ความคึกคะนอง ความอยากรู้อยากลองก็เกิดขึ้น เราไปเที่ยวกลางคืนอ่ะ เราดื่มเหล้าไม่เป็นหรอกค่ะ ตอนเรียนมัธยมก็เคยคิดไว้ ว่าจะไม่แตะ แต่ก็เป็นไปตามวัยค่ะ จากที่ดื่มไม่เป็น ก็กลายมาเป็นไปเกือบทุกอาทิต ทุกครั้งที่แฟนโทมา เราก็จะอ้างว่า นอนแล้ว ปวดหัว ปวดท้อง ต่างๆนาๆ จนวันนึง แฟนจับได้ค่ะ เรารู้สึกผิดมาก แล้วก็รู้ค่ะ ว่าแฟนก็คงจะเสียความรู้สึกมากเช่นกัน แต่เขาก็ให้อภัยเรานะค่ะ เขาบอกว่า "ถ้ามีอีกครั้ง คงจะรู้นะว่าจะเป็นยังไง" นับตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้ เราไม่ได้แตะมันอีกเลยค่ะ
มีวันนึง เราได้กลิ่นบุหรี่จากตัวเขาค่ะ เขาบอกว่า เพื่อนสูบ ฉันไม่เชื่อค่ะ! ขอดมมือ ปรากฏว่า ชัดเลยค่ะ สูบชัวร์ ! เสียใจค่ะ เสียใจมาก ร้องไห้เลยค่ะ เขาก็ขอโทดนะค่ะ บอกว่าไม่ได้สูบเยอะ ไม่ได้ติดด้วย ต่อไปจะไม่สูบแล้ว แล้วเขาก็สัญญา เราก็ให้อภัย แล้วบอกเขาไปว่า ถ้ามีอีกครั้ง เราจะเลิกนะ ! เขาก็ตกลง
มีครั้งแรก ก็ต้องมีครั้งสองสิค่ะ จับได้อีกค่ะ ว่าเขาสูบ ก็เหมือนเดิมค่ะ เขาก็พูดเหมือนเดิม เราก็ให้อภัยตลอด
แล้วก็ครั้ง สาม สี่...ตามมา ทุกครั้งเขาก็จะบอกว่า จะไม่สูบแล้ว สัญญา เราก็ให้อภัยมาตลอด รู้ไหมค่ะ ทุกครั้งที่เรารู้ว่าเขาสูบบุหรี่ เราจะรู้สึกผิดหวัง เสียใจมาก เหมือนใจมันจะขาดนี้แหละค่ะ
ล่าสุดเมื่อไม่กี่อาทิตที่ผ่านมา เขามีปัญหากับครอบครัวค่ะ เขาออกมานอนหอเพื่อน เราคิดแน่นอนว่าเขาต้องสูบบุหรี่ กินเหล้ากินเบียเราไม่ค่อยห่วงเท่าไรหรอก เราห่วงเรื่องเขาจะสูบหนัก เราจะถามเขาทุกวันว่าวันนี้สูบเยอะไหม เขาก็จะบอกว่า 3-4 มวน(ถ้าเขาไม่โกหกนะค่ะ) รู้ไหมค่ะ ว่าเขาอยู่หอเพื่อนเป็นอาทิตเลยค่ะ เราจะพยายามยุยงให้เขาใจเย็น ให้เขาเข้าบ้าน เพราะถ้าเขาเข้าบ้าน เขาจะไม่มีวันสูบบุหรี่ให้พ่อกับแม่เห็นแน่นอน
ครั้งนี้เรามีลางค่ะ เราคิดว่า เขาคงไม่เลิกสูบ เขาคงติดไปแล้วค่ะ ทุกครั้งที่เราบอกว่า เมื่อไรจะเลิกสูบ เขาจะอ้างตลอดว่า ไม่สบายใจ เครียดเรื่องที่บ้าน บอกให้เราเข้าใจเขาบ้างสิ โอเคค่ะ เราเข้าใจ !! จนวันนึงเขาก็เข้าบ้าน เราก็เห็นเขาเริ่มอารมดีแล้ว แต่ทำไมเขายังสูบอยู่ จะถามเขา ก็กลัวเขาจะโมโหอีก ผ่านมาเป็นอาทิตเขาก็สูบมันต่อไปเรื่อยๆ เราเริ่มมั่นใจแล้วค่ะ ว่าเขาคงติดแน่นอน
เชื่อไหมค่ะ ตั้งแต่ที่เขามาอยู่หอเพื่อน จนถึงวันนี้ น่าจะสองอาทิตกว่าๆ ไม่มีวันไหนที่เราไม่ร้องไห้ เราเครียดทุกวันค่ะ เราน้อยใจ เราผิดหวัง เขาไม่รู้หรอกค่ะว่าเราเสียใจแค่ไหน เพราะทุกครั้งที่โทคุยกัน เราจะทำเสียงให้ปกติ ให้ร่าเริง เจอหน้ากันเราก็ยิ้มให้กว้างที่สุด เพราะเราคิดว่า เขากำลังมีปัญหา เราไม่ควรจะทำให้เขาหนักใจขึ้นอีก บอกตรงๆว่า เราต้องใช้ความอดทนทุกวันเลยค่ะ
จนวันนี้ เรากับเขาออกไปข้างนอก โดยที่เรานั่งซ้อนมอไซเขา เราตัดสินใจถามเขาว่า ถ้าเราบอกเลิกเขา เพราะเขาสูบบุหรี่ เขาจะรู้สึกยังไง? เขาตอบมาว่า" ไม่มีเหตุผล เหตุผลฟังไม่ขึ้น บ้านเขากำลังมีปัญหา เข้าใจบ้างสิ" ซึ่งปัญหาที่บ้านเขาอ้าง มันเป็นปัญหาที่ไม่สามารถแก้ไขได้ และเราก็คิดว่า มันจะเป็นปัญหาไปอีกนาน เขาก็ต้องสูบไปอีกนาน แล้วเขาก็บอกเรามาอีกว่า " เขาอุตส่าพยายามหาทางออกให้ดีที่สุดแล้ว สูบก็ไม่เคยสูบให้เห็น" เราไม่เถียงเขาต่อ เรานิ่งและเงียบค่ะ น้ำตามาจากไหนไม่รู้ ไหลมาเป็นทางเลยค่ะ เกิดคำถามมากมายในใจ
-สรุปคือจะสูบให้ได้ จะสูบต่อไปใช่ไหม ?
-ที่ผ่านมาคำสัญญา มันเป็นแค่ลมปากใช่ไหม ?
-เราไม่มีค่า ไม่สำคัญ ที่จะเขาจะทำเพื่อเราเลยหรอ ?
-ถ้าก่อนที่จะคบกัน เขาสูบ วันนี้เราคงไม่ได้มาเป็นแฟนกัน ?
มันก็เป็นคำถามแค่ในใจค่ะ ในใจเท่านั้น เราไม่อยากเถียง ไม่อยากโวยวายอะไร เราพูดไม่ออก ได้แต่นั่งเช็ดน้ำตา เขาไม่รู้หรอกค่ะว่าเรากำลังร้องไห้ เรากำลังเสียใจ เราคิดจะซื้อบุหรี่ไฟฟ้าให้เขานะค่ะ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วค่ะ เพราะถ้าต่อให้เราซื้อไป ถ้าใจเขาไม่คิดจะเลิกสูบมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย บอกตรงๆนะค่ะ ทุกวันนี้เราไม่มีความสุขเลยค่ะ เรานอนเสียใจทุกวัน แค่คิดเรื่องนี้ขึ้นมา น้ำตามันก็ไหลออกมาทุกที
เราต้องทำไงหรอค่ะ เราจะทำไงดี ปล่อยไปให้เป็นแบบนี้ โดยที่ตัวเองมีทุกข์ เพื่อที่จะเห็นคนที่รักมีความสุข หรือเราจะเดินจากมา อันนี้เราก็คงทุกข์เหมือนกัน 6ปีกว่า ไม่ใช่น้อยๆเลย มันมากกว่าคำว่าผูกผันไปแล้วค่ะ
ยังไงเราก็รับไม่ได้จริงๆค่ะ คนที่เรารักทำในสิ่งที่เราเกลียด เรายังหวังค่ะ หวังว่าคงมีสักวันที่เขาจะเห็นถึงความรู้สึกเรา แล้วยอมเลิกสูบ แต่ความหวังนี้มันช่างริบหรี่เหลือเกินค่ะ.
ขอบคุณทุกคนนะค่ะ ที่เข้ามาอ่านจนถึงบรรทัดสุดท้าย ขอบคุณpantipที่ทำให้ฉันได้ระบายความทุกข์ออกมา อย่างน้อยการเขียนกระทู้นี้ของฉัน มันก็ทำให้ฉันคลายความทุกข์ออกมาได้บ้าง
ขอบคุณค่ะ.