"แค๊ก..แอ่ดดด!!" เสียงเปิดประตูห้องของเช่าห้องเล็ก ที่บอกถึงความเก่าแก่ของมัน
หญิงสาวที่ไม่ไยดีกับความเก่าของประตู
วิ่งพรวดออกจากห้องอย่างรวดเร็ว พร้อมกับปิดประตูห้องดังโครม
เมื่อเธอนั้นรู้ว่าหากช้ากว่านี้แล้ว..เธอคงไปเรียนไม่ทัน
พอวิ่งออกจากห้องได้ไม่กี่ก้าว
เธอสังเกตถึงความผิดปกติของท้องฟ้าในวันนี้
"ทำไมฝนต้องตั้งเค้าจะตกในวันนี้ด้วย ให้ตายสิ" เธอสบถกับตัวเองในใจ
หากเธอไปเรียนโดยที่ปล่อยให้เสื้อผ้าของเธอเผชิญชะตากรรมกับท้องฟ้าที่มีท่าทีว่าจะหลั่งน้ำตาลงมาเร็วๆนี้
เธอคงจะผลัดการตากผ้าไปอีกหลายวัน
เธอจึงหันหลังกลับไปยังห้องของเธอและเดินอ้อมไปทางหลังห้องอย่างรวดเร็ว
ก่อนที่จะเก็บเสื้อผ้าที่ตากไว้ตอนกลางคืนที่ผ่านมาอย่างลวกๆ
โดยไม่ไยดีเลยว่าเสื้อผ้าจะแห้งจะชื้นแค่ไหน
เธอคิดเพียงว่าไม่อยากให้เสื้อผ้าที่ชื้นจากการตากลมแค่เวลาไม่กี่ชั่วโมงกลายเป็นเปียกโชกก็พอ
เธอเดินอ้อมมาทางหน้าห้อง
และใช้มือข้างซ้ายที่แสนจะไม่ถนัดเปิดประตูห้องด้วยท่าทางทุลักทุเล
ส่วนมือข้างขวานั้นเต็มไปด้วยเสื้อผ้าที่แทบจะพร้อมใจหล่นไปเปื้อนฝุ่นบนพื้น
เธอใช้หลังของเธอดันประตูเข้าไปในห้อง
พร้อมกับโยนเสื้อผ้าที่เธอหอบมาลงไปบนเตียงที่ไม่ไกลจากประตูมากนัก
หญิงสาววิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็ว
ในใจของเธอนั้นคิดแค่ว่าจะช้าไปมากกว่านี้คงไม่ได้
เธอล๊อคห้องของเธออย่างรวดเร็ว
และคิดว่าคงไม่มีอะไรมาทำให้เธอเข้าห้องเรียนช้ามากกว่าไปกว่านี้
"ตูม!!!" เธอรีบหันขวับไปทางต้นเสียง
ชายวัยกลางคนตกลงไปในสระน้ำด้วยท่าทางที่ไม่สวยนัก
ซึ่งนั้นมันทำให้เธอระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างไม่ทันคิด
เสียงหัวเราะเหมือนสัญญาณเร่งให้ชายผู้นั้นรีบดันตัวเองออกมาจากสระน้ำอย่างทุลักทุเล
เช้าวันนี้อาจจะไม่ได้แจ่มใสมากนัก
แต่ก็เป็นเช้าอีกวันที่ ทำให้เธอระเบิดเสียงหัวเราะได้...
===========================
ขออภัยมือใหม่หัดพิมพ์ค่ะ
อยากให้ติ ให้เตือนเยอะๆ อยากพัฒนาต่อไป ขอบคุณค่ะ
เช้าวันหนึ่ง...(ขออภัยค่ะ..มือใหม่หัดพิมพ์)
หญิงสาวที่ไม่ไยดีกับความเก่าของประตู
วิ่งพรวดออกจากห้องอย่างรวดเร็ว พร้อมกับปิดประตูห้องดังโครม
เมื่อเธอนั้นรู้ว่าหากช้ากว่านี้แล้ว..เธอคงไปเรียนไม่ทัน
พอวิ่งออกจากห้องได้ไม่กี่ก้าว
เธอสังเกตถึงความผิดปกติของท้องฟ้าในวันนี้
"ทำไมฝนต้องตั้งเค้าจะตกในวันนี้ด้วย ให้ตายสิ" เธอสบถกับตัวเองในใจ
หากเธอไปเรียนโดยที่ปล่อยให้เสื้อผ้าของเธอเผชิญชะตากรรมกับท้องฟ้าที่มีท่าทีว่าจะหลั่งน้ำตาลงมาเร็วๆนี้
เธอคงจะผลัดการตากผ้าไปอีกหลายวัน
เธอจึงหันหลังกลับไปยังห้องของเธอและเดินอ้อมไปทางหลังห้องอย่างรวดเร็ว
ก่อนที่จะเก็บเสื้อผ้าที่ตากไว้ตอนกลางคืนที่ผ่านมาอย่างลวกๆ
โดยไม่ไยดีเลยว่าเสื้อผ้าจะแห้งจะชื้นแค่ไหน
เธอคิดเพียงว่าไม่อยากให้เสื้อผ้าที่ชื้นจากการตากลมแค่เวลาไม่กี่ชั่วโมงกลายเป็นเปียกโชกก็พอ
เธอเดินอ้อมมาทางหน้าห้อง
และใช้มือข้างซ้ายที่แสนจะไม่ถนัดเปิดประตูห้องด้วยท่าทางทุลักทุเล
ส่วนมือข้างขวานั้นเต็มไปด้วยเสื้อผ้าที่แทบจะพร้อมใจหล่นไปเปื้อนฝุ่นบนพื้น
เธอใช้หลังของเธอดันประตูเข้าไปในห้อง
พร้อมกับโยนเสื้อผ้าที่เธอหอบมาลงไปบนเตียงที่ไม่ไกลจากประตูมากนัก
หญิงสาววิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็ว
ในใจของเธอนั้นคิดแค่ว่าจะช้าไปมากกว่านี้คงไม่ได้
เธอล๊อคห้องของเธออย่างรวดเร็ว
และคิดว่าคงไม่มีอะไรมาทำให้เธอเข้าห้องเรียนช้ามากกว่าไปกว่านี้
"ตูม!!!" เธอรีบหันขวับไปทางต้นเสียง
ชายวัยกลางคนตกลงไปในสระน้ำด้วยท่าทางที่ไม่สวยนัก
ซึ่งนั้นมันทำให้เธอระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างไม่ทันคิด
เสียงหัวเราะเหมือนสัญญาณเร่งให้ชายผู้นั้นรีบดันตัวเองออกมาจากสระน้ำอย่างทุลักทุเล
เช้าวันนี้อาจจะไม่ได้แจ่มใสมากนัก
แต่ก็เป็นเช้าอีกวันที่ ทำให้เธอระเบิดเสียงหัวเราะได้...
===========================
ขออภัยมือใหม่หัดพิมพ์ค่ะ
อยากให้ติ ให้เตือนเยอะๆ อยากพัฒนาต่อไป ขอบคุณค่ะ