เพลงประกอบ
http://www.youtube.com/watch?v=qF3XfAvX4kc&list=RDCUn4j0g1XtU Up In The Air -30 second to mars
เรื่องมันมีอยู่ว่า... เดือนกพ.2556
ก่อนหน้านี้ขี่เป็นแต่มอเตอร์ไซค์เวฟ เคยให้เพื่อนสอนหัดขี่มอไซค์มีคลัชมือครั้งนึงตอนเรียนมหาลัยก็ไม่ประสบความสำเร็จ ตอนนั้นก็เลยคิดว่าเราทำไม่ได้ว่ะ ยากชิบเป๋งแค่ปล่อยคลัชเลี้ยงเครื่องให้มันเดินหน้าทำไมมันยากจังวะ ไม่เอาแล้ว....ทำไม่ได้
พอทำงานได้สักพักได้เจอรุ่นพี่คนนึงที่เรียนมหาลัยเดียวกันแกขับsuzuki inazuma ที่ทำงานใกล้ๆกัน ได้มีโอกาสซ้อนแกไปไหนมาไหนบ้างก็เริ่มอยากลอง แต่ก็ยังไม่กล้า ได้แต่คิดตัวน้อยๆอย่างเราจะขับไหวเหรอวะรถคันเบ้อเริ่มหนักก็หนัก นั่งก็พอนั่งไปนั่งมาไปไกลๆเริ่มรู้สึกสนุกกับการเดินทางแบบที่เราใช้ร่างกายของเรารับรู้ถึงสิ่งรอบตัวเราได้สัมผัสถึง สายลม แสงแดด แบบที่ไม่เคยรู้สึกเวลานั่งรถ เฮ้ย โคตรสนุกว่ะ การเดินทางสนุกขึ้นอีก50% ได้แต่คิดในใจเสียงดังๆ....มันส์ว่ะ
อยู่มาวันนึงไปเที่ยวภาคเหนือเห็นคนเค้าขี่รถวิบากคันสูงๆ บิ๊กไบค์คันใหญ่ๆ ขี่ได้ไงวะขึ้นเขาสูง ชัน คดเคี้ยว chip หายย ขนาดขับรถยังรู้สึกว่าน่ากลัว ปกติปอดแหกเรื่องขี่ลงที่ชันๆเป็นทุนเดิม .... ตั้งแต่ขี่มาล้มก็สองสามครั้ง หัวแตก เลือดอาบ สลบ เย็บไปหลายเข็ม บางรอบก็หน้าแหก เข่าแหก ถลอกปอกเปิกแล้วยังต้องทำงานจากภูเก็ตกลับเกาหลีก็ทำมาแล้ว น้ำเหลืองไหลทะลุผ้าก๊อซเพราะกลัวเจ็บไม่อยากไปทำแผลที่รพ.แล้วกลับมาถึงเกาหลีก็ต้องลากลับบ้านแบบไม่ไหวมาโดนทำแผลที่รพ.อยู่ดีช่วงนั้นงอเข่าไม่ได้ เดินเป็นโรบอทอยู่เป็นอาทิตย์ๆเสียงานเสียการกันไปช่วงนั้น ก็ไม่ได้รู้สึกกลัวหรือขยาดการขี่มอเตอร์ไซค์มากขึ้นเลย คนไรฟะ
วันหนึ่งอยู่ที่บ้านอยู่ดีก็คิดขึ้นมาว่า เฮ้ย..ทำไมคนอื่นขี่ได้วะ คนอื่นทำได้เราก็ต้องทำได้สิน่า ว่างปุ๊บขึ้นเชียงใหม่ปั๊บ เราต้องทำได้สิวะเรื่องแค่นี้ ประกอบกับรุ่นน้องไปทำงานที่ปายพอดีเลยขอตามไปด้วยและเพื่อนสนิทอีกสองคนไปปายพอดีช่วงนั้น
เอ้าไปเชียงใหม่นี่แหละมีรถหลายรุ่นให้เช่าขี่ ลองดูเว้ย...ไปคนเดียวไปเช่ารถร้านบิ๊กกี้ เชียงใหม่ เห็นเค้าดังมีรถเยอะก็เอาที่นี่แหละ ตั้งใจไปขี่honda msxเพราะมันไม่สูงมากขายันถึง(ขาสั้นอ่ะ) รถก็ใหม่ขับเป็นมือที่สองเองมั้ง เพิ่งออกมาใหม่ๆเลย
...เอา เอาวะ ทำได้ เค้าถามพักไหนก็บอกชื่อที่พักในเมืองไปทั้งๆที่จริงแล้วจะไป..ปาย..บอกเด็กที่ร้านตอนออกบอกว่า เฮ้ยอยู่เป็นกำลังใจให้พี่ก่อน ค่อยๆกำค่อยๆปล่อยค่อยเลี้ยงคลัชพออกตัวได้สี่ห้าร้อยเมตร รู้ว่าหลักการมันทำยังไงแต่มันยังไม่คล่อง ไปกลับรถอ้าวชิป....ดับ สตาร์ทใหม่ไปใหม่ ดับบ้างไรบ้างไประยะหนึ่ง ก็คิดว่าเราต้องไปไหว้ครูบาเพื่อขอพร ขอให้ท่านคุ้มครองเรา ให้เราเดินทางปลอดภัย ก็ไปถึงไหว้เสร็จขอพรเสร็จก็ว่าจะไปหัดๆลองๆก่อนไปปายที่ดอยสุเทพ สตาร์ทปล่อยคลัชดับ
อยู่ห้าหกรอบกว่าจะออกตัวได้ เออก็พอไหวเว้ยพอขึ้นไปได้ทางขึ้นดอยสุเทพถนนดีกว้างใหญ่ลองลงเขาอ้าวก็พอไปวัดไปวาได้ หาข้าวกินหน้ามอ แล้วต้องไปแล้ว เวลาไม่คอยใคร ออกจากเชียงใหม่ตอนประมาณบ่ายโมงได้....
เส้นทางที่คุ้นเคยไปเชียงใหม่นับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ไปทางแม่ริมก็บ่อย ไปปายก็หลายครั้ง(รถตู้,รถส่วนตัว) แต่ครั้งนี้ครั้งแรกที่ขี่มอเตอร์ไซค์มีคลัชมือ......
ขี่ไปๆตอนทางตรงก็ชิลๆเริ่มชินกับรถแล้ว เข้าเส้นแม่มาลัยโอ้วยังสบายๆ สักพักก็เข้าสู่ทางในขุนเขากับตัวคนเดียวไม่มีแสตนอิน ปกตินั่งรถตู้จากเชียงใหม่ก็สามชม.แล้วครั้งนี้ล่ะ จะ ทำ ได้ ไหม.....บี
ในใจคิดแค่ว่าทำได้ดิวะบี ทำได้ แกทำได้ จิตใจจดจ่อกับถนนที่คดเคี้ยว เส้นทางที่ลาดชัน มีสติอยู่ตลอดเวลา มือซ้ายที่พร้อมกำคลัชตลอดเผื่อฉุกเฉิน เท้าขวาพร้อมที่เบรกเท้า ตกใจหรืออะไรก็ตามรถจะเสี่ยงกระตุกดับน้อยกว่า ดับไปครั้งตอนตามรถใหญ่ขึ้นเขาก็สตาร์ทเอาใหม่ค่อยเลี้ยงเออ...ไม่ดับไปต่อๆ จนถึงที่พักกลางทางที่มีร้านค้าเยอะๆ คนที่เคยไปน่าจะนึกออก แวะเข้าห้องน้ำ พักกินน้ำก่อนเว้ยไม่ไหวเมื่อยตูด เมื่อยตัวไปหมด เหลืออีกครึ่งทาง............
มีสติตลอดเวลา คิดในใจเสียงดังบีทำได้ๆๆ เจอช่วงที่หักศอกลง เป็นตัวเอสต่อกัน เหลืออีกยี่สิบโลมองหลักบอกกม.ตลอด เข้าใกล้แล้วเว้ยใกล้เข้าไปทุกที เห็นป้ายทางลงเขาชันยาวต่อเนื่องลงตลอดเจ็ดกม.จะผ่านไปได้เหรอวะ....บอกตรงๆว่ากลัวการลงเขามาก ...เสียงใจเต้นดังก้อง..ตึก..ตึก..ตึก ทำได้สิวะบี....
ใช้เวลาสามชม.การขี่มอเตอร์ไซค์มีคลัชมือครั้งแรกเพียงลำพังจากเชียงใหม่สู่ อ.ปาย จ.แม่ฮ่องสอน ถึงที่พักเพื่อน ทิ้งตัวลงพื้นห้องด้วยความเหน็ดเหนื่อย ความยินดีที่มาถึง ดีใจที่ทำได้ ดีใจที่มีชีวิตรอด ปลื้มที่ตัวเองมาถึงแบบไม่ล้มเลย ถึงทุกวันนี้ยังจำความรู้สึกนั้นได้เสมอ ไม่มีวันลืม บีทำได้แล้ว.........ทำแบบที่คนอื่นเค้าทำได้แล้ว
ตั้งแต่วันนั้นมาก็โหยหาอิสระบนแฮนด์มอเตอร์ไซค์ ไปอินทนนท์บ้าง ไปม่อนแจ่ม ไปสันป่าเกี๊ยะอดทนแบกของไปให้เด็ก บ.สันป่าเกี๊ยะ เดินทางด้วยรถมอเตอร์ไซค์เช่าหลากหลายรุ่น ทั้งCRF dtracker msx ninja300 ....
ถึงแม้เราไม่มีรถเท่ๆที่เป็นของเราเอง(มีแต่เวฟที่บ้าน) ไม่ได้ขี่เก่งขั้นเทพ ไม่ได้เข้าโค้งด้วยความเร็ว140 เข่าเราไม่ได้เฉียดพื้น เราขี่ด้วยความเร็วไม่เกิน120กม.เวลาออกเดินทาง เป้าหมายของการเดินทางอยู่ที่เรามีความสุขที่ได้ขี่มอเตอร์ไซค์ไม่ว่าจะรุ่นเล็ก รุ่นใหญ่ ซีซีเท่าไหร่ก็ตาม ไม่จำเป็นต้องแรงสุดพลัง แต่มันพาบีไปหาความสุขได้ ........
เจออุปสรรคบ้าง เจอความสนุก เจอคนใหม่ๆ เจอนก เจอความไม่สบายบ้าง เจอความระทึกใจบ้าง เจอความรู้สึกอันตราย เจอก้อนหิน เจอทราย เจอก่อนกรวด เจองู รถล้มก็ลุกแล้วไปต่อ โดนปรับเฉียดหมื่นบ้างเพราะทำรถสไลด์(แต่คนไม่เป็นไร) แต่ก็ไม่เคยกลัวที่จะออกไปลุยสักที เพราะมันสนุกจริงๆ
อยากให้หลายๆคนได้ออกไป ออกเดินทางในแบบที่คุณถนัด ไม่ว่าคุณจะขี่จักรยาน วิ่ง เดิน ขี่มอเตอร์ไซค์ ขับรถ นั่งรถแฟน นั่งรถทัวร์ รถไฟ เครื่องบิน เรือ เรือดำน้ำ เครื่องบินส่วนตัว ไม่ต้องอายที่จะออกไปเปิดโลกแห่งความสุข ไปตามหาความสุขใส่หัวใจน้อยๆของคุณ
เมื่อทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับ...ใจ...ของคุณเอง ขอให้ค้นพบความสุขในการเดินทางของคุณค่ะ ชีวิตนึงจะทำยังไงให้เรารู้สึกไม่เสียดายที่ได้เกิดมาและ ได้ใช้"ชีวิต" ของ "เรา"
แล้วพบกันสักแห่งบนโลกใบนี้
ปล....
ขอขอบคุณที่พัก ที่พาไปร่วมฟังเพลงเพราะๆที่ปายจากน้องชาย เพื่อนและพี่ชายที่รักด้วย
ขอบคุณเพื่อนรักสองคนที่พาไปกินข้าวอร่อยๆร้านลุงอินดี้ที่ปาย
ขอบคุณลุงที่ทำให้ติดใจกับสายลมและความเร็วในมือเรา
ขอบคุณเต้ยที่เดินทางไปด้วยกัน แม้บางทีไม่ได้อยากจะไป
ขอบคุณพี่เรย์ แมคไอดอลตลอดกาล
ขอบคุณคุณกี้ร์ punker enduro แรงบันดาลใจที่แกร่งและเก่งจนน่าอิจฉา
ขอบคุณทุกเส้นทางและทุกๆการเดินทางที่ทำให้รู้ว่าชีวิตมีคุณค่ามันเป็นอย่างไร
ขอบคุณที่มีโอกาสได้ใช้ชีวิตบนโลกใบนี้สุขบ้างทุกข์บ้างก็เดินต่อไป ^^
....Chasing a dream so real.....ทิ้งความกลัว ออกไปล่าความฝัน ในแบบคุณ
เพลงประกอบ http://www.youtube.com/watch?v=qF3XfAvX4kc&list=RDCUn4j0g1XtU Up In The Air -30 second to mars
เรื่องมันมีอยู่ว่า... เดือนกพ.2556
ก่อนหน้านี้ขี่เป็นแต่มอเตอร์ไซค์เวฟ เคยให้เพื่อนสอนหัดขี่มอไซค์มีคลัชมือครั้งนึงตอนเรียนมหาลัยก็ไม่ประสบความสำเร็จ ตอนนั้นก็เลยคิดว่าเราทำไม่ได้ว่ะ ยากชิบเป๋งแค่ปล่อยคลัชเลี้ยงเครื่องให้มันเดินหน้าทำไมมันยากจังวะ ไม่เอาแล้ว....ทำไม่ได้
พอทำงานได้สักพักได้เจอรุ่นพี่คนนึงที่เรียนมหาลัยเดียวกันแกขับsuzuki inazuma ที่ทำงานใกล้ๆกัน ได้มีโอกาสซ้อนแกไปไหนมาไหนบ้างก็เริ่มอยากลอง แต่ก็ยังไม่กล้า ได้แต่คิดตัวน้อยๆอย่างเราจะขับไหวเหรอวะรถคันเบ้อเริ่มหนักก็หนัก นั่งก็พอนั่งไปนั่งมาไปไกลๆเริ่มรู้สึกสนุกกับการเดินทางแบบที่เราใช้ร่างกายของเรารับรู้ถึงสิ่งรอบตัวเราได้สัมผัสถึง สายลม แสงแดด แบบที่ไม่เคยรู้สึกเวลานั่งรถ เฮ้ย โคตรสนุกว่ะ การเดินทางสนุกขึ้นอีก50% ได้แต่คิดในใจเสียงดังๆ....มันส์ว่ะ
อยู่มาวันนึงไปเที่ยวภาคเหนือเห็นคนเค้าขี่รถวิบากคันสูงๆ บิ๊กไบค์คันใหญ่ๆ ขี่ได้ไงวะขึ้นเขาสูง ชัน คดเคี้ยว chip หายย ขนาดขับรถยังรู้สึกว่าน่ากลัว ปกติปอดแหกเรื่องขี่ลงที่ชันๆเป็นทุนเดิม .... ตั้งแต่ขี่มาล้มก็สองสามครั้ง หัวแตก เลือดอาบ สลบ เย็บไปหลายเข็ม บางรอบก็หน้าแหก เข่าแหก ถลอกปอกเปิกแล้วยังต้องทำงานจากภูเก็ตกลับเกาหลีก็ทำมาแล้ว น้ำเหลืองไหลทะลุผ้าก๊อซเพราะกลัวเจ็บไม่อยากไปทำแผลที่รพ.แล้วกลับมาถึงเกาหลีก็ต้องลากลับบ้านแบบไม่ไหวมาโดนทำแผลที่รพ.อยู่ดีช่วงนั้นงอเข่าไม่ได้ เดินเป็นโรบอทอยู่เป็นอาทิตย์ๆเสียงานเสียการกันไปช่วงนั้น ก็ไม่ได้รู้สึกกลัวหรือขยาดการขี่มอเตอร์ไซค์มากขึ้นเลย คนไรฟะ
วันหนึ่งอยู่ที่บ้านอยู่ดีก็คิดขึ้นมาว่า เฮ้ย..ทำไมคนอื่นขี่ได้วะ คนอื่นทำได้เราก็ต้องทำได้สิน่า ว่างปุ๊บขึ้นเชียงใหม่ปั๊บ เราต้องทำได้สิวะเรื่องแค่นี้ ประกอบกับรุ่นน้องไปทำงานที่ปายพอดีเลยขอตามไปด้วยและเพื่อนสนิทอีกสองคนไปปายพอดีช่วงนั้น
เอ้าไปเชียงใหม่นี่แหละมีรถหลายรุ่นให้เช่าขี่ ลองดูเว้ย...ไปคนเดียวไปเช่ารถร้านบิ๊กกี้ เชียงใหม่ เห็นเค้าดังมีรถเยอะก็เอาที่นี่แหละ ตั้งใจไปขี่honda msxเพราะมันไม่สูงมากขายันถึง(ขาสั้นอ่ะ) รถก็ใหม่ขับเป็นมือที่สองเองมั้ง เพิ่งออกมาใหม่ๆเลย
...เอา เอาวะ ทำได้ เค้าถามพักไหนก็บอกชื่อที่พักในเมืองไปทั้งๆที่จริงแล้วจะไป..ปาย..บอกเด็กที่ร้านตอนออกบอกว่า เฮ้ยอยู่เป็นกำลังใจให้พี่ก่อน ค่อยๆกำค่อยๆปล่อยค่อยเลี้ยงคลัชพออกตัวได้สี่ห้าร้อยเมตร รู้ว่าหลักการมันทำยังไงแต่มันยังไม่คล่อง ไปกลับรถอ้าวชิป....ดับ สตาร์ทใหม่ไปใหม่ ดับบ้างไรบ้างไประยะหนึ่ง ก็คิดว่าเราต้องไปไหว้ครูบาเพื่อขอพร ขอให้ท่านคุ้มครองเรา ให้เราเดินทางปลอดภัย ก็ไปถึงไหว้เสร็จขอพรเสร็จก็ว่าจะไปหัดๆลองๆก่อนไปปายที่ดอยสุเทพ สตาร์ทปล่อยคลัชดับ
เส้นทางที่คุ้นเคยไปเชียงใหม่นับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ไปทางแม่ริมก็บ่อย ไปปายก็หลายครั้ง(รถตู้,รถส่วนตัว) แต่ครั้งนี้ครั้งแรกที่ขี่มอเตอร์ไซค์มีคลัชมือ......
ขี่ไปๆตอนทางตรงก็ชิลๆเริ่มชินกับรถแล้ว เข้าเส้นแม่มาลัยโอ้วยังสบายๆ สักพักก็เข้าสู่ทางในขุนเขากับตัวคนเดียวไม่มีแสตนอิน ปกตินั่งรถตู้จากเชียงใหม่ก็สามชม.แล้วครั้งนี้ล่ะ จะ ทำ ได้ ไหม.....บี
ในใจคิดแค่ว่าทำได้ดิวะบี ทำได้ แกทำได้ จิตใจจดจ่อกับถนนที่คดเคี้ยว เส้นทางที่ลาดชัน มีสติอยู่ตลอดเวลา มือซ้ายที่พร้อมกำคลัชตลอดเผื่อฉุกเฉิน เท้าขวาพร้อมที่เบรกเท้า ตกใจหรืออะไรก็ตามรถจะเสี่ยงกระตุกดับน้อยกว่า ดับไปครั้งตอนตามรถใหญ่ขึ้นเขาก็สตาร์ทเอาใหม่ค่อยเลี้ยงเออ...ไม่ดับไปต่อๆ จนถึงที่พักกลางทางที่มีร้านค้าเยอะๆ คนที่เคยไปน่าจะนึกออก แวะเข้าห้องน้ำ พักกินน้ำก่อนเว้ยไม่ไหวเมื่อยตูด เมื่อยตัวไปหมด เหลืออีกครึ่งทาง............
มีสติตลอดเวลา คิดในใจเสียงดังบีทำได้ๆๆ เจอช่วงที่หักศอกลง เป็นตัวเอสต่อกัน เหลืออีกยี่สิบโลมองหลักบอกกม.ตลอด เข้าใกล้แล้วเว้ยใกล้เข้าไปทุกที เห็นป้ายทางลงเขาชันยาวต่อเนื่องลงตลอดเจ็ดกม.จะผ่านไปได้เหรอวะ....บอกตรงๆว่ากลัวการลงเขามาก ...เสียงใจเต้นดังก้อง..ตึก..ตึก..ตึก ทำได้สิวะบี....
ใช้เวลาสามชม.การขี่มอเตอร์ไซค์มีคลัชมือครั้งแรกเพียงลำพังจากเชียงใหม่สู่ อ.ปาย จ.แม่ฮ่องสอน ถึงที่พักเพื่อน ทิ้งตัวลงพื้นห้องด้วยความเหน็ดเหนื่อย ความยินดีที่มาถึง ดีใจที่ทำได้ ดีใจที่มีชีวิตรอด ปลื้มที่ตัวเองมาถึงแบบไม่ล้มเลย ถึงทุกวันนี้ยังจำความรู้สึกนั้นได้เสมอ ไม่มีวันลืม บีทำได้แล้ว.........ทำแบบที่คนอื่นเค้าทำได้แล้ว
ตั้งแต่วันนั้นมาก็โหยหาอิสระบนแฮนด์มอเตอร์ไซค์ ไปอินทนนท์บ้าง ไปม่อนแจ่ม ไปสันป่าเกี๊ยะอดทนแบกของไปให้เด็ก บ.สันป่าเกี๊ยะ เดินทางด้วยรถมอเตอร์ไซค์เช่าหลากหลายรุ่น ทั้งCRF dtracker msx ninja300 ....
ถึงแม้เราไม่มีรถเท่ๆที่เป็นของเราเอง(มีแต่เวฟที่บ้าน) ไม่ได้ขี่เก่งขั้นเทพ ไม่ได้เข้าโค้งด้วยความเร็ว140 เข่าเราไม่ได้เฉียดพื้น เราขี่ด้วยความเร็วไม่เกิน120กม.เวลาออกเดินทาง เป้าหมายของการเดินทางอยู่ที่เรามีความสุขที่ได้ขี่มอเตอร์ไซค์ไม่ว่าจะรุ่นเล็ก รุ่นใหญ่ ซีซีเท่าไหร่ก็ตาม ไม่จำเป็นต้องแรงสุดพลัง แต่มันพาบีไปหาความสุขได้ ........
เจออุปสรรคบ้าง เจอความสนุก เจอคนใหม่ๆ เจอนก เจอความไม่สบายบ้าง เจอความระทึกใจบ้าง เจอความรู้สึกอันตราย เจอก้อนหิน เจอทราย เจอก่อนกรวด เจองู รถล้มก็ลุกแล้วไปต่อ โดนปรับเฉียดหมื่นบ้างเพราะทำรถสไลด์(แต่คนไม่เป็นไร) แต่ก็ไม่เคยกลัวที่จะออกไปลุยสักที เพราะมันสนุกจริงๆ
อยากให้หลายๆคนได้ออกไป ออกเดินทางในแบบที่คุณถนัด ไม่ว่าคุณจะขี่จักรยาน วิ่ง เดิน ขี่มอเตอร์ไซค์ ขับรถ นั่งรถแฟน นั่งรถทัวร์ รถไฟ เครื่องบิน เรือ เรือดำน้ำ เครื่องบินส่วนตัว ไม่ต้องอายที่จะออกไปเปิดโลกแห่งความสุข ไปตามหาความสุขใส่หัวใจน้อยๆของคุณ
เมื่อทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับ...ใจ...ของคุณเอง ขอให้ค้นพบความสุขในการเดินทางของคุณค่ะ ชีวิตนึงจะทำยังไงให้เรารู้สึกไม่เสียดายที่ได้เกิดมาและ ได้ใช้"ชีวิต" ของ "เรา"
แล้วพบกันสักแห่งบนโลกใบนี้
ปล....
ขอขอบคุณที่พัก ที่พาไปร่วมฟังเพลงเพราะๆที่ปายจากน้องชาย เพื่อนและพี่ชายที่รักด้วย
ขอบคุณเพื่อนรักสองคนที่พาไปกินข้าวอร่อยๆร้านลุงอินดี้ที่ปาย
ขอบคุณลุงที่ทำให้ติดใจกับสายลมและความเร็วในมือเรา
ขอบคุณเต้ยที่เดินทางไปด้วยกัน แม้บางทีไม่ได้อยากจะไป
ขอบคุณพี่เรย์ แมคไอดอลตลอดกาล
ขอบคุณคุณกี้ร์ punker enduro แรงบันดาลใจที่แกร่งและเก่งจนน่าอิจฉา
ขอบคุณทุกเส้นทางและทุกๆการเดินทางที่ทำให้รู้ว่าชีวิตมีคุณค่ามันเป็นอย่างไร
ขอบคุณที่มีโอกาสได้ใช้ชีวิตบนโลกใบนี้สุขบ้างทุกข์บ้างก็เดินต่อไป ^^