ความรักของฉันที่มีต่อเธอมันเนิ่นนานมาจนถึงวันนี้ก็ 3 ปีกว่า  ในทุกวันที่ผ่านมา  ฉันทำอะไร  เห็นอะไรก็นึกถึงเธอเป็นอันดับแรก  และฉันก็มีความสุขที่ได้ทำมันให้เธอ  เมื่อก่อนฉันมีความสุขในการได้กินผลไม้ดีๆ อาหารอร่อยๆ  แต่ทุกวันนี้ฉันมีความสุขที่จะได้ซื้อของเหล่านั้นไปฝากเธอ  เพราะคิดว่าเธอจะได้มีความสุขเมื่อได้กินของเหล่านั้น  แม้ว่าตัวฉันจะไม่ได้ลิ้มรสของเหล่านั้นเสียเอง  ด้วยฉันก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร  ก็เลยมีโอกาสแค่ซื้อของเหล่านั้นให้เธอ โดยไม่ได้เผื่อของตัวเอง  แต่ไม่เป็นไร  เพราะมันทำให้ฉันอิ่มใจมากกว่าการได้กินเองเสียอีก

    แม้บ้านเธอกับฉันจะอยู่ห่างกันไม่กี่ กม. ก็ตาม  แต่หอเธอก็ช่างอยู่ไกลซะเหลือเกิน  แต่ฉันก็พยายามเสาะแสวงหารถมือสองเก่าๆมาไว้ใช้  เพื่อที่จะทำให้เธอไม่เหนื่อยเวลาเดินทางระหว่างหอ กับบ้านในแต่ละสัปดาห์  

    วันเสาร์-อาทิตย์ บางคร้ังฉันก็อยากจะพักเพราะเหนื่อยกับการทำงาน จ-ศ มาพอล่ะ  แต่ฉันก็เลือกที่จะพาเธอไปเข้าคลาสฟิตเนสที่ฉันพยายามเป็นสมาชิกจนครบปี  เพื่อที่จะพาเกสต์เข้าได้ ทุก เสาร์-อาทิตย์  ซึ่งเป็นวันที่เธอมักจะว่าง  และเธอจะได้เล่นโยคะที่เธอชอบ

    การทำเพื่อเธอทุกอย่าง  แม้จะทำให้ฉันต้องปรับตัวกับค่าใช้จ่ายที่เปลี่ยนแปลงไป  แม้จะทำให้วันและเวลาว่าเวลาพักผ่อนของฉันต้องน้อยลงไป  แต่สิ่งที่ฉันได้รับมา  คือเห็นรอยยิ้ม  ความสะดวกสบาย  ความสุขของเธอ  และการได้ใช้เวลาเพิ่มกับเธอขึ้นมากอีกหน่อย  แค่นั้นฉันก็ถือว่ามันคุ้มค่าสำหรับฉันแล้วล่ะ

    แต่ในวันนี้  วันที่ฉันตัดสินใจจะ "หยุดรักเธอ" มันไม่สามารถเกิดขึ้นได้ในวินาทีเดียวหรอก  แต่มีหลายสิ่งที่มันสะสมมาหลายอย่าง  ฉันบอกกับตัวเองไว้ตลอดว่า  ฉันรับได้นะ ความสัมพันธ์ระหว่างฉันและเธอ  ที่มันจะดำเนินไปแบบนี้  แม้มันจะไม่มากขึ้น  แต่มันก็มีความสุขสำหรับฉันแล้วล่ะ  แต่ในวันนี้ที่ฉันสัมผัสได้ว่า  เธอกำลังเริ่มต้นเปิดรับความสัมพันธ์ และเริ่มที่จะศึกษานิสัยใครอีกคน  ฉันควรแล้วเหรอ...ที่ควรให้ความสัมพันธ์แบบนี้มันดำเนินต่อไป  นี่คือสิ่งที่ทำให้ฉันเริ่มคิดว่าต้องทบทวนตัวเองใหม่ไหม  
    
    แต่คำตอบที่ฉันพยายามตอบตัวเองคือ  รอให้ถึงวันที่เธอประกาศออกมาเองดีกว่า  ว่าเธอมีแฟนแล้ว  และวันนี้คือวันสุดท้ายที่ฉันจะ "หยุดรักเธอ"

    แต่แล้วก็มีเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้นซ้ำซากอยู่อย่างหนึ่ง  มันอาจเป็นเหตุการณ์เล็กน้อย  ที่หลายคนคิดว่า  ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่  แต่ฉันว่ามันสะท้อนความเป็นจริงอยู่อย่างหนึ่ง  นั่นก็คือ  เวลาที่เราเดินไปไหน  เธอไม่เคยจะรอฉัน หรือหันมามองเลยว่า  ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน  

    เวลาไปซื้อของ เธอก็จะเดินลุยไปทุกที่ๆเธออยากไป  โดยไม่เคยจะหยุดรอ หรือหันมองว่าฉันจะเดินตามเธอทันไหม  มีเพียงแต่ฉัน  เวลาจะเดินไปทางไหน จะหยุดรอให้เธอเดินมาถึงฉันก่อน  หรือรออยู่ในรัศมีที่ฉันมั่นใจว่าเธอจะเห็นฉันเสมอ  

    และก็เป็นทุกครั้งที่เมื่อเราคลาดสายตากัน ฉันจะกลายเป็นที่คอยวิ่งตามหาเธอเสมอว่าเธออยู่ตรงไหนแล้ว  มันไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นครั้งแรก  แต่มันเกิดขึ้นซ้ำๆตลอดเวลา  แรกๆฉันก็ได้แต่น้อยใจว่าทำไมเธอไม่รอฉัน  และฉันก็ใช้ความรักที่ฉันมีต่อเธอมองข้ามเรื่องเล็กๆน้อยๆ แบบนี้ไป

    จนถึงเมื่อวานนี้  เหตุการณ์นี้ก็ยังเกิดขึ้นอยู่เหมือนเดิม  แม้ว่าฉันจะเดินหาเธอจนเจอ  และเดินไปด้วยกันแล้ว  แค่ฉันก้มลงดูข้อความในมือถือแป๊บเดียว  พอเงยหน้าขึ้น  ฉันก็หาเธอไม่เจอเหมือนเคยในบริเวณนั้น  สิ่งที่ฉันทำได้คือเดินขึ้นไปนั่งรอให้เธอโทรกลับมาหาฉัน  

    แต่ระหว่างที่นั่งรอนั้น  ก็ทำให้ฉันคิดถึงฉากในหนังเรื่องหนึ่งได้ "My Best Friend's Wedding" ที่เพื่อนของจูเลียถามว่า  พระเอกวิ่งตามคาเมรอน  จูเลียวิ่งตามพระเอก  แล้วใครวิ่งตามจูเลียเหรอ?  

    มันทำให้ฉันมองย้อนกลับถึงตัวเอง ในระหว่างที่ฉันเอาแต่วิ่งตามเธอ  แล้วใครวิ่งตามฉันเหรอ....  ถามว่าเธอผิดไหม  ที่เธอจะเป็นคนแบบนี้  บอกเลยไม่ผิด  และไม่คิดจะให้เธอเปลี่ยนนิสัยด้วย  แต่เป็นฉันที่ผิดเอง  ที่พยายามจะปรับตัวให้เข้ากับนิสัยแบบนี้ของเธอ  ทั้งที่มันฝืนความรู้สึกฉัน

    แต่มันก็อดไม่ได้ที่ทำให้ฉันรู้สึกว่า  เธอมองเห็นแต่ตัวเธอเอง  ไม่เคยมองเห็นฉันอยู่ในทางเดินชีวิตเธอเลย  และคงจะไม่มีวันที่จะเห็นฉันอยู่ในนั้นแน่นอนไม่ว่าจะยาวนานสักแค่ไหน   ต่างจากฉันที่เห็นเธออยู่ในทางเดินชีวิตของฉันเสมอ

    ฉันเลยต้องเลือกที่จะ "หยุดรักเธอ"  เพื่อให้ชีวิตฉันบาดเจ็บเพียงแค่นี้  ก่อนที่มันจะฝังลึกและเจ็บหนักไปกว่านี้ "ฉันทำถูกแล้วใช่ไหม?"