เรามีเพื่อนอยู่คนหนึ่งชวนเราไปที่บ้านที่อยู่คนละจังหวัดกับเรา เพื่อไปปฎิบัติธรรม
วันแรกที่เราเจอแม่ของเพื่อนเรารู้สึกคุ้นหน้าแม่ของเพื่อนมากจริงๆทั้งๆที่เจอกันครั้งแรก และเราแอบมองหน้าแม่ของเพื่อนบ่อยมาก เรารู้สึกว่าเหมือนเคยเจอที่ไหน
แต่เพื่อนเคยเอารูปแม่ของเพื่อนให้ดูซึ่งตอนนั้นเรายอมรับว่าไม่ได้สนใจมองดูผ่านๆ แถมจำไม่ได้อีกว่าคนนี้คือแม่ของเพื่อน (เราถามตัวเองในใจนี้เหรอแม่ของเพื่อน ทำไมคุ้นจัง รูปที่เพื่อนให้ดูตอนนั้นไม่เห็นจำได้เลย)
พอเราไปที่วัด หลวงพี่ก็เรียกเรากับเพื่อนว่าเป็นพี่น้องกัน ทั้งทีเรากับเพื่อนหน้าไม่เหมือนกันเลย (เราค่อนข้างหน้าไทย ผิวขาวเหลือง ส่วนเพื่อนจะออกหมวยตาโตขาวอมชมพู ซึ่งบอกตามตรงว่าต่างกันมาก
พอหลังจากปฎิบัติธรรมเสร็จ แม่ของเพื่อนมารับ แล้วก็ลาหลวงตา (แม่ของเพื่อนไม่ได้บอกว่าเราเป็นเพื่อนกัน) หลวงตาบอกกับแม่ของเพื่อนว่า ลูกสองคนก็ตั้งใจฝึกดี
เราก็งง ทำไมหลวงตามองว่าเป็นพี่น้องกัน
เราบอกตามตรงว่าตอนเราอยู่ที่บ้านเพื่อนเรารู้สึกอุ่นใจมาก ทั้งที่มาครั้งแรก แบบเคยไปบ้านเพื่อนที่เคยคบมานานกว่าเพื่อนคนนี้ทั้งๆที่ไปหลายครั้งก็ไม่ได้รู้สึกเลยว่าอุ่นใจขนาดนี้
ทำไมรู้สึกว่าบ้านเพื่อนเหมือนบ้านตัวเองเลย
พอเรากลับมามี่บ้านตัวเองเราเจอหน้าแม่เรา เรายังแอบงงเลยว่า นิแม่เราเหรอเนี้ย ยังคิดอยู่เลยว่ายังไม่คุ้นเท่าแม่ของเพื่อนเลย. แต่เราก็รักแม่ของเราที่สุดแหละ
ที่มีคำถามคือ ทำไมเราคุ้นหน้าแม่ของเพื่อนมากจัง
อยากรู้มาก เพราะตอนนี้กลับมาบ้านเราก็ยังจำหน้าแม่ของเพื่อนได้แม่น แล้วรู้สึกอยากไปเจออีกครั้ง
กับพ่อหรือแม่ของเพื่อนคนอื่นเราแค่จำหน้าได้แต่ไม่ได้รู้สึกว่าคุ้นเคยมากขนาดนี้. มีใครพออธิบายเรื่องนี้ได้ไหม
ทำไมคุ้นหน้าแม่ของเพื่อนมากๆ
วันแรกที่เราเจอแม่ของเพื่อนเรารู้สึกคุ้นหน้าแม่ของเพื่อนมากจริงๆทั้งๆที่เจอกันครั้งแรก และเราแอบมองหน้าแม่ของเพื่อนบ่อยมาก เรารู้สึกว่าเหมือนเคยเจอที่ไหน
แต่เพื่อนเคยเอารูปแม่ของเพื่อนให้ดูซึ่งตอนนั้นเรายอมรับว่าไม่ได้สนใจมองดูผ่านๆ แถมจำไม่ได้อีกว่าคนนี้คือแม่ของเพื่อน (เราถามตัวเองในใจนี้เหรอแม่ของเพื่อน ทำไมคุ้นจัง รูปที่เพื่อนให้ดูตอนนั้นไม่เห็นจำได้เลย)
พอเราไปที่วัด หลวงพี่ก็เรียกเรากับเพื่อนว่าเป็นพี่น้องกัน ทั้งทีเรากับเพื่อนหน้าไม่เหมือนกันเลย (เราค่อนข้างหน้าไทย ผิวขาวเหลือง ส่วนเพื่อนจะออกหมวยตาโตขาวอมชมพู ซึ่งบอกตามตรงว่าต่างกันมาก
พอหลังจากปฎิบัติธรรมเสร็จ แม่ของเพื่อนมารับ แล้วก็ลาหลวงตา (แม่ของเพื่อนไม่ได้บอกว่าเราเป็นเพื่อนกัน) หลวงตาบอกกับแม่ของเพื่อนว่า ลูกสองคนก็ตั้งใจฝึกดี
เราก็งง ทำไมหลวงตามองว่าเป็นพี่น้องกัน
เราบอกตามตรงว่าตอนเราอยู่ที่บ้านเพื่อนเรารู้สึกอุ่นใจมาก ทั้งที่มาครั้งแรก แบบเคยไปบ้านเพื่อนที่เคยคบมานานกว่าเพื่อนคนนี้ทั้งๆที่ไปหลายครั้งก็ไม่ได้รู้สึกเลยว่าอุ่นใจขนาดนี้
ทำไมรู้สึกว่าบ้านเพื่อนเหมือนบ้านตัวเองเลย
พอเรากลับมามี่บ้านตัวเองเราเจอหน้าแม่เรา เรายังแอบงงเลยว่า นิแม่เราเหรอเนี้ย ยังคิดอยู่เลยว่ายังไม่คุ้นเท่าแม่ของเพื่อนเลย. แต่เราก็รักแม่ของเราที่สุดแหละ
ที่มีคำถามคือ ทำไมเราคุ้นหน้าแม่ของเพื่อนมากจัง
อยากรู้มาก เพราะตอนนี้กลับมาบ้านเราก็ยังจำหน้าแม่ของเพื่อนได้แม่น แล้วรู้สึกอยากไปเจออีกครั้ง
กับพ่อหรือแม่ของเพื่อนคนอื่นเราแค่จำหน้าได้แต่ไม่ได้รู้สึกว่าคุ้นเคยมากขนาดนี้. มีใครพออธิบายเรื่องนี้ได้ไหม