"นั่งอยู่บ้านดีๆ โดนเจ้านายสั่ง สั่งให้ไปกินข้าวที่เมกกะบางนา...

โดนสั่งก็ไป ตามใจเจ้านาย...

ไปถึงเมกะ กินข้าว ก็เลือกร้านดีๆ... ขอเท่ๆชิคๆหน่อยจะได้แชร์โลเคชั่นลงเฟสบุ๊ค

กินข้าวเสร็จ เดินเล่นในห้างกับแม่กับพี่สาว... เจ้านายสั่งอีก คราวนี้กำชับมาเลย ให้ไปซื้อเสื้อ เสื้อดีๆด้วยนะ...

เปิดดูตังในกระเป๋า มีอยู่ 2 พัน... แต่ในเมื่อเจ้านายสั่งก็ไป... ไปดูเสื้อ

เจ๊อะตัวถูกใจเข้า... ป้ายราคามันเขียน 4 พัน

ตังไม่มีว่ะ... แต่เจ้านายสั่งแล้ว จะไม่ซื้อก็ยังไงอยู่ เดี๋ยวเจ้านายไม่พอใจ เพราะนี่เราตามใจเจ้านายมาทั้งชีวิต ไม่เคยขัดใจเลย เจ้านายอยากได้ไรเราหาให้หมด เหนื่อยแค่ไหนก็จัดให้

วันนี้เจ้านายอยากได้เสื้อตัว 4 พัน... แต่ตังมันมี 2 พัน... ทำไง

ขอแม่... แม่ก็ใจอ่อน ยอมควักตังของเขาให้... ได้มาสมใจอีก 2 พัน

สุดท้ายก็ได้เสื้อ... เจ้านายแกก็ดีใจใหญ่ ได้เสื้อสวยๆมาตัวนึง

.............................................................................................................

อีกวันออกไปข้างนอก... ไปเจอ Mini Cooper สีแดงดำอย่างเท่... เจ้านายอยากได้อีกแล้ว... เปิดดูตังในกระเป๋า... อันนี้ไม่ต้องดูก็รู้ว่ามีไม่พอชัวร์ 55555

แต่รอบนี้เจ้านายไม่หัวเสีย... เจ้านายบอกให้ฮึดหน่อย... สู้เว้ย... ตั้งใจทำงานจะได้รวยๆๆๆๆๆๆ หาตังซื้อมินิมาขับเล่น... จะได้เอาไปรับสาวแบบเท่ๆ... ให้ชาวบ้านชาวเมืองเขาตาร้อนกันเล่นๆ

ฟังเจ้านายว่าเสร็จก็ฮึด... กูต้องรวยเว้ย ต้องมีเงินเยอะๆให้ได้เว้ย

............................................................................................................

นี่โดนเจ้านายใช้มาตั้งแต่เกิด... ใช้มาจนวันนี้ และก็ยังยอมให้ใช้อยู่... เครียดก็ยอม เหนื่อยก็ยอม ไม่สบายก็ยอม ลำบากใจก็ยอม บางครั้งต้องสร้างความเดือดร้อนให้ชาวบ้านก็ยอม... บางครั้งต้องโกหกบ้าง ด่าคนบ้าง โกงตังเพื่อนบ้าง ต่อยหน้าเขาบ้าง... หรือบางครั้งนี่ถึงต้องยอมทำให้ผู้มีพระคุณเสียใจ ช้ำใจก็ยอม

เพราะเจ้านายสั่ง... ในเมื่อสั่งมา ก็พร้อมจะทำให้

ด้วยเห็นอย่างเดียว... ว่าการสนองเจ้านายสำเร็จนั้นเป็นสุขจริงๆ

............................................................................................................

ส่วนใหญ่กว่าจะรู้ว่าที่ทุกข์กัน ลำบากกัน เหนื่อยกันแทบตาย หรือต้องทะเลาะเบาะแว้งกับชาวบ้าน... นี่เพราะชอบตามใจเจ้านายทั้งนั้น... ไปรู้เอาตอนโน่น... แก่โน่น... ใกล้ตายโน่น...

ทำไมไปรู้เอาตอนแก่... ตอนใกล้ตาย...

เพราะเห็นว่าความตายเป็นของจริงไง... มันมีจริงว่ะ... คนเรามันเกิดมาแล้วตายได้จริงๆ... ทีแรกไม่รู้ คิดว่าจะไม่ตาย... ไม่ใช่สิ... เผลอคิดไปว่าจะไม่ตาย... เห็นคนโน่นคนนี้ตายให้ดูอยู่ทุกวัน... แต่เผลอไป... เผลอคิดว่า นั่นมันเขา ไม่ใช่เรา เราไม่เป็นไรหรอก... เรียกว่าประมาทมั้ยก็ไม่รู้

พอเห็นว่าความตายมันจริงว่ะ... คนเราต้องตายว่ะ... คนที่กูรักต้องตายว่ะ แม้แต่กูเองก็ต้องตาย... ถึงเกิด อ้ออออ ขึ้นมา...

ว่านี่กูตามใจเจ้านายมาหกสิบเจ็ดสิบปี... เจ้านายท่านก็ยังไม่พอใจสะที... เรื่องมากจริงๆ ให้เท่าไหร่ก็ไม่พอ เจ้านายคนนี้... แล้วเราต้องเสียอะไรไปเยอะแยะเพราะมัวแต่สนองใจท่านเนี่ย ทำชั่วที่ต้องมาเสียใจทีหลังไปก็เยอะ... เพียงเพราะกลัวจะไม่ได้สนองเจ้านายให้มีความสุข

พอเห็นความตาย... เห็นว่าที่ทำมาทั้งหมดทั้งมวล... ที่เรียกตัวเองว่า "ได้ใช้ชีวิตแล้ว" จริงๆไม่เลย... จริงๆโดนเจ้านายแกหลอกมาทั้งชีวิตต่างหาก

ถึงตอนนั้นถึงเพิ่งฉลาด... เพิ่งเห็นว่ากูโง่มาโคตรนาน... และมองออกไปข้างนอก... เห็นว่าคนมากมายก็โดนเจ้านายใช้ทั้งนั้น... ใจก็เกิดสลด... เกิดความสงสาร เห็นใจ... ว่าเราทุกคนนี้เป็นเพื่อนร่วมโง่กันทั้งนั้น... ถูกเจ้านายสั่งให้หาโน่นหานี้มาบำรุงบำเรอตลอด...

เราเห็นเจ้านายของเรากันมั้ย...

ผู้เขียนเห็นเจ้านายบ้างบางครั้งในเวลาที่กำลังใจมันดี นอกนั้นไม่เห็นสักที โดนเจ้านายใช้ตลอด

เจ้านายคือใคร? ใช่แมวรึเปล่า?

ถ้าไม่ใช่แมว... แล้วเจ้านายที่ว่านี้เป็นใครหนอ... เรารู้จักกันมั้ย... เคยเห็นมั้ย... เคยเจอมั้ย..."

Bwr Twk

........

**เรื่องนี้ จขกท. ไม่ได้เป็นคนเขียนขึ้นเองนะคะ แต่เป็นเรื่องที่เพื่อน จขกท. เขียนขึ้นในเฟสบุค จขกท. อ่านแล้วชอบ จึงขออนุญาตเพื่อนมาแบ่งปันให้ชาวพันทิปได้อ่านกันค่ะ