เราเป็นเพียงแค่ความรู้สึกชั่วคราวเท่านั้น

เด็กที่เพิ่งเกิดมาใหม่ๆทุกคนนั้น จะยังมีจิตที่สะอาดหรือบริสุทธิ์เหมือนกันหมด คือจะยังไม่มีความทรงจำใดๆ จิตจึงยังว่าง คือยังไม่มีความคิดและความยึดถือว่ามีตนเอง จะมีก็เพียงแต่สัญชาติญาณ (ความรู้ที่เกิดขึ้นมาพร้อมกับจิตตามธรรมชาติ) ว่ามีตนเองเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่เมื่อเด็กนั้นได้รับรู้โลกผ่าน ตา หู จมูก ลิ้น และกาย จิตของเด็กก็จะเริ่มเกิดความรู้สึก (เวทนา) ต่อสิ่งที่ได้รับรู้ และมีการปรุงแต่งให้เกิดความพอใจบ้าง ไม่พอใจบ้างกับความรู้สึกนั้นขึ้นมา (ถ้าเป็นความสุขก็จะพอใจ แต่ถ้าเป็นความทุกข์ก็จะไม่พอใจ)  ซึ่งความพอใจและไม่พอใจนี้เองที่เป็นสิ่งกระตุ้นให้สัญชาติญาณว่ามีตัวเองของเด็กมีความเข้มข้นขึ้น จนกลายมาเป็นความรู้สึกว่ามีตัวเองและเกิดเป็นความยึดถือว่ามีตนเองที่เป็นผู้พอใจและไม่พอใจขึ้นมา และทุกครั้งที่จิตของเด็กนั้นเกิดความพอใจและไม่พอใจ รวมทั้งเกิดความยึดถือว่ามีตัวเองขึ้นมา  สมองของเด็กก็จะจำเรื่องว่ามีตนเองที่เป็นผู้ยึดถือและมีความพอใจและไม่พอใจเอาไว้ ซึ่งเมื่อเด็กนั้นโตขึ้น ความจำก็จะมีมากขึ้น ก็จะทำให้จิตมีการปรุงแต่งให้เกิดกิเลสและความยึดถือรวมทั้งคิดได้มากขึ้น อันจะทำให้เกิดความทุกข์มากขึ้นด้วย