คำว่ารักไม่พูดก็ได้ยิน ขอบคุณคิดถึงวิทยา ที่ทำให้รู้ว่าความรู้สึกดีๆไม่จำเป็นต้องเป็นเรื่องของเราเพียงคนเดียว

วันนี้มีเรื่องที่ทำให้รู้สึกดีมาแบ่งปันค่ะ ตอนเย็นช่วงกลับบ้านของทุกวันเราจะเดินผ่านสถานีรถไฟฟ้า MRT พหลโยธิน บังเอิญเหลือบไปเห็นพี่ผู้ชายคนนึง
เค้าทำภาษามือเหมือนคุยอยู่กับใคร แต่เค้ายืนอยู่คนเดียว ต่อมเผือกทำงานทันที ชะนีอย่างตู่(ขอแทนตัวเองด้วยชื่อเล่นละกันนะค่ะ)ก็เลยเดินเข้าไปดูพี่เค้าใกล้ๆ เรื่อยๆ กระจ่างจิตทันทีในมือพี่เค้าอีกข้างถือโทรศัพท์ค่ะคุณ ภาพที่เห็นในโทรศัพท์คือผู้หญิงที่คุยภาษามือเหมือนกัน ตู่ก็มโนเลยว่าเค้าคงแฟนกัน
เพราะมีส่งจูบ ทำมือรูปหัวใจ แต่ถามว่ารู้เรื่องไหมว่าเค้าคุยอะไรกันไม่รู้เลย ไม่รู้หรอก แต่แว๊บแรกที่รู้สึกเลยคือยิ้ม(นี่ชั้นยิ้มทำไมเนี่ย)แล้วถือวิสาสะยืนมองเค้านิ่งอยู่ในมุมตรงนั้นแบบไม่รู้ตัวอะว่าเวลามันผ่านมากี่นาทีแล้ว จนพี่ที่เป็น รปภ ที่สถานีเดินเข้ามาถามเพราะเห็นยืนอยู่นาน (ไม่ต้องแปลกใจนะบ้านตู่อยู่แถวนี้แหละ) เคยรู้สึกมีความสุขกับเรื่องที่มันไม่ใช่เรื่องของเราหรือปล่าวคะ วันนี้เป็นคะ พูดเลย เลยทำให้นึกถึงหนังเรื่องนึงที่เพิ่งไปดูมา คิดถึงวิทยา ตอนที่ครูแอนกลับมาเจอไดอารี่ของตัวเองและข้อความที่ครูสองเขียนไว้ให้มันคงเป็นความรู้สึกประมาณนี้สินะ ความรู้สึกดีๆที่เราไม่จำเป็นต้องพูดมันออกมาจากปาก
ไม่ว่ามันจะบอกผ่านตัวหนังสือหรือภาษามือ อารมณ์ ณ ตอนนี้เหมือนตอนที่ดูหนังจบหมาดๆ ตู่คิดว่าคนที่ได้รับรู้ความรู้สึกนั้นต้องมีความสุขมากแน่เลย เดินกลับบ้านมาพร้อมกับความรู้สึกดีๆ ชะนีปลื้มปริ่มหัวใจ
  ขอบคุณคิดถึงวิทยาและพี่ผู้ชายที่คุยกับแฟนที่ MRT พหลโยธินวันนี้ ขอบคุณที่พี่ทำให้หนูรู้สึกดีทั้งๆที่พี่ไม่รู้ตัว